Thank You

Kι' άν ο ήλιος αρνιόταν ν'ανατείλει, εγώ ακόμη θα σ'αγαπούσα.
Κι' άν τα βουνά κατέρρεαν στην θάλασσα, εμείς οι δύο θα 'μαστε μαζί.
Κορίτσι μου υπέροχο, για σένα όλο μου το είναι,
Κορίτσι μου υπέροχο, τίποτα παραπάνω απ' αυτό.
Λίγες της βροχής σταγόνες, του πόνου είναι ψίθυροι,
Δάκρυα από χαμένες αγάπες στό διάβα του χρόνου,
Μα η αγάπη μου είναι δυνατή, με σένα εκεί είναι αλήθεια,
Μαζί θα προχωράμε ως το τέλος, ω,ναί!
Η έμπνευση μου είσαι για μένα, η έμπνευση, κοίταξε...δες.
Και έτσι σήμερα, ο κόσμος μού χαμογελά,
Το χέρι σου μες στο δικό μου, ρουφάμε τα χιλιόμετρα,
Χαρη σε σένα θα γίνει πράξη, γιατί για μένα είσαι μοναδική.
Ευτυχία, όχι πιά θλίψη,ευτυχία...πόσο χαίρομαι.
Kι' άν ο ήλιος αρνιόταν ν'ανατείλει, εγώ ακόμη θα σ'αγαπούσα.
Κι' άν τα βουνά κατέρρεαν στην θάλασσα, εμείς οι δύο θα 'μαστε μαζί.
.....................................................................................
If the sun refused to shine, I would still be loving you.
If the mountains should crumble to the sea,
there would still be you and me.
Kind woman, I give you my all, Kind woman, nothing more.
Little drops of rain whisper of the pain,
tears of loves lost in the days gone by,
But my love is strong, with you there is no wrong,
together we shall go until we die. My, my, my.
Inspiration's what you are to me, inspiration, look... see.
And so today, my world it smiles,
your hand in mine, we walk the miles,
Thanks to you it will be done, for you to me are the only one.
Happiness, no more be sad, happiness....I'm glad.
If the sun refused to shine, I would still be loving you.
If the mountains should crumble to the sea,
there would still be you and me.


Led Zeppelin

At 30 - Στά Τριάντα

At 30 a man should know himself
like the palm of his hand,
know the exact number of his defects
and qualities, know how far he can go,
foretell his failures - be what he is.
And, above all, accept these things.

......................................

Στα 30 του ένας άνδρας πρέπει
να ξέρει τον εαυτό του όπως την
παλάμη του χεριού του,να ξέρει ακόμα
τον ακριβή αριθμό των ελαττωμάτων του
καί των προτερημάτων του, να ξέρει τελικά
πόσο μακριά μπορεί να φθάσει,να προβλέπει
τις αποτυχίες του- να γίνεται αυτό που είναι.
Και, υπεράνω όλων, να αποδέχεται όλα τούτα.


Albert Camus

A Second Spring - Δεύτερη Άνοιξη

L'automne est
un deuxième ressort
où chaque feuille est
une fleur
....................................

Autumn is a second spring
when every leaf is a flower.
.............................................

Το φθινόπωρο ειναι
μιά δεύτερη άνοιξη
όταν κάθε φύλλο
είναι λουλούδι.



Albert Camus

Πάντα Κόκκινο - Αlways Red

Σου χαρίζω ένα όμορφο τραγούδι,
(το "Missing you"του Chris De Burgh)
σαν το τριαντάφυλλο της εικόνας σου.
-Δεν έχω πιά το τριαντάφυλλο.
Που το έχασες; Δεν το πιστεύω,όχι!
Ένα τριαντάφυλλο δεν παύει ποτέ
Να υπάρχει. Είναι εκεί ακόμη,
Πάντα κόκκινο, πάντα κόκκινο...
-Στην εικόνα του προφίλ εννοούσα.
Κι' όμως είναι εκεί ακόμη. Το βλέπω.
Χορεύει ανάμεσα στά ξανθά στάχυα,
Πάλλεται σαν ηλιαχτίδα που ξεστράτισε
Από το θαμπό καλντερίμι των ημερών.
-Μα τι λές Παναγιώτη;
Λέω πώς,είναι στιγμές που μεταμφιέζεται
σε κρινολούλουδο κάποιας απάτηγης αχτής,
αλλά το τριαντάφυλλο δεν παύει ποτέ
Να υπάρχει.Είναι εκεί ακόμη,
Πάντα κόκκινο,πάντα κόκκινο...
......................................................................
I'm devoting to you a beautiful song
(Chris De Burgh's "Missing You")
like the rose of your picture.
- I don't have the rose anymore.
Where did you lose it? I don't believe it , no!
A rose never ceases to exist.
It's still there,
Always red , always red...
-I meant in my profile photo.
Even so, it is still there. I see it.
Dancing through the blond wheat stalks
Palpitating like a sunbeam changing its way
From the glimmering pathway of days.
-What are you saying Panagiotis, anyway?
I'm saying that,it sometimes disguises into
A sea lily of some untreaded shore,
But the rose never ceases to exist.
It's still there,
Always red , always red...


Panagiotis Xourafas

Επί Ασπαλάθων - Over Aspalathus Bushes

Ήταν ωραίο το Σούνιο
τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού,
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα
γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα
τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμερα οι αρχαίες κολόνες,
χορδές μιας άρπας
που αντηχούν ακόμη…

Γαλήνη
-Τι μπορεί να μου θύμισε
τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ,
χαμένη στου μυαλού τ’ αυλάκια.
Τ’ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
“τον έδεσαν χειροπόδαρα” μας λέει
“τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι”.

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος, ο πανάθλιος Τύραννος.

31 του Μάρτη 1971

Γιώργος Σεφέρης

Είναι το τελευταίο ποίημα του Σεφέρη και δημοσιεύτηκε στο Βήμα (23.9.71) τρεις μέρες μετά το θάνατό του στην περίοδο της δικτατορίας. Το ποίημα βασίζεται σε μια περικοπή του Πλάτωνα (Πολιτεία 614 κ.ε.) που αναφέρεται στη μεταθανάτια τιμωρία των αδίκων και ιδιαίτερα του Αρδιαίου. Ο Αρδιαίος, τύραννος σε μια πόλη, είχε σκοτώσει τον πατέρα του και τον μεγαλύτερο του αδερφό του. Γι' αυτό και η τιμωρία του, καθώς και των άλλων τυράννων, στον άλλο κόσμο στάθηκε φοβερή. Όταν εξέτισαν την καθιερωμένη ποινή που επιβαλλόταν στους αδίκους και ετοιμαζόταν να βγουν στο φως, το στόμιο δεν τους δεχόταν αλλά έβγαζε ένα μουγκρητό. "Την ίδια ώρα άντρες άγριοι και όλο φωτιά που βρισκόταν εκεί και ήξεραν τι σημαίνει αυτό το μουγκρητό, τον Αρδιαίο και μερικούς άλλους αφού τους έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και το κεφάλι, αφού τους έριξαν κάτω και τους έγδαραν, άρχισαν να τους σέρνουν έξω από το δρόμο και να τους ξεσκίζουν επάνω στ' ασπαλάθια και σε όλους όσοι περνούσαν από εκεί εξηγούσαν τις αιτίες που τα παθαίνουν αυτά και έλεγαν πως τους πηγαίνουν να τους ρίξουν στα Τάρταρα". (Πλ. Πολιτεία 616).

.........................................................................

Sounion looked beautiful
that day of Annunciation,
in spring once again.
A few green leaves
around the rusty stones
colour red and the aspalathus bushes
ready,showing their long needles
and their yellow flowers.
Not far away the ancient columns,
threads of an harp
echoing still.

Tranquillity.
-What may reminded me
of that man Ardieus?
A word of Plato I suppose
lost in my brain's ditches.
The name of the yellow bush
did not change all this time.
In the night I found the excerpt:
"They tied him in hands and feet", he says,
threw him down and skinned him,
drew him farther and tore him apart,
over the aspalathus thorns,
grabbed him and left him as a rag
down in Tartarus."

And so, in the nether world, paid his sins
Ardieus from Pamfylia, the sordid tyrant.


1971, March 31

This is G.Seferis last poem, and was published three days after his death (23/9/71) , in Vima newspaper,during the junta era in Greece. It is based on an excerpt of Plato's "Politeia",referring to the afterlife punishment of the unfair and especially Ardieus, a tyrant who had murdered his father and his older brother. Because of this, his punishment- and all tyrants in general- in the nether world was terrible. When the tyrants got the usual punishment of the unfair and were ready to come out into the light, the orifice didn't let them out and roared. "At the same time, some wild men nearby who knew what that roar stood for , grabbed Ardieus and the other tyrants,tied them down at hands and feet and beat and scratched them bad. Then, they drew them out the road through the aspalathus thorns and tore them apart and at the end they drove them down to Tartarus." (Plato, Politeia 616)

Giorgos Seferis

English Translation :
Panagiotis Xourafas

Killing Time

As if you could kill time
without injuring eternity.
.............................
Δεν μπορείς να σκοτώσεις
την ώρα σου, χωρίς να
τραυματίσεις την αιωνιότητα.



Henry David Thoreau

Η Κυρά Κατίνα - Mrs. Katina

Μπαίνει στο καφενείο

με το γιατρό της

η Κυρά-Κατίνα

μπαίνει στο καφενείο

στο Τεπελένι

με το γιατρό της

και τα κουφέτα της

μπαίνει στο φέρετρο

η Κυρά-Κατίνα

με το γιατρό της

και τις κουφέτες της

Την δείχνει

μια κουκουβάγια

γιατί η Κυρά-Κατίνα

χέζει

χέζει

γιατί δεν ήρθαν

να τήνε πάρουν

στο φέρετρό της

στο Τεπελένι

με το γιατρό της

και τις κουφέτες της

την Κυρά-Κατίνα

...................................
Mrs. Katina / steps into the cafe / with her doctor / steps into this Tepeleni cafe / with her doctor / and her sugared almonds./ Mrs. Katina steps into her coffin / with her doctor / and her sugared almonds./ An owl / is pointing out on her / because Mrs. Katina is shitting / shitting / because they didn't come / to take her in the coffin / in Tepeleni,/ along with her doctor / and her sugared almonds / Mrs. Katina...

Miltos Sachtouris

Αστεροσκοπείο - Observatory

Διαρρήχτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ' άστρα στην τσέπη τους
βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως,
Να πεθάνουν.
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί.
...................................................
Burglars of the sun
They never saw a green branch before,
Did not touch a fiery mouth
Do not know the colour of the sky
Locked up in dark rooms,
Don't know if they're dying
They lurk
In black masks and heavy telescopes
With stars inside their pockets,
Covered with crumbs,
with cowards stones in their hands,
Waiting on other planets for the light,
To die.
Let every spring to be judged from her joy
Every flower from its colour
Every hand from its touch
Every kiss from its chill.

Miltos Sachtouris

Μάτια Μενεξιά - Violet Eyes

Μα τις νυχτιές
Σαν συλλογιέμαι
Tα μάτια της τα μενεξιά
Φοβάμαι και αναρωτιέμαι
Πως θα σ' αντέξω
Μοναξιά...
......................
But at nights
When I think of
Her violet eyes
I am afraid and wonder
How I can stand you
Loneliness...

(Extract from song lyrics
"Malista Kyrie")

Song Lyrics: Alekos Kagiantas
Music/Vocals : Giorgos Zampetas
Photo: Elizabeth Taylor

Καμία Όμοια Της - No One Like Her

Είναι πιο όμορφη από κάθε άλλη.
Κοίταξε,σαν μιά θεά αστρική υψώνεται
Στην άφιξη ενός ευτυχισμένου χρόνου,
Λευκή απαστράπτουσα,λαμπρή στο δέρμα,
Με μάτια όμορφα να σε κοιτούν,
Με χείλη ολόγλυκα να σου μιλούν,
Δεν έχει κάτι να σου πεί αλλά πολλά.
Με ένα λαιμό μακρύ καί στήθος λευκό,
Mαλλιά από του παραδείσου το ζαφείρι,
Χέρια λαμπρότερα κι΄από χρυσό
Δάχτυλα από ανθούς λωτών,
Μεριά στιβαρά καί μέση κοντυλένια.
Οι γλουτοί της αναδείχνουν το κάλλος της,
Kαθώς με βιά το έδαφος πατεί.
Στο άγγιγμα της μου' χει σκλαβώσει τη καρδιά,
Αυτή που όλοι οι άνδρες, σαν αυτόν τώρα,
Το κεφάλι τους γυρνούν να την κοιτάξουν,
Αυτή,αυτή την μία και μοναδική...
..........................................................
She is more beautiful than any other.
Look, she is like a star goddess arising
at the beginning of a happy new year;
brilliantly white, bright skinned;
with beautiful eyes for looking,
with sweet lips for speaking;
she has not one phrase too many.
With a long neck and white breast,
her hair of genuine lapis lazuli;
her arm more brilliant than gold;
her fingers like lotus flowers,
with heavy buttocks and girt waist.
Her thighs offer her beauty,
with a brisk step she treads on ground.
She has captured my heart in her embrace.
She makes all men turn their necks
to look at her.
One looks at her passing by,
this one, the unique one...


Unknown Poet
(Taken From An Egyptian Papyrus,
At 3000 B.C)

O Γλυκός Νόμος Των Ανθρώπων - The Sweet Law Of Men

Είναι ο γλυκός νόμος των ανθρώπων
Να φτιάχνουν κρασί από σταφύλια
Να φτιάχνουν φωτιά από κάρβουνο,
Να φτιάχνουν ανθρώπους από φιλιά.

Είναι ο αληθής νόμος των ανθρώπων
Ανέπαφα φυλαγμένος παρά
Την φτώχεια και τον πόλεμο
Παρά το κίνδυνο του θανάτου.

Είναι ο ζεστός νόμος των ανθρώπων
Ν' αλλάζουν νερό σε φως
Όνειρο σε πραγματικότητα
Εχθρούς σε φίλους.

Ένας νόμος παλαιός καί νέος
Που τελειοποιεί τον εαυτόν του
Από της παιδιάστικης καρδιάς τα βάθη
Έως της λογικής τις κορυφές.
....................................................

It’s the sweet law of men
They make wine from grapes
They make fire from coal
They make men from kisses

It’s the true law of men
Kept intact despite
the misery and war
despite danger of death

It’s the warm law of men
To change water to light
Dream to reality
Enemies to friends

A law old and new
That perfects itself
From the child’s heart’s depths
To reason’s heights.
....................................................

To je slatki zakon muskaraca
Oni prave vino od grozdja
Oni prave vatru iz gvozdja
Oni prave muskarce od poljubaca

To je slatki zakon muskaraca
Cuvaju netaknut prkos
Bedu i rat
Uprkos opasnosti od smrti

To je topli zakon muskaraca
Da zamene vodu za svetlost
San za realnost
Neprijatelje u prijatelje

Zakon star i nov
Savrsen sam po sebi
Iz dubine srca deteta
Do uzvisenog cilja


Paul Eluard
Serbian Translation : Jelena Zivkovic

I Am A Little Church - Eίμαι Μιά Εκκλησία Μικρή

i am a little church(no great cathedral)
far from the splendor and squalor of hurrying cities
-i do not worry if briefer days grow briefest,
i am not sorry when sun and rain make april

my life is the life of the reaper and the sower;
my prayers are prayers of earth's own clumsily striving
(finding and losing and laughing and crying)children
whose any sadness or joy is my grief or my gladness

around me surges a miracle of unceasing
birth and glory and death and resurrection:
over my sleeping self float flaming symbols
of hope,and i wake to a perfect patience of mountains

i am a little church(far from the frantic
world with its rapture and anguish)at peace with nature
-i do not worry if longer nights grow longest;
i am not sorry when silence becomes singing

winter by spring,i lift my diminutive spire to
merciful Him Whose only now is forever:
standing erect in the deathless truth of His presence
(welcoming humbly His light and proudly His darkness)
..................................................
είμαι μιά εκκλησία μικρή (όχι καμιά καθεδρική)
μακριά απ' το μεγαλείο καί τη λάμψη των βιαστικών πόλεων
-δεν ανησυχώ αν οι σύντομες μέρες γίνουν συντομότερες.
δεν λυπάμαι όταν ήλιος και βροχή κάμνουν ένα απρίλιο.

η ζωή μου είναι η ζωή του σπορέα καί του θεριστή,
οι προσευχές μου είναι προσευχές της αδέξιας προσπάθειας της γης,
(χαμένα και ευρεθέντα και χαμογελαστά και κλαμμένα) παιδιά
που κάθε τους λύπη ή χαρά είναι δική μου θλίψη ή ευτυχία.

γύρω μου κυματίζει ένα θαύμα ακατάπαυστο
γέννας και δόξας και θανάτου και ανάστασης:
Πάνω απ' το κοιμισμένο είναι μου φλεγόμενα σύμβολα επιπλέουν
ελπίδας, καί ξυπνώ μπρος σε μιά τέλεια των βουνών υπομονή.

είμαι μιά εκκλησία μικρή (μακριά απ' τον μανιώδη
κόσμο με την έκσταση και το άγχος του) σε ειρήνη με την φύση
-δεν ανησυχώ αν οι μακρές νύχτες γίνουν μακρύτερες,
δεν λυπάμαι όταν η ησυχία ακούγεται να τραγουδά

από άνοιξη χειμώνα, εγείρω τον υποκοριστικό μου κώνο
στον Φιλεύσπλαχνο του οποίου το μόνο τώρα είναι το γιά πάντα:
όρθιος στέκω μπρος στην αθάνατη αλήθεια της παρουσίας Του
(Υποδεχόμενος ταπεινά το φως Του και περήφανα το σκοτάδι Του).


e.e.cummings

A Andorinha Da Primavera - Το Χελιδόνι Της Άνοιξης

Andorinha de asa negra
aonde vais ?
Que andas a voar tão alta
Leva-me ao céu contigo, vá
Qu´eu lá de cima digo adeus
ao meu amor
Ó Andorinha
da Primavera
Ai quem me dera também voar
Que bom que era
Ó Andorinha
na Primavera
também voar...
.....................................................
Χελιδόνι με τις μαύρες φτερούγες, που πας;
Πετάς πάνω, τόσο ψηλά / Έλα, πάρε με στά ουράνια μαζί σου
Να πώ αντίο από ψηλά / Στην αγάπη μου / Ω, χελιδόνι της Άνοιξης
Πόσο θα θελα να μπορούσα να πετάξω / Θα ήταν τόσο όμορφα
Ω, χελιδόνι της Άνοιξης / Να μπορώ να πετώ κι΄εγώ...
............................................................
Black winged swallow, where are you going? / You fly so high above
Come on, take me to the sky with you / From above I say goodbye
To my love / Oh swallow of Spring / How I wish I could fly too
It would be so nice / Oh swallow of Spring / To fly as well...


Lyrics: Pedro Ayres Magalhães
Music: Madredeus

Ashy Death - Σταχτύς Θάνατος

Θαρρούσα ώς τώρα -φίλοι μου καλοί-
θαρρούσα ώς τώρα...
πώς όλα τα πράματα
βαδίζουν στη γη
με το αληθινό τους χρώμα.
Η Χαρά άσπρη.
Η Θλίψη χλωμή.
Ο Έρωτας ρόδινος.
Ο Θάνατος μαύρος.
Έτσι θαρρούσα...
Και περνούσα τις μέρες μου,
με τα χρώματά μου τακτοποιημένα.
Με τα όνειρά μου συγυρισμένα.
Μέ τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα...
Γιατί έτσι τά 'βλεπα.
Έτσι νόμιζα.
............................................................
I thought up until now, my dear friends
I thought up until now...
That anything
on earth walks
in its true colour.
Joy in white.
Sorrow in pale.
Love in rose red.
Death in black.
That's what I thought...
And I spent my days,
with my colours in order,
with my dreams cleaned up,
with my poems written clearly...
Because I saw them this way.
That's what I thought...


Menelaos Loundemis

April

April is a cruel time / Even though the sun may shine
And world looks in the shade as it slowly comes away
Still falls the april rain / And the valley’s filled with pain
And you can’t tell me quite why / As I look up to the grey sky
Where it should be blue / Grey sky where I should see you
Ask why, why it should be so / I’ll cry, say that I don’t know
Maybe once in a while I’ll forget and I’ll smile
But then the feeling comes again of an april without end
Of an april lonely as they come / In the dark of my mind
I can see all too fine / But there is nothing to be done when
I just can’t feel the sun / And the springtime’s the season of the night
Grey sky where it should be blue / Grey sky where I should see you
Ask why, why it should be so / I’ll cry, say that I don’t know
I don’t know...

Ο Απρίλιος είναι δύσκολος μήνας / Ακόμα κι' αν ο ήλιος λάμπει
Κι' ο κόσμος φαντάζει σκιερός, καθώς αργά απομακρύνεται
Ακόμα πέφτει η βροχή του απρίλη / Κι' η κοιλάδα γεμίζει πόνο
Και δεν μπορείς ακριβώς να μου πείς γιατί/Καθώς θωρώ τον γκρίζο ουρανό
Που θα θελα να ναι γαλανός / Γκρίζος ουρανός που θα θελα να σε δώ.
Γιατί ρωτώ, γιατί να είναι έτσι / Θα κλαίω, λέγοντας πως δεν ξέρω,
Ίσως που και που θα το ξεχνώ,και θα χαμογελάω
Μα πάλι θα ξαναγυρνά η αίσθηση ενός απρίλη χωρίς τελειωμό,
Ενός απρίλη πλήρους μοναξιάς σαν έρχονται / στά σκοτάδια του νου μου.
Το βλέπω τόσο καλά / Αλλά δεν μπορώ τίποτα να κάνω
Όταν τον ήλιο δεν μπορώ να νιώσω / Και η άνοιξη είν' η εποχή της νύχτας
Όπου ο γκρίζος ουρανός θα πρεπε να ναι γαλανός
Γκρίζος ουρανός που θα θελα να σε δώ./ Θα κλαίω, λέγοντας πως δεν ξέρω.
Δεν ξέρω...

Deep Purple