El Balcón - Tο Μπαλκόνι

Si muero
Dejad el balcón abierto

El niño come naranjas
(Desde mi balcón lo veo)

El segador siega el trigo
(Desde mi balcón lo siento)

Si muero
Dejad el balcón abierto

................

Άν πεθάνω
Αφήστε το μπαλκόνι ανοιχτό

Το μικρό αγόρι τρώει πορτοκάλια
(Απ' το μπαλκόνι μου μπορώ να το δώ.)

Ο Θεριστής συγκομίζει το στάρι.
Απ' το μπαλκόνι μου μπορώ να τον ακούσω.)

Άν πεθάνω,
Αφήστε το μπαλκόνι ανοιχτό!

...................

If I die,
leave the balcony open.

The little boy is eating oranges.
(From my balcony I can see him.)

The reaper is harvesting the wheat.
(From my balcony I can hear him.)

If I die,
leave the balcony open!

Federico Garcia Lorca

Nikos Kazantzakis

Περπατώ στ' αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω.
Δυό φωνές μέσα μου παλεύουν.
Ο Νους: "Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν'αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου."
Μα μιά άλλη μέσα μου φωνή,ας την πούμε έχτη δύναμη,ας την πούμε καρδιά,αντιστέκεται και φωνάζει: "Όχι!Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου!Να σπας τα σύνορα!
Ν'αρνιέσαι ότι θωρούν τα μάτια σου!
Να πεθαίνεις και να λές: Θάνατος δεν υπάρχει!"

I walk on the rim of the abyss, and I tremble. Two voices contend within me.The mind: "Why waste ourselves by pursuing the impossible? Within the holy enclosure of our five senses it is our duty to acknowledge the limitations of man." But another voice within me - call it the Sixth Power, call it the heart - resists and shouts:"No! No! Never acknowledge the limitations of man. Smash all boundaries! Deny whatever your eyes see. Die every moment, but say: Death does not exist."

-Απόσπασμα από Το Δεύτερο Χρέος, της Ασκητικής.
Το έργο βρισκεται ολόκληρο σε pdf μορφή στον ακόλουθο σύνδεσμο:
http://rs74.rapidshare.com/files/52602513/Askitiki-Kazantzakis.pdf
-Excerpt from the book "Salvatores Dei". The whole book is available
in English, in :http://www.angel.net/~nic/askitiki.html

Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1883. Μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον επαναστατικό, εθνεγερτικό, σε μια Κρήτη που διψάει για Ελευθερία και για Ελλάδα. Καιροί ταραγμένοι. Η οικογένεια του τον στέλνει για ασφάλεια στη Νάξο, όπου γράφεται σε καθολικό σχολείο που ενσταλάζει μέσα του την αγάπη για το διάβασμα, τις κλασσικές σπουδές, τις γλώσσες. Το 1906 γράφεται στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει ήδη ξεκινήσει να γράφει, τελειώνει τις σπουδές του μόνο για χάρη του πατέρα του. Χάρη στη πατρική χρηματοδότηση και στήριξη ξεκινάει ταξίδια - προσκυνήματα σε όλη την Ελλάδα. Φεύγει για μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι και εκπονεί διδακτορική διατριβή για τον Νίτσε που τον περιλαμβάνει στους μεγάλους του "δασκάλους". Επιστρέφει στην Ελλάδα και για την μεγάλη αγάπη του τα ταξίδια, γίνεται ανταποκριτής-δημ/γράφος των Αθηναϊκών εφημερίδων Καθημερινή και ελεύθερος λόγος. Για να έχει την οικονομική άνεση να ταξιδεύει γράφει άρθρα για εγκυκλοπαίδειες, παιδικά βιβλία με την πρώτη του γυναίκα την Γαλάτεια, μεταφράζει βιβλία από τα γαλλικά.
Στα δεκάχρονα της Σοβιετικής ένωσης είναι επίσημος προσκεκλημένος με δεκάδες διανοούμενους από όλο το κόσμο. Επηρεάζεται από τις σοσιαλιστικές ιδέες και το κομμουνιστικό όραμα. Ταξιδεύει στη Ρωσία απ'άκρη σ'άκρη. Ξεκινάει να γράφει την Οδύσσεια του, το μεγαλύτερο σύγχρονο έπος, σε 33333 στίχους. Ανάμεσα στα πολλά ταξίδια του απομονώνεται συχνά για να αφοσιωθεί στη μελέτη και στο γράψιμο. Πρώτα στο μοναδικό σπίτι του στην Αίγινα που περνάει και τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και μετά σε διάφορα μέρη στο εξωτερικό (Τσεχοσλοβακία, Γερμανία, Γαλλία). Ο Καζαντζάκης είναι πολυγραφότατος, αληθινός ακούραστος εργάτης της γραφής. 'Έγινε γνωστός στον πολύ κόσμο με τα μυθιστορήματα του, που είναι καρπός της ώριμης συγγραφικής του δημιουργίας αλλά έχει ασχοληθεί με όλα τα είδη. Η ίδια η ζωή του είναι ένα μυθιστόρημα, μια διαρκής φιλοσοφική αναζήτηση, ένα υπαρξιακό ταξίδι. Τι να πρωτογράψει κανείς για έναν άνθρωπο που ως δημοσιογράφος έχει γράψει ανταποκρίσεις από όλο το κόσμο, έχει πάρει συνεντεύξεις από τον Μουσολίνι, τον Φράνκο, τον Ριβέρα, τον Ουναμούνο, είδε άρθρα του να δημοσιεύονται στην μπολσεβίκικη Πράβντα. Που ως ποιητής έχει γράψει το μεγαλύτερο σύγχρονο έπος, την Οδύσσεια του σε 33333 στίχους και μάλιστα 8 γραφές μέχρι την τελική μορφή. Που ως δημόσιος λειτουργός προσπάθησε για τον επαναπατρισμό 150000 Ελλήνων του Καυκάσου στα ταραγμένα χρόνια της Οκτωβριανής επανάστασης. Που ως μεταφραστής μετέφρασε από τον Όμηρο μέχρι τον Πιραντέλο. Τη Θεία κωμωδία του Δάντη σε ελληνικούς στίχους σε 45 μέρες. Που ως φιλόσοφος είδε την Ασκητική του να παίρνει επάξια μια θέση ανάμεσα στα έργα των μεγάλων διανοητών. Που ως μυθιστοριογράφος είδε τα έργα του να μεταφράζονται σε πάνω από πενήντα γλώσσες και ευτύχισε να γίνουν ταινίες με παγκόσμια επιτυχία και αναταραχή. Από τον Ζορμπά του Κακογιάννη μέχρι τον Τελευταίο Πειρασμό του Σκορτσέζε (εγώ πάντως περιμένω τον Καπετάν Μιχάλη να γίνει ταινία αντάξια του βιβλίου). Πως μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς έναν άνθρωπο που έχει κατηγορηθεί ως αναρχικός, κομμουνιστής, εθνικιστής, φασίστας, άθεος, θρησκόληπτος, σωβινιστής, μισογύνης, μηδενιστής.
Που στην ψηφοφορία για την είσοδο του στην Ακαδημία Αθηνών δεν έγινε μέλος για δύο ξεφτιλισμένες ψήφους. Που αφορίστηκε, συκοφαντήθηκε, λατρεύτηκε, δεν πήρε το Νόμπελ γιατί δεν υποστηρίχτηκε από την επίσημη Ελλάδα και είναι σαφώς ο πιο πολυδιαβασμένος Έλληνας συγγραφέας παγκόσμια και αυτός που έχει κάνει πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλο γνωστή την Ελλάδα στο Εξωτερικό. Πως μπορείς να χαρακτηρίσεις έναν τέτοιο άνθρωπο; Μόνο με δύο λέξεις, ήταν ένα Ελεύθερο Πνεύμα. Πέθανε απο λευχαιμία, το 1957 σε ηλικία 74 ετών.

Έργα του :

Οδύσσεια / Ασκητική / Όφις και κρίνο / Ταξιδεύοντας / Τι είδα στη Ρουσία / Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά / Ο Καπετάν Μιχάλης / Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται / Ο Τελευταίος Πειρασμός /Ο φτωχούλης του Θεού / Βραχόκηπος / Τόντα Ράμπα / Τερτσίνες / Αναφορά στον Γκρέκο Οι αδερφοφάδες / Ταξιδεύοντας / Ισπανία / Ιαπωνία - Κίνα / Αγγλία / Προμηθέας / Κούρος
Οδυσσέας / Μέλισσα / Χριστός / Ιουλιανός ο Παραβάτης / Νικηφόρος Φωκάς / Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος / Καποδίστριας / Χριστόφορος Κολόμβος / Σόδομα και Γόμορα / Βούδας.

Nikos Kazantzakis

Biography in English : http://www.kirjasto.sci.fi/kazantza.htm

Ενα Τραγούδι & Μία Ρήση Γιά Τη Μοναξιά - A Quote & A Song For Solitude

Ο Θεός είναι η Απουσία.
Ο Θεός είναι η μοναξιά του ανθρώπου.

God is absence. God is the solitude of man.



In my solitude*Στην μοναξιά μου
You haunt me*Με στοιχειώνουν
With dreadful ease*Τρομαχτικά εύκολα
Of days gone by*Οι μέρες που 'χουν φύγει

In my solitude*Στην μοναξιά μου
You taunt me*Με χλευάζεις
With memories*Με αναμνήσεις
That never die*Που δεν πεθαίνουν

I sit in my chair*Κάθομαι στη καρέκλα μου
And filled with despair*Και γεμάτη απόγνωση
There's no one*Κανένας δεν υπάρχει
could be so sad*που να είναι τόσο θλιμμένος
With gloom everywhere*Με πόνο παντού
I sit and I stare*Κάθομαι και κοιτάζω
I know that I'll*Ξέρω πως
soon go mad*σύντομα θα τρελλαθώ

In my solitude*Στην μοναξιά μου
I'm afraid*Φοβάμαι
Dear Lord above*Θεέ μου εκεί ψηλά
Send back my love*Στείλε πίσω την αγάπη μου

Quote: Jean Paul Sartre
Song: Billy Holiday (http://www.youtube.com/watch?v=6d4KCZwUxRU)

Alice In Wonderland. First Lines

Η Αλίκη άρχιζε να βαριέται πολύ όπως καθόταν με την αδερφή της στην όχθη.Mην έχοντας έτσι τι να κάνει μιά δυό φορές κρυφοκοίταξε στό βιβλίο που διάβαζε η αδερφή της, το οποίο δεν είχε εικόνες , ούτε διαλόγους. "Και τι αξία έχει ένα βιβλίο",σκέφτηκε η Αλίκη "χωρίς εικόνες και διαλόγους;" Έτσι αναλογιζόταν (όσο καλύτερα μπορούσε,γιατί η ζεστή μέρα την έκανε να νιώθει νυσταγμένη και ανόητη), κατά πόσον η ικανοποίηση του να φτιάξει ένα περιδέραιο απο μαργαρίτες , θα άξιζε τον κόπο να σηκωθεί να μαζέψει τα λουλούδια, όταν ξαφνικά ένας λευκός κούνελος με ροζ μάτια κατευθύνθηκε προς το μέρος της.


Alice was beginning to get very tired of sitting by her sister on the bank, and of having nothing to do: once or twice she had peeped into the book her sister was reading, but it had no pictures or conversations in it, 'and what is the use of a book,' thought Alice 'without pictures or conversation? So she was considering in her own mind (as well as she could, for the hot day made her feel very sleepy and stupid), whether the pleasure of making a daisy-chain would be worth the trouble of getting up and picking the daisies, when suddenly a White Rabbit with pink eyes ran close by her.


Lewis Carroll

Nessun Dorma

Η πασίγνωστη Άρια από την τελευταία Πράξη της όπερας "Turandot" του Giacomo Puccini. Ο άγνωστος πρίγκηπας Κάλαφ ερωτεύεται κεραυνοβόλα την όμορφη μα ψυχρή Πριγκήπισσα Τυραντό. Όμως,όποιος άνδρας θέλει να την παντρευτεί, θα έπρεπε πρώτα να απαντήσει τρείς γρίφους, αλλιώς θα αποκεφαλιζόταν. Στην προηγούμενη άρια, ο Κάλαφ έχει απαντήσει σωστά τους γρίφους, όμως αυτή αντιδρά στη σκέψη του γάμου. Τότε ο Κάλαφ της δίνει αλλη μια ευκαιρία προκαλώντας την να μάθει το όνομα του το βράδυ μέχρι πριν χαράξει ο ήλιος. Αν το μάθει, μπορεί να τον εκτελέσει, άν όχι,πρέπει να τον παντρευτεί.Aυτό το κάνει γιατί μέσα του θέλει η πριγκήπισσα να τον παντρευτεί από έρωτα. Τότε η σκληρή πριγκήπισσα διατάζει τους υπηκόους της να μείνουν ξύπνιοι το βράδυ, και να μάθουν το όνομα του πρίγκηπα,γιατί αλλιώς άν δεν τα καταφέρουν, θα εκτελεστούν όλοι. Στην τελευταία πράξη, είναι νύχτα. Ο Κάλαφ είναι μόνος στούς φεγγαρολουσμένους κήπους του παλατιού. Εκεί ακούει τους αγγελιοφόρους της Τυραντό να αναγγέλουν την διαταγή της.
Ο Κάλαφ αρχίζει να λέει:

Il Principe:
Nessun dorma, nessun dorma...
Tu pure, o Principessa,
Nella tua fredda stanza,
Guardi le stelle
Che tremano d'amore
E di speranza.
Ma il mio mistero è chiuso in me,
Il nome mio nessun saprà, no, no,
Sulla tua bocca lo dirò
Quando la luce splenderà,
Ed il mio bacio scioglierà il silenzio
Che ti fa mia.
Chorus:
Il nome suo nessun saprà
E noi dovrem, ahimè, morir.
Il Principe:
Dilegua, o notte!
Tramontate, stelle!
All'alba vincerò!
.................

Ο Πρίγκηπας:
Κανένας δεν κοιμάται, κανείς...
Ώς και εσύ, ω Πριγκήπισσα,
Στο παγερό σου δώμα,
Δες τα αστέρια,
Πως τρέμουν από αγάπη
Κι' από ελπίδα.
Αλλά το μυστικό μου είναι κρυμμένο μέσα μου,
Κανείς δεν θα μάθει τ' όνομα μου, όχι
Στο στόμα σου θα το αποκαλύψω
Όταν ο ήλιος ανατείλει,
Και το φιλί μου θα διαλύσει τη σιωπή
Και τότε δική μου θε να γίνεις.
Χορός:
Κανείς δεν θα μάθει τ' όνομα του.
Και εμείς, αλίμονο,θα πεθάνουμε!
Ο Πρίγκηπας:
Εξαφανίσου Νύχτα!
Κρυφτείτε πίσω απ' το βουνό αστέρια!
Το ξημέρωμα θα νικήσω!


Composer : Giacomo Puccini
Prince Calaf : Luciano Pavarotti
Music Video : http://www.youtube.com
/watch?v=TOfC9LfR3PI&feature=related
Story Of "Nessun Dorma" In English :
http://en.wikipedia.org/wiki/Nessun_dorma

Darling

Darling can you see something inside
Can't be denied it's the way that you feel
If you want it, you gotta try
Taking the best of the lesson you know
When the night has turned to dawn I will be gone
Where's the reason and the strength to carry on
Come back, I can see you far behind
Taking a chance and forgetting the reason
That I need you on my mind
Making the best of the season till now
Is there nothing in the world
that takes the sound
For the more we can conceive
the more we found
Darling can you feel it? I need your love
I need the way that you make me feel
Darling if you want it, you can be sure
Taking the best of the lesson you know
There so many in the stars
watching the sky
And you know that somehow most of them will die
Darling can you see something inside
Can't be denied it's the way that you feel
If you want it, you gotta try
Taking the best of the lesson you know
When the night has turned to dawn I will be gone
Where's the reason and the strength to carry on

Lyrics & Music : Stories
Music Video : http://www.youtube.com/watch?v=kLpVLfafH1o

Hälfte des Lebens - Το Μισό Της Ζωής

Γεμάτη απίδια κίτρινα
Και ρόδα ανήμερα,
Ο τόπος χύνεται στην λίμνη ένα γύρο
Ω, εσείς κύκνοι ευγενείς
Και μεθυσμένοι απ' τα φιλιά
Βαπτίζετε τις κεφαλές σας
Στ' άγιο και ατάραχο νερό.

Αλίμονο, από που θα πάρω
Αφού χειμώνας είναι,λούλουδα
Και από που το ηλιόφως
Και σκιές,συνάμα, επι γης;
Τα τείχη στέκουν
Άλαλα καί κρύα, και τους ανεμοδείκτες
Ο άνεμος στριφογυρνάει.


Mit gelben Birnen hänget
Und voll mit wilden Rosen
Das Land in den See,
Ihr holden Schwäne,
Und trunken von Küssen
Tunkt ihr das Haupt
Ins heilignüchterne Wasser.

Weh mir, wo nehm ich, wenn
Es Winter ist, die Blumen, und wo
Den Sonnenschein,
Und Schatten der Erde?
Die Mauern stehn
Sprachlos und kalt, im Winde
Klirren die Fahnen.

.....................

With yellow pears the country,
Brimming with wild roses,
Hangs into the lake,
You gracious swans,
And drunk with kisses
Your heads you dip
Into the holy lucid water.

Where, ah where shall I find,
When winter comes, the flowers,
And where the sunshine
And shadows of the earth?
Walls stand
Speechless and cold, in the wind
The weathervanes chatter.


Friedrich Hölderlin

Anna Akhmatova (1889-1966)

Το πραγματικό της όνομα ήταν Αννα Αντρέγεβνα Γκορένκο. Γεννήθηκε το 1889 και πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της παιδικής της ηλικίας στην Αγία Πετρούπολη και τη γύρω περιοχή. Όταν άρχισε να γράφει ποίηση ο πατέρας της την ανάγκασε να υιοθετήσει ένα ψευδώνυμο, για να μη χαλάσει το καλό όνομα της οικογένειάς της ως «παρακμιακή ποιήτρια». Η Αννα διάλεξε το επώνυμο Αχμάτοβα, που ανήκε σε μία προγιαγιά της από τη φυλή των Τατάρων, απόγονη του θρυλικού Τζένγκις Χαν. Το όνομα ακουγόταν ρομαντικό και μυστήριο, γεμάτο αυτοπεποίθηση, υπογραμμίζοντας μια αίσθηση πεπρωμένου που είχε νιώσει η Αννα από πολύ νωρίς και που ποτέ δεν την εγκατέλειψε.
Η Άννα Αχμάτοβα θα γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και αναγνώριση με την πρώτη ποιητική συλλογή της που θα κυκλοφορήσει το 1912, και η ίδια η ποιήτρια “από ένα ντροπαλό, απλό κορίτσι, μετατράπηκε στη μεγαλοπρεπή, υπερήφανη και δεσποτική Αχμάτοβα”. Άλλωστε άρχισαν να εμφανίζονται διάφορες ποιήτριες οι οποίες μιμούνταν το ύφος της.
Το 1910 παντρεύεται τον Νικολάι Γκουμιλιόφ (και αυτός ήταν άνθρωπος των γραμμάτων), έπειτα από αρκετές προτάσεις γάμου από εκείνον και ανάλογες απορρίψεις από την ίδια. Μετά τον γάμο επισκέφθηκε με τον σύζυγό της το Παρίσι, όπου γνώρισε τον άσημο τότε ζωγράφο Μοντιλιάνι, ο οποίος της ζωγράφισε πολλά πορτρέτα και γυμνά σκίτσα...
Το 1913 θα γεννηθεί ο γιος της, ενώ η ίδια κάνει έντονη κοινωνική ζωή. Αναγνωρισμένη καλλονή, λατρεμένη ποιήτρια, ζει μέσα στη δόξα. Ζωγράφοι κάνουν τα πορτρέτα της, ποιητές της αφιερώνουν τους στίχους τους, θαυμαστές την λατρεύουν κυριολεκτικά. Και μάλιστα παντού την περιτριγυρίζουν μεγάλες ομάδες θαυμαστών. Την υμνούσαν όχι μόνο για το ταλέντο και το πνεύμα της, αλλά για την ομορφιά της.Kατά βάθος όμως την χαρακτήριζαν η μοναχικότητα και η θλίψη, όπως φαίνεται στο ποιήμα "Γιά τον κύριο Λοζίνσκι" :

Ατελείωτη είναι-η βαριά,κεχριμπαρένια μέρα!
Ανείπωτη θλίψη, άσκοπη αναμονή!
Και το αργυρομίληγο ελάφι, ξανά,
στο πάρκο των φώτων του Βορρά, ρεκάζει.
Και θαρρώ υπάρχει χιόνι παγερό
ένα φόντο γαλάζιο
για τούς άπορους και ασθενείς,
και η ορμητική ροή ενός μικρού έλκηθρου,
στον αρχαίο χτύπο απόμακρων καμπανών.

It’s endless – the heavy, amber day!
Impossible grief, pointless waiting!
And the silver-voiced deer, again,
in the Northern Lights’ park, belling.
And I think there’s cold snow
a blue font for the poor and ill,
and a little sledge’s headlong flow,
to the ancient chime of far-off bells

Ακολουθούν ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος και η Οκτωβριανή επανάσταση και πλέον η ποίησή της χαρακτηρίζεται “ως επιζήμια και εχθρική προς τη νέα τάξη πραγμάτων, αφού δεν υμνεί την εργασία, τη συλλογικότητα και τη μάχη για το φωτεινό μέλλον του κομμουνισμού”.Το 1921 συλλαμβάνεται και εκτελείται για αντεπαναστατική δράση ο σύζυγός της Νικολάι ενώ το 1925 θα μπει στη λίστα των απαγορευμένων λογοτεχνών και μέχρι το 1940 δεν θα μπορεί να δημοσιεύσει πουθενά. Εν τω μεταξύ μετά τον άνδρα της ,τους φίλους και γνωστούς της θα συλληφθεί και ο γιος της, ο οποίος θα καταδικαστεί σε θάνατο και τελικά θα περάσει πολλά χρόνια στις φυλακές. Σε μια επίσκεψή της στον γιο της, σε φυλακή του Λένινγκραντ, μια γυναίκα την πλησίασε και της είπε: “Αυτά εδώ μπορείτε να τα περιγράψετε;”. Η Αχμάτοβα απάντησε “Μπορώ”, και όπως αναφέρει: “Τότε κάτι σαν χαμόγελο γλίστρησε πάνω σ’ εκείνο που κάποτε ήταν το πρόσωπό της”. Το περιστατικό αυτό η Αχμάτοβα το έβαλε ως εισαγωγή της ποιητικής συλλογής “Ρέκβιεμ”,τα ποιήματα της οποίας η Αχμάτοβα για πολλά χρόνια δεν τολμούσε να τα γράψει σε χαρτί. Τα απομνημόνευε -τόσο η ίδια όσο και οι φίλοι της- και έτσι διαδίδονταν από στόμα σε στόμα, μέχρι να εκδοθούν πολλά χρόνια αργότερα, μετά και την οριστική αποφυλάκιση του γιου της το 1956.
Η Άννα Αχμάτοβα από το 1954 “έτυχε της συγγνώμης του καθεστώτος”. Όμως τα ποιήματα του “Ρέκβιεμ” αποτελούν μοναδικές, απέριττες ποιητικές ψηφίδες από το δράμα του ρωσικού λαού κατά τα χρόνια του σταλινισμού. Δείγμα γραφής:

Μήνες τώρα δεκαεφτά είναι
Που σε φωνάζω
Στο σπίτι πίσω να γυρίσεις.
Γονατιστή τον δήμιο παρακαλώ
Γιόκα μ’ εσύ την φρίκη να μη ζήσεις.
Μπλεγμένα όλα και θολά
Το κτήνος από την ανθρωπιά
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω πια,
Η εκτέλεση θ’ αργήσει;
Άνθη από την σκόνη πιo βαριά,
Του θυμιατού η αγκομαχιά
Τα βήματα στο πουθενά
Να συντροφεύουν θέλουν.
Από ψηλά κατάματα κοιτάζει
Και μ’ όλεθρο με απειλεί
Ένα πελώριο αστέρι.

It's been seventeen months now that
I keep calling you to return back home.
Down on my knees I beg the executioner
That you my son, won't be living the terror.
Everything seems tangly and dim
The beast from humaness
I can not identify no more,
The execution will delay?
Flowers heavier from dust
Gasping of the incense,
Steps out to nowhere
wish for partnership.
High above looks straight in the eye
And threatens me with catastrophe,
An enormous star.


Anna Akhmatova

(Biography in English : http://www.kirjasto.sci.fi/aakhma.htm )

Χειμωνιάτικος Ήλιος - Winter Sun

έλαμψε ξαφνικά ο ήλιος
σαν ένα ξεχασμένο νόμισμα
στην τσέπη του παλιού πανωφοριού
έλουσε το μπαλκόνι, τα παράθυρα
τη γάτα που μισόκλεισε τα μάτια
με στιγμιαία απέραντη ηδονή

.......................

The sun shone suddenly,
like a forgotten coin
in the old overcoat's pocket,
floodlighted the balcony, the windows
the cat that half closed its eyes
with a momentary boundless pleasure.


Poetry : Tolis Nikiforou
Painting : Donald Wilkinson ."Winter Sun"
English Translation: Panagiotis Xourafas

Υπάρχει Ελπίδα - Octavio Paz (1914 -1998)

Ο Οκτάβιο Παζ γεννήθηκε το 1914 στην πόλη του Μεξικού και σπούδασε στο πανεπιστήμιο της γενέτειράς του. Δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο με ποιήματα στην Ισπανία, το 1937. Στη συνέχεια εκδόθηκαν πολλά ποιητικά έργα του, ανάμεσα στα οποία η περίφημη "Πέτρα του ήλιου" (1957). Υπήρξε αυθεντικός σοσιαλιστής και κριτικός του Σταλινισμού και της εκφύλισης του Μαρξισμού ως επαναστατική δύναμη στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα. Ακολούθησε καριέρα διπλωμάτη, μετά το 1945, και στο διάστημα 1962-1968 χρημάτισε πρεσβευτής του Μεξικού στις Ινδίες. Το 1968, ωστόσο, παραιτήθηκε του αξιώματός του διαμαρτυρόμενος για την αιματηρή καταστολή των φοιτητικών διαδηλώσεων στο Μεξικό κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ΄70 δίδαξε στο Κέιμπριτζ και για μια περίοδο στο Χάρβαρντ. Έγραψε, παράλληλα με την ποίηση, πολλά δοκίμια με αφορμή τα προσφιλή του θέματα, που ήταν η διασταύρωση των διαφόρων τάσεων στη σύγχρονη ποίηση, οι ανατολικές φιλοσοφίες και οι αρχαίοι πολιτισμοί της Αμερικής. Θεωρείται ένας απ' τους πιο σημαντικούς ποιητές και θεωρητικούς της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας. Το 1990 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ.

Παρακάτω αναγράφεται ενα μικρό μέρος απο την συνέντευξη του στον Θανάση Λάλα, ένα χρόνο περίπου πρίν το θάνατο του, το 1997. (Ολόκληρη είναι στη διεύθυνση:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artid=98633&dt=26/04/1998)

-Ποιο είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στην εποχή μας;
Από τι κινδυνεύουμε περισσότερο;

«Από την έλλειψη της έννοιας "άνθρωπος". Ολα τα υπόλοιπα χωρίς τον καταλύτη "άνθρωπος" δεν έχουν καμία αξία, κανένα μέτρο, κανένα σκοπό. Ο σκοπός πιστεύω ότι στην εποχή μας χάθηκε. Δεν ξέρουμε πια και ούτε μας απασχολεί γιατί κάνουμε ό,τι κάνουμε. Εχουμε προγραμματιστεί απλώς να κάνουμε. Καταναλώνουμε χωρίς να ξέρουμε γιατί... Μας ενδιαφέρει, για παράδειγμα, να πάρουμε αυτοκίνητο, έστω και αν δεν έχουμε χρόνο να το οδηγήσουμε ή δεν υπάρχει χώρος να το παρκάρουμε. Εχουμε αυτοκίνητο αλλά δεν πάμε βόλτα. Και όμως το όνειρό μας έγινε να αποκτήσουμε το "μέσο" του ταξιδιού και όχι το ταξίδι. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε; Εχουμε γεμάτα ψυγεία αλλά μας φτάνουν μόλις λίγες θερμίδες για να ζήσουμε. Και όμως λυπούμαστε αν δεν έχουμε ένα γεμάτο ψυγείο. Δεν διαβάζουμε, δεν βλέπουμε τηλεόραση, δεν πάμε κινηματογράφο για να δώσουμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας τα μεταφυσικά, τα πνευματικά, τα καθημερινά αλλά για να περάσει ο χρόνος. Καταναλώνουμε τη ζωή μας κυνηγώντας να αποκτήσουμε τα μέσα, αλλά όταν τα αποκτήσουμε δεν έχουμε σκοπό. Τελικός σκοπός μας πια είναι η απόκτηση των μέσων! Ο μόνος σκοπός μας· και αυτό είναι επικίνδυνο, πολύ επικίνδυνο».

­ -Υπάρχει ελπίδα;

«Το είπα και στην αρχή. Η μόνη ελπίδα μας είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το "μπαούλο". Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Αρα οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Με ρωτήσατε αν υπάρχει ελπίδα... Ναι, υπάρχει ελπίδα,αρκεί να πονέσουμε ξανά»!

­ -Σας ευχαριστώ.

Περί Ηγεμόνων

Αντίπαλοι - Opponents

Άν δεν έχεις αντιπάλους,
πρέπει να τους φτιάξεις
......................
Ιf you don't have opponents,
you have to create them



Mikis Theodorakis

Η Ομίχλη - The Mist

Η ομίχλη διαλύεται ψηλά.
Χαμηλά κρατούν οι φτερούγες
τους αέρηδες των οριζόντων.
Τα αισθήματα είναι ορατά στούς
καθ'επιλογήν τυφλούς
της άχρωμης πόλης.
Κίνησα νωρίς δίχως να γνωρίζω.
Δεν είχα δεί ποτέ
το ασκέρι των πουλιών ψηλά.
Πάντα χαμηλά με είχαν εκπαιδεύσει
να φυλώ το βλέμμα. Στο ένα μέτρο,
δύο το πολύ, κι' έπειτα η οροφή.
Ώρες ατελείωτες χανόμουν
αποζητώντας την αρχή.
Είναι το φως από χιλιάδες κίτρινες κλωστές;
Κι' αν είναι, γιατί να είναι η καρδιά
από γιρλάντα κόκκινη της δύσης;
Είδα στον δρόμο να χορεύουνε παιδιά
με της αυγής τα σήμαντρα στα χέρια,
δώσε πνοή πάρε πνοή,μου γνέφαν μυστικά
έλα μαζί,θα ενώσουμε χωρίς χρονοτριβή,
την μάνητα,τη θλίψη τη βουβή
τον φόβο και τον πόνο,
σαν πέταλα ολόδροσα λευκά
σε μαργαρίτας ήλιο.


The mist clears high.
Low are the wings holding
the winds of horizons.
Feelings are visible to by dilection blind
of the colourless city.
I started early without knowing.
I had never seen the bunch of birds sky high.
Always low they had trained me
I should keep my sight. At one metre,
two metres the most, and then the roof.
I was lost for endless hours ,
looking for the beginning.
Is light made of thousands of yellow threads?
And if it is, why is the heart made of
red garlands of sunset?
I saw kids dancing in the street
with aurora's bells in their hands
give breath,take breath, they nodded secretly at me,
come together, we will unite without delay
the anger, the unvoiced sorrow
the fear and the pain,
like petals fresh and white
upon a marguerite's sun.

Panagiotis Xourafas

O Aυτόχειρας - Suicide

Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι.
Δε θα μείνει η νύχτα.
Θα πεθάνω και μαζί μου όλο
τ’ ανυπόφορο σύμπαν.
Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,
τις ηπείρους και τα πρόσωπα.
Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.
Θα κάνω σκόνη την ιστορία,
σκόνη τη σκόνη.
Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.
Ακούω το στερνό πουλί.
Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.


Won't stay a single star in the night.
Won't stay the night.
I will die and along with me
all the intolerable universe will die too.
I will wipe out the pyramids, the medals
the continents and the faces.
I will wipe out the treasuring of the past.
I will turn history into dust, dust into dust.
I'm gazing now on the last sunset.
I'm hearing now at the last bird.
I bequeath nothingness to noone.


Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899 -1986) είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας της Αργεντινής και ένας από τους κορυφαίους του 20ού αιώνα. Ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφραστής, σφράγισε με το έργο του τη λογοτεχνία της Λατινικής Αμερικής και οι συγγραφείς της, που γνώρισαν την παγκόσμια φήμη μεταπολεμικά, του οφείλουν ασφαλώς πολλά. Το κίνημα που ονομάστηκε «μαγικός ρεαλισμός» για να χαρακτηρίσει τη σύγχρονη πεζογραφία της έχει ασφαλώς τις ρίζες του στον Μπόρχες και στη νεωτερική γραφή του.
Ο συγγραφέας των Μυθοπλασιών, της Παγκόσμιας ιστορίας της ατιμίας και της Αναφοράς στον Μπρόντι έλαβε εξαιρετική μόρφωση από πολύ μικρός. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος, με πολλά λογοτεχνικά ενδιαφέροντα και φιλοδοξίες να γίνει συγγραφέας. Ο Μπόρχες έζησε μέσα στα βιβλία από παιδί, ήταν δίγλωσσος (ισπανικά και αγγλικά) και στα 12 χρόνια του μπορούσε να διαβάσει τον Σαίξπηρ στο πρωτότυπο. Γνώριζε ακόμη πολύ καλά γαλλικά και γερμανικά. Ταξίδεψε πολύ και έζησε για ένα διάστημα στην Ευρώπη (κυρίως στην Ισπανία και στην Ελβετία). Και ενώ στον Μεσοπόλεμο το έργο του ήταν γνωστό αποκλειστικά σχεδόν στον ισπανόφωνο κόσμο, μεταπολεμικά γνώρισε τη διεθνή αναγνώριση, όταν άρχισαν να δημοσιεύονται κατά ριπάς τα διηγήματά του στα αγγλικά, πρώτα σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες και στη συνέχεια σε αυτοτελή βιβλία. Το 1961 του απονεμήθηκε από κοινού με τον Σάμιουελ Μπέκετ το Διεθνές Βραβείο Εκδοτών Fromentor και έκτοτε τα έργα του γνωρίζουν απανωτές εκδόσεις σε όλον τον κόσμο.
Ο Μπόρχες, που χαρακτήριζε τον εαυτό του «αναρχικό ειρηνιστή», είχε συγκρουστεί ανοιχτά με το περονικό καθεστώς. Το 1937 οι φίλοι του τού βρήκαν δουλειά στη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Μπουένος Αϊρες. Οταν όμως ο Περόν ήρθε στην εξουσία, το καθεστώς τον «προβίβασε» σε επιθεωρητή πουλερικών και φυσικά εκείνος υπέβαλε αμέσως την παραίτησή του. Το 1955 η αντιπερονική κυβέρνηση της Αργεντινής τον διόρισε διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Μπουένος Αϊρες. Από το 1956 ως το 1970 δίδασκε επίσης λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Αϊρες, ενώ έδωσε πολλές διαλέξεις και σε άλλα πανεπιστήμια. Ο Περόν επανήλθε στην εξουσία το 1973 και ο Μπόρχες για μία ακόμη φορά αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Η φήμη του ωστόσο παγκοσμίως ήταν τέτοια που η παραίτηση αυτή δεν σήμαινε τίποτε, εκτός από το γεγονός ότι αποχωριζόταν τη Βαβέλ των βιβλίων μέσα στην οποία είχε περάσει πολλά από τα δημιουργικότερα χρόνια της ζωής του.
Ο συγγραφέας, όπως και ο πατέρας του, είχε από πολύ νέος προβλήματα με την όρασή του και από το 1955 και έπειτα ήταν τυφλός. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλά κείμενά του από τότε τα συνέθετε προφορικά και τα υπαγόρευε είτε σε φίλους του είτε στη Μαρία Γκοδάμα, τη σύντροφο της ζωής του τα τελευταία χρόνια. Οταν το 1986 ήταν ξεκάθαρο ότι του έμενε ελάχιστος χρόνος ζωής (έπασχε από καρκίνο), αποφάσισε να πάει και να πεθάνει στην Ελβετία, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, προκειμένου οι τελευταίες στιγμές του να μη γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα ΜΜΕ της Αργεντινής. Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, μολονότι ήταν πολλές φορές υποψήφιος, δεν τιμήθηκε με το Βραβείο Νομπέλ.

Jorge Luis Borges

Instants - Στιγμές

Άν μπορούσα να ξαναζήσω την ζωή μου
Στην επόμενη - θα προσπαθήσω
-να  κάνω περισσότερα λάθη,
Δεν θα προσπαθώ
να είμαι τόσο τέλειος,
Θα είμαι πιό χαλαρός,
Θα είμαι πιό γεμάτος
- από ότι είμαι τώρα,
Στην πραγματικότητα,
θα παίρνω λιγότερα στα σοβαρά,
Θα είμαι λιγότερο υγειοφοβικός,
Θα παίρνω περισσότερα ρίσκα,
Θα κάνω περισσότερα ταξίδια,
Θα κοιτώ περισσότερα ηλιοβασιλέματα,
Θα ανεβαίνω περισσότερα βουνά,
Θα κολυμπώ περισσότερα ποτάμια,
Θα πηγαίνω σε περισσότερα μέρη - απ' όσα έχω πάει,
Θα τρώω περισσότερα παγωτά και λιγότερα φασόλια,
Θα έχω περισσότερα αληθινά προβλήματα- και λιγότερα φανταστικά,
Ήμουν ένας από αυτούς τους ανθρώπους που ζούνε
συνετές και γόνιμες ζωές καθε λεπτό της ζωής τους,
Βέβαια είχα και στιγμές χαράς - αλλά,
Άν γυρνούσα πίσω θα προσπαθούσα μόνο καλές στιγμές να είχα,
Άν δεν το ξέρετε - απ'αυτό είν η ζωή φτιαγμένη,
Μην χάνετε το τώρα!
Ήμουν ένας από αυτούς που δεν πάει ποτέ πουθενά
χωρίς ένα θερμόμετρο,χωρίς ένα δοχείο με καυτό νερό,
χωρίς μιά ομπρέλλα και χωρίς αλεξίπτωτο,
Αν μπορούσα να ζήσω ξανά - θα ταξίδευα το φως,
Αν μπορούσα να ζήσω ξανά - θα δούλευα με ξυπόλυτα πόδια
απ' την αρχή της άνοιξης έως το τέλος του φθινοπώρου,
Θα oδηγούσα περισσότερες χειράμαξες,
Θα έβλεπα κι'άλλα ηλιοβασιλέματα και θα έπαιζα και μ'άλλα παιδιά,
Άν είχα ζωή να ζήσω - μα τώρα είμαι 85,
-και το ξέρω πως πεθαίνω...

If I could live again my life,
In the next - I'll try,
- to make more mistakes,
I won't try to be so perfect,
I'll be more relaxed,
I'll be more full - than I am now,
In fact, I'll take fewer things seriously,
I'll be less hygenic,
I'll take more risks,
I'll take more trips,
I'll watch more sunsets,
I'll climb more mountains,
I'll swim more rivers,
I'll go to more places - I've never been,
I'll eat more ice creams and less (lime) beans,
I'll have more real problems - and less imaginary ones,
I was one of those people who live
prudent and prolific lives - each minute of his life,
Offcourse that I had moments of joy - but,
if I could go back I'll try to have only good moments,
If you don't know - thats what life is made of,
Don't lose the now!
I was one of those who never goes anywhere
without a thermometer,
without a hot-water bottle,
and without an umberella and without a parachute,
If I could live again - I will travel light,
If I could live again - I'll try to work bare feet
at the beginning of spring till the end of autumn,
I'll ride more carts,
I'll watch more sunrises and play with more children,
If I have the life to live - but now I am 85
- and I know that I am dying ...

Jorge Luis Borges

Ιλιάδα.Η Αρχή - Iliad.First Verses

Μήνιν άειδε θεά Πηληϊάδεω Αχιλήος
ουλομένην, ή μυρί Αχαιοίς άλγε έθηκε,
πολλάς δ'ιφθίμους ψυχάς Αϊδι προίαψεν
ηρώων,αυτούς δέ ελώρια τεύχε κύνεσσιν
οιωνοίσι τε πάσι·Διός δ'ετελείετο βουλή,
εξ ού δή τά πρώτα διαστήτην ερίσαντε
Ατρείδης τε άναξ ανδρών καί δίος Αχιλλεύς.

Τη μάνητα, θεά, τραγούδα μας του ξακουστού Αχιλλέα,
ανάθεμά τη, πίκρες πού 'δωκε στους Αχαιούς περίσσιες
και πλήθος αντρειωμένες έστειλε ψυχές στον Άδη κάτω
παλικαριών, στους σκύλους ρίχνοντας να φάνε τα κορμιά τους
και στα όρνια ολούθε ―έτσι το θέλησε να γίνει τότε ο Δίας―
απ' τη στιγμή που πρωτοπιάστηκαν και χώρισαν οι δυό τους,
του Ατρέα ο γιος ο στρατοκράτορας κι ο μέγας Αχιλλέας.

.....................................................

The wrath do thou sing, O goddess, of Peleus' son, Achilles,

that baneful wrath whichbrought countless woes upon the Achaeans,

and sent forth to Hades many valiant souls of warriors,

and made themselves to be a spoil for dogs and all manner of birds;

and thus the will of Zeus was being brought to fulfilment;

O sing thou thereof from the time when at the first there parted

in strife Atreus' son, king of men, and goodly Achilles.


Homer

Οδύσσεια.Η Αρχή - Odyssey.First Verses

άνδρα μοι έννεπε,μούσα,πολύτροπον,ός μάλα πολλά
πλάγχθη, επεί Τροίης ιερόν πτολίεθρον έπερσεν·
πολλών δ' ανθρώπων ίδεν άστεα καί νόον έγνω,
πολλά δ᾽ ό γ᾽ έν πόντω πάθεν άλγεα όν κατά θυμόν,
αρνύμενος ήν τε ψυχήν καί νόστον εταίρων.

Τον άντρα τον πολύπραγο τραγούδησέ μου, ω Μούσα,
που περισσά πλανήθηκε, σαν κούρσεψε τής Τροίας
το ιερό κάστρο, και πολλών ανθρώπων είδε χώρες
κι έμαθε γνώμες, και πολλά στα πέλαα βρήκε πάθια,
για μία ζωή παλεύοντας και γυρισμό συντρόφων.
..................................
Tell me, Muse, of that man, so ready at need,
who wandered far and wide, after he had sacked
the sacred citadel of Troy, and many were the men
whose towns he saw and whose mind he learnt, yea,
and many the woes he suffered in his heart upon the deep,
striving to win his own life and the return of his company.

Homer