Αντιγόνη 17 - Antigone 17

Όλα θα σβήσουν 
ολα θα σβηστούν,
η ατέλειωτη αλυσίδα 
από όμοιους κρίκους
θα διαλυθεί κι αυτή
πριν ενωθεί ξανά
πριν ενωθούν ξανά,
σαν δάκρυα υδραργύρου

όλα θα χαθούν, όλα 
μόνον η θάλασσα 
-κι είν' αυτό αρκετό-
θα γλύψει στον ουρανό
χίλιες βαθιές ανάσες,
μονάχα η ομορφιά η ίδια
με τη λευκή μπαγκέτα της 
θα διευθύνει τον αγέρα
στα μαλλιά της νύχτας
κι άμα εκπνεύσει ανάμεσα
στις διαμαντένιες μπούκλες,
θα αναδυθούν πολιτείες 
στο πύαρ της αυγής
θα βυθιστούν άστρα 
στη φλούδα του πορτοκαλιού
τρεις χιλιάδες ήλιοι 
αχαρτογράφητοι, 
στις γραμμές της παλάμης

η σιωπή μας ταξιδεύει
σε μάτια άγνωστα,
μα τα θυμόμαστε ακόμα
μα τις θυμόμαστε ακόμα,
παλιά στο μέλλον 
σε δίχρωμη κλωστή 
να κρέμονται θωπεύοντας 
τα φουσκωμένα στήθη 
του παλλόμενου σκότους,
οι λέξεις που συλήθηκαν
προτού να συλληφθούν.
-Χορεύετε;



.................




Everything will erase
everything will be erased,
the endless chain
of identical links
will dissolve too
before joining again
before merging again,
like tears of mercury

everything will be lost, 
everything, only the sea
-and that's enough-
will sculpt on the sky
a thousand deep breaths,
only the beauty itself
with its white baguette
will conduct the wind
in the hair of the night
and when expiring among
the diamond curls,
states will emerge
in the colostrum of Eos
whole stars will sink 
in the orange peel
three thousand suns
uncharted,
on the palm lines.

our silence travels us
in unknown eyes,
but we still remember them
but we still remember those,
long back to the future
in two-tone thread
hanging and caressing
the inflated breasts
of pulsating darkness,
those words being snatched
before they were captured.
-Do you dance?





Panagiotis Xourafas
12/6/17