Thursday 31 May 2012

Αθήνα 2010 μ.X. - Athens 2010 A.D.

Απελπισμένος υπερόπτης
Ο Αθηναίος Δον Κιχώτης
Διαβάζει πρωινή εφημερίδα
Αγωνιά γιά τη μαμά πατρίδα

Θα ρθούνε λέει της φωτιάς
Στεγνός και άρρωστος νοτιάς
Θεοί και δαίμονες αντάμα
Και μείς θα ψάχνουμε το θάμα

Βοούνε οι σοφοί του Γένους
Με οδηγίες για ναυτιλλομένους
Φυλάκισε καλά την ηλιαχτίδα
Μην και ζυγώσει την Ελπίδα,

γιατί η Ελπίδα είναι μυγδαλιά
Που κόβει του χειμώνα τη λαλιά
Απ' της ψυχής ποτίζεται το αίμα
Σε γης που δεν φυτρώνει ψέμα.


.......................


A desperate arrogant 
The Athenian Don Quixote 
Reads a morning newspaper 
Worrying for mother land

It says that fire is coming
A dry and sickly southwind 

Along with gods and demons  
And we'll be looking for a miracle.

Sages of the Nation tooting

With instructions for seafarers 
Imprison the sunbeam well
To avoid from approaching Hope, 

cos Hope is like an almond tree
Which leaves the winter speechless 

Watered from the blood of soul
In a land that doesn't grow a lie.



Panagiotis Xourafas

Wednesday 30 May 2012

Η Κακή Φωτιά - The Evil Fire

To ποιήμα που ακολουθεί αφιερώνεται πρός τιμήν των ηρώων 
Λ.Σάντα και Μανώλη Γλέζου, που στις 30/5/1941 κατέβασαν την 
σημαία με την σβάστικα τής απο τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης,
σβήνοντας την "κακή φωτιά" στον αιώνιο "ήλιο" της Ελλάδας .















Μην Αγγίζετε

Αφήστε αυτόν τον όμορφο κόσμο να διαιωνίζεται
ανακυκλώνοντας το αύριο μες στις πηγές του όπως
τον καιρό πού γεννήθηκα ως ν' αναδύεται,
κάθε πρωί, γιά πρώτη φορά, μες
απ' τις ρόδινες γάζες τής γέννας του.
Σβήστε στον ήλιο την κακή φωτιά.
Μη μας σκοτώνετε!

......................... 


Don't Touch

Let this beautiful world being perpetuated
recycling tomorrow in its sources like
the time I was born, rising up every 
morning, for the very first time, through
the rosy gauzes of its birth.
Erase the evil fire into the sun.
Don't you kill us!



Nikiforos Vrettakos

Age Of Bloody Confusion

 

















Ας μην λέγεται τίποτα ως φυσιολογικό 
Σε μιά εποχή αιματηρής σύγχυσης, 
Διατεταγμένης διαταραχής, προγραμματισμένου καπρίτσιου, 
Και αποκτηνωμένης ανθρωπότητας, κανένα πράγμα 
Δεν παραμένει αναλλοίωτο! 


......................
 

Let nothing be called natural
In an age of bloody confusion,
Ordered disorder, planned caprice,
And dehumanized humanity, lest all things
Be held unalterable!
 
 
 
 
 
Bertold Brecht

Monday 28 May 2012

Η Ντροπή Της Ευρώπης - Europas Schande

Φωτογραφία για Συγκίνησε και Τούρκους ο Γκύντερ Γκρας: Είσαι ένα τίποτα Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα!




Στο χάος κοντά, γιατί δεν συμμορφώθηκε στις αγορές· 
κι Εσύ μακριά από τη Χώρα, που Σου χάρισε το λίκνο.
Οσα Εσύ με την ψυχή ζήτησες και νόμισες πως βρήκες, 
τώρα θα καταλυθούν, και θα εκτιμηθούν σαν σκουριασμένα παλιοσίδερα.
Σαν οφειλέτης διαπομπευμένος και γυμνός, υποφέρει μια Χώρα· κι Εσύ, 
αντί για το ευχαριστώ που της οφείλεις, προσφέρεις λόγια κενά.
Καταδικασμένη σε φτώχεια η Χώρα αυτή, που ο πλούτος της 
κοσμεί Μουσεία: η λεία που Εσύ φυλάττεις.
Αυτοί που με τη δύναμη των όπλων είχαν επιτεθεί στη Χώρα την ευλογημένη
 με νησιά, στον στρατιωτικό τους σάκο κουβαλούσαν τον Χέλντερλιν.
Ελάχιστα αποδεκτή Χώρα, όμως οι πραξικοπηματίες της, κάποτε,
 από Εσένα, ως σύμμαχοι έγιναν αποδεκτοί.
Χώρα χωρίς δικαιώματα, που η ισχυρογνώμονη εξουσία ολοένα 
και περισσότερο της σφίγγει το ζωνάρι.
Σ’ Εσένα αντιστέκεται φορώντας μαύρα η Αντιγόνη, 
και σ’ όλη τη Χώρα πένθος ντύνεται ο λαός, που Εσένα φιλοξένησε.
Ομως, έξω από τη Χώρα, του Κροίσου οι ακόλουθοι και οι όμοιοί του 
όλα όσα έχουν τη λάμψη του χρυσού στοιβάζουν στο δικό Σου θησαυροφυλάκιο.
Πιες επιτέλους, πιες! κραυγάζουν οι εγκάθετοι των Επιτρόπων·
 όμως ο Σωκράτης, με οργή Σου επιστρέφει το κύπελλο γεμάτο ώς επάνω.
Θα καταραστούν εν χορώ, ό,τι είναι δικό Σου οι θεοί, 
που τον Ολυμπό τους η δική Σου θέληση ζητάει ν’ απαλλοτριώσει.
Στερημένη από πνεύμα, Εσύ θα φθαρείς χωρίς τη Χώρα, 
που το πνεύμα της, Εσένα, Ευρώπη, εδημιούργησε.


..........................
 

Dem Chaos nah, weil dem Markt nicht gerecht,
bist fern Du dem Land, das die Wiege Dir lieh.
Was mit der Seele gesucht, gefunden Dir galt,
wird abgetan nun, unter Schrottwert taxiert.
Als Schuldner nackt an den Pranger gestellt, leidet ein Land,
dem Dank zu schulden Dir Redensart war.
Zur Armut verurteiltes Land, dessen Reichtum
gepflegt Museen schmückt: von Dir gehütete Beute.
Die mit der Waffen Gewalt das inselgesegnete Land
heimgesucht, trugen zur Uniform Hölderlin im Tornister.
Kaum noch geduldetes Land, dessen Obristen von Dir
einst als Bündnispartner geduldet wurden.
Rechtloses Land, dem der Rechthaber Macht
den Gürtel enger und enger schnallt.
Dir trotzend trägt Antigone Schwarz und landesweit
kleidet Trauer das Volk, dessen Gast Du gewesen.
Außer Landes jedoch hat dem Krösus verwandtes Gefolge
alles, was gülden glänzt gehortet in Deinen Tresoren.
Sauf endlich, sauf! schreien der Kommissare Claqueure,
doch zornig gibt Sokrates Dir den Becher randvoll zurück.
Verfluchen im Chor, was eigen Dir ist, werden die Götter,
deren Olymp zu enteignen Dein Wille verlangt.
Geistlos verkümmern wirst Du ohne das Land,
dessen Geist Dich, Europa, erdachte. 




Gunter Grass

Wednesday 23 May 2012

Cri Urbain

Συμπολίτης της αποξένωσης
ψάχνω το αξιόχρεο τού φόβου
με την ελπίδα πως παράπεσε
μες στο συρτάρι τών γιασεμιών.
Η νύχτα αυτή αργοκυλάει βαθιά
στο δίκταμο τής καυτής πέτρας.
Στο χιόνι τής ημίαιμης πλαγιάς
η αυγή ανταμώνει το λιόγερμα.
Θα σας πω τι είναι γιά μένα οργή:
Οργή είναι δυό απλωμένα χέρια
δίχως πρόσωπο και δίχως σώμα
στο φίλτρο δύο βλοσυρών ματιών'
σαν ένα υποτιθέμενο φόντο ζωής
σε γκρο-πλαν ακίνητης οδύνης.

Στο μεταξύ, ακόμα ο ουρανός
σαν κύκνος τού αργού θανάτου
ερμηνεύει αμφίσημα ρέκβιεμ.
Στούς κάδους τής Αχαρνών
αντηχούν απορρίματα ψυχών.
Οι επιστήμονες προειδοποιούν:
Ο απόλυτος αστικός θάνατος
έχει υψηλή νεωτερικότητα.
Στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου
ξεθωριάζω σαν παλιά ασφάλεια
γυρνάω και γερνάω κάθε στιγμή
με την ευχάριστη ψευδαίσθηση
μιάς κάποιας επανάστασης.


.......................


Αs a townsman of alienation
I'm looking for solvency of fear
hoping that it was somehow lost,
down in the drawer of jasmines.
This night slowly is flowing deep
in the dittany of scalding stone.
In the snow of half-blooded slope
the dawn is meeting the sunset.
I will tell you what rage is for me:
Rage is two hands outstretched
with no face and no body at all,
through the filter of two stern eyes'
like a supposed background of life 
in a close-up of still anguish.

Meanwhile, the sky like a swan
of slow death, still interprets
its ambiguous requiems.
In the rubbish bins of Acharnon 
are echoing trash of souls.
Scientists warn the public:
Absolute urban death
has very high modernity.
On the windscreen of the car
I fade like an old car insurance 
returning and aging every moment
with the pleasant illusion
of some kind of a revolution.





Panagiotis Xourafas

Tuesday 22 May 2012

Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς - Palladas of Alexandria

Άρα μη θανόντες τώ δοκείν ζώμεν μόνον,
Έλληνες άνδρες, συμφορά πεπτωκότες
όνειρον εικάζοντες είναι τόν βίον;
ή ζώμεν ημείς, τού βίου τεθνηκότος;

..............
 

Μήπως ενώ έχουμε πεθάνει 
ζούμε μόνο κατά φαντασίαν,
εμείς οι Έλληνες, 
που έχομε περιπέσει σε συμφορά
νομίζοντας ότι η ζωή είναι όνειρο;
ή ζούμε εμείς, και έχει αποθάνει η ζωή;




Palladas
(θρηνεί για την εξαφάνιση του Ελληνισμού)

Hannibal Barca

Aut viam inveniam 
aut faciam

 .................

 
Ή θα τον βρούμε τον δρόμο 
ή θα τον φτιάξουμε



 

Hannibal
(212 π.χ. προσπαθωντας να βρει
το δρομο προς την Ρωμη, απο τις Άλπεις)

Friday 11 May 2012

Ενθύμιον - Memento



















Ψάχναμε γιά κείνο το φως
βρισκόταν μάς είπαν ανάμεσα
στη θάλασσα και τα απέναντι βουνά
καί ήταν φως αχνό άσπρο
κάτι σαν γυαλί που θα μπορούσε να σπάσει 
στο άγγιγμα
ένα φως που μιλούσε όπως μιλούν
τα γιασεμιά τις νύχτες με το φεγγάρι
μέρες πολλές τώρα λογαριάζονται χρόνια
ψάχναμε γι' αυτό το φως
πότε στις βιτρίνες των παλαιοπωλείων
πότε στα μάτια των παιδιών
ή στα μάτια σπασμένων αγαλμάτων
η θάλασσα και τα βουνά τα απέναντι
ήταν μαρμάρινοι σταυροί σε τάφους
κι ο θάνατος φίλος μας πιά
και το φως εκείνο
ενθύμιον.


...................


We were searching for that light
they told us it was between
the sea and the opposite mountains
and it was a dim white light
something like glass easy to break
if touched
a light which talked just like 
jasmines do with the moon at nights
so many days now that count for years
we were searching for this light
sometimes in old curiosity shop windows
sometimes in children's eyes
or in the eyes of broken statues
the sea and the opposite mountains
were marble crosses οn graves
and death was our friend now
and that light was a
memento.



Nikos Karydis