Άρτεμις

Εις τήν εβένινη την πλώρη
γυμνή σιμώνει κατ' εμέ Άδωνι κόρη.
Μ'ανέμισμα φωτιάς κι' αβύζαχτο φεγγάρι
μήν είναι τούτη ευμορφιά κι' ολόδροσο θυμάρι;

Κι'όσο το κύμα μαλθακό ηχιό χαράς αφήνει
κείνη θαρρώ γοργόνα γένηκε απ' τού αφρού τη μήνι.
Πόθε στεριανέ γιγάντωσε και λούσου απ' ασήμι
κι' απ' τής καρδιάς τα διάσελα βρυχήσου σαν αγρίμι!

Θε να διαβώ την πυλωτή τ'ονείρου
περιχαράκωμα ψυχής στα όρια τ'απείρου.
Κι'ας προσαράξει μονομιάς το σώμα της το άγιο
μες στής μοναχικής καρδιάς τ'αφώτηγο μουράγιο.

Είναι βραδιές πού θα θελα αναίτια να κυλήσω
στην κορυφή τού κυματος Εκείνη ν'αγαπήσω.
Κι'όσο το σώμα θα συσπάται ανταριασμένο
εγώ μονάχος θα μετρώ καθ'άστρο αναμμένο.

Panagiotis Xourafas