Crippled Inside (In Memoriam of John Lennon II)

you can shine your shoes
and wear a suit
you can comb your hair
and look quite cute
you can hide your face
behind a smile
one thing you can't hide
is when you're crippled inside
you wear a mask
and paint your face
you can call yourself
the human race
you can wear a collar and a tie
but the one thing you can't hide
is when you're crippled inside
well now you know
that your cat has nine lives babe
nine loves to itself
but you only got one
and a dog life ain't no fun
mamma take a look outside.
you can go to church
and sing a hymn
judge me by the color of my skin
you can live a lie
until you die
one thing you can't hide
is when you're crippled inside.

John Lennon

Να Μ'αγαπάς - Love Me

Σου γράφω πάλι από ανάγκη/η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει/όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους/τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου/χάρτινα είδωλα νεκρά.
Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη/βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει/μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα/βαραίνει ο νους μου απ' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα/σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα/η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα/σαν τον αλήτη που γυρνά.
Θέλω να 'ρθείς και να μ' ανάψεις/το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις/σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.

I write you out of need again/it's five in the morning,
the only thing that is still left/alive in my world, is you.
I don't give a damn of their honours/and their theatrical speeches,
inside my mind screen/these are paper made,dead idols.
Love me,as much as you can, love me!
Looking through the mirror/I see a face so familiar
and may be its ugliness is lost/when I am washed and shaved.
My breath stinks from cigarettes/my mind is heavy of so much thinking,
on the wall some Mona Lisa/brings you much closer.
Love me,as much as you can, love me!
Even if this letter ends/I can't help needing you,
like the bird on the wire/like the tramp walking to and fro.
I want you to come turn me on/and tell me the fairy-tale,
like mother earth to embrace me/like white light to return...


Lyrics: Andreas Thomopoulos
Vocals/Music: Pavlos Sidiropoulos

Imagine... (In Memoriam of John Lennon)

Imagine there's no heaven
It's easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today...
Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace...
You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will be as one
Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people
Sharing all the world...
You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday
you'll join us
And the world
will live as one.



John Lennon

Πέρασα - Passed

I walk and the night comes.
I decide and the night comes.
No,I'm not sad.

I was strange and studied a lot.
I know many things.A bit of everything.
Names of flowers when they die,
when the words turn green and when we get cold.
How easy turns the lock of feelings
with any key of oblivion.
No, I'm not sad.

I spent rainy days,
got strained before this
aquatic wire fence
patient and unobserved,
like the pain of the trees
when their last leaf goes away
and like the fear of the brave.
No,I'm not sad.

I passed through gardens,stood before fountains and saw much,
tiny statues laughing
in unseen reasons of joy.
And some philanderers and boasters.
Their taut bows
were half moons at certain nights and I dreamed.
I saw many wonderful dreams
and I saw myself carried away.
No,I'm not sad.

I walked too much in feelings,
mine and the others,
and always kept space among them
for wide time to pass by.
I visited post-offices and visited them back.
I wrote letters and wrote again,
and to the god of answer I prayed unwearingly.
I received brief cards:
Cordial goodbye card from Patra
and some greetings
from Pisa's leaning tower.
No,I'm not sad the day leans.

Talked too much.To people,
to lamp-posts,to photographs.
And so very much to chains.
I learned to read palms
and to lose hands.
No,I'm not sad.

I traveled, indeed.
I went here,I went there too...
The world seems always ready to get old.
I lost here,I lost there too.
And I lost being attentive
and being inattentive too.
I also went to the sea.
A part of it was promised.Say I've taken it.
I feared loneliness
and pictured myself people.
I saw them falling
from the hand of a quiet dust
that passed through a sunbeam
and others from the sound of a minimal bell.
And I was heard in bells' tolls
of an orthodox desert.
No,I'm not sad.

I also touched fire and slowly got burned.
And didn't miss the moons' experiences at all.
Their loss above the seas and above the eyes,
dark enough, sharpened me.
No,I'm not sad.

As much as I could,I resisted this river
when it had plenty of water,not to take me away,
and as much as possible, imagined water
in dried rivers
and let me being swept along.

No,I'm not sad.
Night comes on the right time.

Kiki Dimoula

The Park - Το Πάρκο

Let me walk a while alone / among the sacred rocks and stones.
Let me look in vain belief / upon the beauty of each leaf.
There is green in every blade / the tree tops lean providing shade
Maypoles spin in happy sound / all nature's strength around //
And there's a horse that feels no pain / its iron strength to take the strain
Children rock it to and fro / and gaily drink its colour glow.//
Above, the sky, devoid of cloud / thinks not to cast a thunder shroud
Upon this place so full of joy / a field of gold of love's employ.//
So, why my heavy heart? you say / when tears would stain
The sight's so gay./ My brother's dreams once here did soar
Until he died at the hand / of needless war...

Άσε με λιγάκι μόνος να βαδίσω / ανάμεσα σέ ιερούς βράχους καί λιθάρια σεπτά.
Άσε με να θωρώ με πίστη μάταιη, / την ομορφιά ξέχωρα καθενός φύλλου.
Υπάρχει πράσινο σε κάθε κόψη./ Των δέντρων οι κορφές γυρτές, σκιά χαρίζουν.
Το γαιτανάκι τής άνοιξης ηχιό χαρμόσυνο αναδεύει,/ τριγύρω στο μεγαλείο τής φύσης.//
Υπάρχει κι'ένα άλογο που δεν νιώθει πόνο / από ατσάλι δυνατό καί υπομένει.
Το λικνίζουν πέρα δώθε τα παιδιά / ρουφώντας εύθυμα τή λαμψη τών χρωμάτων του.//
Πάνω γρικάω τόν καθάριο ουρανό,/ ούτε που το σκέφτεται κεραυνό να εξαπολύσει,
πάνω σε αυτό το μέρος τής χαράς, / μιά γή χρυσή,τής αγάπης εργοδότης.
Γιατί λοιπόν να βάρυνε η καρδιά μου;αυτό μού λες / σάν θα με τύλιγαν τα δάκρυα.
Τόσο ευτυχισμένο μοιάζει θέαμα./ Τα ονείρατα τού αδελφού μου κάποτε εδώ μεστώσανε.
Μέχρι που, στό χέρι χάθηκε / τ'αχρείαγου πολέμου...

Ken Hensley (Uriah Heep)

At A Certain Age - Mετά Από Κάποια Ηλικία

We wanted to confess our sins but there were no takers.
White clouds refused to accept them, and the wind
Was too busy visiting sea after sea.
We did not succeed in interesting the animals.
Dogs, disappointed, expected an order,
A cat, as always immoral, was falling asleep.
A person seemingly very close
Did not care to hear of things long past.
Conversations with friends over vodka or coffee
Ought not be prolonged beyond the first sign of boredom.
It would be humiliating to pay by the hour
A man with a diploma, just for listening.
Churches. Perhaps churches. But to confess there what?
That we used to see ourselves as handsome and noble
Yet later in our place an ugly toad
Half-opens its thick eyelid
And one sees clearly: "That's me."
...............................................
Θέλαμε να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας μα δεν βρίσκαμε αποδέκτες.
Χιονάτα σύννεφα αρνούνταν να τούς δεχτούν,καί ο άνεμος
Ήταν πολύ απασχολημένος γυρνώντας από θάλασσα σε θάλασσα.
Αποτύχαμε να προξενήσομε ενδιαφέρον στα ζώα.
Οι σκύλοι απογοητεμένοι περίμεναν μιά εντολή.
Μιά γάτα,ως είθισται ανήθικη,ήταν στο παρά ένα να κοιμηθεί.
Ένα άτομο εμφανώς πολύ κλειστό
Ποσώς νοιαζότανε ν'ακούσει γιά τα περασμένα.
Οι φιλικές κουβέντες τη συνοδεία βότκας ή καφέ,
θα έπρεπε να κόβονται με το πρώτο σημάδι ανίας.
Εξευτελιστική θα ήτανε η πληρωμή με την ώρα,
Ενός ανθρώπου μ'ένα δίπλωμα,μόνο γιά να τον ακούσεις.
Εκκλησίες.Ίσως οι εκκλησίες.Αλλά τι να ομολογήσεις εκεί;
Πως βλέπαμε τούς εαυτούς μας όμορφους καί ευγενείς;
Ενώ μετά στό σπίτι μας ένας άσχημος φρύνος
Μισοανοίγει τά παχιά του βλέφαρα
Καί απροκάλυπτα ομολογεί: "Έίμαι εγώ"



Czeslaw Milosz

Ερωτικό Κάλεσμα - Cry For Love

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.
Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.
Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.

Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.
Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.
Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.
Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατηλάτης
ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς
ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς
ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.
Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

.........................................................

Come close to me,I'm not fire.
Fires are extinguished by rivers.
Are drowned by storms.
Are chased by north winds.
No,I'm not,I'm not fire.

Come close to me,I'm not the wind.
Winds are cut off by the mountains.
Are silenced by the burning sun.
Are overwhelmed by floods.
No,I'm not,I'm not the wind.

I am nothing but a warrior,
a resting walker who laid his body
down the root of an olive tree,
to hear the song of the crickets.
And if you wish,come to hear it together.


Menelaos Loudemis

Υπόγειο / Basement

Τους ήλιους δεν εμέτρησες /που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
πού 'σαι γυναίκα /με τα γαλάζια τσίνορα//
Σ' έκρυψε στο φουστάνι της /η μαραμένη κοπέλα
πέντε χειμώνες σ' έθαψαν /σε χιόνι λασπερό.//
Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται /απ' τη νιότη σου
γι' αυτό νωρίς βραδιάζει /πριν χορτάσεις
το μεσημέρι καίει /στα ψηλά τα δώματα
το κύμα του ξανθό /λούζει τους δρόμους.//
Πεθαίνεις με τους ποιητές /κάθε ηλιοβασίλεμα
τα χέρια σου μυρίζουν /απ' τα μαλλιά τους
χτυπάει η καμπάνα /που δεν πιστεύεις πια
σε ξένη αυλή συνομιλείς /με το φεγγάρι.//
Σου 'φερε ο Μυλόζ /φέτος την άνοιξη
την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί
φουρτούνιασε τη γειτονιά /το φιλντισένιο αμάξι του
γίνου όμορφη, γίνου όμορφη, /στα περιβόλια θα σε δείξει.//
Έχεις ένα χαμόγελο από μαργαριτάρια
ψαράδες Σικελοί /στο ταίριαξαν να το φοράς
ψάξε και βρες το /πριν σε κλείσει η νύχτα

You haven't counted up the suns / they asked for you so many years,
you lady with the azure eyelids.//
You were hidden inside her skirt / by the sickly girl
five winters buried you / down muddy snow.//
A huge bat is fed / from your youth
that's why night comes earlier / before you're filled
noon burns / onto high rooms
its wave is blond / and floodlights the streets.//
You die with the poets / every single sunset
your hands smell perfumes / from their hair,
bell tolls / the one you don't believe no more
in an alien courtyard / you speak with the moon.//
Milosz brought up spring to you this year,
who else would care about your hunger,
his eburnean car / thrilled the neighborhood
so,be beautiful,beautiful / he'll show you in the gardens.//
You have a pearly smile,
Sicilian fishermen / fitted this for you to wear it ,
seek and find it / before night locks you down
a basement deeper / than this one.

Poetry : Rita Pappa
Music : Harris & Panos Katsimihas
Vocals : Panos Katsimihas & Giorgos Dalaras

Αχ Τα Μάτια Σου -Oh Your Eyes

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε/έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν./Μ' ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο/για την άνοιξη ρωτούν.//
Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν/αχ τα μάτια σου,
για τον έρωτα που χάσαμε ρωτούν/αχ τα μάτια σου.//
Μάτια παραπονεμένα/μάτια που 'σαστε για μένα
θάλασσες υπομονής,/με κλωστούλες μεταξένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες/σε τραγούδι της ζωής.


And even if your eyes don't cry/they have their way to say to me
for the pain they are under./With a gaze so sad,like
a clouded morning/they only ask for the spring.//
They stare at me,they speak to me and wonder/oh,your eyes./
They seek for the love we lost/oh,your eyes.//
You sorrowful eyes/existing just for me
seas of patience,/with silky little threads
I plait your secret thoughts/into a song of life.

Lyrics: Akos Daskalopoulos
Composer: Manos Loizos
Vocals: Vassilis Papakonstantinou

Η Καρδιά - The Heart

Περάσματα φτερών κάτω από το δέρμα
ακούω στή θέση τής καρδιάς
πτήση πουλιών
νυχτόβιων τυφλών
τις μέρες σου να συνοδεύουν
στον κρίκο τών εποχών.
Ένα δάχτυλο φύλλου
θωπεύει το φθινόπωρο.
........................................
Passing feathers beneath the skin
I hear at the place of the heart,
birds' flight
of nightbirds blind,
accompanying your days
in the ring of seasons.
A leaf's finger
caresses the fall.

Mousse Boulander

Wish You Were Here (In Memoriam Of Richard Wright)

So, so you think you can tell / Heaven from Hell, / blue skies from pain.
Can you tell a green field / from a cold steel rail? / A smile from a veil?
Do you think you can tell?/ And did they get you to trade /your heroes for ghosts? / Hot ashes for trees? / Hot air for a cool breeze?/ Cold comfort for change? / And did you exchange / a walk on part in the war / for a lead role in a cage?/ How I wish,/ how I wish you were here.
We're just two lost souls /swimming in a fish bowl,/ year after year,
Running over the same old ground./ What have you found?/The same old fears./ Wish you were here.

Λοιπόν, νομίζεις πως μπορείς να ξεχωρίσεις / Τον παράδεισο από την κόλαση,/τον γαλάζιο ουρανό από τον πόνο./Μπορείς να ξεχωρίσεις ένα πράσινο λιβάδι από μιά παγωμένη ατσάλινη μπάρα;/Ένα χαμόγελο από ένα πέπλο;/Νομίζεις αλήθεια πως μπορείς;/Καί σε κατάφεραν να ξεπουλήσεις/τούς ήρωές σου γιά φαντάσματα;/Καυτές στάχτες γιά δέντρα;/
Λίβα καυτό γιά δροσερό αγέρι;/Ψυχρή ανακούφιση γιά αλλαγή;/Καί μήπως
αντάλλαξες/την συστράτευσή σου στον πόλεμο/γιά ένα ρόλο κυρίαρχο μέσα στό κλουβί;/ Ω,πόσο εύχομαι,πόσο εύχομαι να ήσουν εδώ.
Απλά δυό χαμένες ψυχές είμαστε/κολυμπώντας σε μιά γυάλα,/χρόνο με το
χρόνο,/ξανά γυρίζουμε στά ίδια τα παλιά λημέρια./Καί τι ανακάλυψες;/Τούς
ίδιους παλαιούς φόβους./Εύχομαι να ήσουν εδώ.

Roger Waters

The Rain Song

Let the rain kiss you.
Let the rain beat upon your head,
with silver liquid drops.
Let the rain sing you a lullaby.

The rain makes still pools on the sidewalk.
The rain makes running pools in the gutter.
The rain plays a little sleep-song on our roof at night —and I love the rain.

------------------------------

Άσε τη βροχή να σε φιλήσει. / Άσε τη βροχή να πλήξει το κεφάλι σου με ασημιές υγρές σταγόνες./ Άσε τη βροχή ένα τραγούδι να σού πεί.// Η βροχή κάνει ακόμη λιμνούλες στό πεζοδρόμιο./ Η βροχή κάνει ακόμη ρυάκια στά ρείθρα./ Η βροχή ψιθυρίζει ένα νανούρισμα στήν στέγη μας τήν νύχτα-/ καί τήν λατρεύω τη βροχή.

Langston Hughes

Bosque Del Pino - Πευκοδάσος

Ahora entremos el bosque.
Los árboles pasarán por su cara,
y les le pararé y ofreceré,
pero no pueden doblarse abajo.
Los relojes de la noche
sobre sus criaturas,
a excepción de los árboles del pino
que nunca cambian: los viejos resortes
heridos que sueltan bendijeron la goma,
tardes eternas.
Si podrían, los árboles le levantarían y
le llevarían del valle al valle,
y usted pasaría del brazo al brazo,
niño que funciona de padre al padre.
...................................................
Let us go now into the forest./Trees will pass by your face, / and I will stop and offer you to them,/but they cannot bend down./The night watches over its creatures,/except for the pine trees /that never change: /the old wounded springs that spring / blessed gum, eternal afternoons. /If they could,
the trees would lift you /and carry you from valley to valley,/and you
would pass from arm to arm,/a child running from father to father.
...................................................
Άς πάμε τώρα στο πευκοδάσος./
Τα δέντρα θα περνάν δίπλα απ' το πρόσωπό σου,/καί γώ θα σταματώ
καί σ'αυτά θα σε προσφέρω,/μα αυτά δέν θα μπορούν να σκύψουν./Η νύχτα στέργει τα πλάσματά της,/εκτός από τα πεύκα / που ποτέ δεν αλλάζουν: /οι παλιές πληγιασμένες πηγές που σκορπάνε / ευλογημένη ρητίνη,παντοτινά απογέματα. /Άν μπορούσαν, τα δέντρα θα σε σήκωναν / θα σέ ταξίδευαν από κοιλάδα σε κοιλάδα,/από μπράτσο σε μπράτσο θα σε γυρόφερναν,/σάν παιδί τρέχοντας από πατέρα σε πατέρα.



Gabriela Mistral

Gabriela Mistral
Gabriela Mistral

Non Ho Perduto Nulla - Δεν Έχω Τίποτα Χάσει

Sono ancora qui, il sole gira
alle spalle come un falco e la terra
ripete la mia voce nella tua.
E ricomincia il tempo visibile
nell’occhio che riscopre la luce.
Non ho perduto nulla.
Perdere è andare di là
da un diagramma del cielo
lungo movimenti di sogni, un fiume
pieno di foglie.
................................................
Είμαι ακόμα εδώ, / ο ήλιος γυρίζει στα νώτα / όπως ένα γεράκι ,και η γή / επιστρέφει
την φωνή μου στην δική σου. // Και ξαναρχίζει ο όχι αόρατος χρόνος / στο μάτι
που ανακαλύπτει το φώς. // Δεν έχω τίποτα χάσει. / Χάνω ίσον πηγαίνω πιο πέρα /
από ένα διάγραμμα ουράνιο / μακριά από κινήματα ονείρων, / ένα ποτάμι ,
γεμάτο από φύλλα.
...........................................................
I am still here, / the sun turns back south / as a hawk,/ and the earth / brings back
my voice into yours. // And non invisible time starts over again / in the eye discovering
light. // I have nothing lost ./ To lose equals going further / from a celestial diagram / away from movements of dreams, / a river, full of leaves.

Salvatore Quasimodo

Per Laura...

Back in the 1300's, before card stores and chocolate manufacturers all conspired to commercialize the true spirit of love, passion, and romance, Francesco Petrarca literally wrote the book on infatuation. The collection of Italian verses, Rime in vita e morta di Madonna Laura (after 1327), translated into English as Petrarch's Sonnets, were inspired by Petrarch's unrequited passion for Laura (probably Laure de Noves), a young woman Petrarca first saw in church.

Era il giorno ch'al sol si scoloraro
per la pietà del suo factore i rai,
quando ì fui preso, et non me ne guardai,
chè i bè vostr'occhi, donna, mi legaro.

Tempo non mi parea da far riparo
contra colpi d'Amor: però m'andai
secur, senza sospetto; onde i miei guai
nel commune dolor s'incominciaro.

Trovommi Amor del tutto disarmato
et aperta la via per gli occhi al core,
che di lagrime son fatti uscio et varco:

Però al mio parer non li fu honore
ferir me de saetta in quello stato,
a voi armata non mostrar pur l'arco.

..........................................

It was the day the sun's ray had turned pale
with pity for the suffering of his Maker
when I was caught, and I put up no fight,
my lady, for your lovely eyes had bound me.

It seemed no time to be on guard against
Love's blows; therefore, I went my way
secure and fearless—so, all my misfortunes
began in midst of universal woe.

Love found me all disarmed and found the way
was clear to reach my heart down through the eyes
which have become the halls and doors of tears.

It seems to me it did him little honour
to wound me with his arrow in my state
and to you, armed, not show his bow at all.

...................................................

Χλωμή ήταν τη μέρα εκείνη η ηλιαχτίδα/θλίψη έχοντας γιά το μαρτύριο /πού την υπέβαλε ο δημιουργός της/όταν κυριεύτηκα δίχως αντίσταση κορίτσι μου,/κι'η αιτία ήταν τα πανέμορφα μάτια σου όπως με μάγεψαν.//Ουδόλως προλάβαινα να φυλαχτώ απ' τα χτυπήματα τού Έρωτα,/κι'έτσι συνέχισα άσφαλής καί άφοβος/λες καί όλα τα εμπόδια να εμφανίστηκαν /εν μέσω μιάς παγκόσμιας οδύνης.//Ο Έρωτας με βρήκε τελείως άοπλο/καί βρήκε τρόπο να φτάσει κάτω στην καρδιά μου/μέσα απ' τα μάτια που' χουν γίνει θύρες δακρύων.//Μικρή τιμή μού φαίνεται πως τού καμε/με τη σαίτα του να με πληγώσει /μα καί σε σένανε,αν κι' οπλισμένος/το τόξο του να μην σου φανερώσει.

Francesco Petrarca

L' Infinito - Το Άπειρο

Sempre caro mi fu quest'ermo colle,
E questa siepe, che da tanta parte
Dell'ultimo orizzonte il guardo esclude.
Ma sedendo e mirando, interminati Spazi
di là da quella, e sovrumani Silenzi, e profondissima quiete Io nel pensier mi fingo;
ove per poco Il cor non si spaura.
E come il vento Odo stormir tra queste piante,
io quello Infinito silenzio a questa voce
Vo comparando: e mi sovvien l'eterno,
E le morte stagioni, e la presente E viva,
e il suon di lei. Così tra questa Immensità s'annega il pensier mio:
E il naufragar m'è dolce in questo mare.
.................................................
Always to me beloved was this lonely hillside
And the hedgerow creeping over and always hiding the distances, the horizon's furthest reaches.But as I sit and gaze, there is an endless space still beyond, there is a more than mortal silence spread out to the last depth of peace,which in my thought I shape until my heart scarcely can hide a fear. And as the wind comes through the copses sighing to my ears,the infinite silence and the passing voice I must compare: remembering the seasons,quiet in dead eternity, and the present,living and sounding still. And into this immensity my thought sinks ever drowning,and it is sweet to shipwreck in such a sea.
.................................................

Αγαπημένος μου ήταν πάντα αυτός ο λόφος ο έρημος,/κι αυτά τα δέντρα που μου κρύβουν τον μακρινόν ορίζοντα./Μα εδώ που στέκω οραματίζομαι τις αχανείς εκτάσεις τ'ουρανού και την υπερκόσμια γαλήνη /κι ανατριχιάζω.
Και καθώς ακούω μέσα απ'το φύλλωμα το θρόισμα του αέρα /συγκρίνω την αμόλυντη σιωπήτου απείρου μ'αυτόν τον ήχο./Κι αισθάνομαι το αιώνιο,και τις σβησμένες εποχές και η δική μας /που ζει και πάλλεται./Κι ο στοχασμός μου πνίγεται στη βαθιά απεραντοσύνη./Σ'αυτή τη θάλασσα γλυκό είναι το ναυάγιο.

Giacomo Leopardi

It's Not For Me To Say

Μαγική σού είναι η βραδιά,
που γλυκά θές να χαθείς
στό άλμπουρο τών ονείρων,
και σάν σημάνει ο ήλιος
να σε βρεί το πρωινό απροετοίμαστο
ανάμεσα σε παπλώματα τού μεταξιού
και σε φρεσκολουσμένα λούλουδα.
Μαγική σού είναι η βραδιά,
γλύπτης εσύ πνοή στην πέτρα να χαράζεις ,
κι'αυτή σάν ανταπόδοσμα απ' τα χείλη
μ'αγέρα λυγερής φωτιάς γενέθλιας
να σε τυλίγει,σαν ουρανός καί θάλασσα μαζί,
και πως μέ νότες αλαφρές ,αγγελικές
με την καρδιά ξενυχτισμένου φεγγαριού
τραγούδια να τής ψιθυρίζεις τόσο απλά
Γιά την αγάπη...

It's not for me to say /you love me./It's not for me to say /you'll always care
Oh, but here for the moment /I can hold you fast/And press your lips to mine
And dream that love will last/As far as I can see, this is heaven.
And speaking just for me, /it's ours to share./Perhaps the glow of love will grow
with every passing day/Or we may never meet again
But then, it's not for me to say...

Poetic Intro: Panagiotis Xourafas
Lyrics: Al Stillman
Singer: Johnny Mathis

Opposition - Αντίθετα Στό Ρεύμα

Ο άνθρωπος έμπαινε στό θέατρο
όταν όλοι οι άλλοι αποχωρούσαν.
Όταν τον ρώτησαν γιατί το έκανε,
απάντησε: "Έτσι είμαι εγώ.
Όλη μου την ζωή εκπαιδεύομαι
να πηγαίνω αντίθετα στό ρεύμα"
....................................
The man was going into the theatre
just as everybody was coming out.
When asked why he did this,said:
"Opposition has been my manner.
I've been doing this all my life."

Diogenes The Cynicist

Poets & Thunder

To take off the masks
To lighten the skin hiding,
and under the skin-
To measure the abyss.
This is the ultimate mission
of poets and thunder.
...........................
Ν'αποσπάσουν τις μάσκες
Να φωτίσουν το δέρμα που κρύβεται,
καί κάτω από το δέρμα-
Την άβυσσο να μετρήσουν.
Αυτή είναι η ύστατη αποστολή
τών ποιητών καί τού κεραυνού.

Luiz Manuel

Don't Tell A Soul - Σε Κανένα Μήν Το Πείς

Don't tell a soul.
Forget all you've seen-
A bird,an old woman, a jail,
Everything...
Or else when you open your mouth
At break of day
You'll tremble
Like the needles on a pine tree.
You'll remember the wasp at the cottage,
Your first pencil case,
Or the berries in the woods,
The ones you never picked.
................................
Σε κανένα μήν το πείς./
Λησμόνησε όσα που'χεις δεί-
Ένα πουλί,μιά γριούλα,μιά φυλακή, / Τα πάντα...//
Ή αλλιώς,σάν το στόμα σου ανοίγεις /Το ξημέρωμα, / Θα τρέμεις, / Σαν τις βελόνες τού πεύκου.// Θα θυμηθείς την σφήκα στό αγρόκτημα,/ Την πρώτη σου μολυβοθήκη,/Ή τα βατόμουρα στο δάσος, /
Εκείνα που ποτέ δεν έκοψες.

Osip Mandelstam

Άρνηση - Denial

Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι μα το νερό γλυφό,
Πάνω στην άμμο την ξανθή γράψαμε τ' όνομά της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης και σβήστηκε η γραφή,
Με τι καρδιά , με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή

On the secret seashore,white like a pigeon
we thirsted at noon;but the water was brackish.
On the golden sand we wrote her name;
but the sea-breeze blew and the writing vanished.
With what spirit, what heart,what desire and passion
we lived our life: a mistake! -So we changed our life.


Poetry: Giorgos Seferis
Composer: Mikis Theodorakis
Singer: Grigoris Bithikotsis

Μέσα Στις Θαλασσινές Σπηλιές - In The Sea Caves

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη
υπάρχει μια έκσταση
Όλα σκληρά σαν τα κοχύλια
μπορείς να τα κρατήσεις
μες στη παλάμη σου

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
Μέρες ολόκληρες σε κοίταζα
μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια
και δεν σε γνώριζα μήτε με γνώριζες
...............................................
In the sea caves
there's a thirst there's a love
there's an ecstasy
all hard like shells
you can hold them in your palm.

In the sea caves
for whole days I gazed into your eyes
and I didn't know you nor did you know me.

Giorgos Seferis

#: Seferis Nobel Prize Speech,in 1963:
http://www.poemhunter.com/poem/his-nobel-prize-speech/

Football Gathering

A large number had gathered,
Lots more had crowded;
They came with a common view,
And wore a particular hue;
From the beginning of the game,
They looked the same;
But time would tell-
If everything went well,
There should be a winner,
Before we took our dinner:
We were sharing passions,
In front of our televisions.

Ebenezer Kobina Baiden

Mozart : Romance

Όμορφη λυπητερή ζωή / Πιάνο μακρινό υποχθόνιο
Το κεφάλι μου ακουμπάει στόν Πόλο / Καί τα χόρτα με κυριεύουν //
Γάγγη κρυφέ τής νύχτας πού με παίρνεις; / Από μαύρους καπνούς βλέπω δορκάδες
Μεσ' το ασήμι να τρέχουν να τρέχουν / Καί δε ζώ καί δεν έχω πεθάνει. //
Ούτε ο έρωτας ούτε κι' η δόξα / ούτε τ' όνειρο ούτε δεν ήταν /
Με το πλάι κοιμούμαι κοιμούμαι / Κι ακούω τις μηχανές τής γής που ταξιδεύει.

Beautiful and sorrowful life / Piano so distant and chthonic
My head touches the Pole / and herbs seize me //
Mystical Ganga of the night,where do you take me? / Through black smoke I see dorcas
In silver they run, they run / And I am not alive or dead. //
Neither love nor glory / not even the dream, not even that/
On the side I sleep,I sleep / And hear the engines of the earth travelling.

Poetry: Odysseas Elytis
Composer: Wolfgang Amadeus Mozart
(Concert for Piano & Orchestra, N.20 , KV 466)

For Mother - Γιά Την Μητέρα

And she leaves
being abandoned even by images
So tired
she can no longer lift her two bodies
the stiffened self and the cold home

No longer struggles
till morning with a shirt
and stockings

Has given up
Everything she wasn’t and was
and could have been
No longer looks after herself

Has let go even the visit
that does not come

Lies ever so quiet
and dreams of her last green tree
beyond the window
......................................................

Καί αυτή φεύγει/εγκαταλειμένη ακόμη κι'από τις εικόνες/τόσο εξουθενωμένη/
δεν μπορεί άλλο πιά να εγείρει τα δυό της σώματα,/το είναι το στυφό/καί το σπίτι
της το παγερό,/δεν το παλεύει άλλο-/απ'το πρωί μ'ένα ποκάμισο καί δύο κάλτσες./
Έχει πλέον εγκαταλείψει/ότι ήταν καί δεν ήταν/καί ότι θα μπορούσε να γενεί./
Τον εαυτόν της έπαψε να τον φροντίζει/έχει αφήσει να τής φύγει κι' η επίσκεψη/που ακόμα δέν έχει έρθει./Να εκεί,τόσο ήσυχα ξαπλώνει/καί ονειρεύεται
το τελευταίο πράσινο δέντρο/πέρα από το παραθύρι της.


Viola Fischerova

To Be A Poet...

''Η πρωτη φροντιδα του ανθρωπου που θελει να γινει ποιητης, ειναι η γνωση του εαυτου του ολοκληρου.. Αναζηταει την ψυχη του, την παρατηρει,την δοκιμαζει, τη μαθαινει.. Απο τη στιγμη που την ξερει οφειλει να την καλλιεργησει! Αυτο ειναι απλο.. Σε καθε μυαλο πραγματοποιειται μια φυσιολογικη αναπτυξη.. Τοσοι εγωιστες παριστανουν τους συγγραφεις! Υπαρχουν αλλοι τοσοι που αναφερονται στην πνευματικη τους εξελιξη! Ομως πρεπει να κανουμε την ψυχη μας τερατωδη, ναι! Λεω πως πρεπει να εισαι προφητης, να γινεις προφητης..''
..................................................................

''The first thing a man has to do to be a poet, is to get to know all of himself.
Searches for his soul,watches,tries and learns it.
At the time he knows,he has to foster this soul!
That is simple: Every brain follows a natural growing.So many pretend to be writers. So many others refer to their mind evolution. But we have to make our soul monstrous,yes!
I say you have to be a prophet,
to turn into a prophet...''

Arthur Rimbaud

Roza

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα/γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα/και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα
και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό.//Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά/σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε/φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά.
//Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις/σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή μου/φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου
με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό.//Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή/τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω/τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί.
//Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι/πώς σ' έχει αλλάξει έτσι ο καιρός
περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα/και γω μέσ' στην ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός.//Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή/τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω/τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί.
......................................................................................................

My lips dry and thirsty/looking out for water in the asphalt
Automobiles pass me by, /and you tell me the storm is ahead of us,
so you pull me in a sleazy cabaret.//We walk the same road together
but our cells are separate./We return to a magical city and,
I don't wanna know what we ask for anymore/if you just promised me two kisses.
//You play me on roulette and you lose me/in a scary fairy-tale,
My voice now is like an insect's voice,/my life is that of a climbing plant,
you cut me and you force me to the void.//How need turns into a story,
how story turns into silence?/Why you Roza do stare at me being numb?
Forgive me if I don't understand/what computers and figures have to say.
//My love of carbon and of sulfur/how time has changed you really?
Automobiles tread on our bodies/and me, standing in the fog and the rain,
I sleep starving by your side.//How need turns into a story,
how story turns into silence?/Why you Roza do stare at me being numb?
Forgive me if I don't understand/what computers and figures have to say.

Lyrics: Alkis Alkaios
Composer: Thanos Mikroutsikos
Vocals: Dimitris Mitropanos