Monday 28 August 2017

Και Δη - Notably

























και δη σήμερα, τ' αστέρια 
όσο υλακτούνε πόρπες 
από γενέθλιους κοιτώνες,
αποσυντίθενται οι καρυάτιδες 
ο χρόνος και τα εκθέματα του,
πρώτα τα μάτια χάνονται 
-φονιάδες της αγάπης-
έπειτα τα χέρια 
κατόπιν οι γλώσσες,
σχωράτε με θα ενοχλήσω 
γλιστρώντας στις βλέννες 
της παχιάς ευδαιμονίας σας 
κι από κει στους υπονόμους  
της γκρίζας ανοσμίας σας.
Κι έτσι μυρουδιά δεν πήρατε 
ότι σας σκότωσαν, αλλά πάλι  
λες και ζήσατε ποτέ...



......................




Notably today, stars
while barking buckles
from birthday dormitories,
the caryatides decompose
time and its exhibits,
at first the eyes are lost
-oh you killers of love-
then the hands
then the tongues,
forgive me if I'm disturbing, 
slipping into the mucus
of your fat bliss
and from there to the sewers
of your grey anosmia.
So you did not get any smell
they killed you, but then again
you've never lived before...





Panagiotis Xourafas

(4/2/17)

Sunday 27 August 2017

Τέλη - End Charges




















ακόμα 
αίμα στάζει 
απ' την κορνίζα
το ηλιοβασίλεμα-
λοιπόν,
μην με παρηγορήσεις 
για υπαρκτά λάθη 
με ανύπαρκτα άνθη
άσε με 
να απολαύσω τη θλίψη μου
υπό όρους δεν έρχεται η νύχτα,
το δάκρυ 
ούτε σαν λέξη δεν υπάρχει 
αν δεν το γευτούν πρώτα 
στη γλαυκή γωνία τους
τα χείλη

ένα σωρό 
φθόγγοι αγέννητοι 
αποσυνάγωγοι,
στο πασαπόρτι το κενό 
σβησμένη αχνιστή γραφή 
αχαρτογράφητη έρημος    
λευκή σαν υποσέντονο,
δύσκολο που ναι 
το φευγιό εμπρός
σαν σύννεφο δίχως ρόλο,
κι είναι τα μάτια μας
απισχνασμένοι κόγχοι 
σαν ανταμώνουμε-
ας το τελειώνουμε,
μα πώς;


....................



still
the sunset
is dripping blood
from the frame-
well,
Don't comfort me
for existent mistakes
with non-existent flowers
just let me
enjoy my sorrow
the night doesn't come
conditional,
the tear
neither as a word exists
if not tasted first
in their glaucum corner
by the lips

lots of
unborn sounds
outcast,
in the blank passport 
erased vaporish writing
uncharted desert
white as a contour sheet,
fleeing ahead
is so difficult 
like a cloud without a role,
and our eyes look 
like raw-boned niches
when we meet-
let's finish it,
but how?




Panagiotis Xourafas
18/01/2017

Το Περιόστεο του Χειμώνα - The Periosteum Of Winter

























Και η βροχή αποκάλυψε 
το περιόστεο του χειμώνα:
επρόκειτο για γυναικεία μορφή, 
σαν μαρμαρωμένο όνειρο  
που ανύποπτο κοιμήθηκε 
στο προ Χριστού εργαστήρι  
και ξύπνησε στο σήμερα 
νεκρό 

έτσι την βρήκε 
το απόξερο παρόν 
ασώματη αντηχηση 
στη δαντελένια ρεματιά του
με τον αιώνιο ναύλο της
στ' άχρωμα μάτια
σφαλισμένο,  
κάποιος την λάτρεψε,
κάποιος την σκότωσε 
πριν πάρει δεύτερη πνοή 
ή κατ' άλλη εκδοχή 
αυτοκαρατομήθηκε 
στην κοψιά της την ίδια.



................



And the rain revealed
The periosteum of winter:
It was a female figure,
like a marbled dream
unsuspectingly fallen asleep
in the pre-Christ workshop
and woke up today
dead

So found her
the arid present
a bodiless resonance
in its lacy ravine
with her eternal fare
secured,
in those colourless eyes
someone loved her,
someone killed her
before taking a second breath
or otherwise
she was self decapitated
by her own figure.



Panagiotis Xourafas

28/01/2017

Saturday 26 August 2017

Borderline
























Ένιωσα 
ακολουθώντας 
το φως του βορρά 
ολότελα χαμένος
στην ονειρική μεθόριο, 
σαν αποδημητικό
έντρομο
για τη ζωή που πέταξε 
στην ράχη της αστραπής,
τόσο φριχτά αμέριμνος 
τόσο ανύπαρκτος,
ώσπου έπεσε η μπάρα. 
Πρώτη η θεσπέσια ύπαρξη:
-Πρέπει να διαλέξετε πλευρά.
-Είμαι εδώ, επέλεξα.
-Τι έχετε να δηλώσετε;
-Επισκέπτης στο άγνωστο.
Μιλούσε, μιλούσε 
η χήρα του έρωτα,
μια γλώσσα οικεία 
πιο άγνωστη από ποτέ,
που όσο πιο γρήγορα 
ήθελα να ξεχάσω:
-Τα χαρτιά σας.
-Μισό λεπτό. 

[ Θεός αν είσαι,
που είσαι ; ]
Τα λεπτά όμως κύλησαν  
βασανιστικά αργά 
ψάχνοντας εναγώνια 
ολούθε και πιο πέρα 
ανάμεσα σε σωσίβια,
στοιβαγμένες αναμνήσεις 
και πνιγμένα συναισθήματα: 
-Δεν βρίσκω το διαβατήριο. 
-Δεν μπορώ να σας αφήσω 
  να περάσετε, μπορεί να είστε 
  παράνομος μετανάστης.
-Μα είμαι Έλληνας γιατρός 
  με μόνιμη θέση.
-Δυστυχώς θέλουμε αποδείξεις. 
Θλίψη απόγνωση οργή 
κατάκλυσαν το είναι μου 
κι έμοιαζε κούφια η γη 
όσο ποτέ άλλοτε 
άκουγα τα πάντα 
να σφυρίζουν οι καλαμιές 
να κοάζουν τα βατράχια
να κράζουν τα κοράκια 
φωνές του παρελθόντος
κλωστές λεπτές 
σε άφιλες στέπες,
ζωές πρωθύστερες
λόγχες χλωρού σταριού
που διαπερνούσαν το στέρνο:
-Χαίρετε, δεν υπήρξατε ποτέ.



...................




Felt like
following
northern lights
totally lost
in the dream border,
as a migratory bird
full of fear
for the life flown
on the back of the lightning,
so horribly petrified
so non-existent,
until the bar fell.
First the exquisite being:
-You have to choose a side.
-I'm here, I chose.
-What do you have to declare?
-Visitor to the unknown.
She spoke, she spoke
the widow of love,
a familiar language
more unknown than ever,
as quickly as possible
I would wish to forget:
-Your papers.
-Just a minute.

[God if you are there,
where are you ; ]
But the minutes rolled
cruelly slow
looking haggardly
and beyond
between life jackets,
stacked memories
and choked feelings:
-I can not find the passport.
-I can not let you pass
you may be an
illegal immigrant.
-But I am a Greek doctor
with a permanent position.
-Sorry but we need proof.
Sorrow, despair and rage
flooded all of me
and the earth seemed 
more hollow than ever before,
I was hearing everything
reeds whisking
frogs singing
crows cawing
voices of the past
fine threads
in desert steppes,
lives first
spears of green wheat
that crossed the sternum:
-Goodbye, you've never existed.




Panagiotis Xourafas

30/12/2016

Tuesday 22 August 2017

Τετράδυμο Γυαλί - Quadruple Pane

























Με γυμνά πόδια
στο γκρίζο μάρμαρο
χορεύοντας
κάτι σαν βαλς,
απεγνωσμένα
θεοσκότεινα
με αγκαλιά το μαξιλάρι,
χορογραφώντας
την άγια νύχτα
που εντός μου ζεί
σαν διαφυγή και ώσμωση
σ' ένα βιτρό χρωμάτων,
πάω γυρεύοντας
βουίζει το μυαλό
μα κι από έξω,
μας χωρίζει
ένα παράθυρο σταυρός
από γυαλί τετράδυμο
πάντα το ίδιο κίνητρο
γυρίζω την χειρολαβή
ανοίγω γρήγορα
να με ποτίσει ο βοριάς
δακρύζοντας κρυφά
να ισορροπήσει
εντός μου το κενό,
το σύμπαν από χέρια.


................


                                                                                                                       
Barefoot
on the grey marble
dancing 
something like waltz
desperately
dark as hell
hugging the pillow,
choreographing
the holy night
which lives within me
like escape and osmosis
in a stained glass,
I'm looking for trouble
my mind's buzzing
but from the outside,
separates us
a cross window
of quadruple pane
always the same motivation
I turn the handle
I open quickly
the north wind to soak me
tearing secretly
to balance
the gap inside me,
the universe of hands.




Panagiotis Xourafas