Πρέπει να υπάρχουν
πολλές μορφές ευτυχίας.
Τόσες χαμένες καρυάτιδες
κάποια θα είναι η σωστή.
Τόσοι πλανήτες πλάνητες
κάποιοι θα ναι κατοικήσιμοι.
Σταμάτησε τους να ανέβεις.
Πρέπει να το πιστεύεις.
Να προλάβεις την φθίση.
Να φθίσεις την πρόληψη.
Παντού βιαστικά τρένα.
Παντού δάχτυλα απλωμένα.
Κάπου στο γαλαξία ανοίγει
ένα κατακόκκινο κιάντι
για κάποιο νιόγεννο αστέρι.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή
τα χαμογέλια παύουν μονομιάς
και γίνονται καντιφέδες στις αυλές.
Βλέπεις, κάποια λουλούδια
τηρούν τις υποσχέσεις τους.
Κάποιοι ήλιοι είναι άτια φλογερά
που έχουν μικρά γήινα όνειρα
για ποτίστρες.
Κάποια φεγγάρια είναι πρόσωπα
χωρίς ακτές, χωρίς θάλασσες.
Δες βλέμμα, γέννημα θρέμμα.
Κι αν δεν μπορείς, συλλογίσου:
Κάποια μάτια είναι γαλανά
μονάχα αν τους εμφανίσεις,
τα απόκρυφα αρνητικά τους.
Δουλειά τους και δουλειά σου.
........................
There must be too
many forms of happiness.
So many lost karyatides
some will be the right one.
So many planets wandering
some of them will be habitable.
So stop them and get on.
You must believe it.
To prevent tabes.
to tabefy prevention.
Everywhere are hurried trains.
Everywhere are spreaded fingers.
Somewhere in the galaxy
a red chianti is opened
for a newborn star.
That very moment
smiles ceasing at once and
become marigolds in the yards.
You see, some flowers
keep their promises.
Some suns are fiery horses
with short earthly dreams
for troughs.
Some moons are faces
without coasts, without seas.
Watch this look, born and raised.
And if you can not, consider:
Some eyes are blue
only if you let them show,
their esoteric negatives.
Their jobs and your job.
Panagiotis Xourafas
17/7/2017
ακατάπαυστα
στο κατόπι μου
ξέρεις εσύ
λέξη μεγάλη
λεξη ήρεμη
λέξη κλειδί
σπασμένο
στην κλειδωνιά
των συναισθημάτων
ανυπερθέτως,
οριζοντίως
και καθέτως,
ομφαλοσκοπώντας
η σκληρή ματια σου
σε κοίτη λυσιτελή,
ξεβράζεται ημιθανής
ως ψίθυρος
δια βίου πλεύσης
αντικρυστών χρωμάτων-
ανάμεσα στις λέξεις σου
χαίνει χάσμα χασμάτων,
με ακολουθείς
σαν σκιά συκιάς
επιτιμητική,
αγυάλιστη υπέρβαση
αγάπη καθαρή
σαν συλλαβίζεις,
βιολετιοί και πράσινοι
δαίμονες αλλομορφοι
δραπετεύουν
από το μαυσωλείο
του Μόρρισον
καμωμένοι από
χρυσαλλίδες φθόγγων
και εκρού ψυχάρια,
με πέταλα από άνθια
ψηλά στις πλάτες,
με πέταλα από άτια
χαμηλά στα πόδια,
τι σημασία έχει
από τούδε
παραμένουσα
εικόνα απομένεις,
διακαής πόθος
α μοναχά
να διαβάσω
τα χείλη σου
τούτη τη στιγμή,
κι ας είναι ροδάκινα
ρυτιδιασμένα
να τα συνδέσω
με εντόσθια μέλλοντος,
όλα μαζί και χωριστά
μια μελωδία μπολιασμένη
σε αχόρταγα κλαδιά,
στάχτες και σολ
σειρά οι μνήμες σου
πανσέδες σε παρτέρι
από χελώνας καύκαλο-
σ' ακολουθώ από παλιά
πικροδάφνη λευκή,
προτού να γεννηθείς
στο κορμί του βράχου,
προτού να σε βαφτισω
θάλασσα
......................
unceasingly
behind me
you know, you
great word
calm word
key word
broken
in the lock
of emotions
no turning back,
horizontally
and vertically,
your stiff glance
navel gazing
in effectual bed ,
washed out half-dead
as a whisper
in lifelong navigation
of confrontational colors-
amongst your words
gapes the gap of gaps,
you follow me like
a shadow of a fig tree
reprehensive,
unpolished excess
a love so pure
while you're spelling,
violets and green
altered demons
escape from
Morrison's mausoleum
made of
chrysalises of sounds
and ecru butterflies,
with flower petals
high on their backs,
with horse petals
under their feet,
what does it matter
from now on
now you remain
a residual image,
an ardent desire
oh my, just
to read
your lips
this moment,
even if they look
like wrinkled peaches
and connect them
with guts of the future,
all together and separately
a melody grafted
in insatiable branches,
ashes and sol keys
your memories in a row,
pansies in a flowerbed
from a turtle's carapace-
you white oleander,
I've been following you
since you were born
in the body of the rock,
before I baptized you
by the name of sea
Panagiotis Xourafas
Όλα θα σβήσουν
ολα θα σβηστούν,
η ατέλειωτη αλυσίδα
από όμοιους κρίκους
θα διαλυθεί κι αυτή
πριν ενωθεί ξανά
πριν ενωθούν ξανά,
σαν δάκρυα υδραργύρου
όλα θα χαθούν, όλα
μόνον η θάλασσα
-κι είν' αυτό αρκετό-
θα γλύψει στον ουρανό
χίλιες βαθιές ανάσες,
μονάχα η ομορφιά η ίδια
με τη λευκή μπαγκέτα της
θα διευθύνει τον αγέρα
στα μαλλιά της νύχτας
κι άμα εκπνεύσει ανάμεσα
στις διαμαντένιες μπούκλες,
θα αναδυθούν πολιτείες
στο πύαρ της αυγής
θα βυθιστούν άστρα
στη φλούδα του πορτοκαλιού
τρεις χιλιάδες ήλιοι
αχαρτογράφητοι,
στις γραμμές της παλάμης
η σιωπή μας ταξιδεύει
σε μάτια άγνωστα,
μα τα θυμόμαστε ακόμα
μα τις θυμόμαστε ακόμα,
παλιά στο μέλλον
σε δίχρωμη κλωστή
να κρέμονται θωπεύοντας
τα φουσκωμένα στήθη
του παλλόμενου σκότους,
οι λέξεις που συλήθηκαν
προτού να συλληφθούν.
-Χορεύετε;
.................
Everything will erase
everything will be erased,
the endless chain
of identical links
will dissolve too
before joining again
before merging again,
like tears of mercury
everything will be lost,
everything, only the sea
-and that's enough-
will sculpt on the sky
a thousand deep breaths,
only the beauty itself
with its white baguette
will conduct the wind
in the hair of the night
and when expiring among
the diamond curls,
states will emerge
in the colostrum of Eos
whole stars will sink
in the orange peel
three thousand suns
uncharted,
on the palm lines.
our silence travels us
in unknown eyes,
but we still remember them
but we still remember those,
long back to the future
in two-tone thread
hanging and caressing
the inflated breasts
of pulsating darkness,
those words being snatched
before they were captured.
-Do you dance?
Panagiotis Xourafas
12/6/17
I.
εξω από κάθε παράθυρο
το στερέωμα του Βίνσεντ
στερεωμένο στα φύλλα του,
μα στα άφατα καρδιοχτύπια
ακροπατούν τα μονοπάτια
να προλάβουν πριν το φως
τα βήματα των θλίψεων,
όσο ακροβατούν τα κύματα
να θραύσουν το ασαλάγητο
θεμέλιο του κακού
II.
πίσω απ' τις κουρτίνες
μέσα απ' τα σκεπάσματα
κρύβω την ανυπαρξία μου,
δαγκώνω τα χείλη του κενού
για μια χορδή ευφορίας
λίγο ζωντανό χρώμα ζωής
που σπάει με το πρώτο δάκρυ
που κολλάει για να ξανασπάσει,
υπενθυμίζοντας στην κόλλα
πόσο εύθραυστη είναι η αγάπη
.................
I.
outside each window
Vincent's universe
fastened to its shutters,
but to untold heartbeats
paths walk on their toes
for the steps of sorrow
to catch up with the light,
as long as the waves swing
to fracture the soundless
foundation of evil
II.
behind the curtains
into the bedding
I hide my nonexistence,
and bite vacuum's lips
for a string of euphoria
for a little vivid color of life
breaking by the first tear
sticking till it breaks again,
reminding to the glue
how fragile love is
Panagiotis Xourafas
20/5/2017
Εσύ κι εγώ κλειδωμένοι
στον ύπερο του ανθούριου
μόνο η πνιχτή ανάσα
του ανείπωτου χαλαζία
να ραγίζει τα σχήματα.
Ξεχασμένος οιωνός
στο χώμα κάτω ακλαυτο,
το αυγό του πουλιού
σαν σπασμένο βιτρό
μιάς αγέννητης θνητότητας,
σε τομή εγκάρσια κείται
στο παγωμένο ξέφωτο
του υπερβόρειου δάσους
................
You and me locked
in the anthurium's pistil
only the choked breath
of the untold quartz
to cracking the shapes.
Forgotten omen
tearless οn the ground,
the ovule of the bird
like a broken stained glass
of an unborn mortality,
is lying in cross-section
in the frozen clearing
of the hyperborean forest
Panagiotis Xourafas
Φύλλα
προσκείμενα
στο ηλιοβασίλεμα
καρδιές κρεολές
αρτηρίες και φλέβες
ροές πλασμένες από
λιανόκλαδα και χέρια,
θηκάρια και μέσα λάμες
υπολοίπων φεγγαριών
τις γυάλινες νύχτες
λευτερώνονται
μαχαιρώνοντας
το μπόσικο σύμπαν
δραπετεύουν
από τις τσέπες τους
σκίζουν ορίζοντες
κι απλώνουν αίμα
στα λιθάρια τους
τα γιομάτα χέρια τους
ν' αδειάσουν το κενό,
φίλα προσκείμενα
αραιά χαμογελούν
δύο σύννεφα παιδιά
ακονίζοντας σιωπηλά
την χαλκή αγωνία τους
στο ακόνι της δύσης.
...................
Leaves
adjacent
to the sunset
creole hearts
arteries and veins
streams made of
thin branches and hands,
sheaths and inside blades
of remaining moons
in the glassy nights
are freed
stabbing
the loose universe
escaping
from their pockets
they sliver horizons
and spread blood
on their stones,
their wretched hands
as to empty the gap,
while friendly adjacent
two kid clouds
smile thinly
sharpening silently
their copper distress
at the grindstone of the west.
Panagiotis Xourafas
11/05/17
διπλό άγγιγμα του αντίχειρα
και μύρισα τον ήχο της εικόνας
.........
double flicking of the thumb
and I smelled the sound of the picture
Panagiotis Xourafas
(Απρίλιος 2017)
ανακάλυψα απόψε
σταθερά που κρύβεσαι,
σε ευθείας σκοτεινής
το ουράνιο τσάκισμα
μπαντιέρα τρεμάμενη
θαλασσογραφίας άγνωστης
ενεά στο μισοσκόταδο
σαν καντήλι λερωμένο
από αχτίδες στέρφες
έμαθα πως σε υπομένουν
τροφοβλάστες άγρυπνες
που πνίγουνε στην ώχρα
το ξερό αίμα της μνήμης,
κι αποσταγμένα αρχαία πάθη
κυανοφυκών στα τρίσβαθα
πως σε ποδοπατούν
ω πορφυρόσχημο
της αλλαγής αιδοίο
γνέφει στα νέφη δυτικά
η ελαχιστότητα της, κι έτσι
όπως ανεμοσκορπίζομαι
ραγίζει η ρώγα του γαλαξία
...........................
I found out tonight
where you constantly hide,
in the dark straight line
of the celestial crumple
a flickering flag
of an unknown seascape
speechless in half light
like a candle soiled
from sterile beams
I've learned that
sleepless trophoblasts
manage to endure you
drowning in the ocher
the dry blood of memory
and distilled ancient passions,
blue green algae in the vast depths
that trample on you
Oh, purple shaped
change of the vagina,
its minimality whispers
to the clouds in the west
and as I scatter in the wind,
the galaxy's nipple
keeps cracking
Panagiotis Xourafas
Πόσο ζυγίζει ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα;
Πόσο ζυγίζουν χώρια το αμπαλάζ
χώρια τα τριαντάφυλλα;
Πόσο ζυγίζουν τα τριαντάφυλλα
χώρια τα σεπαλα , χώρια τα κοτσάνια;
Πόσο ζυγίζουν τα κοτσάνια
χώρια τα φύλλα,χώρια τα αγκάθια;
Πόσο ζυγίζουν τα αγκάθια
χώρια η νότη, χώρια η νιότη;
Πόσο ζυγίζει το τριαντάφυλλο
χώρια το χέρι, χώρια το αίμα;
Πόσο ζυγίζει ένα ποίημα
χώρια το τριαντάφυλλο;
.......................
How much does a bouquet of roses weigh?
How much does
the packaging itself weigh
without the roses?
How much the roses weigh
without the sepals,without the stalks?
How much do the stalks weigh
without the leaves,without the thorns?
How much do the thorns weigh
without the moisture,without the youth?
How much does the rose weigh?
without the hand,without the blood?
How much does a poem weigh
without the rose?
Panagiotis Xourafas
Μαζευόμαστε εδώ
σε έναν κύκλο
που τον λένε έλλειψη,
καθένας μας σε τριάδες
σχηματίζουμε κάθε φορά
ένα τρίγωνο σκαληνό
εγγεγραμμένο
ένας κύκλος κύκνος
μια άναυδη τελειότητα,
ετοιμάζουμε δέηση
στην βαρβαρότητα
στην ανθρώπινη βεβαιότητα
που πασχίζει να συλλάβει
το άπειρο, αιχμάλωτο
στην απόχη της αποχής,
σαν το φως που γλιστράει
στη χαραμάδα χαράματα
και σου καίει τα βλέφαρα,
για κείνα τα συναισθήματα
από ενισχυμένο σίδηρο
που σκίζουν τις σάρκες
μαζευόμαστε εδώ,
χωρίς κανένα σχέδιο
γιατί αυτό ήταν το σχέδιο.
..............
We're gathered here
in a circle
which they call lack,
each of us in triplets
we form each time
a scallop triangle
Registered
a swan circle
an uncanny perfection,
we prepare forgiveness
to barbarity
to human certainty
which is struggling to capture
the infinite, captive
in the face of abstention,
like the light that glides
in the heap of dawns
and burns your eyelids,
for those feelings
of reinforced iron
which tears the flesh
we gather here,
without any plans
because that was the plan.
Panagiotis Xourafas
Χανιά, 11/3/17
