To Marianne Moore

Άν η σκέψη της αθανασίας αποκλειστεί
απομένει σκόνη,
χορτάρι,
νερό που σχηματίζει λιμνούλες
το κλαδί που τραγουδά το πουλί,
ένα απόλυτο μυστήριο που η λογική
το βλέπει σαν φευγαλέα σκιά.
Εκεί παραμένει στο τέλος ζωή,
το δωμάτιο που μιά γυναίκα
φορά τις κάλτσες της
το άλλο δωμάτιο ,πιθανώς παρακείμενο
όπου ένα ζευγάρι ξεντύνεται
και αγκαλιάζεται, και μετά
λένε ο ένας στον άλλον:
Δεν θα πεθάνουμε.



If the idea of immortality is excluded,
there remains dust,
grass,
water that forms puddles,
the branch from which the bird sings,
a certain mystery that reason
supposes a fleeting shadow.
There remains, in the end, life,
the room where a woman pulls on her stockings,
the other room, perhaps adjoining,
where a couple undress
and embrace, and afterwards
say to each other:
we shall not die.

Carlos Barbarito