Εκείνο

Έρχονται ώρες,που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία τού ανέκφραστου-σαν την θολή,αόριστη ανά-
μνηση απ'την γεύση ενός καρπού,
πούφαγες κάποτε,πρίν χρόνια,σαν ήσουνα παιδί,
μιά μέρα μακρινή,λιόλουστη-καί θέλεις να τη θυμηθής
κι'όλο ξεφεύγει.Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι'από δάκρυα.

Γι'αυτό,σας λέω,πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο πού
κλαίει.
Είναι η στιγμή πού σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο καί γιγάντιο,
Εκείνο πού ποτέ δεν θα ειπωθεί.

Τάσος Λειβαδίτης