At Sea - Στήν Θάλασσα

Καθώς η νύχτα αστέρια έχει,
πιό σπάνια
από πλοία στον ωκεανό
πού σπανίζουν από πόλο σε πόλο,
όμοια όλο το θαύμα
των χειλιών της
υπαινίσσεται
την άπλευστη ψυχή της.
Τέτοια φώτα δίνει
που οδηγούν την κραυγή μου
αλλά πνιγμένος είμαι στην χάρη
του ωκεανού της καρδιάς της,
του τόσο υπέροχα σκοτεινού,
που κρατά τον παράδεισο
καί την κόλαση μου μαζί.
Σ'αυτήν ζω,ένα κόκκο χρόνου
Χορεύοντας μιά στιγμή στον ήλιο
Σ'αυτήν πεθαίνω,με ένα άπονο βόλι
νυχτοσκιάς σε λήθη.
Σ'αυτήν αποσυντίθεται το είναι μου,
ψύγματα αλατιού ριγμένα απρόσεχτα στη θάλασσα,
Το πάθος εξαγνίζει τον πόνο μου
να ημερώσει τον παλιό εαυτό μου.
Έρωτα της ζωής μου,Θεέ δέξου τα χρόνια,
Επιβεβαίωσε το χρίσμα-ρόδο στο στρέμμα!
Aγάπες ιερές,δάκρυα καθαγιασμένα
Στo καθαρτήριο της μοναξιάς!
Ο άνθρωπος είναι τόσο απεριόριστα μικρός
Με όλα τούτα τ'άστρα ,υπολόγισε.
Δημιουργός και μορφοποιός όλων αυτών,
Ο άνθρωπος είναι τόσο απεριόριστα μέγας!
.............................
As night hath stars,
more rare than ships In ocean,
faint from pole to pole,
So all the wonder of her lips
Hints her innavigable soul.
Such lights she gives as guide my bark;
But I am swallowed in the swell
Of her heart's ocean, sagely dark,
That holds my heaven and holds my hell.
In her I live, a mote minute
Dancing a moment in the sun:
In her I die, a sterile shoot
Of nightshade in oblivion.
In her my self dissolves, a grain
Of salt cast careless in the sea;
My passion purifies my pain
To peace past personality.
Love of my life, God grant the years
Confirm the chrism - rose to rood!
Anointing loves, asperging tears
In sanctifying solitude!
Man is so infinitely small
In all these stars, determinate.
Maker and moulder of them all,
Man is so infinitely great!


Aleister Crowley