Πάει
κλειδώθηκε
μόνη της
στο πλυσταριό
Η αγάπη,
για να ξεπλύνει
την ντροπή
Του λεκιασμένου
χρόνου.
Και σαν να
μην έφτανε
αυτό,
Για δική της
ευχαρίστηση
Χώθηκε πίσω
απ' τον καθρέφτη
Και πέταξε το κλειδί
στην αποχέτευση
.......
So
Love
Locked
herself up
in the laundry,
tο wash out
the shame
Of the soiled
time.
And as if this
was not enough,
For her own pleasure
Snuggled behind
the mirror
And threw the key
into the gutter
Panagiotis Xourafas
Bγάλε τις αναγκαιότητες σου
και άστες δίπλα στη πόρτα
Περπάτησε ξυπόλυτος
σ' αυτό το σκοτεινό ξωκλήσι
Που κούφωσε απ' την απώλεια
και καθαγιάστηκε απ' τη θλίψη
Των γκρίζων πέτρινων τοίχων
και του πατώματος του.
Εσύ, το εκκλησίασμα
του ενός
Είσαι εδώ για να ακούσεις
όχι για να τραγουδήσεις.
Γείρε στο στασίδι πίσω.
Μην λες κουβέντα,
άσε τ' αναμμένα κεριά
να μιλήσουν.
Patricia Mc Kernon Runkle
Όταν ο άντρας,
Μπαίνει στη γυναίκα,
Σαν τον αφρό των κυμάτων
Που διεισδύει στην ακτή,
Ξανά και ξανά,
Κι η γυναίκα ανοίγει
Το στόμα της μ’ ευχαρίστηση
Και τα δόντια της λάμπουν
Σαν το αλφάβητο,
Ο Λόγος του Θεού εμφανίζεται
Μαδώντας ένα άστρο,
Και ο άντρας
Μέσα στη γυναίκα
Δένει ένα κόμπο
Έτσι που να μην είναι
Ποτέ ξανά χωριστά
Κι η γυναίκα
Σκαρφαλώνει σ’ ένα λουλούδι
Και καταπίνει το μίσχο του
Κι ο Λόγος του Θεού εμφανίζεται
Και ξαμολάει τα ποτάμια τους.
Αυτός ο άντρας,
Αυτή η γυναίκα,
Με τη διπλή τους πείνα,
Προσπάθησαν να περάσουν
Μες απ’ το παραπέτασμα του Θεού
Και σύντομα το έκαναν,
Παρόλο που ο Θεός
Μέσα στη διαστρέβλωσή του
Λύνει τον κόμπο.
..........
When man,
enters woman,
like the surf biting the shore,
again and again,
and the woman opens her mouth with pleasure
and her teeth gleam
like the alphabet,
Logos appears milking a star,
and the man
inside of woman
ties a knot
so that they will
never again be separate
and the woman
climbs into a flower
and swallows its stem
and Logos appears
and unleashes their rivers
This man,
this woman
with their double hunger,
have tried to reach through
the curtain of God
and briefly they have,
though God
in His perversity
unties the knot.
Anne Sexton
και χρωματίζω ήχους
σε κωφάλαλους τοίχους
από στοίχους εκτρέπω στίχους
υποήχους τε και υπερήχους
βαθείς κι επιφανειακούς
ολόφωτους και σκοτεινούς
τα μάτια τέντωσε ν'ακούς
όσα δεν βλέπει ο μέσος ους
......................
and I colour sounds
on deaf mute walls
from rows I deflect lyrics
infrasounds and ultrasounds
deep and superficial
luminous and darkish
stretch your eyes to hear
what the average ear can't see
Panagiotis Xourafas
από το στρώμα
σκέφτηκα το κατάστρωμα,
και απο το κατάστρωμα
σκέφτηκα το ταξίδι
και απο το ταξίδι
σκέφτηκα το κλειδοκύμβαλο
του αέρα με τη θάλασσα
και από κεί σκέφτηκα
τα μάτια σου,
και απο τα μάτια σου
σκέφτηκα ενα υψίπεδο
με ηλιοτρόπια και δροσουλίτες
και απ το πλατό αυτό ψηλά
πίσω πάλι στο στρώμα,
και τότε συλλογίστηκα
πως τα διάφανα κουκούλια
κάτω απο το παλιό κρεβάτι
είναι ακόμα ζωντανά,
και αναθάρρησα
.................
from the mattress
I visualized the deck,
and from the deck
I visualized the journey
and from the journey
I visualized the piano
of the air with the sea
and from this image
I visualized your eyes,
and from your eyes
I visualized an upland
with sunflowers and drosoulites
and from this plateau
back on the mattress again,
and then I speculated that
the transparent cocoons
under the old bed
are still alive, and thus
I was encouraged
1/11/17
Panagiotis Xourafas
"Ας ζυγιστούμε, έτσι όπως
ταλαντευόμαστε στη λίμνη"
Hölderlin
Ευτυχισμένος αυτός που έζησε κάτω από ξένο ουρανό,
που η ειρήνη του δεν έχει διαταραχτεί, και χαρούμενος
ψάχνοντας μέσα στο τραχύ φαράγγι των ματιών
στην αγάπη δεν βρίσκει ψέμα να κρύβεται εκεί.
Και ο οποίος εκτιμά τις μέρες του, την μία
το ίδιο με την άλλη, όπως τα ισάξια μέρη
ενός μετρημένου θησαυρού, και δεν καταδιώκει
την φευγάτη μνήμη μίας άλλης.
Ευτυχισμένος αυτός που δεν κοιτάζει πίσω,
όπου το παρελθόν, πάντα ακόρεστο, μας παίρνει
μέχρι και την ελπίδα, το αγνό πιόνι της εκεχειρίας
που ο θάνατος μας είχε προσφέρει.
Ευτυχισμένος αυτός που
δεν σπρώχνει με βία την επιθυμία μπροστά,
που αφήνει τα κουπιά και ξαπλώνει
στη φευγαλέα βάρκα, προς τα σύννεφα, σιωπηλός
κι αφήνεται ήρεμος σε γαλήνια νερά.
.....................
"Uns wiegen lassen, wie
Auf schwankem Kahne der See"
Hölderlin
Feliç qui ha viscut dessota un cel estrany,
i la seva pau no es mudava;
i qui d’uns ulls d’amor sotjant la gorga brava
no hi ha vist terrejar l’engany.
I qui els seus dies l’un per la vàlua de l’altre
estima, com les parts iguals
d’un tresor mesurat; i qui no va a l’encalç
del record que fuig per un altre.
Feliç és qui no mira enrera, on el passat,
insaciable que és, ens lleva
fins l’esperança, casta penyora de la treva
que la Mort havia atorgat.
Qui tampoc endavant el seu desig no mena:
que deixa els rems i, ajagut
dins la frèvola barca, de cara als núvols, mut,
s’abandona a una aigua serena.
Carles Riba
Σαν ανεμόσκαλα
στο φεγγαροφωτο
η σκιά των ασωμάτων
χορεύει αδυσώπητα
ενα δαιμονισμένο σουίνγκ
με το λιωμένο καλντερίμι.
Γυμνή χορογραφία,
το φως που πάλλεται,
η αχτίδα που λυγίζει
στή ρωγμή της καμαρης,
τέμνοντας την αλήθεια
απο το ήμισυ της ηδονής.
Σίγησε την ανάσα με κρασί
και στα στερνά της αύρας
άσε τον άνεμο να αγριεύει-
δεν καρφώνονται οι πέτρες
δεν λησμονουν τα κύματα,
των φυκιών τις μνήμες.
Μόνο η νύχτα δικαιώνεται
κι ο βαθύτερος πηλός της,
του φεγγαριού η κόλλα.
.....................
Like a ladder
in the moonlight
the shadow of the bodiless
is dancing relentlessly
a daemonical swing
with the melted cobbled path.
Naked choreography,
the pulsing light,
the beam bending
in the crack of the chamber,
intersecting the truth
from half of the pleasure.
Silence breathing with wine
and at the ends of the aura
let the wind get wild and wild-
for the stones can't be nailed
for the waves can't forget,
the seaweed memories.
Only the night is justified
and its deepest clay,
the glue of the moon.
Panagiotis Xourafas
Την δεύτερη φορά
(παπαρούνες, ανεμώνες)
όταν πρωτομιλήσαμε
(θαλασσόκρινα, περικοκλάδες)
μου σμίκρυνες χαμόγελα
(σπάρτα, καλέντουλες)
σε text emoticons.
(κι αμάραντοι.)
Δεν πρόλαβα να σου πω
(ασφόδελοι, άκανθες)
μπρος στο χαμόγελο σου
(μπλέ ορχιδέες, ίριδες)
πως ωχριούν τα σύμβολα.
(τα αγριολούλουδα)
...................
The second time
(poppies, anemones)
when we first talked
(sand lilies, bindweeds)
you shrinked me smiles
(sedges, calendulas)
in text emoticons.
(and amaranths.)
I did not get to tell you
(asphodels, acanthuses)
before your smile
(blue orchids, irises)
how symbols fade.
(the wildflowers)
Panagiotis Xourafas
18/8/17
(Pic: Anna Karina
from Alphaville)
ας όψεται αόρατος
από τo κούφωμα
της ανάδρασης
χωρίζοντας να ενώνει
όρμους, αρμούς, ειρμούς
αυχένες κι άνηχα στήθη,
ο oρμαθός φωτός
ως χάρακας μαρμαρωμένος
να χαρακώνει μαινόμενος
το ρημαγμένο μάρμαρο
της μοναδικότητας,
ο χρόνος της θάλασσας
και μετά το ύστερο αίμα
να ανακάμπτει γοργά
στην αρχή του πάντα-
σαν πέρλα σε διπλό κοχύλι,
το προ της ύπαρξής μου
σπέρμα
.................
blame the invisible
from the frame
of feedback
by dividing unites
bays, joints, coherences
necks and anechoic breasts,
the amount of light
as a petrified ruler
left berserk to rule
the cracked marble
of uniqueness,
the time of the sea
and then the late blood
to recover quickly
at the beginning of forever-
like a pearl in a double shell,
my pre-existence's
semen
Panagiotis Xourafas
Πρέπει να υπάρχουν
πολλές μορφές ευτυχίας.
Τόσες χαμένες καρυάτιδες
κάποια θα είναι η σωστή.
Τόσοι πλανήτες πλάνητες
κάποιοι θα ναι κατοικήσιμοι.
Σταμάτησε τους να ανέβεις.
Πρέπει να το πιστεύεις.
Να προλάβεις την φθίση.
Να φθίσεις την πρόληψη.
Παντού βιαστικά τρένα.
Παντού δάχτυλα απλωμένα.
Κάπου στο γαλαξία ανοίγει
ένα κατακόκκινο κιάντι
για κάποιο νιόγεννο αστέρι.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή
τα χαμογέλια παύουν μονομιάς
και γίνονται καντιφέδες στις αυλές.
Βλέπεις, κάποια λουλούδια
τηρούν τις υποσχέσεις τους.
Κάποιοι ήλιοι είναι άτια φλογερά
που έχουν μικρά γήινα όνειρα
για ποτίστρες.
Κάποια φεγγάρια είναι πρόσωπα
χωρίς ακτές, χωρίς θάλασσες.
Δες βλέμμα, γέννημα θρέμμα.
Κι αν δεν μπορείς, συλλογίσου:
Κάποια μάτια είναι γαλανά
μονάχα αν τους εμφανίσεις,
τα απόκρυφα αρνητικά τους.
Δουλειά τους και δουλειά σου.
........................
There must be too
many forms of happiness.
So many lost karyatides
some will be the right one.
So many planets wandering
some of them will be habitable.
So stop them and get on.
You must believe it.
To prevent tabes.
to tabefy prevention.
Everywhere are hurried trains.
Everywhere are spreaded fingers.
Somewhere in the galaxy
a red chianti is opened
for a newborn star.
That very moment
smiles ceasing at once and
become marigolds in the yards.
You see, some flowers
keep their promises.
Some suns are fiery horses
with short earthly dreams
for troughs.
Some moons are faces
without coasts, without seas.
Watch this look, born and raised.
And if you can not, consider:
Some eyes are blue
only if you let them show,
their esoteric negatives.
Their jobs and your job.
Panagiotis Xourafas
17/7/2017
ακατάπαυστα
στο κατόπι μου
ξέρεις εσύ
λέξη μεγάλη
λεξη ήρεμη
λέξη κλειδί
σπασμένο
στην κλειδωνιά
των συναισθημάτων
ανυπερθέτως,
οριζοντίως
και καθέτως,
ομφαλοσκοπώντας
η σκληρή ματια σου
σε κοίτη λυσιτελή,
ξεβράζεται ημιθανής
ως ψίθυρος
δια βίου πλεύσης
αντικρυστών χρωμάτων-
ανάμεσα στις λέξεις σου
χαίνει χάσμα χασμάτων,
με ακολουθείς
σαν σκιά συκιάς
επιτιμητική,
αγυάλιστη υπέρβαση
αγάπη καθαρή
σαν συλλαβίζεις,
βιολετιοί και πράσινοι
δαίμονες αλλομορφοι
δραπετεύουν
από το μαυσωλείο
του Μόρρισον
καμωμένοι από
χρυσαλλίδες φθόγγων
και εκρού ψυχάρια,
με πέταλα από άνθια
ψηλά στις πλάτες,
με πέταλα από άτια
χαμηλά στα πόδια,
τι σημασία έχει
από τούδε
παραμένουσα
εικόνα απομένεις,
διακαής πόθος
α μοναχά
να διαβάσω
τα χείλη σου
τούτη τη στιγμή,
κι ας είναι ροδάκινα
ρυτιδιασμένα
να τα συνδέσω
με εντόσθια μέλλοντος,
όλα μαζί και χωριστά
μια μελωδία μπολιασμένη
σε αχόρταγα κλαδιά,
στάχτες και σολ
σειρά οι μνήμες σου
πανσέδες σε παρτέρι
από χελώνας καύκαλο-
σ' ακολουθώ από παλιά
πικροδάφνη λευκή,
προτού να γεννηθείς
στο κορμί του βράχου,
προτού να σε βαφτισω
θάλασσα
......................
unceasingly
behind me
you know, you
great word
calm word
key word
broken
in the lock
of emotions
no turning back,
horizontally
and vertically,
your stiff glance
navel gazing
in effectual bed ,
washed out half-dead
as a whisper
in lifelong navigation
of confrontational colors-
amongst your words
gapes the gap of gaps,
you follow me like
a shadow of a fig tree
reprehensive,
unpolished excess
a love so pure
while you're spelling,
violets and green
altered demons
escape from
Morrison's mausoleum
made of
chrysalises of sounds
and ecru butterflies,
with flower petals
high on their backs,
with horse petals
under their feet,
what does it matter
from now on
now you remain
a residual image,
an ardent desire
oh my, just
to read
your lips
this moment,
even if they look
like wrinkled peaches
and connect them
with guts of the future,
all together and separately
a melody grafted
in insatiable branches,
ashes and sol keys
your memories in a row,
pansies in a flowerbed
from a turtle's carapace-
you white oleander,
I've been following you
since you were born
in the body of the rock,
before I baptized you
by the name of sea
Panagiotis Xourafas
Όλα θα σβήσουν
ολα θα σβηστούν,
η ατέλειωτη αλυσίδα
από όμοιους κρίκους
θα διαλυθεί κι αυτή
πριν ενωθεί ξανά
πριν ενωθούν ξανά,
σαν δάκρυα υδραργύρου
όλα θα χαθούν, όλα
μόνον η θάλασσα
-κι είν' αυτό αρκετό-
θα γλύψει στον ουρανό
χίλιες βαθιές ανάσες,
μονάχα η ομορφιά η ίδια
με τη λευκή μπαγκέτα της
θα διευθύνει τον αγέρα
στα μαλλιά της νύχτας
κι άμα εκπνεύσει ανάμεσα
στις διαμαντένιες μπούκλες,
θα αναδυθούν πολιτείες
στο πύαρ της αυγής
θα βυθιστούν άστρα
στη φλούδα του πορτοκαλιού
τρεις χιλιάδες ήλιοι
αχαρτογράφητοι,
στις γραμμές της παλάμης
η σιωπή μας ταξιδεύει
σε μάτια άγνωστα,
μα τα θυμόμαστε ακόμα
μα τις θυμόμαστε ακόμα,
παλιά στο μέλλον
σε δίχρωμη κλωστή
να κρέμονται θωπεύοντας
τα φουσκωμένα στήθη
του παλλόμενου σκότους,
οι λέξεις που συλήθηκαν
προτού να συλληφθούν.
-Χορεύετε;
.................
Everything will erase
everything will be erased,
the endless chain
of identical links
will dissolve too
before joining again
before merging again,
like tears of mercury
everything will be lost,
everything, only the sea
-and that's enough-
will sculpt on the sky
a thousand deep breaths,
only the beauty itself
with its white baguette
will conduct the wind
in the hair of the night
and when expiring among
the diamond curls,
states will emerge
in the colostrum of Eos
whole stars will sink
in the orange peel
three thousand suns
uncharted,
on the palm lines.
our silence travels us
in unknown eyes,
but we still remember them
but we still remember those,
long back to the future
in two-tone thread
hanging and caressing
the inflated breasts
of pulsating darkness,
those words being snatched
before they were captured.
-Do you dance?
Panagiotis Xourafas
12/6/17
