Εκείνο το απόγιομο
έγραφα κάποιες γραμμές,
ή προσπαθούσα να κάμω μνημειώδες
κάτι απροσδιόριστα μαγικό
τα λεπτά που σαν κόκκοι αργοκυλούσαν
στην κλεψύδρα τού ήλιου,
να δώσω μορφή στο εκμαγείο ή ανάσα
σε συναισθήματα πού αγωνιούσαν
να θρέψουν το λιπόσαρκο παιδί βαθιά μέσα,
μα το αληθινό παιδί ήταν έξω, απέναντι μου
και απ'το μολύβι του ατόφια η ψυχή
μέγα θαλάσσιο φως ανάδευε,ανθόπλεχτο:
Σαν ποτάμι τρέχει το νεράκι
και δεν σταματάει,
το νερό που είναι κρύο.
Τα ψαράκια τρέχουνε κι' αυτά
κάτω απ' τις πετρούλες.
Κρύβονται.
Τα καβουράκια όχι.
Κάθονται και περιμένουν,
τα ζεστά νερά να έρθουν.
..........
Μέσα στη θάλασσα σταγόνες πέφτουν
απ' τη βροχή του ουρανού μας.
Πέφτουν βροντές
και αστραπές ακούγονται
μέσα στη μαύρη νύχτα.
Νυχτερίδες πετούν
και δεν σταματούν καθόλου.
Poetry in Italics
(Η Εξάχρονη Ποιήτρια): Giasemi Xourafa
No comments:
Post a Comment