2008 - Selections

1.The Village (Το Χωριό) - Octavio Paz
http://panosx.blogspot.com/2008/12/village.html
2. Άν θέλεις να λέγεσαι ανθρωπος (To Be Called A Man) - Tas.Livaditis
panosx.blogspot.com/2008/12/if-you-want-to-be-called-man-youll.html
3. Γραφή Τυφλού (Βlind's Writing) - Giannis Ritsos
http://panosx.blogspot.com/2008/12/blog-post.html
4. Conversation With A Stone - Wislawa Szymborska
http://panosx.blogspot.com/2008/12/conversation-with-stone.html
5. Η Διαθήκη μου - Michalis Katsaros
http://panosx.blogspot.com/2008/11/my-will.html
6. Corona - Paul Celan
http://panosx.blogspot.com/2008/11/corona.html
7. Ode To Cynthia - Mike Oldfield
http://panosx.blogspot.com/2008/11/ode-to-cynthia.html
8. Μου Λείπετε (I Miss You) - Panagiotis Xourafas
http://panosx.blogspot.com/2008/11/i-miss-you.html
9. Πέρασα (Passed) - Kiki Dimoula
http://panosx.blogspot.com/2008/10/passed.html
10. Υπόγειο (Basement) - Rita Pappa
http://panosx.blogspot.com/2008/10/basement.html
11. The Heart - Mousse Boulander
http://panosx.blogspot.com/2008/10/heart.html
12. Non Ho Perdutto Nulla (Δεν Έχω Τίποτα Χάσει)-Salv.Quasimodo
http://panosx.blogspot.com/2008/10/non-ho-perduto-nulla.html
13. Mέσα Στις Θαλασσινές Σπηλιές (In The Sea Caves)- G. Seferis
http://panosx.blogspot.com/2008/10/blog-post_07.html
14. Mozart:Romance - Odysseas Elytis
http://panosx.blogspot.com/2008/10/mozart-romance.html
15. For Mother (Για Την Μητέρα) - Viola Fischerova
http://panosx.blogspot.com/2008/10/for-mother.html
16. Sunbeam (Ηλιαχτίδα) - Anna Akhmatova
http://panosx.blogspot.com/2008/09/sunbeam.html
17 . Ένα Βλέμμα (Α Glance) - Panagiotis Xourafas
http://panosx.blogspot.com/2008/09/glance.html
18. Το Τάμα Τού Αλαφροίσκιωτου (Light Shadowed) - Angelos Sikelianos
http://panosx.blogspot.com/2008/08/blog-post_31.html
19. Επίκληση Στη Θάλασσα (Invocation To The Sea) - Panagiotis Xourafas
http://panosx.blogspot.com/2008/08/blog-post_27.html
20. Νύχτα (Νight) - Giannis Ritsos
http://panosx.blogspot.com/2008/08/night.html
21. Dies Slowly (Αργοπεθαινει) - Pablo Neruda
http://panosx.blogspot.com/2008/08/blog-post_04.html
22. Σιωπηλός Αποχωρισμός (Silent Seperation) - Giannis Ritsos
http://panosx.blogspot.com/2008/07/silent-seperation.html
23. A Cloud With Trousers (Σύννεφο Με Παντελόνια) - Vlad.Mayakovsky
http://panosx.blogspot.com/2008/07/cloud-with-trousers.html
24. Only In One Smile (Mόνο σ'ένα Χαμόγελο) - Paul Eluard
http://panosx.blogspot.com/2008/06/blog-post_18.html
25. Mal Du Depart - Nikos Kavvadias
http://panosx.blogspot.com/2008/06/mal-du-depart.html
26. Πληθυντικός Αριθμός (Plural) - Kiki Dimoula
http://panosx.blogspot.com/2008/05/blog-post_23.html
27. Η Πόλις (The City) - Constantine Cavafy
http://panosx.blogspot.com/2008/05/city.html
28.How Is This Possible? - Panagiotis Xourafas
http://panosx.blogspot.com/2008/05/how-is-this-possible.html
29. On Pain - Chalil Gibran
http://panosx.blogspot.com/2008/04/on-pain.html
30. Εκείνο (That) - Tasos Livaditis
http://panosx.blogspot.com/2008/04/blog-post.html

2007 - Selections

1. Αύγουστος (Αugust) - Nikos Papazoglou
http://panosx.blogspot.com/2007/12/blog-post.html
2. Απολογισμός - Panagiotis Xourafas
http://panosx.blogspot.com/2007/07/blog-post.html
3. Αγάπη,πάμε τώρα σπίτι (Let's go home now,love) - Pablo Neruda
http://panosx.blogspot.com/2007/05/pablo-nerunda-100.html
4. Time (Χρόνος) - Roger Waters
http://panosx.blogspot.com/2007/03/pink-floyd-time.html
5. Σε όσους σπάσανε (Τo Those who have broken) - Katerina Gogou
http://panosx.blogspot.com/2007/03/blog-post_31.html
6. Famous Blue Raincoat (To Περιβόητο Μπλέ Αδιάβροχο) - Leonard Cohen
http://panosx.blogspot.com/2007/03/its-four-in-morning-end-of-december-im.html
7. Infertile Eyes (Τα Στείρα Μάτια) - Paul Eluard
http://panosx.blogspot.com/2007/01/blog-post.html

Winter - Χειμώνας

Snow can wait /I forgot my mittens /Wipe my nose /Get my new boots on /I get a little warm in my heart /When I think of winter /I put my hand in my father's glove.
I run off /Where the drifts get deeper /Sleeping beauty trips me with a frown.
I hear a voice/"Your must learn to stand up for yourself/Cos can't always be around".
He says: /When you gonna make up your mind,/When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind /Cause things are gonna change so fast,
All the white horses are still in bed /I tell you that I'll always want you near/
You say that things change my dear.
Boys get discovered as winter melts /Flowers competing for the sun
Years go by and I'm here still waiting /Withering where some snowman was
Mirror mirror where's the crystal palace /But I only can see myself
Skating around the truth who I am /But I know dad the ice is getting thin.
When you gonna make up your mind /When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind /Cause things are gonna change so fast
All the white horses are still in bed /I tell you that I'll always want you near
You say that things change my dear.
Hair is grey /And the fires are burning /So many dreams /On the shelf
You say I wanted you to be proud of me /I always wanted that myself.
He says:When you gonna make up your mind /When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind /Cause things are gonna change so fast
All the white horses have gone ahead /I tell you that I'll always want you near
You say that things change /My dear...
.....................................................................................
Το χιόνι μπορεί να περιμένει/ξέχασα τα μισά μου γάντια./Σκουπίζω τα ρουθούνια μου/
φορώ τις καινούργιες μπότες μου,/λίγο έτσι ζεσταίνω την καρδιά μου.
Όταν σκέφτομαι τον χειμώνα,/ακουμπάω το χέρι μου στό γάντι τού πατέρα μου./
Tο σκάω./Εκεί που τα ρεύματα είναι βαθιά,/κι' η Ωραία Κοιμωμένη με σκοντάφτει συνοφρυωμένη./Ακούω μιά φωνή:"Πρέπει να μάθεις να ζείς μόνη σου/γιατί,δεν μπορώ να είμαι πάντα δίπλα σου"/Λέει αυτός: Όταν αλλάξεις γνώμη,/όταν σε αγαπήσεις τόσο,όσο εγώ
,όταν αλλάξεις γνώμη/-γιατί τα πράγματα αλλάζουν γρήγορα-/τα λευκά άλογα θα σε προσμένουν ακόμη στό κρεβάτι σου./Σού λέω πως πάντα θα σε θέλω κοντά μου /
μα εσύ λες πως τα πράγματα αλλάζουν αγάπη μου.
Τ'αγόρια εμφανίζονται καθώς ο χειμώνας λειώνει,/άνθια πού αντιμάχονται γιά τον ήλιο./
Περνούν τα χρόνια,κι'ακόμα εδώ είμαι καί περιμένω/μαραμένη στή θέση κάποιου παλιού χιονάνθρωπου./Καθρέφτη-καθρεφτάκι μου,πού είναι το κρυστάλλινο παλάτι μου; /
Αλλά μοναχά εμένα μπορώ να δω,/παγοδρομώντας στην αλήθεια τού Ποιά είμαι,/κι'όμως πατέρα το ξέρω,πώς λεπταίνει σιγά σιγά ο πάγος.
Όταν αλλάξεις γνώμη,/όταν σε αγαπήσεις τόσο,όσο εγώ,/όταν αλλάξεις γνώμη/-γιατί τα πράγματα αλλάζουν γρήγορα-/τα λευκά άλογα θα σε προσμένουν ακόμη στό κρεβάτι σου./Σού λέω πως πάντα θα σε θέλω κοντά μου /μα εσύ λες πως τα πράγματα αλλάζουν αγάπη μου.
Τα μαλλιά είναι γκρίζα /καί οι φωτιές που καίνε /-τόσα καί τόσα όνειρα στό ράφι./
Λες πως πάντα ήθελες να είναι περήφανος γιά σένα,/αλήθεια πόσο το ήθελες!/
Αυτός λέει: Όταν αλλάξεις γνώμη,/όταν σε αγαπήσεις τόσο,όσο εγώ, όταν αλλάξεις γνώμη/-γιατί τα πράγματα αλλάζουν γρήγορα-/τα λευκά άλογα θα έχουν πιά φύγει από τό κρεβάτι σου./ Σού λέω πως πάντα θα σε θέλω κοντά μου /μα εσύ λες πως τα πράγματα αλλάζουν,/ Αγάπη μου.

Tori Amos

Xanax & Wine

My cell is ringing, no ID/I want to know who’s calling/
My garden’s overgrown/I go out on my belly’s crawling/
I got CCTV, pornography, CNBC/
I got the nightly news to get to know the enemy.//
All I want is a picture of you/All I want is to get right next to you./
All I want is your picture in a locket/Your face in my pocket
Take a pill to stop it.//
Take me, save me from myself/I know that you’ve been good to me
Now I need you not to be/Wake me, I fear I can’t be asleep
I’m buying things I cannot afford/I’m on a high diving board
Two drugs keeping me dry/Xanax and wine.//
I’m going nowhere/Where I am, it is a lot of fun
There in the desert/To dismantle an atomic bomb
I watch you shadow box/Check the stocks, I’m in detox
Want a lot of what you got/What you got can make this stop.//
All I want is a picture of you/All I want is to get right next to you
All I want is your picture in a locket/Your face in my pocket
Take a pill to stop it.//
Take me, save me from myself/I know that you’ve been good to me
Now I need you not to be/Wake me, I fear I can’t be asleep
Try not to look so bored/You’re buying things you cannot afford
I got your drive, I know you want my/Xanax and wine.//
Don’t you worry ‘bout your mind/Seems I worry all the time
Don’t you worry, you’ll be fine/You should worry ‘bout the day
That the pain, it goes away/You know, I miss mine sometimes.//
There is no fiction/That will truly fit this situation
I’m documenting every detail/Every conversation
Not used to talking to somebody in the body/Somebody in a body
It’s somebody in a body/In a body there’s somebody...




U2

To Τραγούδι Τής Θάλασσας - Τhe Song Of The Sea

Το τραγούδι τής θάλασσας
δεν γράφτηκε ποτέ.
Αυτό που ακούστηκε
ο άνεμος το έκλεψε
μιά νύχτα τού Αυγούστου.
...........................
The song of the sea/was never written.
What was heard/was what the wind stole/one August night.


Poetry : Vangelis Chronis
Music : Vangelis (Papathanasiou)

At the Top Of The Stairs - Στά Ψηλά Τα Σκαλοπάτια

At the top of the stairs
I ask for her hand. O.K.
She gives it to me.
How her fist fits my palm,
A bunch of consolation.
We take our time
Down the steep carpetway
As I wish silently
That the stairs were endless.
..................................................................
Στήν ψηλά τα σκαλοπάτια,
ζητώ το χέρι της. Εντάξει.
Μού το δίνει.
Η γροθιά της χωρεί στην παλάμη μου,
σαν μπουκέτο παρηγοριάς.
Παίρνουμε τον χρόνο μας,
καθεύδοντας τον απόκρημνο δρόμο τού χαλιού,
ευχόμενος σιωπηλά
να ήσαν τα σκαλιά ατέλειωγα.

Adrian Mitchell
(1933-22/12/2oo8)

Μalvina

Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Στο μέτωπο αγγίγματα-φιλιά. Και πλάι στα χείλη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα “πίσω μου σ έχω σατανά”. Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα. Εγώ. Όχι πια ορφανή. Γεμάτη. Επαρκής. Μισοσίγουρη. Και “ωραία”, όπως με ήθελα. Με μακριά μαλλιά. Να ερεθίζουν ώμους και πλάτη.

...............................................

I was saved
and I'm not like you no more.
And I had plenty.
Of money,of family,of love.
Mainly love.
On my forehead touches and kisses.
And beside my lips.
Me that just a year ago,
if you touched me,even from long distance,
I'd scream "Stay away from me devil".
I felt full.
A winter full of love.
A spring full of hope.
And a summer full of perspectives.
Me, the written off!
I had to be written off, so as to be able
to comply,to love,to touch
and give back in return everything.
Me.
No more the orphan.
Full. Adequate. Half sure.
And "beautiful",as I wanted myself to be:
With long hair,
to excite my back and my shoulders.

Malvina Karali

Το Χωριό - The Village

Οι πέτρες είναι χρόνος
Ο άνεμος
Αιώνες ανέμου
Τα δέντρα είναι χρόνος
Ο κόσμος είναι πέτρα,
ο άνεμος
εντός του στρέφει καί βουλιάζει
μες την μέρα τής πέτρας.
Δεν υπάρχει νερό,
όμως λάμπουν τα μάτια.
...............................................
The stones are time
The wind
Centuries of wind
The trees are time
the world is stone,
the wind
turns inside and sinks
into the day of the stone.
There's no water,
but the eyes are shiny.


Octavio Paz

About Vanity - Περί Ματαιοδοξίας

"Είμαστε τοσο ματαιόδοξοι,
που μας νοιάζει η γνώμη
των ανθρώπων
γιά τούς οποίους δεν νοιαζόμαστε"
("We are so vain,that we care for
people's views,while we don't care for them.")
Marie Von Ebner-Eschenbach
..............................................................
"Ματαιοδοξία,η αγαπημένη μου αμαρτία"
("Vanity,my favourite sin")
Al Pacino
.............................................................
"Η ομορφιά είναι αδελφή τής ματαιοδοξίας,
καί η κόρη της είναι η λαγνεία"
("Beauty is sister of Vanity,and lust is its daughter")
Αnonymous
................................................
"Δεν είμαι ο καλύτερος,είμαι ο διπλά καλύτερος.
Δεν τούς βγάζω απλά νοκ-άουτ,διαλέγω καί τον γύρο"
("Ι'm not the best,I'm two times best.
I don't just knock them out,I choose the round too")
Mohammed Ali
...................................................................................
"Η πιό σίγουρη θεραπεία γιά τη ματαιοδοξία, είναι η μοναξιά"
("Τhe best cure for vanity is solitude")
Thomas Wolf



You're So Vain
You walked into the party like you were walking onto a yacht / Your hat strategically dipped below one eye / Your scarf it was apricot / You had one eye on the mirror as you watched yourself gavotte / And all the girls dreamed that they'd be your partner / They'd be your partner,and.../ You're so vain, you probably think this song is about you
You're so vain, I'll bet you think this song is about you / Don't you? don't you?...
You had me several years ago, when I was still quite naive. / Well you said that we made such a pretty pair, / And that you would never leave. / But you gave away the things you loved and one of them was me. / I had some dreams, they were clouds in my coffee / Clouds in my coffee, and... (Repeat Chorus)
Well I hear you went up to saratoga and your horse naturally won / Then you flew your lear jet up to Nova Scotia, / To see the total eclipse of the sun. / Well you're where you should be all the time,/ And when you're not you're with / Some underworld spy or the wife of a close friend,and... (Repeat Chorus To Fade)

Carly Simon
(Dedicated by Carly to...Warren Beaty!)

Who Wants To Live Forever - Ποιός Θέλει Να Ζεί Αιώνια

Theres no time for us/Theres no place for us
What is this thing that builds our dreams/yet slips away from us
Who wants to live forever/Who wants to live forever?
Theres no chance for us/Its all decided for us
This world has only one sweet moment set aside for us
Who wants to live forever/Who wants to live forever?
Who dares to love forever? /When love must die
But touch my tears with your lips/Touch my world with your fingertips
And we can have forever/And we can love forever
Forever is our today/Who wants to live forever/Who wants to live forever?
Forever is our today./Who waits forever anyway?

Δέν υπάρχει χρόνος γιά μας,/δέν υπάρχει τόπος γιά μας,
Τι είναι αυτό που τα όνειρά μας δομεί/κι'ομως απλά μας ξεγλιστράει;
Ποιός θέλει να ζεί αιώνια,/ποιός θέλει να ζεί αιώνια;
Δεν υπάρχει ευκαιρία γιά μας/είναι όλα της μοίρας ορισμένα,
Τούτος ο κόσμος μιά στιγμή μονάχα γλυκιά μας έχει αφήσει.
Ποιός θέλει να ζεί αιώνια,/ποιός θέλει να ζεί αιώνια;
Ποιός τολμά να αγαπά αιώνια,/όταν η αγάπη πρέπει να πεθάνει;
Αλλά,άγγιξε τα δάκρυά μου με τα χείλη σου,/
άγγιξε με ολάκερο με τ'ακροδάκτυλά σου,/
καί έτσι μπορούμε να χουμε την αιωνιότητα,/ν'αγαπιόμαστε αιώνια,
Το αιώνια είναι το δικό μας σήμερα,/ποιός θέλει να ζεί γιά πάντα;
Το αιώνια είναι το δικό μας σήμερα,/ποιός τολμά να περιμένει γιά πάντα;



Lyrics : Brian May
Music : Queen (From the movie Highlander/1986)
Vocals : Brian May & Freddie Mercury

Αν Θέλεις Να Λέγεσαι Άνθρωπος - If You Want To Be Called A Man

If you want to be called a man
you'll never stop even for a single moment
to fight for peace and justice.
You get out on the street, you scream,
your lips will get bloody from yelling,
your face will get bloody from bullets,
but not a step behind.
Every scream of yours is a rock thrown
on the windows of war mongers.
Every gesture of yours is like
ruining injustice.
And make no mistake:
Don't let yourself been carried away
not for a single moment.
By just relaxing awhile and recalling
your childhood years,
you let thousands of kids slaughtered,
when playing harmlessly in the cities.
If you perish just a moment looking at sunset,
tomorrow people will be dying at the night of war.
If you stop for a moment to dream,
then millions of human dreams
will turn to dust under the bombshells.
You don't have time,no time for yourself,
if you want to be called a man.
If you want to be called a man
you may need to leave your mother,
your beloved woman or your child.
You will not hesitate.
You will decline your lamp and your bread,
you will refuse your night resting
on your door sill, for the rough road
heading towards tomorrow,
you won't be coward or be afraid of nothing.
I know it's beautiful listening to a harmonica,
at night, to gaze on a star and dream,
it's beautiful leaning on the red mouth of your love,
and hearing her say her dreams about the future,
but you must bid farewell to all this and start over,
for you are responsible for all harmonicas of the world,
for all the stars, for all the lamps and for all the dreams,
if you want to be called a man.
If you want to be called a man
you may need to stay in prison for twenty or more years
but you, even in prison you will remember always
Spring, your mother and the world,
you , even within the square metre of your cell,
you will go on walking the road of yours on earth.
And when,in the vast silence of the night,
you will be knocking on your cell wall with your finger,
from the opposite side of the wall,
Spain will be answering to you.
You, even when your years go passing by,
and your hair turns white,you will not get old.
You, even in prison,every morning you will be younger,
for always we'll be starting new fights in the world.
If you want to be called a man,
you must be able of dying any morning,
late at night in isolation you'll write
a long and touchy letter to your mother,
you'll write on the wall,your initials and the date,
and a simple word too:
Peace.
As if you had to write down your whole life story.
To be able of dying at any morning,
to be able of standing before the six rifles,
as if you stood before the whole future
to be able at the battery of guns killing you
to hear millions of ordinary people singing
and struggling for peace.
If you want to be called a man...





Tasos Livaditis

Γραφή Τυφλού - Blind's Writing

The one lost unexpectedly one evening
(and may be they'd taken him away)
had left on the kitchen table his woolly gloves,
like two hands that were cut off
with no blood,no fight,just peacefully
or better, as if his own hands
of a very ancient patience,
there through the soft woolen fingers
putting at some time a slice of bread
a flower,or our glass of wine,
knowing in serenity
that gloves never wear hand-cuffs.

Giannis Ritsos

Λίγο Ακόμα - Just Α Little More

Λίγο ακόμα
Θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν
Τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
Τη θάλασσα να κυματίζει
Λίγο ακόμα,
Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
....................................................
Just a little more
And we shall see
The almond trees in blossom
The marbles shining in the sun
The sea, the curling waves.
Just a little more
Let us rise just a little higher.

Giorgos Seferis

Γιώργος Σεφέρης-10/12/1963.Ο Λόγος Του Κατά Την Απονομή Τού Βραβείου Νόμπελ - Giorgos Seferis Speech at the Nobel Banquet at City Hall in Stockholm.

Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να - εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα-πρώτα από τον εαυτό μου.

Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που μας χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά· κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο, πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. Ο ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμα πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: "Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα" λέει ο Ηράκλειτος, "ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν".

Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου (εννοεί τον Μακρυγιάννη), των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: "...θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε..." Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος· είχε μάθει να γράφει στα τριανταπέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ’ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα, και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και στη λογοτεχνία· παρατήρησαν πως ανάμεσα σ’ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό, η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούσει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να βρει καταφύγιο· απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι’ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη να αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία που ένιωσε αυτά τα πράγματα· που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς· που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός:

να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής,

για να θυμηθώ τον Σέλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νόμπελ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.

Σ’ αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται.

Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: Ο Άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα.

Translated in English & French in:
http://parathemata.blogspot.com/2008/10/nobel-10-1963.html

Isolation - Aπομόνωση

Τήν ώρα αυτή συγκλονισμένοι αποχαιρετούμε το μικρό Αλέξανδρο,πού έφυγε χτές από το χέρι τής κοινωνίας,γιατί όχι καί από μας τους ίδιους με την ευδαιμονία μας καί την απομόνωσή μας.Απομόνωση.Αυτό που τραγουδά κι' ο Lennon,ο οποίος σαν σήμερα εχανε την ζωή του πρίν 28 χρόνια από το ίδιο παρανοικό χέρι,που όλοι εκθρέφουμε.
Καλό Ταξίδι Αλέξανδρε...

People say we got it made
Don't they know we're so afraid
Isolation
We're afraid to be alone
Everybody got to have a home
Isolation
Just a boy and a little girl
Trying to change the
whole wide world
Isolation
The world is just a little town
Everybody trying to put us down
Isolation
I don't expect you to understand
After you caused so much pain
But then again you're not to blame
You're just a human, a
victim of the insane
We're afraid of everyone
Afraid of the sun
Isolation
The sun will never disappear
But the world may not
have many years
Isolation.



John Lennon

Συνομιλία Με Την Πέτρα - Conversation With A Stone

Κτυπώ την πόρτα τής πέτρας.
Είμαι εγώ,άσε με να μπώ μέσα.
Θέλω να εισδύσω στό εσωτερικό σου
να κοιτάξω τριγύρω
να σε αναπνεύσω σαν τον αέρα.
-Φύγε,είπε η πέτρα,
είμαι ερμητικά κλειστή.
Ακόμα καί θρυμματισμένες σε κομμάτια
θα είμαστε ερμητικά κλειστές.
Ακόμα καί τριμμένες σε άμμο
δεν θ'αφήσουμε κανένα να μπεί μέσα.
Κτυπώ την πόρτα τής πέτρας.
-Είμαι εγώ,άσε με να μπώ μέσα.
Έρχομαι από καθαρή περιέργεια.
Γι'αυτή την ζωή είναι η μοναδική ευκαιρία.
Θέλω να σεργιανίσω στό παλάτι σου
κι' ύστερα να επισκεφτώ ακόμα
το φύλλο καί τη σταγόνα τού νερού.
Δεν μού μένει πολύς καιρός.
Είμαι θνητός καί γι'αυτό πρέπει να συγκινηθείς.
-Είμαι η πέτρα, απαντάει η πέτρα
καί πρέπει οπωσδήποτε να διατηρήσω την αυστηρότητα.
Φύγε από δώ, δεν έχω τη μυική κατασκευή τού ρυζιού.
Κτυπώ την πόρτα τής πέτρας.
Είμαι εγώ ,άσε με να μπώ.
Άκουσα ότι υπάρχουνε σε σένα πολλές άδειες αίθουσες
που ποτέ δεν τις είδαν,μάταια όμορφες
σιωπηλές,δίχως απόηχο βημάτων.
Μα την αλήθεια,ούτε κι'εσύ τις ξέρεις καλά.
-Μεγάλες κι' άδειες αίθουσες, λέει η πέτρα,
μα σ'αυτές δεν υπάρχει θέση.
Όμορφες μπορώ να σού πώ,μα είναι θέμα γούστου
των δικών σου σεμνών κριτηρίων.
Μπορείς να με γνωρίσεις,αλλά να μ'απολαύσεις ποτέ.
Στρέφω σε σένα όλη την επιφάνεια,
αλλά όσο γιά το εσωτερικό σού γυρίζω τις πλάτες.
Κτυπώ την πόρτα τής πέτρας.
-Ειμαι εγώ,άσε με να μπώ μέσα.
Δεν ψάχνω γιά σένα καταφύγιο γιά την αιωνιότητα.
Δεν είμαι δυστυχισμένος.Δεν είμαι δίχως σπίτι.
Ο κόσμος μού αξίζει να γυρίσω πίσω.
Θα μπώ καί θα βγώ με άδεια χέρια.
Και γιά να κάμω αισθητή την παρουσία μου σε σένα
θα προσφέρω μονο λέξεις καί τίποτε άλλο
που να μην εγγυάται εμπιστοσύνη.
-Δεν θα μπείς μέσα,λέει η πέτρα,
Σού λείπει η αίσθηση τής συμμετοχής.
Καμμιά αίσθηση δεν καταφέρνει να την αντικαταστήσει,
Ακόμα καί η πιό οξεία όραση
μέχρι αυτος που βλέπει τα πάντα,
σε τίποτα δε θα σ'εξυπηρετήσει,
χωρις την αίσθηση της συμμετοχής.
Δεν θα μπείς μέσα,πολύ λιγο πιάνεις
το νόημα της ιδέας της,πολύ λίγο στην αρχή της,
πολύ λίγο τη φαντασία.Κτυπώ την πόρτα τής πέτρας.
Είμαι εγώ,άσε με να μπώ μέσα.
Δεν μπορώ να περιμένω δυό χιλιάδες αιώνες
γιά να μπώ μέσα στο σπίτι σου.
-Εάν δεν με πιστεύεις,λέει η πέτρα,
απευθύνσου στο φύλλο,θα σού πεί εκείνο που εγώ λέγω.
Στη σταγόνα τού νερού,θα σού πεί εκείνο που το φύλλο λέγει.
Τελικά,ρώτησε μιά τρίχα του κεφαλιού σου.
Το ξέσπασμα του γέλιου,τού υπερβολικού γέλιου,
με το οποίο δεν ξέρω να λάμπω.Κτυπώ την πόρτα τής πέτρας.
Είμαι εγώ,άσε με να μπώ μέσα.

-Δεν έχω πόρτα , λέει η πέτρα.
..................................................................
I knock at the stone’s front door
It’s only me, let me come in.
I want to enter your insides,
have a look around,
breathe my fill of you.”
“Go away,” says the stone.
“I’m shut tight.
Even if you break me to pieces,
we’ll all still be closed.
You can grind us to sand,
we still won’t let you in.”
I knock at the stone’s front door.
“It’s only me, let me come in.
I’ve come out of pure curiosity.
Only life can quench it.
I mean to stroll through your palace,
then go calling on a leaf, a drop of water.
I don’t have much time.
My mortality should touch you.”
“I’m made of stone,” says the stone.
“And must therefore keep a straight face.
Go away.I don’t have the muscles to laugh.”
I knock at the stone’s front door.
“It’s only me, let me come in.
I hear you have great empty halls inside you,
unseen, their beauty in vain,
soundless, not echoing anyone’s steps.
Admit you don’t know them well yourself.
“Great and empty, true enough,” says the stone,
“but there isn’t any room.
Beautiful, perhaps, but not to the taste
of your poor senses.
You may get to know me but you’ll never know me through.
My whole surface is turned toward you,
all my insides turned away.”
I knock at the stone’s front door.
“It’s only me, let me come in.
I don’t seek refuge for eternity.
I’m not unhappy.
I’m not homeless.
My world is worth returning to.
I’ll enter and exit empty-handed.
And my proof I was there
will be only words,
which no one will believe.”
“You shall not enter,” says the stone.
“You lack the sense of taking part.
No other sense can make up for your missing sense of taking part.
Even sight heightened to become all-seeing
will do you no good without a sense of taking part.
You shall not enter, you have only a sense of what that sense should be,
only its seed, imagination.”
I knock at the stone’s front door.
“It’s only me, let me come in.
I haven’t got two thousand centuries,
so let me come under your roof.”
“If you don’t believe me,” says the stone,
“just ask the leaf, it will tell you the same.
Ask a drop of water, it will say what the leaf has said.
And, finally, ask a hair from your own head.
I am bursting from laughter, yes, laughter, vast laughter,
although I don’t know how to laugh.”
I knock at the stone’s front door.
“It’s only me, let me come in.

“I don’t have a door,” says the stone.




Wislawa Szymborska

Ταξίδι - Journey

Ο άνθρωπος
αχθοφόρος τής δικής του σκιάς
έπεσε πάνω στό δρόμο
Η πιστή αποσκευή
ανταλάσσει μ'αυτόν τη θέση της
οι περαστικοί σταματούν
πολυπράγμονες καί ξένοι
θα θελαν ν'ανακαλύψουν
ποιός απ' τούς δυό
σηκώνει τον άλλον
Κτυπιέται μες τον ήλιο
ο άπειρος αχθοφόρος
Αρκεί να φτάσει στη νύχτα.
.....................................................


The man,/ porter of his own shadow /fell over the street./ Faithful baggage/exchanges its position with him./Passers-by stop,/officious and alien,/would wish to find out/who is lifted up by whom./
He struggles down the sun,/the inexperienced porter,
Just to reach the night.

Ursula Koziol

"Hope" Is The Thing With Feathers-"Ελπίδα" Είναι Αυτό Με Τα Φτερά

"Hope" is the thing with feathers
That perches in the soul
And sings the tune without the words
And never stops,at all—

And sweetest,in the Gale,is heard
And sore must be the storm
That could abash the little Bird
That kept so many warm—

I've heard it in the chillest land
And on the strangest Sea
Yet, never, in Extremity,
It asked a crumb—of Me.
....................................................
Ελπίδα, είναι αυτό με τα φτερά / που κουρνιάζει στήν ψυχή / καί τραγουδάει το σκοπό /
χωρίς λόγια / και δεν σταματά ,ποτέ.// Κι' ότι γλυκύτερο,στή θύελλα ακούγεται /
κι' επώδυνη σαν είναι η καταιγίδα / που θα μπορούσε να ταράξει το μικρό πουλί /
που τόσο πολλούς στή θέρμη του κρατούσε.// Το έχω ακούσει στή πιό παγερή τη γη /
καί στήν πιό αλλόκοτη θάλασσα, / αλλά σε ανάγκη έσχατη, ποτέ / δέν ζήτησε ένα ψίχουλο-εμένα.

Emily Dickinson

Stepping Stone (Duffy)

This angelic voice,
this angelic beauty,
this angelic tune,
straight from paradise...

Our Earth (A Day In History: December 1,1959 - 1st Coloured Photo Of Earth From Outer Space)

As the sun rises
and the moon fades away
The clouds start their Journey
their eyes are astray
The insects awaken
to the sound of the birds
The animals Roam the earth
in all different herds
The smell of the plants
the breathe of the trees
Linguers across the land easily
This is the beautiness
that we live upon
The air that we breathe
The land that we're on

Gorgeous Grace

Το Δωμάτιο - The Room

Μέσ' το κλειστό δωμάτιο/μπορείς να βρεις/ότι δεν τόλμησες ποτέ
να ονειρευτείς δεν τόλμησες/και ότι μέσα σου βαθειά αγάπησες
κι όμως ποτέ δεν είδες/να βγαίνει αληθινό.
Όλα είν' εκεί/εκεί υπάρχουν όλα/μέσ' το κλειστό δωμάτιο/όλα και τίποτα
αγάλματα θεών λησμονημένων/και της Ελένης το πουκάμισο.
Όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά /που κάποτε φαντάστηκες./Ο φόβος Του Χριστού
στον Κήπο της Γεσθημανή/τα βήματα της θλίψης Του/της Αίγλης Του το Φως
το αίμα των θυσιασμένων/και οι χαμένοι στόχοι τους
το ψύχος το δριμύ των χωρισμών.
Το διαμαντένιο αηδόνι/του βασιλιά της Κίνας/σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν
και μαγικά τοτέμ από άγνωστες φυλές/κι εφηβικά κορμιά
και καλοκαίρια γαλανά/θάνατοι και φωτιές/κι αόρατη ομορφιά.
Μέσ' το κλειστό δωμάτιο/υπάρχουν όλα/αν έχεις μάτια να τα δεις
αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις,/μπορείς να βρεις κλειδί/να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας ολάνοιχτος/γυρεύοντας τα.

Inside the closed room / you can find / everything you never dared to
you never dared to dream / and everything inside you deeply loved
but never did see / to becoming real.
Everything is there,/ just everything / inside this closed room / all and nothing
statues of Gods forgotten / even Helen's of Troy dress.
All is there and even more / that some day you had imagined./ Christ's fear
in the garden of Gethsemane / His steps full of sorrow / His divine light
the blood of the sacrificed / and their lost goals / the freezing cold of seperations.
The diamond nightingale / of China's king / signals of light-houses extinguished
and magical totems of unknown tribes / and juvenile bodies
and summers of blue / deaths and fires / and invisible beauty.
Inside this closed room / there is everything / if you have eyes to see
if you have hands to touch,/ you can find the key / to unlock their silence
only if you go there open / to look for them.

Poetry : Lena Pappa
Music / Vocals : Harris & Panos Katsimihas

Generation To Generation - Από Γενιά Σε Γενιά

In a house which becomes a home,
one hands down and another takes up
the heritage of mind and heart,
laughter and tears, musings and deeds.
Love, like a carefully loaded ship,
crosses the gulf between the generations.
Therefore, we do not neglect the ceremonies
of our passage: when we wed, when we die,
and when we are blessed with a child;
When we depart and when we return;
When we plant and when we harvest.
Let us bring up our children. It is not
the place of some official to hand to them
their heritage.
If others impart to our children our knowledge
and ideals, they will lose all of us that is
wordless and full of wonder.
Let us build memories in our children,
lest they drag out joyless lives,
lest they allow treasures to be lost because
they have not been given the keys.
We live, not by things, but by the meanings
of things. It is needful to transmit the passwords
from generation to generation.
................................................................
Σ'ένα σπίτι που γίνεται σπιτικό,
ένας παραδίνει κι' άλλος αναλαμβάνει
τήν κληρονομιά τού μυαλού καί τής καρδιάς,
το γέλιο καί τα δάκρυα,
τούς ρεμβασμούς καί τις πράξεις.
Η Αγάπη,σαν πλοίο επιμελώς φορτωμένο
διασχίζει τον κόλπο μεταξύ τών γενεών.
Με κάθε τρόπο δεν λησμονούμε τις τελετές
στό διαβατό μας: στό γάμο καί το θάνατο,
στήν ευλογία τής άφιξης ενός παιδιού,
όταν αναχωρούμε κι' όταν επιστρέφουμε,
όταν σπέρνουμε κι' όταν θερίζουμε.
Ας αναθρέψουμε τα παιδιά μας.Δεν είναι κανενός επισήμου δουλειά να τούς υποδείξει την κληρονομιά τους.Εάν άλλοι μεταδώσουν στά παιδιά μας την γνώση μας, καί τα ιδανικά μας, θα χάσουν όλο εκείνο το είναι μας το θαυμαστό, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί. Ας χτίσουμε αναμνήσεις στά παιδιά μας, γιά να μην ζούν ζωές δίχως χαρά,
γιά να μην αφήνουν θησαυρούς να χάνονται, επειδή δέν τούς δοθήκαν τα κλειδιά.
Ζούμε,όχι από τα πράγματα, αλλά από το νόημα τών πραγμάτων.
Είναι ανάγκη να μεταδίδουμε τούς κωδικούς,
Από γενιά σε γενιά.


Antoine de Saint-Exupery