Ένα Βλέμμα - A Glance

Στό πλακάκι περπατούσες ξυπόλυτη
όμως τα μάτια σου
πράσινοι σκαραβαίοι.
Λοξά μού έγνεψες, απολογητικά
κι' ας είχες θησαυρούς να κρέμονται
απ' τα νωπά μαλλιά.

Η θάλασσα στού Έρωτα τον αργαλειό
σέ ύφανε - εξού κι' η μεταξένια αύρα.
Ένας ποιητής θά λεγε πώς γεννήθηκες
από τα σώψυχα τού πεύκου-
δεν τα πιστεύω αυτά.Απ' την άλλη όμως
το σύμπαν κρύβει μυστήρια πολλά.

Σημασία έχει το άφθαρτο γέλιο σου.
Ολάκερο απόγεμα,το γέλιο σου.
Ολάκερη ζωή,
μιά εικόνα
κι'ας ήταν φαντασία:
Η πλημμυρίδα καί η άμποτι
απ' τό γαλαζιο παρεό σου,
καθώς δειλά προστάζανε
της νιότης σου τα κάλλη.
............................................................

You walked barefoot on the slate,
but your eyes
were green scarabs.
Slantingly you nodded,apologetically,
even though you had treasures hanging
down fresh hair.

Sea wove you in Love's weaver
and this explains your silky aura.
A poet would say you were born
inside the very soul of a pine-tree.
Don't believe that.But on the other hand,
Cosmos hides lots of mysteries.

All that matters, your incorruptible laugh.
The whole afternoon your laugh.
Whole life,                                                       
in just a picture,
even though a figment of fantasy:
The tide,coming and going away
from your azure fabric,
as ordered timidly
from the beauty of your youth.

Panagiotis Xourafas