Το Παραθύρι - La Vendana

Ο ουρανός σύννεφα ονειρεύεται για τον κόσμο τον πραγματικό

με ύλη ερωτευμένη με το χώρο και το φως.

Πάνω από ’ναν ύφαλο σκορπίζονται σήμερα οι αμμόλοφοι,

αμμουδιές με κύματα θαλασσινά που χιόνια είναι.

Τόσα τυχαία περάσματα, από περίτεχνη ιδιοτροπία,

μαζεύονται εκεί με ακαταμάχητη

στερεότητα που χαμογελά. Στις άκριες κατοικώ

καθώς βάθη διάφανα πυκνώνουν.

Ο άνεμος σκεπάζει, αποκαλύπτει, δυναμώνει

τα φύλλα πάνω στο κλαδί, τα κλαριά στον κορμό,

τους τοίχους, τα πρόστεγα, τους στύλους, τις γωνιές:

γαλήνη φανερωμένη του δειλινού

μιαν ήρεμη ζητά ματιά, μέσ’ από παραθύρι.

Οι λεπτομέρειες γίνοντ’ ένα με το φόντο:

πετραδάκια, πιο κει ένας φράχτης, έπειτα ένα σύρμα.

Συναντά κάθε λεπτό την άλω τη δικιά του –

ή τάχα είν’ ονειροφαντασιά τούτο το γυαλί;

Σαν το παραθύρι μου είμαι. Ο άνεμος με μαγεύει.

Ομορφιά τόσο λαμπρή, μα και με τόση σοφία,

ανάμεσα στον ήλιο και το νου! Λέξεις υπάρχουν στιλβωμένες

μα εγώ έτσι θα ’θελα να γνωρίζω, καθώς του Ιουνίου ο άνεμος.

Της λεύκας το σάλεμα κάνει την αύρα ορατή,

σε γαλήνης κύκλο με κλείνει το σούρουπο

κι ένας ουρανός που υψώνεται τον ορίζοντά μου ακολουθεί.

 .........

Jorge Guillen