Wednesday 29 December 2021

Αυτό Συμβαίνει - That's What Happens


 










1.
Αυτό συμβαίνει αν βουτήξεις σε θολό νερό.
Όλα χάνονται από τα μάτια σου, αρχίζεις να κοιτάς
προς εκείνο το πολύ τίποτα που σε κοντοζυγώνει.
Όλα φαίνονται όπως δεν θα ήθελες να φαίνονται.
Όταν σηκώνεις το κεφάλι, τα μάτια σου κλείνουν γρήγορα.
 
 
2.
Αυτό συμβαίνει όταν ψάχνεις στα μάτια της μητέρας σου,
όταν ανασύρονται βαθιά στις κόγχες τους:
Αρχίζεις να βλέπεις αυτό που δεν υπάρχει, αυτό που επιθυμείς. 
Αρχίζεις να τα βλέπεις όλα αναγεννημένα, ζωντανά
όταν όλα κινούνται προς τα κάτω, σβήνοντας.
 
 
3.
Αυτό συμβαίνει όταν πίνεις από αυτό το νερό,
που, μια φορά κι έναν καιρό, πήγαζε σε αφθονία:
Αντί να ξεδιψάσεις, ο λαιμός σου στεγνώνει πιο πολύ. 
Λαχταράς να τραγουδήσεις την τελευταία μεγάλη νότα 
αλλά μια σπασμένη φωνή που κανείς δεν ακούει, 
είναι το μόνο που μπορείς να καταφέρεις.
 
 
4.
Αυτό συμβαίνει σαν περιηγηθείς στα αρχεία
όπου το αίμα και τα δάκρυα είχαν κυλήσει αργά:
Αρχίζεις, βρίσκοντας το όνομά σου, γραμμένο
με μεγάλα και ευανάγνωστα σε όλους γράμματα, 
μόνο για να το δεις να εξαφανίζεται σαν σκόνη.
 
 
5.
Αυτό συμβαίνει όταν θες να κάνεις τη φωνή σου 
να ακουστεί: όταν πηγαίνεις στο τέλος του δρόμου,
γουρλώνεις τα μάτια διαβάζοντας προσεχτικά κάθε πρόταση, 
κρατώντας σημειώσεις που θα σε αποστομώσουν.


6.
Αυτό συμβαίνει όταν κοιτάς από το παράθυρο
και χασμουριέσαι στο κενό μιας νύχτας χωρίς αγάπη:
Μόλις ξημερώσει η πρώτη μέρα από ό,τι έχει απομείνει, 
νιώθεις την καρδιά σου να μετράει κάθε βήμα, ένα προς ένα, 
και τα δάχτυλα των ποδιών σου χάνουν όλο τον ρυθμό τους.


7.
Αυτό συμβαίνει όταν αργείς πολύ να γεννηθείς:
Κάποιοι άλλοι φτάνουν στον καρπό πριν από σένα.
Σηκώνουν τα χέρια τους και τον μαζεύουν, ενώ εσύ 
ακόμα βυζαίνεις το στήθος της μητέρας σου.
Μεγαλώνεις λίγο και ψάχνεις, μόνο που 
δεν βρίσκεις πιά τίποτα.
 

8.
Αυτό συμβαίνει όταν ξυπνάς δίπλα στο τίποτα:
Καλείς το όνομα του αγαπημένου σου προσώπου, 
ελπίζοντας πως αυτό θα ξυπνήσει και θα φωνάξει 
πίσω το δικό σου. Το κενό, ωστόσο, είναι άφωνο.
Έχει μόνο εσένα, που κάθεσαι δίπλα του.
 
 
9.
Αυτό συμβαίνει όταν συνεχίζεις να ελπίζεις
πως θα γευτείς ρόδια στις αρχές Οκτωβρίου, 
για να βάψεις 
ροδοκόκκινο το στόμα σου, χωρίς 
να αντιλαμβάνεσαι πως το δέντρο έχει πιά κοπεί.
Και πως ένας τοίχος έχει υψωθεί εμπρός σου
για να σε κρατήσει νηστικό.
 

10.
Αυτό συμβαίνει όταν μένεις ξύπνιος πολύ αργά:
Κάποιος άλλος θα ξαπλώσει πριν από σένα
στο ίδιο κρεβάτι που ήθελες να ξεκουραστείς 
και να ιδρώσεις. Τότε θα αφεθείς να περιμένεις 
ολομόναχος, δαγκώνοντας τα νύχια σου, 
κρυφακούγοντας πίσω από την πόρτα.


11.
Αυτό συμβαίνει όταν ακούς το ρολόι
να χτυπάει δυνατά στη 1 η ώρα το πρωί:
Τα πόδια σου θα έχουν αποτυπώσει άλλο ένα βήμα 
στο πάτωμα, λίγο πιο ξακρισμένο από το προηγούμενο, 
λίγο βαρύτερο, λίγο βαθύτερο, λίγο περισσότερο.
 
 
12.
Αυτό συμβαίνει όταν φτάνεις στην τελευταία σελίδα:
Σε τρομάζουν οι γεμάτες μελάνι προηγούμενες.
Δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι έχεις γράψει στην αρχή. 
Κλείνεις τα μάτια σου για να μην μπορείς να διαβάζεις άλλο 
ή νιώθεις ευτυχής επειδή ξεκινάς ένα νέο χειρόγραφο.





......................






1.
That’s what happens if you dive in murky water;
everything disappears from sight, you start looking
at that lot of nothingness closing in around you.
Everything looks as you wish it did not.
When you lift your head, your eyes shut quickly.
 
 
2.
That’s what happens when you search in your mother’s eyes,
when they retract deep in their sockets:
You start seeing what isn’t there, what you desire;
you start seeing everything anew
when everything’s spiraling downwards, finishing.
 
 
3.
That’s what happens when you drink from this water,
which, once upon a time, sprang in abundance:
Instead of quenching your thirst, your throat gets even drier.
You long to sing the last long note,
but a broken voice no one hears is all you can manage.
 
 
4.
That’s what happens if you go browsing the archives
where blood and tears had rolled slowly:
You start finding your name, written,
large and bold so that everyone can read it, 
only to watch it vanish like dust.
 
 
5.
That’s what happens when you want to make your voice heard:
When you go to end of the street the read
eyes will be rolling,
taking note of each sentence,
taking down notes to shut you up.


6.
That’s what happens when you look through the window
and yawn the emptiness of a loveless night:
As soon as the first day of what’s left is dawning,
you feel your heart counting each step, one by one,
and your toes lose all of their rhythm.
 

7. 
That’s what happens when you take too long to be born:
Someone else reaches the fruit before you;
they lift their arms and pick it
while you’re still at your mother’s breast sucking.
You grow a little and go searching only to find nothing.
 

8.
That’s what happens when you wake up next to nothingness:
You call the name of the loved one, hoping
the loved one wakes and calls your name back.
The void, however, is voiceless.
It has only you, sitting beside it.
 
 
9.
That’s what happens when you keep hoping
to taste pomegranates at the beginning of October,
to fill your mouth with that redness …
all without noticing the tree has been lopped off.
And a wall erected to keep you fasting.
 
 
10.
That’s what happens when you stay up too late:
Someone else will lie down before you
in the same bed where you wanted to rest and sweat.
Now you’ll be left to wait all by yourself,
biting your nails, eavesdropping behind the door.


11. 
That’s what happens when you hear the clock
chiming loudly at 1 a.m.:
Your feet will have imprinted another step on the floor,
a little closer to the edge than the one before —
a little heavier, a little deeper, a little more.
 
 
12. 
That’s what happens when you come to the last page:
You’re frightened by the ink-filled ones from before.
You struggle to understand what you’ve written at the beginning.
You close your eyes so that you can read no more
or feel happy because you’re starting a new copybook.





Immanuel Mifsud




Tuesday 28 December 2021

Καταστροφέας Πυξίδων - Destroyer Of Compasses














Κατάλαβα οτι το ψάξιμο ήταν το σύμβολο μου,
το έμβλημα αυτών που βγαίνουν έξω την νύχτα 
δίχως να σκέφτονται τίποτα, τα κίνητρα ενός
καταστροφέα πυξίδων. 


....................



I realized that searching was my symbol,
the emblem of those who go out at night
with nothing in mind, the motives of a destroyer
of compasses.






Julio Cortazar

Saturday 25 December 2021

Μετακομίσεις - Movings

 













Μα οι καιροί αλλάζουν 
μαζί τους και οι άνθρωποι 
οι ξεφτισμένοι ιδεολόγοι 
οι αιφνιδιασμένοι υλιστές 

κι ο Διογένης κυνικότατα 
πούλησε όσο όσο το πιθάρι 
κι από αύριο εγκαθίσταται 
σε βιομηχανικό στο Γκάζι. 

Μα οι καιροί αλλάζουν 
στο χιόνι και στη λάβα 
μ´ένα παλμό στο κρόταφο 
μ´ένα κυματισμό στη λίμνη 

κι εσύ, όταν έρθει το απόβραδο 
τάχα μαυρίζουν σαν την θάλασσα 
τα μάτια σου ή μετακόμισαν κι αυτά 
ψηλά στο ρετιρέ των αστεριών;



.............



But times are changing
along with the people
the frayed ideologues
the surprised materialists

and Diogenes so cynically
sold off the famous jar
and by tomorrow he'll live
in an industrial flat in Gazi.

But times are changing
in snow and in lava
with a pulse in the temple
with a ripple in the lake

and you,when the evening comes
do your eyes quickly turn black 
like the sea or they've moved too
high in the penthouse of the stars?




Panos Xourafas

Wednesday 20 October 2021

Προμηθέας - Prometeo

Υπάρχουν 
κι άλλες εκδοχές 
για τον Προμηθέα
που δεν είδαν οι Έλληνες:
λήθη, κόπωση.
Μέσα στους αιώνες 
η προδοσία ξεχάστηκε.
Οι θεοί ξέχασαν. 
Οι αετοί ξέχασαν.
Ο ίδιος ο Προμηθέας, 
μετά από τόσο καιρό,
ξέχασε την αιτία 
της φρικτής τιμωρίας του.
Και επίσης η κούραση:
Οι θεοί κουράστηκαν. 
Οι αετοί κουράστηκαν.
Τελικά η πληγή έκλεισε 
από την εξάντληση.
Το μόνο που είχε απομείνει, 
ο απροσδιόριστος βράχος
αντιμετωπίζοντας τη βίαιη, 
ανεξήγητη θάλασσα.


Circe Maia





Friday 8 October 2021

Ισοπαλίες - Ties


























Κάποιες νύχτες  
Φέρνουν μαζί τους 
Μία προς μία 
Όλες 
Ή σχεδόν όλες 
Τις παλιές αγάπες 
Τους πρώτους έρωτες 
Της μιάς βραδιάς 
τα γιασεμιά

Σε κάποιες θυμάμαι 
περισσότερο 
Το πρόσωπο, τα μάτια 
Σε κάποιες το μικρό
μαραμένο τους όνομα 
Σε κάποιες το σώμα,
τη μοσχοβολιά τους 
Σε κάποιες τα πάντα όλα
Σε κάποιες σχεδόν τίποτα

Κάποιες νύχτες πάλι 
Με επισκέπτονται 
ένας ένας τη φορά,
Σαν αναμνήσεις 
αδιευκρίνιστων
μελλοντικών θανάτων,
Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες

Και τότε παίζουμε  
με τη θάλασσα στα μάτια 
και την αλμύρα στα χείλη 
Μια σκοτεινή παρτίδα σκάκι 
που πάντα καταλήγει 
σε ισοπαλία. 



,,,,,,,,,,,



Some nights
Along with them
One by one
They bring all
Or almost all
The old loves
The first loves
Or the nightlong
jasmines

In some of them
I recall more
The face, the eyes
In some their short
withered first name
In some their body,
their muskrat
I do remember
In some everything
In some almost nothing

Some nights 
come to visit me
one at a time,
Like memories
of unspecified
future deaths,
The unfulfilled loves

And then we play
with the sea in sight
and salt on the lips
A dark game of chess
which always ends
in a tie.



Panos Xourafas

Friday 10 September 2021

Ένα Μοχίτο στην Άδεια Πόλη τον Δεκαπενταύγουστο - A Mojito in the Empty City on the 15th of August




























Αναδεύεις στο περβάζι των ίριδων ενυπόθηκα βλέμματα περαστικών.
Λούζει το είναι σου μία αλλόκοτη χαρμολύπη, παγοκύβου επίγευση 
με φύλλα δυόσμου σε γλυκόπικρους κύκλους. Τα μαλλιά σου καίγονται.

Σκύβεις στις σελίδες της αγέννητης νύχτας που επί του πιεστηρίου 
ενώνει ιδεογράμματα στην πυρκαγιά της θλίψης. Συνεχίζεις να ξεγελάς 
την ακινησία της μορφής. Κάποτε θα είσαι έτοιμος, κάποτε σίγουρα θα ξέρεις.
 
Προς το παρόν, πόση δυσκολία να βρεις την γνώση, να την δοκιμάσεις 
μέχρι αλήθεια να δεις αν και τι σου προκαλεί στις αισθήσεις, κι έπειτα 
να την δοκιμάσεις ξανά στο γλαρό ημίφως της αυγής, δίχως να δελεαστείς
να αγοράσεις μία έτοιμη εκ των προτέρων.

Για την γνώση και όχι όποια κι όποια, αλλά αυτή που συνηθίζει αμετανόητα 
να εκθέτει τους νεόκοπους εραστές της. Για την γνώση που 'χει για δρόμο της 
την ιδιωτική οδό του Ελύτη, την ταπεινή δημοσιά του Ρίτσου ή εκείνο 
το ανώνυμο στενό που η μυρσίνη δεν είναι χάρτινη. 

Όχι, σε λεωφόρους αχανείς δεν θα την συναντήσεις, αφού γι αυτήν 
δεν υπάρχει λεωφόρος να την χωρέσει, δεν φτιάχτηκε ποτέ και πουθενά. 
Στις κλειστές της μήπως και τη βρεις κουλουριασμένη στις άγονες γωνιές 
της πόλης, αυτής που κάθε χιλιοστό τσιμέντου συνθλίβει λείψανα 
από τα λόγια των αμίλητων ποιητών της.



...................




On the windowsill of the irises you're stirring the mortgaged eyes 
of passers-by. A strange bliss is bathing your existence, ice cube aftertaste
with mint leaves in bittersweet circles. Your hair is burning.

You're bending over the pages of the unborn night while on printing
by uniting ideograms in the fire of sorrow. You continue to cheat
the immobility of form. One day you will be ready, one day you will surely know.

At the moment, how difficult it is to find knowledge, to try it
until you really see if and what it causes in your senses, and then
try it again in the peaceful penumbra of dawn, without being 
tempted to buy a ready-made one in advance.

Talking about knowledge and not any knowledge, but the one that is 
unrepentantly accustomed to expose her nascent lovers. The knowledge 
that finds its way to the private street of Elytis, the humble provincial road 
of Ritsos or that anonymous alley, where myrsine is not papermade.

No, you will not meet her in vast boulevards, since there is no avenue 
for herself to fit in, neither was ever made anywhere in the world.
When in a bad mood, you may find her curled up down in the barren 
corners of the city, this very city where every inch of its cement, 
crushes the remnant words of its speechless poets.




15/8/21



Panos Xourafas

Wednesday 8 September 2021

Αλπικές Λίμνες - Alpine Lakes



















_Στην Αννα Μαρία



Αυτός 
ο ιερός τρόμος 
το γαλάζιο βλέμμα 
που μιλάει στο άπειρο 
με τη γλώσσα της φωτιάς
πως να μεταφράσω πάλι 
του ουρανού τα γράμματα
είμαι η θλίψη η ίδια αφού 
που μηρυκάζει χαρές
τι μου έκανες τώρα 
με κομμάτιασες
χάθηκα 

Άξαφνα 
τα πάντα γυρίζουν 
με τριγυρίζουν κύματα 
που δεν τσακίστηκαν ακόμα 
στο φάρο του μεγάλου φόβου 
φύλακας εγώ ανυπεράσπιστος 
στην μεσακτή της νύχτας
μάγισσα εσύ της ερημιάς 
των ορεινών λιμνών 
λόγχισε μου τη σιωπή 
λύγισε μου τη ζωή
ξημέρωσε 



…..



This 
sacred terror 
the azure gaze 
talking to eternity 
in the language of fire 
how can I translate again 
the letters of the heavens 
for I am sadness itself 
ruminating pleasures 
what have you done 
you shattered me
I got lost 

Suddenly 
everything spins 
waves surrounding me
of those yet not crashed 
on the beacon of great fear 
me the defenceless guardian 
in the midcoast of the night 
you the witch of solitude 
of the mountain lakes 
spear my silence
bend my life 
let dawn 




Panos Xourafas

Λυχνοσβήστης - Lamp Light Butterfly














Στην σύμπασα θάλασσα
γύρω από τον ηλιακό φάρο
γυρίζει ο πλανήτης κιβωτός.

Πάντα σε τροχιά ελλειπτική, 
πατώντας άπειρες καρδιές,
απατώντας έμπειρα μάτια.

Είναι αυτά όλα που είσαι
σαν υποβρύχια χαράγματα
στον αμέθυστο της αγωνίας. 

Μα αυτό το ένα που δεν είσαι, 
σαν λυχνοσβήστης στο φως 
σε τραβάει περισσότερο.

Κι όσο το αρνείσαι, πάντοτε
η μνήμη του μαστόδοντου 
θα σε ποδοπατά το ξημέρωμα.

Ανάμεσα σε σκόρπιες γραφίδες,  
παλιά παρατημένα ποιήματα 
που περιμένουν της ψυχής
τα δάχτυλα, βυθίζομαι.



..............



In the cosmic sea 
round the solar beacon
turns the planet ark.

Always on elliptical orbit
treading on infinite hearts,
cheating experienced eyes.

All the things that you are,
are like underwater scratches
in the amethyst of agony.

But this one you are not,
like a lamp light butterfly
attracts you the most.

And as long as you deny it, always
the memory of the mastodont
will trample you at dawn.

Between scattered pens,
old abandoned poems
waiting for the fingers
of soul, I sink.





Panos Xourafas

Sunday 22 August 2021

Θαλασσογραφία - Seascape

 















Βρήκα στο πατάρι 
μια θαλασσογραφία 
από τα χρόνια τα παλιά. 
Σε τριάντα επί σαράντα
οι αχτίδες της άμμου
στίλβωναν ξανά τις ίριδες. 
Οι ξυλομπογιές σαν μνήμες
ξέθωρες, μα ακόμα ζωντανές. 
Κάτω δεξιά έμοιαζε κάτι 
σαν όστρακο ή υπογραφή.

Είχα όμως την υποψία. 
Γύρισα το χαρτόνι από πίσω 
και βρήκα γραμμένες 
με μελάνη ανεξίτηλη,
οδηγίες επιβίωσης 
από ακραία καιρικά φαινόμενα 
και θανατηφόρες επιδημίες. 
Οι ρυτίδες μου επέστρεψαν  
μεμιάς στη θέση τους. 


............



I found in the attic
a seascape 
from the old days.
At thirty by forty
the rays of sand
polished the irises again.
Wood paints like memories
look faded, but still alive.

At bottom right was something
like a shell or a signature.
But I had this suspicion.
I turned the cardboard over
and I found there written
with indelible ink,
survival instructions
from extreme weather events
and deadly epidemics.
My wrinkles, at once 
were back in place.




Panagiotis Xourafas

Saturday 12 June 2021

Στιγμιότυπο - Snapshot

 














Κάθησε εκεί πρόσεχε 

μη χύσεις τό γάλα σου.


Μαμά γιατί το γάλα είναι άσπρο

πότε θα μου πάρεις ένα ποδήλατο

πού πάει ο ήλιος όταν δύσει

ποιός ανάβει τα άστρα

πεθαίνουν οι κούκλες;


Τι θα πεί φωτόνια

υπάρχει στ’αλήθεια η φεγγαρόλουστη

τι είναι τα χάπια της ευτυχίας

πού είναι το τόπι μου

ποιός έμαθε τα πουλιά να τραγουδούν

πότε παντρεύονται τα μερμήγκια

γιατί μετά το καλοκαίρι έρχεται ο χειμώνας

τι θα πεί κρίσιμη ηλικία

ποιός γέννησε το Θεό

γιατί πεθαίνουμε

μιλάνε τα ψάρια;

Γιατί η Κοκκινοσκουφίτσα πήγε στο δάσος

αφού ήξερε πως ήταν εκεί ο λύκος

τι θα πεί βόμβα μεγατόννων

γερνάνε οι άγγελοι;

Γιατί να μην έχουμε και μείς φτερά

πώς γίνεται η πλύση εγκεφάλου

τι χρειάζονται οι μύγες

θα με ξεχάσεις όταν πεθάνεις;

Πότε θα πάμε ταξίδι στο φεγγάρι

σ’ αρέσουν τα ροδάκινα

πού βρίσκεται το αθάνατο νερό

Γιατί έκανες «αχ»

κάθε πότε γίνονται οι πόλεμοι

τις φοβάσαι τις κατσαρίδες

οι κουτοί πάνε στον Παράδεισο

πού είναι ο Παράδεισος

-γιατί δεν μου απαντάς;


Μαμά όταν μιλάει κανείς πολύ

τελειώνει κάποτε η φωνή του;



........................



Sit there, and be careful 

not to spill your milk.


Mom why milk is white

when will you buy me a bicycle

where does the sun go at night

who lights the stars

do little girls die?


What are photons

does sleeping beauty exist

what are the pills of happiness

where is my ball 

who taught birds to sing

when do ants marry

why winter comes after summer 

what is the critical age

who gave birth to God

why do we die

do fish speak?

Why Little Red Riding Hood went to the forest

while knowing the big bad wolf was there

What is a megaton bomb

do angels age?

How come we don't have wings too

how is brainwashing done

why flies are needed

will you forget me when you die?

When are we going to travel to the moon

do you like peaches

where is the immortal water

Why did you say "ouch"

how often wars take place

are you afraid of cockroaches

do silly people go to Paradise

where is Paradise

-why don't you answer me?


Mom, when someone talks too much

does his voice ever end?




Lena Pappa

Monday 7 June 2021

Γενέθλιο - Birthday


 












Πριν την αυγή νεκρό 

ανακαλύφθηκε το φως 

είχε όμως το σκοτάδι 

άλλοθι ακλόνητο: 


Την ώρα του κακού 

κήπος περίκλειστος

ήταν στα μάτια της 

από συνθετικά φιλιά

            ***

Λένε κάποιοι πως 

από ατρόμητη καρδιά

δεν αστόχησε ο Ιόλαος 

στον τελευταίο δαυλό 


Mα η αλήθεια είναι 

πως δεν φοβήθηκε 

κανείς ποτέ αυτό 

που δεν λαχτάρισε 




5/6/21



...........



Light was found dead

before the dawn

but darkness had

an unshakable alibi:


At the time of death

it was a fenced garden

out of synthetic kisses

in her eyes of honey

            ***

Some say by having

such a fearless heart

Iolaus did not miss

in his last torch


But the truth is

that nobody was

ever afraid of what

he did not crave



5/6/21



Sunday 23 May 2021

РЕКЛАМА - Advertisement














δεν είναι  

η αγάπη, 

είναι το ρόδο 

που κρύβεται 

πίσω από 

το αγκάθι 

για να σωθεί 

από τον μεταλλικό

μοχλό

του θανάτου   


δεν είναι

η αγάπη, 

είναι το χέρι 

που χώνεται  

σε λαβωμένη 

λάβα    

μη και λαλήσει 

τη δική του γλώσσα, 

αυτήν στην οποία

λήμμα φόβος 

δεν υπάρχει 


δεν είναι 

η αγάπη, 

είναι το 

σκουριασμένο

γιασεμί 

που κλειδωθηκε

μεσάνυχτα 

στα μισάνοιχτα

στήθη, 

στα πάθη 

που σπαραξε 

το προβλέψιμο

σύμπαν 


δεν είναι  

η αγάπη,  

είναι 

ο Βλαδίμηρος  

με την Λίλια 

ασημένιοι, 

χέρι χέρι  

στον καναπέ 

του δυαριού  

στην Μόσχα, 

να δείχνουν 

οικογενειακές 

φωτογραφιες 

σε παλιά

κυριακάτικη 

εκπομπή



...................




this is not

love,

it is the rose

hidden

behind 

the thorn

to be saved

from the metallic

lever

of death


this is not

love,

it is the hand

inserted to

the wounded

lava,

not to speak

its own language

where

there is no entry

for fear


this is not

love,

it's the

rusty

jasmine,

locked

at midnight

in half-bare

breasts,

of passions

torn to pieces

by the predictable

universe


this is not

love,

it is

Vladimir

and Lilia

both silver,

hand in hand

on the couch

of their apartment

in Moscow,

showing

family

photos,

on an old

Sunday

TV program

Saturday 22 May 2021

Το Παραθύρι - La Vendana

Ο ουρανός σύννεφα ονειρεύεται για τον κόσμο τον πραγματικό

με ύλη ερωτευμένη με το χώρο και το φως.

Πάνω από ’ναν ύφαλο σκορπίζονται σήμερα οι αμμόλοφοι,

αμμουδιές με κύματα θαλασσινά που χιόνια είναι.

Τόσα τυχαία περάσματα, από περίτεχνη ιδιοτροπία,

μαζεύονται εκεί με ακαταμάχητη

στερεότητα που χαμογελά. Στις άκριες κατοικώ

καθώς βάθη διάφανα πυκνώνουν.

Ο άνεμος σκεπάζει, αποκαλύπτει, δυναμώνει

τα φύλλα πάνω στο κλαδί, τα κλαριά στον κορμό,

τους τοίχους, τα πρόστεγα, τους στύλους, τις γωνιές:

γαλήνη φανερωμένη του δειλινού

μιαν ήρεμη ζητά ματιά, μέσ’ από παραθύρι.

Οι λεπτομέρειες γίνοντ’ ένα με το φόντο:

πετραδάκια, πιο κει ένας φράχτης, έπειτα ένα σύρμα.

Συναντά κάθε λεπτό την άλω τη δικιά του –

ή τάχα είν’ ονειροφαντασιά τούτο το γυαλί;

Σαν το παραθύρι μου είμαι. Ο άνεμος με μαγεύει.

Ομορφιά τόσο λαμπρή, μα και με τόση σοφία,

ανάμεσα στον ήλιο και το νου! Λέξεις υπάρχουν στιλβωμένες

μα εγώ έτσι θα ’θελα να γνωρίζω, καθώς του Ιουνίου ο άνεμος.

Της λεύκας το σάλεμα κάνει την αύρα ορατή,

σε γαλήνης κύκλο με κλείνει το σούρουπο

κι ένας ουρανός που υψώνεται τον ορίζοντά μου ακολουθεί.


 .........



Jorge Guillen

Friday 7 May 2021

Babe I'm Gonna Leave You
























Στα ηχεία η Joan Baez 
διασκευάζει Led Zeppelin: 
"Babe, I'm gonna leave you". 
Στα πίσω καθίσματα 
μιά διπλωμένη θάλασσα. 

Που και που ξεσπούν 
δυό αφρισμένα χαμόγελα 
στη ματωμένη πέτρα 
και μετά ξεθυμασμένη  
μιά χρυσαφένια σιωπή
σαν παραμένουσα δύση 
άδικα ξοδεμένου φωτός 
που πάει, έρχεται και φεύγει
μέσα από το παρμπρίζ. 

"I'll leave you when 
the summer comes along"
Το καλοκαίρι έφυγε. 
Δεν με πονάς πιά.
Ακόμα με πονάς.


..........



Joan Baez on the speakers
adapting Led Zeppelin:
"Babe, I'm gonna leave you".
In the back seats
lies a folded sea.

Every now and then
two frothy smiles
breaking out
on the bloody stone
and after that 
a palled goldish silence
like a remaining sunset
of unjustly spent light
that comes and goes again
through the windshield.

"I'll leave you when
the summer comes along "
Summer is gone by now.
It doesn't hurt anymore.
It still hurts.


9/11/17


Panos Xourafas

Thursday 6 May 2021

Υπάρχει Μοναξιά Του Χώρου - There Is A Solitude Of Space





Υπάρχει μοναξιά του χώρου
και μοναξιά των θαλασσών
και μοναξιά θανάτου, κι όλες
μοιάζουν εσμοί πρωτευουσών

μπροστά στο πολικό τοπίο
-μια περατή απεραντότης-
εκεί που η ψυχή ανοίγει
και δέχεται τον εαυτό της.



....................



There is a solitude of space
A solitude of sea
A solitude of death, but these
Society shall be
Compared with that profounder site
That polar privacy
A soul admitted to itself—
Finite infinity.



Emily Dickinson


Wednesday 5 May 2021

Σιωπή - A Callarse






Τώρα θα μετρήσουμε ως το δώδεκα
και θα μείνουμε όλοι ακίνητοι
για μια φορά κατά πρόσωπο με τη γη,
ας μην μιλήσουμε σε καμία γλώσσα·
ας σταματήσουμε για ένα δευτερόλεπτο,
μην κουνώντας τα χέρια μας τόσο πολύ.

Θα ήταν μια ξεχωριστή στιγμή
χωρίς βιασύνη, χωρίς μηχανισμούς·
θα ήμασταν όλοι μαζί
σε μια ξαφνική παραδοξότητα.

Ψαράδες στην παγωμένη θάλασσα
δεν θα έβλαπταν τις φάλαινες
και ο άντρας που μαζεύει αλάτι
δεν θα κοίταζε τα πληγωμένα χέρια του.

Εκείνοι που ετοιμάζουν πράσινους πολέμους,
πολέμους με αέριο, πολέμους με φωτιά,
νίκες χωρίς επιζώντες,
θα φορούσαν καθαρά ρούχα
περπατώντας με τους αδέλφια τους
στη σκιά, δίχως να κάνουν τίποτα.

Αυτό που θέλω ας μην συγχέεται
με την απόλυτη αδράνεια.

Η ζωή είναι αυτό που είναι...

Αν δεν ήμασταν τόσο ξεροκέφαλοι
για τη διατήρηση της ζωής μας σε κίνηση,
και δεν κάναμε απολύτως τίποτα για μια φορά,
ίσως τότε μια πελώρια σιωπή μπορούσε
να διακόψει αυτήν τη θλίψη
του να μην καταλαβαίνουμε ποτέ τον εαυτό μας
και να τον απειλούμε διαρκώς με θάνατο.

Τώρα θα μετρήσω ως το δώδεκα
θα μείνετε σιωπηλοί και εγώ θα φύγω.






....................






















 Pablo Neruda