Στη σκιά του αστραφτερού χαλιού, αχ! γιατί, τρυφερέ
αγαπημένε, έχεις διευθετήσει τις οικείες ίνες
της καρδιάς μου; δεν έχεις εκπλαγεί ποτέ απο το
ενστικτώδες και ξένο ανοιγόκλεισμα της κεντρικής
διεύθυνσης της ψυχής μου; λοιπόν νομίζεις οτι
η πιστή ηθικότητα είναι ένα μυστικό που όλοι
αδιακρίτως υποφέρουμε;
Θα γκρεμιστούν ξανά ή οχι οι ζωοδότρες βλέψεις κάτω
απο την άγονη επίδραση των μελαγχολικών ματιών σου;
Όχι, δεν είναι τώρα ούτε ποτέ, γιατί κρατώ έναν κοινωνικό έλεγχο
πάνω στην ομόφωνη χωρητικότητα των αρχικών οργάνων, και ξέρω
πως αναλαμβάνοντας την ανωτερότητα της προφητικής οργάνωσης
η καρδιά σου δεν θα τολμήσει ποτέ να με συγκρατήσει.
Έτσι, ορίζοντας υποκλίσεις και γνεσίματα,
στενάζω σου σαν αστείο, τούτες εδώ τις λέξεις;
"Ας φοβηθούμε τις αισθήσεις"
..........................
À l’ombre du tapis chatoyant, ah! pourquoi, tendre
inspirée, avez-vous trié les fibres intimes de mon
coeur? n’avez-vous donc jamais surpris le clignotement
instinctif et forain de la corporation centrale de mon
âme? croyez-vous donc que la moralité fidèle soit un
secret que l’on souffre particulièrement?
Est-ce que mes regards salubres ne crèveront plus
sous l’influence aride de vos prunelles sombres ?
Non, ce n’est pas, ce ne sera jamais, car je veille
socialement à l’unanime capacité des organes
originaux et je sais qu’en prenant la supériorité
générale de l’organisation prophétique, votre coeur
n’osera jamais réserver le mien.
Donc, en vous fixant révérences et filatures, je vous
dis fumistement ces paroles gémissants:
«craignons les sens».
No comments:
Post a Comment