Tuesday 20 January 2015

Ο Μέγας Θρήνος Της Τρίτης Αφάνειας Μου - The Great Lament Of My Obscurity Three




























 
εκεί που ζούμε τα λουλούδια των ρολογιών πιάνουν φωτιά 
και τα λοφία περικυκλώνουν τη φωτεινότητα 
στο μακρινό πρωί απο θειάφι 
οι αγελάδες γλείφουν τα αλατισμένα κρίνα
γιέ μου 

γιέ μου 
ας ανακατευτούμε πάντα 
με το χρώμα του κόσμου 
το οποίο φαίνεται πιο μπλε από το μετρό 
και την αστρονομία 
είμαστε πάρα πολύ λεπτοί 
δεν έχουμε κανένα στόμα 
τα πόδια μας είναι σκληρά και χτυπάνε μεταξύ τους 
τα πρόσωπά μας είναι άμορφα όπως τα αστέρια 
κρυστάλλινες κουκίδες αδύναμες καμμένοι ναοί
μια τρέλλα: οι τεθλασμένες ραγίζουν 

το τηλέφωνο 
δαγκώνουν τα σύρματα που λιώνουν
το τόξο 

αναρριχούνται 
στην αστρική 
μνήμη 
προς βορρά μέσω του διπλού καρπού του 
όπως η ωμή σάρκα
πείνα φωτιά αίμα





..........................





where we live the flowers of the clocks catch fire 
and the plumes encircle the brightness 
in the distant sulphur morning 
the cows lick the salt lilies 
my son 
my son 
let us always shuffle 
through the colour of the world 
which looks bluer than the subway 
and astronomy 
we are too thin 
we have no mouth 
our legs are stiff and knock together 
our faces are formless like the stars 
crystal points without strength burned basilica 
mad: the zigzags crack 
telephone 
bite the rigging liquefy 
the arc 
climb 
astral 
memory 
towards the north through its double fruit 
like raw flesh 
hunger fire blood 






Tristan Tzara









No comments: