Τέλη - End Charges

ακόμα 
αίμα στάζει 
απ' την κορνίζα
το ηλιοβασίλεμα-
λοιπόν,
μην με παρηγορήσεις 
για υπαρκτά λάθη 
με ανύπαρκτα άνθη
άσε με 
να απολαύσω τη θλίψη μου
υπό όρους δεν έρχεται η νύχτα,
το δάκρυ 
ούτε σαν λέξη δεν υπάρχει 
αν δεν το γευτούν πρώτα 
στη γλαυκή γωνία τους
τα χείλη

ένα σωρό 
φθόγγοι αγέννητοι 
αποσυνάγωγοι,
στο πασαπόρτι το κενό 
σβησμένη αχνιστή γραφή 
αχαρτογράφητη έρημος    
λευκή σαν υποσέντονο,
δύσκολο που ναι 
το φευγιό εμπρός
σαν σύννεφο δίχως ρόλο,
κι είναι τα μάτια μας
απισχνασμένοι κόγχοι 
σαν ανταμώνουμε-
ας το τελειώνουμε,
μα πώς;


....................



still
the sunset
is dripping blood
from the frame-
well,
Don't comfort me
for existent mistakes
with non-existent flowers
just let me
enjoy my sorrow
the night doesn't come
conditional,
the tear
neither as a word exists
if not tasted first
in their glaucum corner
by the lips

lots of
unborn sounds
outcast,
in the blank passport 
erased vaporish writing
uncharted desert
white as a contour sheet,
fleeing ahead
is so difficult 
like a cloud without a role,
and our eyes look 
like raw-boned niches
when we meet-
let's finish it,
but how?




Panagiotis Xourafas
18/01/2017