εκεί που ζούμε τα λουλούδια των ρολογιών πιάνουν φωτιά
και τα λοφία περικυκλώνουν τη φωτεινότητα
στο μακρινό πρωί απο θειάφι
οι αγελάδες γλείφουν τα αλατισμένα κρίνα
γιέ μου
γιέ μου
ας ανακατευτούμε πάντα
με το χρώμα του κόσμου
το οποίο φαίνεται πιο μπλε από το μετρό
και την αστρονομία
είμαστε πάρα πολύ λεπτοί
δεν έχουμε κανένα στόμα
τα πόδια μας είναι σκληρά και χτυπάνε μεταξύ τους
τα πρόσωπά μας είναι άμορφα όπως τα αστέρια
κρυστάλλινες κουκίδες αδύναμες καμμένοι ναοί
μια τρέλλα: οι τεθλασμένες ραγίζουν
το τηλέφωνο
δαγκώνουν τα σύρματα που λιώνουν
το τόξο
αναρριχούνται
στην αστρική
μνήμη
προς βορρά μέσω του διπλού καρπού του
όπως η ωμή σάρκα
πείνα φωτιά αίμα
..........................
where we live the flowers of the clocks catch fire
and the plumes encircle the brightness
in the distant sulphur morning
the cows lick the salt lilies
my son
my son
let us always shuffle
through the colour of the world
which looks bluer than the subway
and astronomy
we are too thin
we have no mouth
our legs are stiff and knock together
our faces are formless like the stars
crystal points without strength burned basilica
mad: the zigzags crack
telephone
bite the rigging liquefy
the arc
climb
astral
memory
towards the north through its double fruit
like raw flesh
hunger fire blood
Tristan Tzara
No comments:
Post a Comment