Μεταξωτές Σκιές - Silky Shadows

(...) Ενώ έψαχνε απάντηση σ'όλα τούτα τα ερωτήματα,όλη του η ζωή-απ' τον θάνατο του που τον έβλεπε σαν σε σκοτεινό καθρέφτη-με μιάς αντανακλάται,με φοβερή σαφήνεια,σαν σε πρόσφατα εντυπωμένες εικόνες,με λαθεμένες γραμμές και παράφωνα χρώματα,χορεύει μπρος στα μάτια του,αποκαλύπτοντας του αναπάντεχα ότι το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης διατηρείται,πριν απ' όλα,στον Έρωτα και στην Ομορφιά, δηλαδή σ' όλα αυτά που έλειπαν ολοκληρωτικά από την ήδη παγωμένη και θλιμμένη εικόνα της ζωής του. Ταραγμένος με την αποκάλυψη αυτού του παραδόξου και απλού μυστικού,που πάντα του ξέφευγε,του φαίνεται πως όλο το τοπίο γύρω του αλλάζει αξαφνα: οι δαντελωτές και μαύρες κορυφές των βουνών γίνονται όλο και πιό διαφανείς και ήδη,σαν μεταξωτές σκιές, βυθίζονταν στο χνουδωτό λικνιζόμενο θόλο τ'ουρανού' το σκληρό χορτάρι που πρίν τον εμπόδαγε στο βάδισμα, ήταν όλο και μαλακότερο και γαλανό' πόσο έμοιαζε όλο αυτό το κυματοειδές οροπέδιο με θάλασσα! Ωστόσο δεν τον εξέπληξε αυτή η γενική αλλαγή. Ήξερε ότι τώρα όλα διαθλώνται μέσα του διαφορετικά,γιατί ήδη ήταν σε θέση να ανακαλύπτει σ'αυτά εκείνη την κρυμμένη ομορφιά του κόσμου στον οποίο ανήκε,και να αισθάνεται αγάπη απέναντι σ' όλα αυτά που τού ανήκαν. Και ήδη πίστευε ότι θα πετύχει να εξαπατήσει τη μοίρα του. Γι' αυτό ίσως και έτρεχε όλο και ταχύτερα, έχοντας συνείδηση ότι σ'αυτή την φρενήρη έφοδο δέ διατηρείται πιά μήτε φόβος μήτε απελπισία αλλά μόνο αυτή η ταραγμένη σκέψη για την δυνατότητα πραγματικής σωτηρίας, σκέψη η οποία όλο και πιο πολύ τον συνέπαιρνε και τον
συγκλόνιζε,νιώθοντας να ευρύνεται στα στήθια του κάποιο κύμα φωτιάς που αρχίζει να του καίει όλο το σώμα στον απότομο και ανεξήγητο πόθο γιά θάλασσα. (...)
(Απόσπασμα από το έργο του: "Στόμα Γεμάτο Χώμα")

(...) While he was looking for an answer to all these questions,all of his life-from his death that gazed on it as through a dark mirror-reflects at once,with incredible precision,as in recently printed pictures, with false lines and discordant colours, dances in front of his eyes, revealing him that unexpectedly,the meaning of human existence is preserved,above all,between Love and Beauty,namely all of these that were missing from his already frozen and sad shape of his life. Agitated with the discovery of this paradoxical but simple secret, which was always ignored, seems to him all the scenery around him changing rapidly: lacy and black mountain tops were turning more and more diaphanous,and yet, like silky shadows,they were going down up to the fluffy, dancing sky' the hard grass,that moments before made his walking difficult, was softer and more azurre' all this waving plateau looked like a sea! However, all this big change did not surprised him. He knew that from now on, everything inside him refracted in a new way, because he was now able of discovering all this hidden beauty of the world he belonged, and feeling love for all these things he owned. And he already believed he could succeed in deceiving his fate. That's probably why he ran faster and faster,been certain that on this phrenetic dash, neither fear nor despair remains, but only this agitating thought for the chance of real salvation, a thought that more and more overwhelmed and thrilled him, feeling as a wave of fire was spreading on his chest burning his body, on his abrupt and unaccountable lust for the sea. (...)
(Εxcerpt from his book "Mouth full of earth")


Poetry : Branimir Šćepanović
English Translation: Panagiotis Xourafas
Photo : Alexey Titarenko ("City Of Shadows")