Μιά Επικράτεια Φωτιάς - A Reign Of Fire

Σ'αυτήν την ώρα ανήκουμε
όλοι και καθένας.
Μια επικράτεια φωτιάς
η σοδειά των καραβιών
κι' αγκάθι κατάκαρδο η θέα
των εχθρών.
Σβήνει ο καρπός του ζωντανού
κάτω απ' τον ήλιο
κι' όμως θάρρος δεν λείπει
απ' αυτούς που αδημονούν
τον αιμοβόρο κορεσμό τους
καταπάνω στούς Ναξίους.
Τι θα κερδίσουν;
Ένα τραύμα γιά πατρίδα,
εκεί που θα 'πρεπε να σφύζουν
γη σαν άντρες;
Αν μπορούσαν οι λαοί να μοιραστούν
την ίδια συγκατάβαση,
δεν θα έσερναν καθένας
την ανάπηρη γενιά του,
δεν θα κούτσαιναν καθένας
την πληγή του.
Πως να μην πνίγεται η ψυχή μου
ασφυκτικά βαθιά της;
Οι νεκροί είναι πάντα νεκροί.
Δεν έχει νόημα όλο αυτό το μακελειό. (...)
.........................................
On this time we belong everyone and all together.
The harvest of ships looks like a reign of fire,
and seeing the enemy feels like a thorn through the heart.
The living seed is dying under the sun,
and even so,there's no courage missing
for those who long for getting their fill,
their thirst for blood, over the Naxians.
What shall they earn?
A wound instead of a country,
when they should bustle the land like men?
If peoples could share the same acquiescence,
they wouldn't drag their own crippled generations,
they wouldn't limping on their own injuries.
How is this possible, my soul not to be drowned
and asphyxiated deep inside?
Dead are always dead.
All this slaughter is futile. (...)


Archilochus