Πρέπει να υπάρχουν πολλές μορφές ευτυχίας. Τόσες χαμένες καρυάτιδες κάποια θα είναι η σωστή. Τόσοι πλανήτες πλάνητες κάποιοι θα ναι κατοικήσιμοι. Σταμάτησε τους να ανέβεις. Πρέπει να το πιστεύεις. Να προλάβεις την φθίση. Να φθίσεις την πρόληψη. Παντού βιαστικά τρένα. Παντού δάχτυλα απλωμένα.
Κάπου στο γαλαξία ανοίγει ένα κατακόκκινο κιάντι για κάποιο νιόγεννο αστέρι. Εκείνη ακριβώς την στιγμή τα χαμογέλια παύουν μονομιάς και γίνονται καντιφέδες στις αυλές. Βλέπεις, κάποια λουλούδια τηρούν τις υποσχέσεις τους.
Κάποιοι ήλιοι είναι άτια φλογερά που έχουν μικρά γήινα όνειρα για ποτίστρες. Κάποια φεγγάρια είναι πρόσωπα χωρίς ακτές, χωρίς θάλασσες. Δες βλέμμα, γέννημα θρέμμα. Κι αν δεν μπορείς, συλλογίσου: Κάποια μάτια είναι γαλανά μονάχα αν τους εμφανίσεις, τα απόκρυφα αρνητικά τους. Δουλειά τους και δουλειά σου.
........................
There must be too many forms of happiness. So many lost karyatides some will be the right one. So many planets wandering some of them will be habitable. So stop them and get on. You must believe it. To prevent tabes. to tabefy prevention. Everywhere are hurried trains. Everywhere are spreaded fingers.
Somewhere in the galaxy a red chianti is opened for a newborn star. That very moment smiles ceasing at once and become marigolds in the yards. You see, some flowers keep their promises.
Some suns are fiery horses with short earthly dreams for troughs. Some moons are faces without coasts, without seas. Watch this look, born and raised. And if you can not, consider: Some eyes are blue only if you let them show, their esoteric negatives. Their jobs and your job.
ακατάπαυστα στο κατόπι μου ξέρεις εσύ λέξη μεγάλη λεξη ήρεμη λέξη κλειδί σπασμένο στην κλειδωνιά των συναισθημάτων ανυπερθέτως, οριζοντίως και καθέτως, ομφαλοσκοπώντας η σκληρή ματια σου σε κοίτη λυσιτελή, ξεβράζεται ημιθανής ως ψίθυρος δια βίου πλεύσης αντικρυστών χρωμάτων- ανάμεσα στις λέξεις σου χαίνει χάσμα χασμάτων, με ακολουθείς σαν σκιά συκιάς επιτιμητική, αγυάλιστη υπέρβαση αγάπη καθαρή σαν συλλαβίζεις, βιολετιοί και πράσινοι δαίμονες αλλομορφοι δραπετεύουν από το μαυσωλείο του Μόρρισον καμωμένοι από χρυσαλλίδες φθόγγων και εκρού ψυχάρια, με πέταλα από άνθια ψηλά στις πλάτες, με πέταλα από άτια χαμηλά στα πόδια, τι σημασία έχει από τούδε παραμένουσα εικόνα απομένεις, διακαής πόθος α μοναχά να διαβάσω τα χείλη σου τούτη τη στιγμή, κι ας είναι ροδάκινα ρυτιδιασμένα να τα συνδέσω με εντόσθια μέλλοντος, όλα μαζί και χωριστά μια μελωδία μπολιασμένη σε αχόρταγα κλαδιά, στάχτες και σολ σειρά οι μνήμες σου πανσέδες σε παρτέρι από χελώνας καύκαλο- σ' ακολουθώ από παλιά πικροδάφνη λευκή, προτού να γεννηθείς στο κορμί του βράχου, προτού να σε βαφτισω θάλασσα ...................... unceasingly behind me you know, you great word calm word key word broken in the lock of emotions no turning back, horizontally and vertically, your stiff glance navel gazing in effectual bed , washed out half-dead as a whisper in lifelong navigation of confrontational colors- amongst your words gapes the gap of gaps, you follow me like a shadow of a fig tree reprehensive, unpolished excess a love so pure while you're spelling, violets and green altered demons escape from Morrison's mausoleum made of chrysalises of sounds and ecru butterflies, with flower petals high on their backs, with horse petals under their feet, what does it matter from now on now you remain a residual image, an ardent desire oh my, just to read your lips this moment, even if they look like wrinkled peaches and connect them with guts of the future, all together and separately a melody grafted in insatiable branches, ashes and sol keys your memories in a row, pansies in a flowerbed from a turtle's carapace- you white oleander, I've been following you since you were born in the body of the rock, before I baptized you by the name of sea Panagiotis Xourafas
Όλα θα σβήσουν ολα θα σβηστούν, η ατέλειωτη αλυσίδα από όμοιους κρίκους θα διαλυθεί κι αυτή πριν ενωθεί ξανά πριν ενωθούν ξανά, σαν δάκρυα υδραργύρου όλα θα χαθούν, όλα μόνον η θάλασσα -κι είν' αυτό αρκετό- θα γλύψει στον ουρανό χίλιες βαθιές ανάσες, μονάχα η ομορφιά η ίδια με τη λευκή μπαγκέτα της θα διευθύνει τον αγέρα στα μαλλιά της νύχτας κι άμα εκπνεύσει ανάμεσα στις διαμαντένιες μπούκλες, θα αναδυθούν πολιτείες στο πύαρ της αυγής θα βυθιστούν άστρα στη φλούδα του πορτοκαλιού τρεις χιλιάδες ήλιοι αχαρτογράφητοι, στις γραμμές της παλάμης η σιωπή μας ταξιδεύει σε μάτια άγνωστα, μα τα θυμόμαστε ακόμα μα τις θυμόμαστε ακόμα, παλιά στο μέλλον σε δίχρωμη κλωστή να κρέμονται θωπεύοντας τα φουσκωμένα στήθη του παλλόμενου σκότους, οι λέξεις που συλήθηκαν προτού να συλληφθούν. -Χορεύετε; ................. Everything will erase everything will be erased, the endless chain of identical links will dissolve too before joining again before merging again, like tears of mercury everything will be lost, everything, only the sea -and that's enough- will sculpt on the sky a thousand deep breaths, only the beauty itself with its white baguette will conduct the wind in the hair of the night and when expiring among the diamond curls, states will emerge in the colostrum of Eos whole stars will sink in the orange peel three thousand suns uncharted, on the palm lines. our silence travels us in unknown eyes, but we still remember them but we still remember those, long back to the future in two-tone thread hanging and caressing the inflated breasts of pulsating darkness, those words being snatched before they were captured. -Do you dance? Panagiotis Xourafas 12/6/17
εξω από κάθε παράθυρο το στερέωμα του Βίνσεντ στερεωμένο στα φύλλα του, μα στα άφατα καρδιοχτύπια ακροπατούν τα μονοπάτια να προλάβουν πριν το φως τα βήματα των θλίψεων, όσο ακροβατούν τα κύματα να θραύσουν το ασαλάγητο θεμέλιο του κακού
II. πίσω απ' τις κουρτίνες μέσα απ' τα σκεπάσματα κρύβω την ανυπαρξία μου, δαγκώνω τα χείλη του κενού για μια χορδή ευφορίας λίγο ζωντανό χρώμα ζωής που σπάει με το πρώτο δάκρυ που κολλάει για να ξανασπάσει, υπενθυμίζοντας στην κόλλα πόσο εύθραυστη είναι η αγάπη ................. I. outside each window Vincent's universe fastened to its shutters, but to untold heartbeats paths walk on their toes for the steps of sorrow to catch up with the light, as long as the waves swing to fracture the soundless foundation of evil II. behind the curtains into the bedding I hide my nonexistence, and bite vacuum's lips for a string of euphoria for a little vivid color of life breaking by the first tear sticking till it breaks again, reminding to the glue how fragile love is Panagiotis Xourafas 20/5/2017
Εσύ κι εγώ κλειδωμένοι στον ύπερο του ανθούριου μόνο η πνιχτή ανάσα του ανείπωτου χαλαζία να ραγίζει τα σχήματα. Ξεχασμένος οιωνός στο χώμα κάτω ακλαυτο, το αυγό του πουλιού σαν σπασμένο βιτρό μιάς αγέννητης θνητότητας, σε τομή εγκάρσια κείται στο παγωμένο ξέφωτο του υπερβόρειου δάσους ................ You and me locked in the anthurium's pistil only the choked breath of the untold quartz to cracking the shapes. Forgotten omen tearless οn the ground, the ovule of the bird like a broken stained glass of an unborn mortality, is lying in cross-section in the frozen clearing of the hyperborean forest Panagiotis Xourafas
Φύλλα προσκείμενα στο ηλιοβασίλεμα καρδιές κρεολές αρτηρίες και φλέβες ροές πλασμένες από λιανόκλαδα και χέρια, θηκάρια και μέσα λάμες υπολοίπων φεγγαριών τις γυάλινες νύχτες λευτερώνονται μαχαιρώνοντας το μπόσικο σύμπαν δραπετεύουν από τις τσέπες τους σκίζουν ορίζοντες κι απλώνουν αίμα στα λιθάρια τους τα γιομάτα χέρια τους ν' αδειάσουν το κενό, φίλα προσκείμενα αραιά χαμογελούν δύο σύννεφα παιδιά ακονίζοντας σιωπηλά την χαλκή αγωνία τους στο ακόνι της δύσης. ................... Leaves adjacent to the sunset creole hearts arteries and veins streams made of thin branches and hands, sheaths and inside blades of remaining moons in the glassy nights are freed stabbing the loose universe escaping from their pockets they sliver horizons and spread blood on their stones, their wretched hands as to empty the gap, while friendly adjacent two kid clouds smile thinly sharpening silently their copper distress at the grindstone of the west.
ανακάλυψα απόψε σταθερά που κρύβεσαι, σε ευθείας σκοτεινής το ουράνιο τσάκισμα μπαντιέρα τρεμάμενη θαλασσογραφίας άγνωστης ενεά στο μισοσκόταδο σαν καντήλι λερωμένο από αχτίδες στέρφες έμαθα πως σε υπομένουν τροφοβλάστες άγρυπνες που πνίγουνε στην ώχρα το ξερό αίμα της μνήμης, κι αποσταγμένα αρχαία πάθη κυανοφυκών στα τρίσβαθα πως σε ποδοπατούν ω πορφυρόσχημο της αλλαγής αιδοίο γνέφει στα νέφη δυτικά η ελαχιστότητα της, κι έτσι όπως ανεμοσκορπίζομαι ραγίζει η ρώγα του γαλαξία ........................... I found out tonight where you constantly hide, in the dark straight line of the celestial crumple a flickering flag of an unknown seascape speechless in half light like a candle soiled from sterile beams I've learned that sleepless trophoblasts manage to endure you drowning in the ocher the dry blood of memory and distilled ancient passions, blue green algae in the vast depths that trample on you Oh, purple shaped change of the vagina, its minimality whispers to the clouds in the west and as I scatter in the wind, the galaxy's nipple keeps cracking Panagiotis Xourafas
Πόσο ζυγίζει ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα; Πόσο ζυγίζουν χώρια το αμπαλάζ χώρια τα τριαντάφυλλα; Πόσο ζυγίζουν τα τριαντάφυλλα χώρια τα σεπαλα , χώρια τα κοτσάνια; Πόσο ζυγίζουν τα κοτσάνια χώρια τα φύλλα,χώρια τα αγκάθια; Πόσο ζυγίζουν τα αγκάθια χώρια η νότη, χώρια η νιότη; Πόσο ζυγίζει το τριαντάφυλλο χώρια το χέρι, χώρια το αίμα; Πόσο ζυγίζει ένα ποίημα χώρια το τριαντάφυλλο;
.......................
How much does a bouquet of roses weigh? How much does the packaging itself weigh without the roses? How much the roses weigh without the sepals,without the stalks? How much do the stalks weigh without the leaves,without the thorns? How much do the thorns weigh without the moisture,without the youth? How much does the rose weigh? without the hand,without the blood? How much does a poem weigh without the rose?
Μαζευόμαστε εδώ σε έναν κύκλο που τον λένε έλλειψη, καθένας μας σε τριάδες σχηματίζουμε κάθε φορά ένα τρίγωνο σκαληνό εγγεγραμμένο ένας κύκλος κύκνος μια άναυδη τελειότητα, ετοιμάζουμε δέηση στην βαρβαρότητα στην ανθρώπινη βεβαιότητα που πασχίζει να συλλάβει το άπειρο, αιχμάλωτο στην απόχη της αποχής, σαν το φως που γλιστράει στη χαραμάδα χαράματα και σου καίει τα βλέφαρα, για κείνα τα συναισθήματα από ενισχυμένο σίδηρο που σκίζουν τις σάρκες μαζευόμαστε εδώ, χωρίς κανένα σχέδιο γιατί αυτό ήταν το σχέδιο. ..............
We're gathered here in a circle which they call lack, each of us in triplets we form each time a scallop triangle Registered a swan circle an uncanny perfection, we prepare forgiveness to barbarity to human certainty which is struggling to capture the infinite, captive in the face of abstention, like the light that glides in the heap of dawns and burns your eyelids, for those feelings of reinforced iron which tears the flesh we gather here, without any plans because that was the plan. Panagiotis Xourafas Χανιά, 11/3/17
