Μιά μάταιη-πάντα-αναμονή
καί μιά θλιμμένη νοσταλγία:
στή θάλασσα τη γαλανή
περνάν-καί χάνονται τα πλοία...
Τι καρτερώ πού τόσο αργεί,
τι που δεν φέρνουν τόσα χρόνια;
-Κάποιος γιά μένα οδοιπορεί,
που σαν να χάθηκε στά χιόνια...
..........................................
A futile-always-wait
and a sorrowful nostalgia:
On the seas of blue
ships pass and vanish...
What do I expect for so long,
that so many years don't bring?
-Someone hikes for me,
but seems lost out in the snow...
Costas Ouranis
No comments:
Post a Comment