Σαν το ρυάκι του δάσους
που τρέχοντας κάτω από πυκνούς θάμνους
ξεφαντώνει
αρηά πειο γοργό πειο λαμπερό
έτσι και η αγάπη μέσα μου.
Πότε τη νοιώθω να κοιμάται
σκορπώντας ένα ροδογέλοιο γεμάτο ελπίδες
πότε ξυπνάει απότομα μ’ ένα παράπονο στα χείλη
που ξεσπάει σε κλάμμα.
Ο καιρός είναι βροχερός ακόμα σαν φθινοπώρου αρχή.
Τις βραδυνές ώρες η μελαγχολία χωρίς κανένα εμπόδιο
θρονιάζεται στην ψυχή μου.
-Αλλά εώς πότε θα υποφέρω;
Μαρία Πολυδούρη
(απόσπασμα από το Ημερολόγιό της)
No comments:
Post a Comment