Σιωπηλός Xωρισμός (Silent Seperation)

Ξεκρέμασε την ζακέτα της δίχως να κλάψει
κι' έφυγε-
σαν να ξεκρέμασε το φεγγάρι
απ' τον καλοκαιριάτικο ουρανό.

Αυτός δεν πίστευε.Περίμενε την ίδια νύχτα,
την άλλη μέρα καί την άλλη.Περίμενε.

Σάν κλείσαν δυό βδομάδες,
με το γύρισμα τού φεγγαριού,
το 'ξερε πως δεν θα 'ρθει.
Μοναχά ο καθρέφτης έμεινε να θυμάται
σαν παράθυρο ανοιχτό
σ' ένα ουρανό χωρις φεγγάρι.
Γιατί είχε πάρει μαζί της τή ζακέτα της...


She put her hanged coat on without crying
and left-
as if she had put down the moon
hanging up the summer sky.

He did not believe it.Waited the same night,
the next day and the next.Waited.

After two weeks,by the new moon,
he knew she wouldn't come.
Only the mirror was left to remember
like an open window
in a no moon sky.
Because she had taken her coat with her...


Γιάννης Ρίτσος (Giannis Ritsos)