All' Αnima Μia

Dell'inesausta tua miseria godi.
Tanto ti valga, anima mia, sapere;
sì che il tuo male, null'altro, ti giovi.
O forse avventurato è chi s'inganna?
né a se stesso scoprirsi ha in suo potere,
né mai la sua sentenza lo condanna?
Magnanima sei pure, anima nostra;
ma per quali non tuoi casi t'esalti,
sì che un bacio mentito indi ti prostra.
A me la mia miseria è un chiaro giorno
d'estate, quand'ogni aspetto dagli alti
luoghi discopro in ogni suo contomo.
Nulla m'è occulto; tutto è sì vicino
dove l'occhio o il pensiero mi conduce.
Triste ma sollegiato è il mio cammino;
e tutto in esso, fino l'ombra, è in luce.
....................................................................
You delight in your unending misery./ Such, my soul, should be the worth of knowledge, / that your suffering alone should do you good.//Or is the self-deceived the lucky one? / He who cannot ever know himself / or the sentence of his condemnation? / Still, my soul, you are magnaminous;/ yet how you thrill to phantom opportunities, / and so are brought down by a faithless kiss.//To me my misery is a bright summer day,/ where from high up I can make out /every facet, every detail of the world below./ Nothing is obscure to me; it's all right there,/ wherever my eye or my mind leads me.// My road is sad but brightened by the sun;/ and everything on it, even shadow, is in light.
.................................................
Χαίρεσαι στην ατέλειωγη δυστυχία σου./ Αυτό ψυχή μου,θα πρεπε να είναι το αντίτιμο της γνώσης,/ Που ο πόνος σου από μόνος θα σου 'κανε καλό/ Ή τάχα είναι τυχερός ο που αυταπατάται;/ Αυτός που αδυνατεί να γνωρίσει τον εαυτό του /Ή την ποινή της καταδίκης του;// Ακόμα ψυχή μου είσαι μεγαλόψυχη,/Aκόμα συγκινείσαι να πλάθεις ευκαιρίες, / Κι' έτσι σε θλίβει ακόμα,ένα άπιστο φιλί.// Για μένα,η δυστυχία μου είναι μία λαμπρή καλοκαιρινή μέρα,/ Όπου από ψηλά, να διακρίνω μπορώ / Kάθε άποψη, κάθε λεπτομέρεια τού κόσμου κάτω.//Τίποτα δεν μου είναι σκοτεινό,είναι όμορφα εκεί,/ Όπου το βλέμμα ή το μυαλό με οδηγούν./ Ο δρόμος μου είναι στενάχωρος, μα τον φωτίζει ο ήλιος,/Καί όλα σ' αυτόν, ακόμα κι' η σκιά, είναι ολόφωτη.

Umberto Saba