Πηγή Πληγή - Spring Wound

Προσπάθησα 

πόσο προσπάθησα 

να λυγίσουν οι πρωινές μανόλιες

τα μαγκωμένα χέρια,

να βλαστήσουν στο τζάμι

τα ερημωμένα χείλη,

μου έλεγες 

πως σε πηγή πληγή 

θα βάφτιζες τα παιδικά όνειρα

να ξεβγαλθουν τα ρούχα 

κι οι λεκέδες της πείνας τους, 

να αφεθούν απόνειρα 

στου στυγερού δυνάστη 

τον υπόνομο 

κι έπειτα

σε σύρμα να απλωθούν

με το στανιό στεγνώνοντας 

τα χρόνια που αφόρητα

κρεμάστηκαν αφόρετα,

όμως αλίμονο 

τα μάτια σου 

ήταν πάντα τόσο ψηλά 

που δεν προσέχανε τα χέρια μου,

τα μάτια σου δεν πρόκαναν

τα μάτια σου δεν μπόρεσαν 

να ακολουθήσουν σταθερά 

το καρδιοχτύπι των βημάτων μου. 

14/7/18

.....................

I tried

how much I tried

morning magnolias to bend

the clasped hands,

deserted lips

to sprout in the glass,

you were telling me

in a spring wound

how you'd baptize childhood dreams

after rinsing their clothes

and the stains of their hunger,

so as to be left as wake 

in the stiff tyrant's gutter, 

and then

along the wire

drying out by force

those years that unbearably

were hung unwearably,

but alas

your eyes

looked always so high

paying no attention to my hands,

your eyes did not catch up

your eyes could not make it

to follow steadily

the heartbeat of my steps.

Panagiotis Xourafas

Το Περπάτημα - El Andar

Μερικές φορές δεν ξέρω γιατί προχωράω,

μετρώντας τη γη, το δρόμο και τη θάλασσα.

Αυτό, επειδή είναι απλό, γίνεται εν τέλει βαθύ.

Φωνή που διατάζει το βήμα μου μπροστά, εμπρός.

Από όσο γνωρίζω είμαι ένα πλοίο χωρίς ναύτες,

λαός χωρίς μεγάλα βήματα ή ηττημένα σύνορα.

Χέρια είμαι που φυλάκισαν το όνειρο ενός αγρότη γης

απο κοπάδια, χλιμιντρίσματα και χαλινάρια.

Γιατί θαυμάζω τις καστανιές, τις βελανιδιές, τις βαθιές θάλασσες,

αυτό το παράξενο γλωσσικό ιδίωμα και το βιολί που πεθαίνει,

μια βάρβαρη γλώσσα γεμάτη απο λιβάδια και τριφύλλια,

που μου έδωσε κιθάρες για να πιώ, και γίνηκαν στάχτη.

Από πού προέρχεται λοιπόν η περιπέτεια του ταξιδιού,

αν τίποτα δεν είναι μακριά, ούτε καν μια οροσειρά;

Και αυτό το γλυκό ψέμα εναλλαγής των τοπίων,

που παραμένουν πάντα ίδια, κάθε χειμώνα και άνοιξη;

Μερικές φορές δεν ξέρω γιατί περπατώ τόσο πολύ

αν δεν θέλω να βρω τη σκιά που λαχταρά η καρδιά.

Ίσως μια βαθιά χορδή, βαθιά σαν μια κραυγή,

πρέπει να ακούσω μια μέρα, να ακούσω μια μέρα.

.....................

A veces no comprendo mi rodar por el mundo. 

Este medir la tierra y el camino, y el mar. 

Esto, que siendo simple, se ha tornado profundo. 

Voz que ordena a mi paso más allá, más allá. 

Hasta donde conozco soy un ser sin marinos, 

gente sin pasos largos ni fronteras vencidas. 

Manos que aprisionaron un sueño campesino 

de melgas y picanas y relinchos y bridas. 

Porqué admiro castaños y encinas y hondos mares, 

y aquel idioma extraño, y el violín que agoniza, 

si una bárbara lengua de pampa y trebolares, 

me dio a beber guitarras, que se hicieron ceniza. 

De dónde llega entonces la aventura del viaje, 

si nada ha estado lejos, quizá una cordillera. 

Y esta dulce mentira de mudar los paisajes, 

que son siempre los mismos, inviernos, primaveras. 

A veces no comprendo porqué camino tanto, 

si no he de hallar la sombra que el corazón ansía. 

Quizá un profundo acorde, profundo como un llanto, 

he de escuchar un día, he de escuchar un día.

Atahualpa Yupanqui

Βιασύνη - Hurry

Γιατί 

βιάστηκες; 

Επρεπε 

να περιμένεις. 

Στης πικραλίδας

την σκιά

καραδοκούσα

εκατομμύρια ώρες.

Δεν με πρόσεχες.

Αν με πρόσεχες

όταν άνθιζα

δεν θα σκόρπιζες

στον κουρνιαχτό 

της δύσης.

.......

Why were you 

in a hurry?

You should

have waited. 

Under the shadow

of the dandelion

I was lurking

for a million hours.

You didn't notice me.

Cause if you did 

when I was blooming

you wouldn't scatter

in the dust cloud

of the west.

Panagiotis Xourafas

Ο Κύκλος Των Καντιφέδων - The Circle of Marigolds

Δες τι χάνεις 

εδώ στα δυτικά, ιδού

ο κύκλος των καντιφέδων 

στα πόδια της ελιάς.

Μα είναι τόσο ωραίοι 

οι πυρόχρωμοι καντιφέδες,

αν και δεν μυρίζουν τόσο ένδοξα

όπως του απρίλη οι νεραντζιές,

μα αρκεί το σημαινόμενο 

πως οι στιγμές συντροφεύουν 

την αθανασία, 

για ενα αδέξιο χαμόγελο

για ενα ανοιχτό εισιτήριο

στο πλοίο της γραμμής

μ' ενα ποτήρι κόκκινο κρασί 

στο μπαλκόνι κατάστρωμα.

..........

See what you miss

here in the west, behold

the circle of marigolds

down on the feet of the olive tree.

See how beautiful are they

the fiery marigolds,

not smelling so gloriously though

like april's sour orange trees,

but the signified should suffice

that moments accompany 

immortality,

for a clumsy smile

for an open ticket

on the liner ship

with a glass of red wine

on the balcony deck.

Panagiotis Xourafas

Μιά Φορά - One Time

Μια φορά 

το πολύ 

είναι η θάλασσα 

ανυποψίαστη. 

Τότε ίσως 

σε αφήσει 

να περπατήσεις

πάνω της, 

τότε ίσως 

σε αφήσει 

να κεντήσεις 

κόκκινη κλωστή 

στη ράχη της, 

τότε ίσως 

σε αφήσει 

με του κεριού 

το δάκρυ 

να σφραγίσεις  

το άφρισμα της. 

Τότε ίσως

σε αφήσει

να καταλάβεις 

πως η αγάπη 

είναι μουσικό κλειδί, 

σε πεντάγραμμο  

από ακατέργαστα

κλωνάρια ρόδων.

..................

One time 

at the most

the sea is 

unsuspecting.

Then maybe

it 'll let you

walk 

on it,

then maybe

it 'll let you

embroider

red ribbon

on its back,

then maybe

it 'll let you

seal 

its foam

with 

candle's tear.

Then maybe

it 'll let you

understand

that love is

a musical key,

on a stave

of crude

rose branches.

Panagiotis Xourafas

Όταν Όλες Μου Οι Πέντε Κι Εξοχικές Αισθήσεις Θα Έχουν Όραση - When All My Five And Country Senses See

When all my five and country senses see, 
The fingers will forget green thumbs and mark 
How, through the halfmoon's vegetable eye, 
Husk of young stars and handfull zodiac, 
Love in the frost is pared and wintered by, 
The whispering ears will watch love drummed away 

Down breeze and shell to a discordant beach, 
And, lashed to syllables, the lynx tongue cry 
That her fond wounds are mended bitterly. 
My nostrils see her breath burn like a bush. 

My one and noble heart has witnesses 
In all love's countries, that will grope awake; 
And when blind sleep drops on the spying senses, 
The heart is sensual, though five eyes break. 

Dylan Thomas 

Υποτακτική - Subjunctive

 

Να ενώσω 

με ένα μπαλκόνι 

το πρωινό σεντόνι 

της απουσίας

Να ενώσω 

στου παλμού τα μη 

την σιδηρά ακμή 

των οριζόντων 

Να ενώσω 

με πετρολ φιλί 

την αμμουδιά  

με το γυαλί 

Να ενώσω 

με ολόκαυτη ροή 

το απόβραδο 

με το πρωΐ 

Να ενώσω 

με άλικη κορδέλα

το λευκόφαιο έλα 

με ένα λυγμό

Να ενώσω 

με αχτίδα τεθλασμένη 

την ειμαρμένη 

με το πουλί.

......

To join 

with a balcony 

the morning sheet

of absence 

To join

with pulse’s don’ts

the iron acne

of horizons 

To join 

with a petrol kiss

the sandy beach 

and the glass

To join 

with a scorching flow

the dusk 

and the dawn 

To join 

with a red ribbon 

the grey white ‘come on’

and a sob 

To join 

with a zigzag beam 

the predestination 

and the bird 

Αποτελέσματα μετάφραση

Αποτελέσματα μετάφραTo un

Panagiotis Xourafas 

Η Αφροδίτη στην Λιοσίων - Aphrodite in Liossion St.

 

Είναι πια 

εξαντλημένες 

οι ώρες αναμονής 

που ισχνές

ξεροσταλιάζουν 

στην αίθουσα 

με τους καθρέφτες, 

διαμαρτυρόμενες 

σαν επιταγές πάνδημες 

αμοιβών ουράνιων.

Σχολάσανε οι άγγελοι

ξεψύχησαν οι δαίμονες,

χαθήκαν όλα. Και οι λέξεις;

Σαν δεν τους αλλάζουνε 

μορφή και μουσική 

οι ειδικοί του κυνισμού 

χαράζουν από κάτω τους 

βαθιές υπογραμμίσεις 

από συμφορές συμφέρουσες. 

Τι μένει αλήθεια τώρα πιά 

απ’ την παλιά γραφή,

ποιά ελπίδα να σωθεί;

Επιγραφές νέον

από δω κι από κει,

πάνω απ’ τα ανώφλια

των φρεσκοβαμμένων

οίκων της χαράς 

και κάπου ανάμεσα, 

βουβή κι ασύμφορη

να κυματίζει λάμψεις 

η άλλη θάλασσα-

η απόστροφος 

του σ'αγαπώ.  

...................

Now are they

exhausted,

the hours

so skinny as

they're kept waiting

inside the room

with mirrors,

protesting

like pandemic checks

of heavenly rewards.

The angels quit

the demons died out,

all was lost. And words?

When their form 

and their music 

are not changed by

the experts in cynicism

their bellies are carved

in deep underlinings of 

fortune made of misfortune.

What's really left now

from the old scripture,

which hope to be saved?

Neon signs

on either side of 

the street,

over the lintels

of freshly painted

houses of joy and, 

somewhere in between

mute and uncommercial,

waving flashes 

is the other sea-

the apostrophe

of I'm in love.

Panagiotis Xourafas