Monday 31 May 2010

Cassida Del Llanto - Το Κλάμα

 



















Έχω κλείσει τα παράθυρα μου
Δεν θέλω να ακούω το κλάμα,
Αλλά πίσω από τους γκρίζους τοίχους
Τίποτε δεν ακούς παρά το κλάμα

Υπάρχουν λίγοι άγγελοι που τραγουδούν
Υπάρχουν λίγοι σκύλοι που γαβγίζουν
Χίλια βιολιά χωρούν στην παλάμη του χεριού,
Μα το κλάμα είναι ένας πελώριος άγγελος.
Το κλάμα είναι ένας πελώριος σκύλος
Το κλάμα είναι ένα πελώριο βιολί
Δάκρυα στραγγαλίζουν τον άνεμο,
Τίποτε δεν ακούς παρά το κλάμα.

 ...........................

He cerrado mi balcón
porque no quiero oír el llanto
pero por detrás de los grises muros
no se oye otra cosa que el llanto.

Hay muy pocos ángeles que canten,
hay muy pocos perros que ladren,
mil violines caben en la palma de mi mano.
Pero el llanto es un perro inmenso,
el llanto es un ángel inmenso,
el llanto es un violín inmenso,
las lágrimas amordazan al viento
y no se oye otra cosa que el llanto.  

Poetry: Federico Garcia Lorca
English Translation:


Sunday 30 May 2010

1453, 29 Μαίου


I.

Έτσι καθώς εστέκονταν ορθός μπροστά στην Πύλη κι άπαρτος μέσ’ στη λύπη του

Μακριά του κόσμου που η ψυχή του γύρευε να λογαριάσει στο φάρδος Παραδείσου Και σκληρός πιο κι απ’ την πέτρα που δεν τον είχανε κοιτάξει τρυφερά ποτέ – κάποτε τα στραβά δόντια του άσπριζαν παράξενα

Κι όπως περνούσε με το βλέμμα του λίγο πιο πάνω απ’ τους ανθρώπους κι έβγανε απ’ όλους Έναν που του χαμογελούσε τον Αληθινόν που ο χάρος δεν τον έπιανε

Πρόσεχε να προφέρει καθαρά τη λέξη θ ά λ α σ σ α έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο Θεός κι η κάθε μια σταγόνα σταθερή στον ήλιο ν’ ανεβαίνει

Νέος ακόμα είχε δει στους ώμους των μεγάλων τα χρυσά να λάμπουν και να φεύγουν Και μια νύχτα θυμάται σ’ ώρα μεγάλης τρικυμίας βόγκηξε ο λαιμός του πόντου τόσο που θολώθη μα δεν έστερξε να του σταθεί

Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε

ΙΙ.

Θε μου και τώρα τι Που ‘ χε με χίλιους να παλέψει

χώρια με τη μοναξιά του ποιος αυτός πού ’ξερε μ’ ένα λόγο του να δώσει ολάκερης της γης να ξεδιψάσει τι

Που όλα του τά ‘χαν πάρει Και τα πέδιλά του τα σταυροδετά και το τρικράνι του το μυτερό και το τειχιό που καβαλούσε κάθε απομεσήμερο να κρατάει τα γκέμια ενάντια στον καιρό σα ζόρικο και πηδηχτό βαρκάκι

Και μια φούχτα λουίζα που την είχε τρίψει στα μάγουλα ενός κοριτσιού μεσάνυχτα να το φιλήσει ( πώς κουρναλίζαν τα νερά του φεγγαριού στα πέτρινα τα σκαλοπάτια τρεις γκρεμούς πάνω απ’ τη θάλασσα…)

Μεσημέρι από νύχτα Και μήτ’ ένας πλάι του Μονάχα οι λέξεις του οι πιστές πού’ σμιγαν όλα τους τα χρώματα ν’ αφήσουν μέσ’ στο χέρι του μια λόγχη από άσπρο φως

Και αντίκρυ σ’ όλο των τειχών το μάκρος μυρμηκιά οι χυμένες μέσ’ στον γύψο κεφαλές όσο έπαιρνε το μάτι του

«Μεσημέρι από νύχτα – όλ’ η ζωή μια λάμψη ! » φώναξε κι όρμησε μέσ’ στο σωρό σύρνοντας πίσω του χρυσή γραμμή ατελεύτητη

Κι αμέσως ένιωσε ξεκινημένη από μακριά η στερνή χλομάδα να τον κυριεύει

ΙΙΙ

Τώρα καθώς του ήλιου η φτερωτή ολοένα γυρνούσε και πιο γρήγορα οι αυλές βουτούσαν μέσα στον χειμώνα κι έβγαιναν πάλι κατακόκκινες απ’ τα γεράνια

Κι οι μικροί δροσεροί τρούλοι όμοια μέδουσες γαλάζιες έφταναν κάθε φορά και πιο ψηλά στ’ ασήμια που τα ψιλοδούλευε ο αγέρας γι’ άλλων καιρών πιο μακρινών το εικόνισμα

Κόρες παρθένες φέγγοντας η αγκαλιά τους ένα θερινό ξημέρωμα φρέσκα βαγιόφυλλα και της μυρσίνης της ξεριζωμένης των βυθών σταλάζοντας ιώδιο , τα κλωνάρια

Του’ φερναν Ενώ κάτω απ’ τα πόδια του άκουγε στη μεγάλη καταβόθρα να καταποντίζονται πλώρες μαύρων καραβιών τ’ αρχαία και καπνισμένα πλοία όθε με στυλωμένο μάτι ορθές ακόμη Θεομήτορες επιτιμούσανε

Αναποδογυρισμένα στις χωματερές αλόγατα σωρός τα χτίσματα μικρά μεγάλα θρουβαλιασμός και σκόνης άναμμα μεσ’ στον αέρα

Πάντοτε με μια λέξη μεσ’ στα δόντια του άσπαστη κειτάμενος
Αυτός, ο Τελευταίος Ελληνας.


Poetry : Odysseas Elytis

Thursday 27 May 2010

Ηράκλειτος Και Ελπίδα - Heraclitus on Hope

Εάν μη έλπηται ανέλπιστον, ουκ εξευρήσει.
(Άν δεν ελπίζεις στο ανέλπιστο,δεν θα το βρείς,
καθώς είναι αυτό ανεξερεύνητο και απλησίαστο.)

......................

If you do not the expect the unexpected 
you will not find it, for it is not to be reached 
by search or trail. 


Heraclitus

Ζητείται Ελπίς - Asking For Hope

 
















Σουρούπωνε. 
Μερικά φώτα ειχαν ανάψει κιόλας στα μαγαζιά αντίκρυ. 
Στο καφενείο δεν ειχανε ανάψει ακόμα τα φώτα.
Του άρεσε ετσι το ημίφως.
Σκέφτηκε τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο μας σήμερα. 
Σύγχυση στον τομέα των ιδεών, σύγχυση στον κοινωνικό τομέα, σύγχυση...
Δεν εφταιγε η εφημερίδα που εκανε τώρα αυτές τις σκέψεις. 
Τα σκεφτότανε ολα αυτά τον τελευταίο καιρό, πότε με λιγότερη, 
πότε με περισσότερη ένταση. 
Σκεφτότανε το σκοτεινό πρόσωπο της ζωής. 
Την ειρήνη, τη βαθιά τούτη λαχτάρα, που κρέμεται απο μια κλωστή.
Σκεφτότανε τη φτώχεια, την αθλιότητα. 
Σκεφτότανε το φόβο που εχει μπεί στις καρδιές.
Στον καθρέφτη, δίπλα του, ειδε το πρόσωπό του. 
Ενα πολύ συνηθισμένο πρόσωπο. 
Τίποτα δε μαρτυρούσε την ταραχή που ειχε μέσα του.
Ειχε πολεμήσει κι αυτός στον τελευταίο πόλεμο. 
Και ειχε ελπίσει. Μα τώρα ήτανε πια χωρίς ελπίδα. 
Ναί, δε φοβότανε να το ομολογήσει στον εαυτό του 
πώς ήτανε χωρίς ελπίδα. 
(...)
...............................


Dusk came again. 
 Squarely, some lights had already been on the stores . 
They had no lights turned on the cafe yet. 
He liked the gloom this way.
He was thinking of confusion dominating our world today.
Confusion on the field of Ideas, confusion on social field, confusion...
It was not the newspaper to blame 
for him making these thoughts. 
He was thinking of all these things 
for a long time now, intensively or not. 
He was thinking of the dark face of life. 
Peace, this deep desire 
which hangs on a thin thread.
He was thinking of poverty,of misery. 
He was thinking of the fear that has come inside hearts.
In the mirror in front of him saw his face. A very common face. 
Nothing was able to explain the anxiety gathered in him.
He had fought in the last war too. And he had hoped. 
But now he was with no hope. And yes, he was unafraid of 
admitting to himself that he was without hope. 
(...)

Antonis Samarakis

Tuesday 25 May 2010

Mostovi - Γέφυρες

 












Μέσα μου,απόψε,ένας ποταμός
διασχίζει κάποιους μακρινούς μεγάλους λόφους,
παλεύει,ουρλιάζει,διαιρεί χαράδρες 
και σπάζει τις πράσινες αλυσσίδες του.
Καί εξορύσσει την καρδιά μου και καίει
και βράζει και διαπερνά τα μάτια μου.

Μέσα σου,απόψε,ο ίδιος ποταμός,
είναι περίεργα απαλός.
Και γιά μιά στιγμή είν' ασημένιος, 
γιά μιά στιγμή κυανός,
η σιωπή αντανακλάται πάνω του.

Όλοι μας απαντάμε διαφορετικούς ποταμούς
κάτω από τις ίδιες γέφυρες, μέσα μας,
που εξηγεί γιατί η ευτυχία και οι δυστυχίες μας
είναι πάντα τόσο διαφορετικά ίδιες.
..............

U meni večeras jedna reka
razbila ogromna brda daleka,
muči se, urliče, razmiče klance
i kida svoje zelene lance.
I rije kroz moje srce i peče
i kroz oči mi kipi i teče.

U tebi večeras ta ista reka,
čudno je meka.
I čas je srebrna i čas je plava,
u njoj se tišina odslikava.

Svako u sebi reke druge
pod istim mostovima sretne,
zato su naše sreće i tuge
uvek drukčije istovetne.



Miroslav Antić





Sunday 23 May 2010

A Silly Poem

Said Hamlet to Ophelia,
I'll draw a sketch of thee,
What kind of pencil 
shall I use?
2B or not 2B?



Spike Milligan

Saturday 22 May 2010

Departure - Αναχώρηση

Χωρίσαμε
και κατήλθαμε
σαν δυό δάκρυα που κυλούν παράλληλα κάτω, 
σ' ένα ρυτιδιασμένο πρόσωπο.
Δύο βάρκες ανέμεναν στο νερό
και η δικιά σου πρώτη έφυγε.
Η δικιά μου γυρνούσε τα νησιά.
Κάθησα διπλωμένος και κατηφής,
άδειος
όπως η σκιά του φεγγαριού.

..................

We parted
and descended from the city
like two tears dropping parallely down
a wrinkled face.
Two boats awaited on water
and yours was the first to leave.
Mine was touring the islands.
I sat bent and sombre
empty
as moon's shadow. 

Miloš Crnjanski

Thursday 20 May 2010

Στ' αστεία παίζαμε! - We Didn't Play For Real















Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας
Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας , δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Kλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!

.......

We didn't just lose our miserable salary
In the ebriety of the game we gave you our women too
Τhe most precious mementos we hid inside the chest
Finally our home itself with all of our belongings.
We played for endless nights , far away from the light of day
Have the years passed by? calendar leaves have rotten
We didn't ever have a good card ,we lost, we always lost
How are we going to leave now? Where to go? Who will accept us?

Give us back our years, give us back our playing cards!
Sharpers!
We didn't play for real!


Manolis Anagnostakis

Tuesday 18 May 2010

Bertrand Russell - Quotation On Thought


Οι άνθρωποι φοβούνται
την Σκέψη τόσο,
όσο τίποτα άλλο στην Γη,
περισσότερο από
την συντριβή και τον Θάνατο...
Η Σκέψη είναι
ανατρεπτική και επαναστατική,
καταστρεπτική καί τρομερή,
η Σκέψη είναι
αμείλικτη στά προνόμια,
στούς υπάρχοντες θεσμούς
και στην βολική συνήθεια.
Η Σκέψη κοιτάζει
στον κρατήρα της κόλασης
και δεν φοβάται.
Η Σκέψη είναι
ευέλικτη και ελεύθερη,
το φως του κόσμου,
και η μεγάλη δόξα του ανθρώπου.


............

Men fear thought as they fear nothing else on earth, more than ruin more even than death.... Thought is subversive and revolutionary, destructive and terrible, thought is merciless to privilege, established institutions, and comfortable habit. Thought looks into the pit of hell and is not afraid. Thought is great and swift and free, the light of the world, and the chief glory of man.


Bertrand Russell

Ronnie James Dio - R.I.P.


Σε ηλικία 67 ετών και λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας, έφυγε από τη ζωή την Κυριακή 16 Μαΐου ο θρύλος του μέταλ, Ronnie James Dio. Ο τραγουδιστής που αντικατέστησε τον Ozzy Osbourne στους Black Sabbath έπασχε από καρκίνο του στομάχου, όπως είχε ανακοινωθεί το περασμένο καλοκαίρι και ακολουθούσε φαρμακευτική θεραπεία. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ronald James Padanova και είχε γεννηθεί στο Portsmouth (Νew Hamshire) αλλά σε μικρή ηλικία η οικογένειά του μετακόμισε στο Κόρτλαντ της Νέας Υόρκης. Ο Dio ξεκίνησε την καριέρα του με τη μπάντα Elf που ο ίδιος δημιούργησε ενώ απέκτησε αναγνώριση το 1975 ως τραγουδιστής των Rainbow, του συγκροτήματος που ίδρυσε ο κιθαρίστας Ritchie Blackmore αφού αποχώρησε από τους Deep Purple. Λίγο αργότερα, το 1979 πήρε τη θέση του Ozzy Osbourne στους Black Sabbath και μαζί έβγαλαν το πολύ επιτυχημένο άλμπουμ «Heaven and Hell». Ο ένατος αυτός δίσκος του συγκροτήματος κατέλαβε μία θέση στο πάνθεον των κορυφαίων δίσκων του heavy metal. Η διχογνωμία ανάμεσα στους θαυμαστές της μουσικής των Black Sabbath ανάμεσα στον Dio & τον Osbourne για το ποιος από τους δύο τραγουδιστές εκπροσωπούσε καλύτερα το πνεύμα της μπάντας εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα.
Για μένα, είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Γιά μένα ο Ronnie, ήταν και θα είναι η φωνή της πρώτης περιόδου των Rainbow, ένα από τα πρώτα εφηβικά μου ακούσματα που έχουν ανεξίτηλα χαραχτεί στην καρδιά μου. Παραθέτω μία απο τις αγαπημένες μου μπαλάντες του Ronnie, με τίτλο "Children Of The Sea".
Αθάνατος.



In the misty morning, on the edge of time
We've lost the rising sun, a final sign
As the misty morning rolls away to die
Reaching for the stars, we blind the sky
We sailed across the air before we learned to fly
We thought that it could never end
We'd glide above the ground before we learned to run, run
Now it seems our world has come undone
Oh they say that it's over
And it just had to be
Ooh they say that it's over
We're lost children of the sea, oh
We made the mountains shake with laughter as we played
Hiding in our corner of the world
Then we did the demon dance and rushed to nevermore
Threw away the key and locked the door
Oh they say that it's over, yeah
And it just had to be
Yes they say that it's over
We're lost children of the sea
In the misty morning, on the edge of time
We've lost the rising sun, a final sign
As the misty morning rolls away to die
Reaching for the stars, we blind the sky
Oh they say that it's over, yeah
And it just had to be
Oh they say that it's over
Poor lost children of the sea, yeah
Look out! The sky is falling down!
Look out!The world is spinning round and round and round!
Look out! The sun is going black, black
Look out! It's never never never coming back, Look out!

Vocals: Ronnie James Dio
Music/Lyrics: Black Sabbath
Music Clip: http://www.youtube.com/watch?v=DJQQWbr4cXM

Sunday 16 May 2010

Άνοιξε Το Παράθυρο - Open The Window



Τα λόγια ήτανε καλά
καλά και τιμημένα,
μαλαματένιος ο σταυρός
χωρίς καδένα.
Άνοιξε το παράθυρο να μπει
δροσιά να μπει του Μάη,
εμείς γι' αλλού κινήσαμε γι' αλλού
κι αλλού η ζωή μας πάει.
Οι βέρες ήτανε χρυσές
χρυσές κι οι αλυσίδες,
που δέσανε τα νιάτα μας-
πως δεν τις είδες;
Άνοιξε το παράθυρο να μπει
δροσιά να μπει του Μάη
εμείς γι' αλλού κινήσαμε γι' αλλού
κι αλλού η ζωή μας πάει...

.................

Words were good
real good and honoured,
the cross was golden
without a chain belt.
Open the window so as
dew of May to come on in,
for a certain place we departed
but life takes us elsewhere.
Wedding rings were golden
and so were the chains,
that enchained our youth-
how come you didn't notice?
Open the window so as
dew of May to come on in,
for a certain place we departed
but life takes us elsewhere...


Poetry/lyrics : Errikos Thalassinos
Music : Giorgos Hatzinasios
Vocals: Antonis Kalogiannis
Music Clip:
http://www.youtube.com/watch?v=o4326RVQSQ8&feature=related

Thursday 13 May 2010

Οι Μέρες Που Δικάζουν - Judgement Days



Έρχονται πια, οι μέρες που δικάζουν
Θα μετρηθούν τα ποσοστά μας
Και θα τα βρούμε όλα μπροστά μας
Δεν το φοβάμαι
Ούτε το θέλω
Μα δεν υπάρχουν λαγοί μεσ΄ στο καπέλο
Τώρα θα δούμε τα λεφτά μας τι αγοράζουν
Κι αν όλα βγουν αληθινά
Δεν θα χαρώ ούτε θα κλάψω
Και δεν θα πω «στο είχα πει»
Δεν ξέρω πως ούτε γιατί
Χωρίς μια λέξη το τσιγάρο σου θα ανάψω

Και τα παιδιά που χάσανε την μπάλα
Που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους
Βλέπουν να χάνεται η στεριά τους
Και δεν το θέλουν
Και φοβούνται,
Πως όλα τώρα θα 'ναι λίγα και μικρά
Κι ούτε τα λάθη τους δεν θα ΄ναι πια μεγάλα
Κι αν όλα βγουν αληθινά....

...........................

They are already coming, Judgement days
to count up our shares
and we shall find it all ahead of us
I do not fear this
neither do I desire it.
But there are no rabbits in the hat
this is when we get to see for
what our money is worth.
And if everything turns to be true,
I won't cheer and I won't cry
And I won't say "I told you"
I don't know how or why
Without a word I'll light your cigarette.

And the kids who "lost the ball"
whose dreams do not come true
they watch their firm shore vanish
and they don't want that
and they are scared,
That all things now will be few and small
and their mistakes won't be big anymore.
And if everything turns to be true...

Poetry/Lyrics : Odysseas Ioannou
Music: Stamatis Kraounakis
Vocals: Harris Alexiou & Vasilis Papakonstantinou
Video Clip: http://www.youtube.com/watch?v=fl8p3sZznKI&feature=related

Tuesday 11 May 2010

Better ?




















Είναι καλύτερα να σε μισούν γι' αυτό που είσαι

από να σε αγαπούν γι' αυτό που δεν είσαι.


Kurt Cobain

Οταν Μία Ανοιξη - When One Spring













 


Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα ’ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις
μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου
κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη,
πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,
ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας
και τα όνειρά μας

Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου
παλιέ μου φίλε

...................

When one spring smiles
you will wear a new costume
and you'll come to shake my hands
my old friend

And perhaps no one expects you to come back
But I feel the beating of your heart
and a flower blossomed in your mature and hurt memory

A train at night, whistling,
or a ship, distant and unexpected
will bring you along with our youth
and our dreams

And perhaps nothing,in fact,have you forgotten
but homecoming always worth more
than any love of mine and yours
my old friend
.


Manolis Anagnostakis

Sunday 9 May 2010

There's No Way Out Of Here - Καμία Διέξοδος


Δεν υπάρχει διέξοδος από εδώ,
σαν μπείς μπαίνεις για τα καλά

Δεν δόθηκε καμία υπόσχεση, γιά το ρόλο
που έπαιξες, την ευκαιρία που άδραξες
Δεν υπάρχουν καθορισμένα όρια,
γιά το χρόνο και όμως
ακόμη τη χάνεις ακίνητος.

Έτσι γλιστράει μέσα από τα χέρια σου
σαν κόκκοι άμμου, τον βλέπεις φεύγει
Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο,
και θα πληρώσεις το τίμημα,
γι'αυτό πράξε σωστά
Δεν υπάρχει διέξοδος από εδώ,
σαν μπείς μπαίνεις για τα καλά
.

Και ποτέ δεν υπήρξε μια απάντηση,
μια απάντηση
εκεί
Όχι χωρίς να ακούσεις,
Όχι χωρίς να δεις

Δεν υπάρχουν απαντήσεις εδώ,
όταν κοιτάς έξω χάνεις το μέσα
Δεν δόθηκε καμία υπόσχεση,
γιά το ρόλο που έπαιξες,
την ευκαιρία που άδραξες

Δεν υπάρχει διέξοδος από εδώ,
σαν μπείς μπαίνεις για τα καλά...

..................................

There's no way out of here, when you come in you're in for good
There was no promise made, the part you've played, the chance you took
There are no boundaries set, the time and yet you waste it still
So it slips through your hands like grains of sand, you watch it go
There's no time to be lost, you'll pay the cost so get it right
There's no way out of here, when you come in you're in for good

And never was there an answer, there an answer
Not without listening, without seeing

There are no answers here, when you look out you don't see in
There was no promise made, the part you've played, the chance you took
There's no way out of here, when you come in you're in for good...


Poetry/Lyrics/Music/Vocals : David Gilmour
Music Video :
http://www.youtube.com/watch?v=ZaSSK09_mBc&feature=related

Friday 7 May 2010

We Were Dreaming - Ονειρευόμαστε


Τυλιγμένοι
στις χοντρές μάλλινες κουβέρτες

ξαπλώσαμε ακίνητοι και σιωπηλοί,
αυτή την αυγουστιάτικη νύχτα,
γοητευμένοι
από την έντονη μυρωδιά του δάσους

που έμοιαζε,
μέσ' απ' την μισάνοιχτη τέντα,

με μακρύ μαύρο φίδι.
Στην πραγματικότητα

ειμασταν μόνο κουρασμένοι
κι ονειρευόμασταν. (...)


........................

Swaddled in thick woolen blankets
we lied down still and silent,
in this august night,
bewitched by the intense smell of the forest
which looked , through the half opened door,
like a long black snake. In fact,
we were just tired and dreaming. (...)



Branimir Scepanovic

Thursday 6 May 2010

A Idade Do Ouro - Η Χρυσή Περίοδος


Μια καμπύλη στο χρόνο,
σαν μια στροφή
σε ένα δρόμο,
μεταβάλλει του ανθρώπου 

την παλιά πορεία. Το τοπίοαπότομα αλλάζει: ξύλινα σπίτια,
το φαιό
κάλυμμα της γέφυρας,
το πράσινο του
αγρού. Κάθεται πάνω
σε ένα βράχο.
Δεν ξέρει πού είναι.
Δεν μπορεί να ακούσει τη φωνή που
τον καλεί
από τα βάθη να επιστρέψει.


Ξέρει ότι μπορεί να προχωρήσειαν τα μάτια του δεν καθορίζονταιαπό τα γνωστά. Χωρίς να κινείταιΑισθάνεται μια μεταμόρφωση που κάνειότι παράξενο σε διακριτόκαι οικείο. Και έτσι επιστρέφειστην αυστηρότητα που οι Θεοί έκλεψανμε την πρώτη κραυγή.

Άλλοι, εν τω μεταξύ, προχωρούν μέσασε αυτό το τοπίο, κατεβάζοντας τουςφράχτες. Έχουν σκαλιστήρια, δρεπάνια, πρόσωπαχλωμιασμένα από αϋπνία. Μερικοίγελούν. Και τραγουδούν όταν η γηανοίγει σε αυλάκια που ανεβαίνουν τουςλόφους, που κατεβαίνουν τους λόφους,και χάνονται σε ολάκερη την πεδιάδα.

Ίσως μιά μέρα
να συναντηθούν.

...................
Uma curva no tempo, como num caminho,
desvia o homem da direcção antiga. De súbito,
uma paisagem diferente: casas de madeira,
a cobertura negra da ponte, o verde dos
campos. Aí, senta-se numa pedra; não sabe
onde está; nem ouve que o chamam,
do fundo, para que regresse.

Ele sabe que pode avançar,
se os olhos não fixarem
a imagem conhecida. Imóvel,
uma transformação faz com que
as coisas estranhas se tornem perceptíveis
e familiares. Assim, regressa ao rigor
que os deuses lhe roubaram
com o grito inicial.

Porém, outros homens avançam
por essa paisagem, deitando abaixo
os muros. Têm foices, enxadas, rostos
embranquecidos pela vigília. Riem,
uns; e cantam, quando a terra
se abre em sulcos que sobem
os montes, descem colinas,
e se perdem na planície.

Um dia,
talvez se encontrem.



Poetry : Nuno Júdice
Greek Translation: Panagiotis Xourafas
English Translation :
http://portugal.poetryinternationalweb.org/piw_cms/cms/cms_module/index.php?obj_id=4920

Wednesday 5 May 2010

160 Χρόνια Πρίν - 160 Years Ago


«…Ελπίζω ότι όσοι εξ´ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ´ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ´ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της...
Εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».



"I hope that all of us participating in the government have to know that under the present circumstances,whoever stand in public offices can not have pays according to the grade of their high office and services, so that their salaries have to be equivalent to the economical means the government has under its authority... Well, if my private income is enough for me to live, I deny to touch even a single penny of the public money, while we are in the middle of ruins and people being deeply in intolerable poverty"


Ioannis Kapodistrias

(First Governor of Modern Greece)

Monday 3 May 2010

Το Δικαίωμα - The Right


Άλλοι ας αναλώνονται κι' ας
περιορίζονται σ' αυτά που υπάρχουν.

Που βέβαια είναι τα περισσότερα τους
δεινά και τα καταγγέλνουν.

Άς υπάρχει κι ένας που να διατηρεί
το δικαίωμα να προσβλέπει

σε αυτά που δεν υπάρχουν,
αλλά θα έπρεπε

και θα μπορούσαν να υπάρχουν.

Let others expend themselves
and let them been limited to
things which exist.

Which, certainly, are most of their evils
and charge them.

If there is only one man keeping the right
to expect
to those not existing,
but should and could exist.



Odysseas Elytis