Stars huddle into tears
which smear a cardigan.
How many stars !
They plummet into the dream-garden
under the castle, and in the mornings
we gather them in bucket-fulls.
They turn to blueberries,kisses,
hot-cross buns, into the poetic dust
which falls on suffering,
on future plans and on pianos.
Not that many poems breathe.
Some days are more here than others.
.................................................
Τ'αστέρια σωρεύονται σε δάκρυα
επαλείφοντας πλεχτή ζακέτα.
Τόσο πολλά αστέρια!
Αλφαδιάζονται στόν κήπο τ'ονείρου
κάτω απ'το κάστρο,καί τίς αυγές
τά δρέπουμε σε ολόγιομα κύπελλα.
Γίνουνται μύρτιλα,φιλιά,καυτά γλυκόψωμα,
μέσα στή ποιητική σκόνη που απλώνει
πάνω στό πόνο,στά μελλοντικά σχέδια καί στά πιάνα.
Δεν αναπνέουν πολλά ποιήματα.
Κάποιες μέρες είναι πιό πολύ εδώ, από άλλες.
Meta Kusar
No comments:
Post a Comment