Μερικές φορές δεν ξέρω γιατί προχωράω,
μετρώντας τη γη, το δρόμο και τη θάλασσα.
Αυτό, επειδή είναι απλό, γίνεται εν τέλει βαθύ.
Φωνή που διατάζει το βήμα μου μπροστά, εμπρός.
Από όσο γνωρίζω είμαι ένα πλοίο χωρίς ναύτες,
λαός χωρίς μεγάλα βήματα ή ηττημένα σύνορα.
Χέρια είμαι που φυλάκισαν το όνειρο ενός αγρότη γης
απο κοπάδια, χλιμιντρίσματα και χαλινάρια.
Γιατί θαυμάζω τις καστανιές, τις βελανιδιές, τις βαθιές θάλασσες,
αυτό το παράξενο γλωσσικό ιδίωμα και το βιολί που πεθαίνει,
μια βάρβαρη γλώσσα γεμάτη απο λιβάδια και τριφύλλια,
που μου έδωσε κιθάρες για να πιώ, και γίνηκαν στάχτη.
Από πού προέρχεται λοιπόν η περιπέτεια του ταξιδιού,
αν τίποτα δεν είναι μακριά, ούτε καν μια οροσειρά;
Και αυτό το γλυκό ψέμα εναλλαγής των τοπίων,
που παραμένουν πάντα ίδια, κάθε χειμώνα και άνοιξη;
Μερικές φορές δεν ξέρω γιατί περπατώ τόσο πολύ
αν δεν θέλω να βρω τη σκιά που λαχταρά η καρδιά.
Ίσως μια βαθιά χορδή, βαθιά σαν μια κραυγή,
πρέπει να ακούσω μια μέρα, να ακούσω μια μέρα.
.....................
A veces no comprendo mi rodar por el mundo.
Este medir la tierra y el camino, y el mar.
Esto, que siendo simple, se ha tornado profundo.
Voz que ordena a mi paso más allá, más allá.
Hasta donde conozco soy un ser sin marinos,
gente sin pasos largos ni fronteras vencidas.
Manos que aprisionaron un sueño campesino
de melgas y picanas y relinchos y bridas.
Porqué admiro castaños y encinas y hondos mares,
y aquel idioma extraño, y el violín que agoniza,
si una bárbara lengua de pampa y trebolares,
me dio a beber guitarras, que se hicieron ceniza.
De dónde llega entonces la aventura del viaje,
si nada ha estado lejos, quizá una cordillera.
Y esta dulce mentira de mudar los paisajes,
que son siempre los mismos, inviernos, primaveras.
A veces no comprendo porqué camino tanto,
si no he de hallar la sombra que el corazón ansía.
Quizá un profundo acorde, profundo como un llanto,
he de escuchar un día, he de escuchar un día.
Atahualpa Yupanqui
