Η Ομίχλη - The Mist

Η ομίχλη διαλύεται ψηλά.
Χαμηλά κρατούν οι φτερούγες
τους αέρηδες των οριζόντων.
Τα αισθήματα είναι ορατά στούς
καθ'επιλογήν τυφλούς
της άχρωμης πόλης.
Κίνησα νωρίς δίχως να γνωρίζω.
Δεν είχα δεί ποτέ
το ασκέρι των πουλιών ψηλά.
Πάντα χαμηλά με είχαν εκπαιδεύσει
να φυλώ το βλέμμα. Στο ένα μέτρο,
δύο το πολύ, κι' έπειτα η οροφή.
Ώρες ατελείωτες χανόμουν
αποζητώντας την αρχή.
Είναι το φως από χιλιάδες κίτρινες κλωστές;
Κι' αν είναι, γιατί να είναι η καρδιά
από γιρλάντα κόκκινη της δύσης;
Είδα στον δρόμο να χορεύουνε παιδιά
με της αυγής τα σήμαντρα στα χέρια,
δώσε πνοή πάρε πνοή,μου γνέφαν μυστικά
έλα μαζί,θα ενώσουμε χωρίς χρονοτριβή,
την μάνητα,τη θλίψη τη βουβή
τον φόβο και τον πόνο,
σαν πέταλα ολόδροσα λευκά
σε μαργαρίτας ήλιο.


The mist clears high.
Low are the wings holding
the winds of horizons.
Feelings are visible to by dilection blind
of the colourless city.
I started early without knowing.
I had never seen the bunch of birds sky high.
Always low they had trained me
I should keep my sight. At one metre,
two metres the most, and then the roof.
I was lost for endless hours ,
looking for the beginning.
Is light made of thousands of yellow threads?
And if it is, why is the heart made of
red garlands of sunset?
I saw kids dancing in the street
with aurora's bells in their hands
give breath,take breath, they nodded secretly at me,
come together, we will unite without delay
the anger, the unvoiced sorrow
the fear and the pain,
like petals fresh and white
upon a marguerite's sun.

Panagiotis Xourafas