6 Years Young Poet - Εξάχρονη Ποιήτρια

Εκείνο το απόγιομο
έγραφα κάποιες γραμμές,
ή προσπαθούσα να κάμω μνημειώδες
κάτι απροσδιόριστα μαγικό
τα λεπτά που σαν κόκκοι αργοκυλούσαν
στην κλεψύδρα τού ήλιου,
να δώσω μορφή στο εκμαγείο ή ανάσα
σε συναισθήματα πού αγωνιούσαν
να θρέψουν το λιπόσαρκο παιδί βαθιά μέσα,
μα το αληθινό παιδί ήταν έξω, απέναντι μου
και απ'το μολύβι του ατόφια η ψυχή
μέγα θαλάσσιο φως ανάδευε,ανθόπλεχτο:

Σαν ποτάμι τρέχει το νεράκι
και δεν σταματάει,
το νερό που είναι κρύο.
Τα ψαράκια τρέχουνε κι' αυτά
κάτω απ' τις πετρούλες.
Κρύβονται.
Τα καβουράκια όχι.
Κάθονται και περιμένουν,
τα ζεστά νερά να έρθουν.
..........
Μέσα στη θάλασσα σταγόνες πέφτουν
απ' τη βροχή του ουρανού μας.
Πέφτουν βροντές
και αστραπές ακούγονται
μέσα στη μαύρη νύχτα.
Νυχτερίδες πετούν
και δεν σταματούν καθόλου.


Poetry in Italics
(Η Εξάχρονη Ποιήτρια): Giasemi Xourafa

Forrest (Forrest Gumb Soundtrack)

Η Ποίηση της μουσικής και της εικόνας.
Μερικές φορές δεν χρειάζονται λέξεις...
..................................
Poetry out of music and picture.
Sometimes words are not needed...

Panagiotis Xourafas

Ομορφιά XXV - Beauty XXV

Kαι ένας ποιητής λέγει : "Άς μιλήσουμε γιά την ομορφιά."
Που θα αναζητήσετε την ομορφιά,και πως θα την ανακαλύψετε, αν δεν αποτελεί η ίδια δρόμο και οδηγό για σας;
Καί πώς θα μιλήσετε γι'αυτήν αν δεν υφαίνει αυτή το λόγο σας;
Οι θλιμμένοι καί πληγωμένοι λένε : "Η ομορφιά είναι καλή καί ευγενική. Σαν μιά νέα μητέρα που περιφέρεται ανάμεσα μας καί μισοντρέπεται γιά την προσωπική της ευτυχία"
Οι παθιασμένοι λένε : "Όχι, η ομορφιά έχει κάτι από δύναμη καί ισχύ. Σαν την καταιγίδα, δονεί την γη στά πόδια μας καί τον ουρανό πάνω μας."
Οι κουρασμένοι καί εξαντλημένοι λένε : "Η ομορφιά μιλά απαλά, ψιθυριστά, κατευθείαν στην ψυχή μας. Η φωνή της γεννά στις σιωπές μας κάτι σαν αμυδρό φως, που τρέμει φοβούμενη τις σκιές."
Οι ακούραστοι λένε : "Την έχουμε ακούσει να φωνάζει στα βουνά, καί με τις φωνές της ακολούθαγαν ήχοι οπλών, φτεροκοπήματα καί βρυχηθμοί λεόντων."
Την νύχτα οι φρουροί της πόλης λένε : "Η ομορφιά θα ανατείλει με το ξημέρωμα ανατολικά."
Το απομεσήμερο οι εργάτες και οι οδοιπόροι λένε : "Την έχουμε δεί να ξαπλώνεται σ'όλη τη γη, από τα παραθύρια του ηλιοβασιλέματος."
Τον χειμώνα οι καθαριστές του χιονιού λένε : "Θα έρθει με την άνοιξη, δρασκελώντας στούς λόφους."
Το κατακαλόκαιρο οι θεριστές λένε : "Την έχουμε δεί να χορεύει με τα φθινοπωρινά φύλλα, καί είδαμε καί λίγο χιόνι στά μαλλιά της."
(Καί ο ποιητής συνεχίζει:)
-Όλα τα έχετε πεί λοιπόν γιά την ομορφιά.
Στην πραγματικότητα όμως δεν ομιλείτε γι'αυτήν αλλά γιά ανικανοποίητες ανάγκες.
Καί η ομορφιά δεν είναι ανάγκη αλλά έκσταση.
Δεν είναι στόμα διψασμένο , μήτε καί άδειο χέρι προταγμένο,
αλλά μάλλον μιά καρδιά φλογισμένη, μιά ψυχή μαγεμένη.
Δεν είναι μιά εικόνα κοινή που βλέπεις ή ένα κοινό τραγούδι που ακούς,
αλλά μάλλον η εικόνα που βλέπεις με τα μάτια κλειστά, το τραγούδι που ακούς με τα αυτιά κλεισμένα.
Δεν είναι το σφρίγος μέσα από ένα τριχωτό γαύγισμα, ή ένα φτερό σε ένα γαμψό νύχι,
αλλά μάλλον ένας κήπος πάντα ανθισμένος, με αγγέλους συνέχεια να πετούν.
Άνθρωποι της Όρφαλεζ, η ομορφιά είναι ζωή, όταν η ζωή αποκαλύπτει κάτω από το πέπλο το ιερό της πρόσωπο.
Αλλά εσείς είστε η ζωή, εσείς καί το πέπλο.
Η ομορφιά είναι η αιωνιότητα που κοιτάζει τον εαυτό της σ'ένα καθρέφτη.
Αλλά εσείς είστε η αιωνιότητα, εσείς και ο καθρέφτης.


Poetry :Khalil Gibran
Greek Translation : Panagiotis Xourafas
English translation in :http://www.poemhunter.com/poem/beauty-xxv/

Je N'en Connais Pas La Fin

I used to know a little square
so long ago, when i was small
all summer long it had a fair
wonderful fair with swings and all
I used to love my little square
and at the close of every day
I could be found, dancing around
a merry-go-round that used to play:
Ah, mon amour
a toi toujours
dans tes grands yeux
rien que nous deux
All summer long my little fair
made everyday seem like a holiday
night after night it used to play
and people came there from so far away
and everyone sang that little tune
all around town you heard it played
even Pepi from Νapoli
he sang to Marie
this serenade:
Ah, mon amour
a toi toujours
dans tes grands yeux
rien que nous deux

Ήξερα μιά μικρή πλατεία
πάει καιρός,σαν ήμουνα παιδί
όλο το καλοκαίρι είχε ένα πανηγύρι
πανέμορφο με κούνιες καί τέτοια,
μου άρεσε τόσο η μικρή πλατεία μου
και τό τέλος κάθε μέρας,
με έυρισκε να χορεύω τριγύρω,
από ένα καρουζέλ που έπαιζε:
"Ώ, Έρωτα μου
σε σένα πάντα
στα μεγάλα σου μάτια
τίποτα άλλο, παρά εμείς οι δυό"
Όλο το καλοκαίρι το μικρό μου πανηγύρι,
την κάθε μέρα μου έκανε γιορτή,
νύχτες ατελείωτες έπαιζε
κόσμος πολύς ερχόταν εκεί από μακριά
καί όλοι τραγουδούσαν αυτό το μικρό σκοπό,
που ολόγυρα αντηχούσε στην πόλη,
ακόμη κι' ο Πέπι από την Νάπολη,
τραγουδούσε στην Μαρί
τούτη την μελωδία:
"Ώ, Έρωτα μου
σε σένα πάντα
στα μεγάλα σου μάτια
τίποτα άλλο, παρά εμείς οι δυό"


Music/Lyrics : Jeff Buckley
Video Clip : Leda Maniatakou

At Sea - Στήν Θάλασσα

Καθώς η νύχτα αστέρια έχει,
πιό σπάνια
από πλοία στον ωκεανό
πού σπανίζουν από πόλο σε πόλο,
όμοια όλο το θαύμα
των χειλιών της
υπαινίσσεται
την άπλευστη ψυχή της.
Τέτοια φώτα δίνει
που οδηγούν την κραυγή μου
αλλά πνιγμένος είμαι στην χάρη
του ωκεανού της καρδιάς της,
του τόσο υπέροχα σκοτεινού,
που κρατά τον παράδεισο
καί την κόλαση μου μαζί.
Σ'αυτήν ζω,ένα κόκκο χρόνου
Χορεύοντας μιά στιγμή στον ήλιο
Σ'αυτήν πεθαίνω,με ένα άπονο βόλι
νυχτοσκιάς σε λήθη.
Σ'αυτήν αποσυντίθεται το είναι μου,
ψύγματα αλατιού ριγμένα απρόσεχτα στη θάλασσα,
Το πάθος εξαγνίζει τον πόνο μου
να ημερώσει τον παλιό εαυτό μου.
Έρωτα της ζωής μου,Θεέ δέξου τα χρόνια,
Επιβεβαίωσε το χρίσμα-ρόδο στο στρέμμα!
Aγάπες ιερές,δάκρυα καθαγιασμένα
Στo καθαρτήριο της μοναξιάς!
Ο άνθρωπος είναι τόσο απεριόριστα μικρός
Με όλα τούτα τ'άστρα ,υπολόγισε.
Δημιουργός και μορφοποιός όλων αυτών,
Ο άνθρωπος είναι τόσο απεριόριστα μέγας!
.............................
As night hath stars,
more rare than ships In ocean,
faint from pole to pole,
So all the wonder of her lips
Hints her innavigable soul.
Such lights she gives as guide my bark;
But I am swallowed in the swell
Of her heart's ocean, sagely dark,
That holds my heaven and holds my hell.
In her I live, a mote minute
Dancing a moment in the sun:
In her I die, a sterile shoot
Of nightshade in oblivion.
In her my self dissolves, a grain
Of salt cast careless in the sea;
My passion purifies my pain
To peace past personality.
Love of my life, God grant the years
Confirm the chrism - rose to rood!
Anointing loves, asperging tears
In sanctifying solitude!
Man is so infinitely small
In all these stars, determinate.
Maker and moulder of them all,
Man is so infinitely great!


Aleister Crowley

Body Of The Summer - Σώμα Τού Καλοκαιριού

Ώ σώμα του καλοκαιριού γυμνό καμένο
Φαγωμένο από το λάδι κι από το αλάτι
Σώμα τού βράχου καί ρίγος της καρδιάς
Μεγάλο ανέμισμα της κόμης λυγαριάς
Άχνα βασιλικού πάνω από το σγουρό εφηβαίο
Γεμάτο αστράκια και πευκοβελόνες
Σώμα βαθύ πλεούμενο της μέρας!

......................................

Oh,body of the summer ,naked burned

worn out of the oil and salt

body of the rock and quiver of the heart

great waving of a wicker's hair

steam of a basil over the curly puberty

full of little stars and pine needles

body so deep, sailboat of the day.

Odysseas Elytis

A Ringing Bell - Μιά Καμπάνα Χτυπά

Τα φώτα είναι όλα σβηστά
Ο Αέρας περνά τραγουδώντας
Καί τα δέντρα ριγούνε,
Τα ζώα είναι νεκρά
Κανείς δεν έμεινε
Κοίτα
Τ' αστέρια πάψαν να λάμπουν
Δεν γυρίζει πιά η Γη,
Ένα κεφάλι γνέφει
Τα μαλλιά σκουπίζουν την νύχτα
Το τελευταίο καμπαναριό στέκει ακόμα,
χτυπώντας μεσάνυχτα.
.............................
The lights are all out
The wind passes singing
And the trees shiver
The animals are dead
Nobody is left
Look
The stars have stopped sparkling
The earth turns no more
A head nods
The hair sweeps the night
The last steeple still standing
Rings midnight


Pierre Reverdy

Boban And Vladimir

Βλέποντας στην τηλεόραση αυτό το αδύνατο παιδί,
πέρα από το ύψος και το ταλέντο του, να αγωνίζεται
με την Εθνική Εφήβων μπάσκετ, την προσοχή μου
τράβηξε το επώνυμό του: Γιάνκοβιτς.
Ναι, είναι ο γιός του αξέχαστου Μπόμπαν, που
μας συγκλόνισε το 1993 με τον άτυχο τραυματισμό του
καί την ολική του αναπηρία ως το 2006 που έφυγε
από τη ζωή.
Συγχαρητήρια στο παιδί αυτό , για το αργυρό μετάλλιο
στο μπάσκετ καί σίγουρα ο πατέρας του
θα χαμογελά ικανοποιημένος απο εκεί επάνω...

Sea Of Mine...

Φύγανε.
Και στα μάτια μέσα των βυθών
ανερμήνευτος έμεινε ο αστερίας.
Και στα βάθη μέσα των ματιών
ανεπίδοτο έγινε το ηλιοβασίλεμα.
.................................
They are gone.
And in the eyes of sea depths
starfish stayed unexplained.
And in the depths of the eyes
undelivered was the sunset.

Odysseas Elytis

Les Jours Tristes

Είναι δύσκολο να μην κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια
Και να θάβεις το κεφάλι σου στην άμμο
Είναι δύσκολο να μην κάνεις σχέδια
Και να λές πως έκανες ότι μπορούσες και πως,
Η ζωή συνεχίζεται.
Είναι δύσκολο να υποστηρίζεις το δίκαιο
Καί να φέρνεις στο σπίτι το μπέικον κάθε βράδυ
Είναι δύσκολο να μην ξεσπάς σε κλάματα
Όταν κάθε ιδέα που δοκίμασες αποδείχτηκε λάθος
Αλλά πρέπει να συνεχίσεις.
Είναι δύσκολο μα ξέρεις οτι αξίζει να παλέψεις γι'αυτό
Γιατί ξέρεις πως έχεις την αλήθεια με το μέρος σου
Όταν οι κατηγόριες ίπτανται,κράτα γερά,
Μήν φοβάσαι τι θα πούν
Ποιός νοιάζεται τι σκέφτονται οι δειλοί
Θα το καταλάβουν σίγουρα μιά μέρα
Είναι δύσκολο όταν είσαι εδώ ολομόναχος
Και όλοι έχουν πάει σπίτι τους,

Είναι πιό δύσκολο να ξεχωρίσεις το σωστό απ' το λάθος
Όταν κάθε αντικειμενικότητα έχει χαθεί
Έχει εκλείψει
Μα εσυ ακόμη συνεχίζεις
Γιατί απλά, εσύ είσαι ο μόνος που συνεχίζεις
Και πρέπει όλη αυτή την ανακατωσούρα να καθαρίσεις
Ξέρεις πως θα καταλήξεις σαν όλους τους άλλους
Πικραμένος και προβληματικός,εκτός αν
Μείνεις δυνατός καί συνεχίσεις,
Είναι δύσκολο μα ξέρεις οτι αξίζει να παλέψεις γι'αυτό
Γιατί ξέρεις πως έχεις την αλήθεια με το μέρος σου
Όταν οι κατηγόριες ίπτανται,κράτα γερά,
Μήν φοβάσαι τι θα πούν
Ποιός νοιάζεται τι σκέφτονται οι δειλοί
Θα το καταλάβουν σίγουρα μιά μέρα...


Yann Tiersen

(Taken from
"Amelie Poulain"
soundtrack)

Sappho And Phaon - Σαπφώ Καί Φάων

Σύμφωνα με τον ιστορικό Αιλιανό, στη Λέσβο υπήρχε ένας γέρος καλόκαρδος βαρκάρης,
ο Φάωνας, ο οποίος μετέφερε με την βάρκα του ανθρώπους από τη Λέσβο στη Μικρά Ασία.
Η θεά Αφροδίτη θέλοντας να δοκιμάσει την καλοσύνη και την ανθρωπιά του Φάωνα παρουσιάστηκε σ’ αυτόν με τη μορφή γριάς και του ζήτησε να τη μεταφέρει με τη βάρκα του.
Ο Φάωνας πρόθυμος όπως πάντα τη μετέφερε με κάθε φροντίδα και χωρίς να δεχτεί καμία αμοιβή. Τότε η Αφροδίτη τιμώντας το Φάωνα για την καλοσύνη και την ανθρωπιά του, του χάρισε ένα αλάβαστρο με μύρο και πως ο Φάωνας, όταν άλειψε το σώμα του με αυτό, έγινε νέος και πάρα πολύ όμορφος.
Άρχισαν τότε να τον αγαπούν όλες οι γυναίκες της Λέσβου συμπεριλαμβανομένης και της Σαπφώς. Ώσπου στο τέλος κάποιοι τον έσφαξαν για μοιχεία.
Η Σαπφώ σύμφωνα με τον μύθο απογοητευμένη από τον άτυχο έρωτα της για το Φάωνα, αυτοκτόνησε πέφτοντας στη θάλασσα από το ακρωτήριο Λευκάτας, που βρίσκεται στη Λευκάδα.
Στο θεατρικό έργο του Μενάνδρου με τίτλο «Λευκαδία» ,τη διάσωση του οποίου οφείλουμε στον Στράβωνα, διαβάζουμε:

"ου δη λέγεται πρώτη Σαπφώ
τον υπέρκομπον θηρώσα Φάων
οιστρώντι ποθω ρίψαι πέτρας
από τηλεφανούς, αλλά κατ'ευχήν
σην, δέσποτ' άναξ, ευφημείσθω
τέμενος περί Λευκάδος ακτής"

(όπου λέγεται ότι πρώτη η Σαπφώ,
κυνηγώντας με τον οίστρο του πόθου
τον αλλαζονικό Φάωνα
ρίχτηκε από ένα γκρεμό
που φαίνεται από μακριά.
Αλλά με την δική σου ευχή, αφέντη θεέ,
ας είναι δοξασμένο το τέμενος
κοντά στην ακτή της Λευκάδας)
.................................................
According to Aelian the historian, there was once in Lesbos island a kindhearted boatman,
named Phaon, who passed people with his boat to Asia Minor. Aphroditi, wishing to test his kindness and honesty, appeared before him as an old ugly woman, and asked him to carry her in his boat to Asia. Phaon, willing as always, took her to the other side with caring and no cost. Then, Aphroditi, awarded him for his good heart , with a box of ointment. When Phaon rubbed his body with it he became young and very beautiful, so that every woman in Lesbos desired him , and among them Sappho, who loved him so much, and had an affair with him.
But with beauty came arrogance for Phaon, and he was slaughtered some day for adultery.
According to myth, Sappho fell into depression after her unfortunate love story with Phaon , and finally commited suicide by throwing herself to the sea, from cape Lefkata which is in Lefkada island of the Ionian sea.
In a theatrical play of Menandrus, titled "Lefkadia", that was saved by Strabon, we read:

"where as people say,
Sappho was the first
chasing arrogant Phaon,
full of desire and lust,fell down
from a cliff high enough to be
visible from a long distance.
But with your own wish
my lord (Apollo),let this temple,
near Lefkada coast be glorious."


Photos:
1: Lefkata Cape, Lefkada isle
2: Sappho, Phaon and Eros
3: Sappho

Καλό -Καί Ποιητικό- Καλοκαίρι!

"Ι Know two poems only:
First is "A lamb white and fat",
and the second is neither white nor fat!"

A Dream Within A Dream

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep,while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?

....................................

Δέξου πάνω απ' το βλέφαρο ένα φιλί απλά!
Καί, τώρα από σένα φεύγοντας πιό μακριά,
Έτσι με σθένος άσε με να ομολογήσω πιά,
Λάθος δεν κάνεις διόλου που με κρίνεις,
Πως η ζωή μου έχει γενεί σαν όνειρο οδύνης΄
Κι' άν μακριά επέταξε η ελπίδα πέρα,
Σε μιά νύχτα, ή τάχα σε μιά μέρα,
Σε ένα όραμα, ή τάχα σε κανένα,
Να ταν αυτή η μόνη απώλεια για μένα;
Καθε τι, άραγε, που βλέπω καί θωρώ
Είναι όνειρο μέσα σ'ένα άλλο όνειρο.

Έν μέσω στέκομαι κραυγής
μιάς κυματόβριθης ακτής,
Και μες στη χούφτα μου κρατώ
Λεπτά κοκκία άμμου από χρυσό,
Πόσο ελάχιστα, και πώς γλιστρούν
Κι' από τα δάχτυλα μου έτσι θα χαθούν,
Όσο τα δάκρυα,τα δάκρυα μου θα κυλούν!
Ω,Θεέ μου,γιατι να αδυνατώ να πιάσω,
σφιχτά στό χέρι μου,τούς κόκκους να μην χάσω;
Ω,Θεέ μου,γιατί να αδυνατώ έναν να σώσω
Από το κύμα το άπονο έτσι να τον γλυτώσω;
Καθε τι, άραγε, που βλέπω καί θωρώ
Είναι όνειρο μέσα σ'ένα άλλο όνειρο;



Poetry : Edgar Allan PoeGreek Translation : Panagiotis Xourafas

4/7/2004 : A Day Not Forgotten - Πρωταθλητές 2004

Βγαίνω μια βόλτα στην Αθήνα
και βλέπω φάτσες γελαστές
Θα ξανάρθει η ρουτίνα
και θα ξανάρθουνε βροχές
Θα ξανάρθει η ρουτίνα
μα κάτι άλλαξε από χτες
Είμαστε πια πρωταθλητές
έρχονται άλλες εποχές
έρχονται άλλες εποχές
είμαστε πια πρωταθλητές
Δεν ήταν μάγια και κατάρες,
που δεν κερδίζαμε ποτέ
Ήμασταν πάντοτε παικτάρες,
μα δεν αλλάζαμε μπαλιές
Ήμασταν πάντοτε ψυχάρες,
μα δεν πιστεύαμε ποτέ
Είμαστε πια πρωταθλητές...
Πιες απ’ το κύπελλο σαμπάνια,
να τραγουδήσουμε αγκαλιά
για τη χαμένη περηφάνια,
για τη χαμένη μας μαγκιά
για τη χαμένη περηφάνια,
που θυμηθήκαμε ξανα
Είμαστε πια πρωταθλητές...



Nikos Portokaloglou

A Process In The Weather Of The Heart - Μιά Προσέγγιση Στο Καιρό Της Καρδιάς

A process in the weather of the heart
Turns damp to dry; the golden shot
Storms in the freezing tomb.
A weather in the quarter of the veins
Turns night to day; blood in their suns
Lights up the living worm.
A process in the eye forwarns
The bones of blindness; and the womb
Drives in a death as life leaks out.
A darkness in the weather of the eye
Is half its light; the fathomed sea
Breaks on unangled land.
The seed that makes a forest of the loin
Forks half its fruit; and half drops down,
Slow in a sleeping wind.
A weather in the flesh and bone
Is damp and dry; the quick and dead
Move like two ghosts before the eye.
A process in the weather of the world
Turns ghost to ghost; each mothered child
Sits in their double shade.
A process blows the moon into the sun,
Pulls down the shabby curtains of the skin;
And the heart gives up its dead.
..........................................
Μια Προσέγγιση στο καιρό της καρδιάς
κάνει το υγρό στεγνό΄το χρυσό βόλι
σφυρίζει στον παγωμένο τάφο.
Ένας καιρός στο τέταρτο των φλεβών
κάνει την νύχτα μέρα΄το αίμα στούς ήλιους τους
φωτίζει το ζωντανό σκουλήκι.
Μια προσέγγιση στο βλέμμα προειδοποιεί
Τα οστά της ανοψίας΄και η μήτρα
οδηγεί σ' ένα θάνατο,καθώς η ζωή αποβάλλεται
Ένα σκοτάδι στο καιρό του ματιού
μισό ειναι το φως του΄οι οργιές της θάλασσας
ραγίζουν στην άγωνη γης.
Ο σπόρος που απ' την οσφή κάνει ένα δάσος
τεμαχίζει το μισό του φρούτο΄το άλλο μισό πέφτει κάτω
αργόσυρτα σ'ένα κοιμισμένο άνεμο.
Ένας καιρός στό οστό και τη σάρκα
είναι υγρός και στεγνός΄οι γρήγοροι και νεκροί
κινούνται σαν δυό φαντάσματα μπρος στα μάτια.
Μιά προσέγγιση στο καιρό του κόσμου
κάνει το φάντασμα φάντασμα΄κάθε παραγμένο παιδί
κάθεται στη διπλή σκιά τους.
Μια προσέγγιση εκτοξεύει το φεγγάρι στον ήλιο,
τραβά κάτω τις χλωμές κουρτίνες του δέρματος,
και η καρδιά εγκαταλείπει τους νεκρούς της.


Dylan Thomas