Το Παλιό Σχολείο

Αντίο.
Ηχεί το κίτρινο κωδωνοστάσι,
σαν λιτανεία αγνώστου αγίου,
αποχαιρετώντας τον μπρούτζινο ήλιο.


Αντίο.
Στίς χάντρες τών ματιών
μπουκέτα από αγκόρτσια κι΄αγριόβρωμα,
στή μύτη η κολώνια απ’ το εκχύλισμά τους.
Περπατάς βήματα θαμπά,
πλάϊ στό κελαρυστό αίμα τού ποταμού.
Η καρδιά σου μέτοικος
τής άκρας ορίζουσας τ’ουρανού˙
το νοίκι ακριβό.

Αντίο.
Να δανειστείς λίγη απ’την τέρψη
τών πλατανόφυλλων,
καθώς σχιστά ριγούν
από τον παγερό αέρα τού Γενάρη,
κι’ ύστερα απλά:


Αντίο.
Αγέρωχα στυλωμένο το παλιό σχολείο,
κι’ ο αχός από τα παιδικά γέλια,
αχνίζει ακόμη
απ’ τα λασπόλιθα ντουβάρια.
-Η φύτρα ειν’ακόμη ζωντανή,
πίσω απ’ τής λησμοσύνης
τούς μουχλιασμένους χάρτες.
Αντίο…

Παναγιώτης Ξουραφάς