Τώρα διψώ και ερωμένη μου είναι το νερό.
Έρχομαι από μακριά,από κάποια σκοτεινά μάτια.
Τώρα είμαι απ' το βαθύ βασίλειο των κοιμωμένων,
Τόσο κρυστάλλινο, στέκω μαζί με την ψυχή μου.
Η νύχτα σαν ράμφος τσιμπά την καρδιά μου
καί ο ήλιος των κοιμωμένων πίνει το αίμα μου Πεθαμένος απ' τη δίψα βαδίζω και χτυπώ μιά καμπάνα καλώντας το λεπτό νερό που αγαπώ.
Είμαι ο ξεχασμένος. Θέλω μιά δέσμη νερού
Θέλω μιά νωπή όχθη από λυγερή άμμο,
και προσμένω ένα λουλούδι που μαργαρίτα το λεν, να το κλείσω σφιχτά στο στήθος πάνω.
Δεν μπορεί κανείς να κλέψει ένα βλέμμα,ένα φιλί.
Κι' ούτε ο θάνατος μπορεί τούτο το άρωμα να σβήσει.
Κρατώ τις αναμνήσεις,και ο φωσφορισμός που βλέπετε
Είναι η μνήμη του θαλασσινού βυθού.
..................................
Ahora tengo sed y mi amante es el agua.
Vengo de lo lejano, de unos ojos oscuros.
Ahora soy del hondo reino de los dormidos;
allν me reconozco, me encuentro con mi alma.
La noche a picotazos roe mi corazσn,
y me bebe la sangre el sol de los dormidos;
ando muerto de sed y toco una campana
para llamar el agua delgada que me ama.
Yo soy el olvidado. Quiero un ramo de agua;
quiero una fresca orilla de arena enternecida,
y esperar una flor, de nombre margarita,
para callar con ella apoyada en el pecho.
Nadie podra quitarme un beso, una mirada.
Ni aϊn la muerte podra borrar este perfume.
Voy cubierto de suepos, y esta fosforescencia
que veis es el recuerdo del mar de los dormidos.
Eduardo Carranza
No comments:
Post a Comment