Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω-
που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί.
.........................
I do not question whether I am happy or unhappy. Yet there is one thing that I keep gladly in mind -- that in the great addition (their addition that I abhor) that has so many numbers, I am not one of the many units there. In the final sum I have not been calculated. And this joy suffices me.
Οι μέρες που περνάμε είναι εξαρτήματα από άνθη ατμομηχανής. Η θέλησις μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μιά ριπή από ρίγη μέσα σε γυάλινα συρματοπλέγματα θρόμβου και λύπης. Εν τούτοις η κάθαρσις παρέρχεται όταν ζητωκραυγάζουμε συνθήματα υπερ ταχείας αναρρώσεως και αποκαταστάσεως των καταποντιζομένων ανέμων που πάνε κι έρχονται αλλά ποτέ δεν φέρνουμε μιά είδηση της προκοπής. Η νεότης ανθεί με την κόμη της χυμένη μέσα στο μέλλον των μεταμορφώσεων και με τις μεθυσμένες αγωνίες ενός συστήματος καταναλωτικού. Κατά τα άλλα τα εξαρτήματα της ατμομηχανής εξακολουθούν να είναι ανθη αντί γιά σφαίρες.
......................
The days we spend are spare parts of locomotive flowers. Our will is nothing else but a gust of chills inside glass wires of clot and sorrow. However catharsis elapses when we cheer slogans in favor of short recovery and rehabilitation of submerged winds which come and go but never do we bring good news. Youth flourishes with its hair poured into the future of transformations along with drunken agonies of a consumer system. Otherwise, spare partsof the locomotive are stillflowersinstead ofbullets.
si asa um tivesse pa voa na esse distancia si um gazela um fosse pa corre sem nem um cansera anton ja na bo seio um tava ba manche e nunca mas ausencia ta ser nos lema ma so na pensamento um ta viaja sem medo nha liberdade um te'l e so na nha sonho na nha sonho mieforte um tem bo protecao um te so bo carinho e bo sorriso ai solidao to'me sima sol sozim na ceu so ta brilha ma ta cega na se clarao sem sabe pa onde lumia pa onde bai ai solidao e un sina...
Δυτικά να πλέεις πλεύσε Ακουαμαρίνα και σμαράγδι Όπου το πέλαγο είναι σάλι Στούς ώμους της Κυνθίας. Δυτικά να πετάξεις πέταξε Γεράκι και χρυσαετός Όπου η ψυχή έχει γιά σώμα της Μιά αδούλωτη φωτιά. Δυτικά να σταλάζεις στάλαζε Ροδόσταγμα και λάβα Όπου είναι η θλίψη σύγνεφο Πού βρέχει ουρανούς αγάπης. Δυτικά να γυρίζεις γύριζε Αγκόρτσι και ασπάλαθος, Όπου το αίμα είναι το κρασί Κάποιου ανέστιου θεού.
.....................
Turn to the west, turn Orange andRaspberry Wheremeagerlight slips As an indestructiblegolden key. Smell to the west, smell Honeysuckleand jasmine Where anger isa flower Andbuzzhis hive. Sail to the west, sail Aquamarineand emerald Where thesea isa shawl On the shoulders ofCynthia. Fly to the west, fly Falcon andgolden eagle Wheresoulhas forbody Anunconqueredfire. Trickle to the west , trickle Rosewaterand lava Wheresorrow is a cloud Raining skies of love. Turn to the west, turn Wild pearandaspalathus, Where bloodis wine Of some homelessgod.
Βάλετε φόρους βάλετε εις την πτωχή μας ράχη, ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα, σεις το κρασί και τον καπνό που πίνετε μονάχοι, κι εμείς να σας κοιτάζουμε με μάτι σαν γαρίδα. Βαριά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει, βάλετε φόρους, βάλετε, η πλάτη μας αντέχει. Ό,τι καλό κι αν έχουμε επάνω σας ας μείνει, στα πρόσωπά μας ας χυθεί του μαρασμού το χρώμα, μ’ εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνει, φορολογήστε και αυτή τη σάρκα μας ακόμα, του σώματός μας κόβετε καμιά παχιά λωρίδα, και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα. Ό,τι κι αν τρώγουν οι πτωχοί το έθνος ας τα τρώγει, ό,τι κι αν πίνουν οι πτωχοί το έθνος ας τα πίνει, χορταίνετε σαν Λούκουλοι μ΄εμάς το σκυλολόγι, κι εμείς θα σας γνωρίζουμε γι΄ αυτό ευγνωμοσύνη. Τέτοιοι χωριάτες που ‘μαστε αντέχουμε εις όλα, και ούτε τόσον εύκολα τινάζουμε τα κώλα. Πρέπει να είναι οι πολλοί πτωχοί και πεινασμένοι, και οι ολίγοι πάντοτε να βρίσκονται χορτάτοι, πρέπει να στέκουν οι πολλοί στα σπίτια των κλεισμένοι, και οι ολίγοι να πηδούν επάνω στο παλάτι. Πρέπει ο κόσμος ο πολύς να δέχεται τα βάρη, κι ο λιγοστός επάνω του κανένα να μην πάρει. Μ’ αυτό το νόμο έζησε ο κόσμος και θα ζήσει, τη δύναμη του προσκυνά η κάθε κοινωνία. Δεν ημπορεί καθένας μας βεβαίως να πλουτίσει, γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η αρμονία. Φτώχεια και πλούτος – ζήτημα του καθενός αιώνος: Ιδού το τέλος κι η αρχή τού φοβερού αγώνος. Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώσει, για τόσα νομοσχέδια μη βγάλει τσιμουδιά, εις της πατρίδας τον βωμόν το αίμα του ας δώσει, χωρίς ν’ αφήσει στεναγμόν η μαύρη του καρδιά. Κι αν τώρα πάλιν έπεσε απάνω του ο κλήρος, πρέπει και πάλι να φανεί γενναίος-μάρτυς-ήρως.
.......................
Put taxes on our poor shoulders,
Water with our blood our sick country
You drink wine and smoke tobacco alone
while we look at you with shrimp like eyes
Heavy tax running water too
Yes,put taxes, our shoulders bear.
Any good we have, may you have it
In our faces may the colour of decay be poured
Let us make the balance of our country
Put taxes even on our flesh
cut some thick strip from our body
and eat it greedily along with our homeland.
Whatever the poor eat may the nation eats
Whatever the poor drink may the nation drinks
You get your fill as Lucullus with us being rabble
and we will offer you gratitude for this.
Being strong peasants we can bear a lot
and not so easily we shake our butts
Most people must be poor and hungry
and few people always full
Most people must be staying at home
and few can jump in the Palace.
Most people have to accept the burden
and few can carry no burden at all.
By this law, people lived and shall live
Society worships its strength
Not everyone certainly can be rich
because this ruins the world harmony
Poverty and Wealth - a question of each century:
Behold the end and the beginning of the ferocious battle
Well no, no son of a bitch lifts his head
for so many bills do not speak at all
On the altar of fatherland, will give his blood
without his black heart leaving a sigh.
And if the draw is once more for him
He should again be brave - martyr - hero.
Και τώρα τι θα γένουμε ΜΕ τους (Βαυαρούς) Βαρβάρους;
Οι δικοί μας τόσα χρόνια τώρα ήσαν μια κάποια λύσις...
-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.
-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.
-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.
What are we waiting for, assembled in the forum?
The barbarians are due here today.
Why isn't anything happening in the senate?
Why do the senators sit there without legislating?
Because the barbarians are coming today.
What laws can the senators make now?
Once the barbarians are here, they'll do the legislating.
Why did our emperor get up so early,
and why is he sitting at the city's main gate
on his throne, in state, wearing the crown?
Because the barbarians are coming today
and the emperor is waiting to receive their leader.
He has even prepared a scroll to give him,
replete with titles, with imposing names.
Why have our two consuls and praetors come out today
wearing their embroidered, their scarlet togas?
Why have they put on bracelets with so many amethysts,
and rings sparkling with magnificent emeralds?
Why are they carrying elegant canes
beautifully worked in silver and gold?
Because the barbarians are coming today
and things like that dazzle the barbarians.
Why don't our distinguished orators come forward as usual
to make their speeches, say what they have to say?
Because the barbarians are coming today
and they're bored by rhetoric and public speaking.
Why this sudden restlessness, this confusion?
(How serious people's faces have become.)
Why are the streets and squares emptying so rapidly,
everyone going home so lost in thought?
Because night has fallen and the barbarians have not come.
And some who have just returned from the border say
there are no barbarians any longer.
And now, what's going to happen to us without barbarians?
They were, those people, a kind of solution.
