Θλιμμένο Φυτό - The Sorrowful Tree

Σε μιά μακρινή χώρα της ανατολής υπάρχει ένα είδος γιασεμιού,
που λέγεται "Θλιμμένο φυτό". Γέρνει σαν άρρωστο την ημέρα,
την νύχτα όμως ξαναγίνεται ακμαίο και λαμπερό.
Τότε τα όμορφα άνθη του ανοίγουν αναδεύοντας αρωμα μεθυστικό,
μέχρι το πρωί, οπότε κλείνουν καί μαραζώνουν πάλι.


Ένα μήνυμα που ποτέ δεν έστειλα
Γιασεμί νυχτερινό θλιμμένο
με προορισμό δυό μάτια,
Γολέτα επίτακτη ίσαλων σπαραγμών
μ' ένα πεφτάστερο γιατί δεμένων
Χορεύοντας τις λέξεις παθιασμένα
Ο Έρωτας,
Που γεννιέται στα τριφύλλια μοναχός
Για ν' ανδρωθεί στους αμπελώνες
Σαν το ξανθό κρασί πού άπιωτο αφήσαμε
πάνω στο καρό τραπεζομάντηλο.

Ένα μήνυμα που ποτέ δεν έστειλα
Είναι η άμμος της ερήμου καθώς κρούει
την ασπρόμαυρη ξύλινη ξώπορτα
Δυό χείλη από ξηρασμένα ρόδα
Που τη σπαργή τη δροσερή τους
κάπου φυλακισμένη την κρατούν,
Ανυποψίαστος καθ' ότι εγώ.

Ένα μήνυμα που ποτέ δεν έστειλα
Είναι τα όνειρα μου,τα όνειρα,τα όνειρα,
Τα ακροδάκτυλα που απαλά χτυπούν
Τις χορδές της λύρας τ'ουρανού
Ανάσεμα θαμπό, γυαλί ψημένο
στην υπερακμή του Ήλιου,
Μήτε ανασάλεμα μα μήτε ακαμψία,
Η παρουσία εκείνη μοναχά
Μιάς αέναης απουσίας.

...............................

In a far Eastern country there is a kind of jasmine called the "sorrowful tree."
It droops as if sick in the daytime, and at night grows fresh and bright.
It opens its lovely flowers with a very pleasant odor till morning,
and then wilts and looks wretched again.


A message I never sent
Sorrowful jasmine of the night
destined for two eyes,
A requisitioned schooner of naval wrings
Tied to a shooting star's why
Dancing passionately with words
Love,
Born alone,over the clover leaves
To grow up in the vineyards
Like blond wine we left undrunk
On the plaid like tablecloth.

A message I never sent
Is the desert sand beating up
the black and white outer door
Two lips of dried roses
That their moist strain
Is kept some place imprisoned,
Unwitting as I am.

A message I never sent
Is dreams, dreams, my dreams,
My fingertips softly smiting
the strings of the sky lyre,
A dim breath, glass baked
in the climax of the sun,
Neither heave nor stiffness,
But only that presence
Of eternal absence.



Panagiotis Xourafas