At the top of the stairs
I ask for her hand. O.K.
She gives it to me.
How her fist fits my palm,
A bunch of consolation.
We take our time
Down the steep carpetway
As I wish silently
That the stairs were endless.
..................................................................
Στήν ψηλά τα σκαλοπάτια,
ζητώ το χέρι της. Εντάξει.
Μού το δίνει.
Η γροθιά της χωρεί στην παλάμη μου,
σαν μπουκέτο παρηγοριάς.
Παίρνουμε τον χρόνο μας,
καθεύδοντας τον απόκρημνο δρόμο τού χαλιού,
ευχόμενος σιωπηλά
να ήσαν τα σκαλιά ατέλειωγα.
Adrian Mitchell
(1933-22/12/2oo8)
No comments:
Post a Comment