Μοιραίοι - Destined

Ίσως είναι ύβρις πρός τον ποιητή, μα αυτό το αριστούργημα του Βάρναλη, μου φέρνει στο νου όλο αυτο το συρφετό ανίκανων ή υποτακτικών, πάντως de facto μοιραίων ανθρώπων που μας κυβερνούν τα τελευταία 35 χρόνια. Σκέφτομαι με πόνο επίσης, πόσο μοιραίοι και άβουλοι, απλοί παρατηρητές και αδρανείς είμαστε όλοι εμείς, ο λαος που το αφήνει αυτό να συμβαίνει, οδηγώντας μας σε οικονομική,ηθική,ιδεολογική,πολιτισμική και εθνική χρεωκοπία. Ακόμα υπάρχει ελπίδα, μα πρώτα πρέπει να απενδυθούμε από το καύκαλο του εγωκεντρισμού,του ναρκισσισμού και της απάθειας.

Μες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ'η παρέα πίναμ' εψες'
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Του ενός ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό'
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό'
στο Παλαμήδι ο γιός του Μάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

...........................

In the underground tavern
In between smoke and swearing
(Upstairs the lantern was screaming)
All our company was drinking yesterday,
Yesterday, like every other night
Swallowing the bitter events
that shape our lives.

Tightly stacked besides each other
Spitting on the earth's face
Oh what a big torture
The torture of life is
No matter how hard our mind tries,
It remembers no happy day

Sun and oh blue sea
Depth of the fatherless sky
Of the dawn egg-yolked wrap
Carnation of the dusk
You shine then fade afar
Never entering our heart.

One's father years ten now
Paralyzed, same as skeleton
The other's wife life is short
slowing melting away
At Palamidi the son of Mazis
The daughter of Yiavis at Gkazi

It's our cursed roots
It's God's hatred to us
It's our own stupidity
But above all it's our all the wine we've drunk
Whose fault it is?
No mouth has ever found the answer

Thus in the dark underground tavern
we drink always heads down
Like worms, every heel
that finds us steps on us
Cowardly, destined and without any willpower
We are, perhaps, expecting some miracle!


Poetry : Costas Varnalis
Pics (Greek Prime Ministers over the past 20 years):
K.Mitsotakis (1990-1993), K.Simitis (1996-2004), K.Karamanlis (2004-2009) , G.Papandreou (2009-?)