J + J

Είμαστε 
δεν είμαστε 
Δυο στρώματα  
φαιού βασάλτη

Που συνθλίβουν 
στο σεντόνι τους 
Μια άγρια φράουλα.
 
Μας ξυπνάει απότομα 
Ο ήλιος που ψυχορραγεί
στο δυτικό παράθυρο 

Κι απλώνει ολόγυρα 
κερί καυτό ν’ αντέξουν 
Της ερήμου τα φτερά. 

Με το γύρισμα της μίζας 
Το φεγγάρι ξεπροβάλλει 

απ' τις ακτίνες της μηχανής
στη δερμάτινη σέλα 

Κι η φύση κουρδισμένη 
υποδέχεται τον συνθέτη
Και την Αντελίτα του. 

 
Μέχρις ότου βρεθεί 
εκείνο που έμοιαζε 
ολότελα χαμένο
Θα επιστρέφω:

Το ταξίδι μου 
θα ‘ναι η ζητωκραυγή 
του σκοταδιού

Θα ‘ναι ο στεναγμός 
του γιασεμιού 
πριν τη γλυκιά αγκαλιά  
Της νύχτας των διαττόντων

Θα ‘ναι το ποδοβολητό 
του αλόγου στο λιθόστρατο 
που κυνηγά την πτώση του
με οιστρήλατη μανία

Θα ‘ναι ακροτελεύτια 
η πορφυρή γαλήνη
ή κάτι που μοιάζει
με ανακωχή.



........



We are
more or less
Two layers
of gray basalt

Crushing
on their sheet
A wild strawberry.
 
The soul-bleeding sun

wakes us up abruptly
through the west window

Spreading all around
hot candle to endure
The wings of the desert.

By turning the starter on
Full moon is rising
from the wheel spokes

to the leather saddle

And nature is tuned
welcoming the composer
And his beloved Adelita.

Until it is found out
what seemed at first
as completely lost
I'll be coming back:

My journey will be 

the cheering
of darkness

The sigh
of jasmine before 

the sweet embrace of
The night of San Lorenzo

The horse's footstool
on cobbled ground
while pursuing its downfall

in estrous blazing fury

Will be purple peace

at its final edge 
or a thing similar
to a truce.

Panos Xourafas

Vipera Verde

Ράβε ξήλωνε τα κύματα 
και πέταξε η θάλασσα  
στην ρωγμή του βράχου 
το παλιό γνωστό της δέρμα 
σαν πράσινη μικρή οχιά.

Οργισμένες οι φολίδες 
κάθε στιγμιαίο δάκρυ τους 
και μια φυσαλίδα ασφυξίας
που εκτονώνεται κρυφά
στη γραμμή του αίματος.

Σαν κισσός δηλητηριώδης 
στο σώμα του νέου φωτός 
που αδυνατεί να γεννηθεί,
τυλίγεται το βράδυ απόψε 
η νιόβλαστη ταραχή μου.




Λονδίνο 
2018
(Art: Camilla Derrico) 



……..



Sewing and unpicking 
waves of the sea tossing 
her well-known old skin 
through the rock’s crevice 
like a small green viper. 

Angry reptilian scales
each momentary tear
is a suffocation bubble
while vented secretly
in the bloodline.

Like poison ivy, round
the body of new light
unable to be born
my fledgling agitation
is coiled tonight.

Panagiotis Xourafas

Θεώρημα - Theorem

 

Ω υποτείνουσα της καθόδου 
Το τετράγωνο των κυμάτων σου 
Με θλίβει στις κλειστές γωνιές 
Των τετράγωνων πλευρών σου 

………

Oh hypotenuse of descent

The square of your waves

Hurts me in the strait angles

Of your square sides

Panos Xourafas 

Η Παρουσία Της Αγάπης - The Presence Of Love

Και στης ζωής την πιο θορυβώδη ώρα 
ψιθυρίζει ακόμη η ατελείωτη αγάπη σου
σαν καρδιάς παρηγορητικός μονόλογος.

Πλάθεις τις ελπίδες μου, με δημιουργείς 
και την αγάπη οδηγείς με της καρδιάς 
το σφυγμικό το κύμα, σ'όλο μου το είναι.

Πλαγιάζεις στις ατέρμονες σκέψεις μου 
Σαν το ξανθό φως του δειλινού, σαν το ρικνό 

νερό του ποταμού παραμονή καλοκαιριού 

ή το καθρέφτισμα του σύννεφου στη λίμνη. 

Κοιτάζοντας στον ουρανό, που γέρνει πάνω σου, 

πόσο συχνά μακαρίζω της μοίρας το παιχνίδι

εκείνο, που μ'έκανε να σ'αγαπήσω. 



.................

And in Life's noisiest hour,
There whispers still the ceaseless Love of Thee,
The heart's Self-solace and soliloquy.

You mould my Hopes, you fashion me within;
And to the leading Love-throb in the Heart
Thro' all my Being, thro' my pulse's beat;

You lie in all my many Thoughts, like Light,
Like the fair light of Dawn, or summer Eve
On rippling Stream, or cloud-reflecting Lake.

And looking to the Heaven, that bends above you,
How oft! I bless the Lot that made me love you.




Samuel Taylor Coleridge 

Γραμμές - Lines

Από παλιά, η πιο 
αντιπαθητική φράση
που θυμάμαι ήταν το 
«αν το θες μπορείς, 
στο χέρι σου είναι.»
Μεγαλώνοντας είδα 
ότι το μόνο ανεξίτηλο 
πράγμα στο χέρι μου
ήταν οι γραμμές του. 
Τόσα χρόνια ιδιες 
κι απαράλλαχτες,
αγέραστες, αγέλαστες
αγεωγράφητες. 
Τόσα χρόνια εκεί 
ουράνια τόξα τσέπης
υπό κατασκευή, 
έτσι γιά να έχω 
την ευφάνταστη 
προοπτική.
Να όμως που το έργο 
φοβάμαι παρατράβηξε 
και οσονούπω η σύμβαση
θα μου καταγγελθεί.


...............



From my early days, 
the most obnoxious phrase
that I can remember is 
"Can do it if you want, 
it's in your hands."
Growing up I saw
that the only indelible
thing in my hand
were its lines.
So many years 
self-same 
and unchanged,
ageless, sullen
and uncharted.
So many years 
lying there like
pocket rainbows
under construction,
just to have
the imaginative
perspective.
But now the project
I fear has been overdone
and soon my contract
will be reported.

Panos Xourafas

Οι Γραμμές Των Χεριών Μας - Les Lignes De Nos Mains

 

Οι Γραμμές των χεριών μας
Δεν είναι παράλληλοι
από ορεινά μονοπάτια
ρωγμές σε κορμούς δέντρων
ίχνη ομηρικών μαχών.

Οι γραμμές των χεριών μας
δεν είναι γεωγραφικά μήκη
από περιβλήματα τάφρων
αυλάκια σε πεδιάδες
ακτίνες στα μαλλιά
μονοπάτια στους θάμνους

Δεν είναι
σοκάκια πόνου
κανάλια δακρύων
κανάλια μίσους
λουριά βιαιοπραγίας
ή απαγχονισμού
ούτε μερίδες
ούτε φέτες
ούτε εξαρτήματα
Απ'αυτό…από κείνο…

Οι γραμμές των χεριών μας
δεν είναι κίτρινες
δεν είναι μαύρες
δεν είναι άσπρες
δεν είναι σύνορα
λάκκοι,χαντάκια 
ανάμεσα στα χωριά μας
σχοινιά να δέσουν 
δέσμες μνησικακίας.

Οι γραμμές των χεριών μας
είναι γραμμές ζωής
γραμμές πεπρωμένου
γραμμές καρδιάς
γραμμές αγάπης,
μαλακές αλυσίδες 
που μας συνδέουν
τον ένα με τον άλλο,
Τους ζώντες με τους νεκρούς.

Οι γραμμές των χεριών μας
δεν είναι λευκές
δεν είναι μαύρες
δεν είναι κίτρινες.

Οι γραμμές των χεριών μας
Ενώνουν τα μπουκέτα των ονείρων μας.



..........





Les lignes de nos mains
Ne sont point des parallèles
des chemins de montagnes
des gerçures sur troncs d’arbres
des traces de luttes homériques.

Les lignes de nos mains
ne sont point des longitudes
des boyaux en tranchées
des sillons dans des plaines
des raies en chevelures
des pistes dans la broussaille

Elles ne sont point
des ruelles pour les peines
des canaux pour les larmes
des rigoles pour les haines
des cordes pour pendus
ni des portions
ni des tranches
ni des morceaux
De ceci…de cela…

Les lignes de nos mains
ni Jaunes
Noires
Blanches
ne sont point des frontières
des fosses entre nos villages
des filins pour lier des faisceaux de rancoeurs.

Les lignes de nos mains
sont des lignes de Vie
de Destin
de Coeur
d’Amour.
de douces chaînes
qui nous lient
les uns aux autres,
Les vivants aux morts.

Les lignes de nos mains
ni blanches
ni noires
ni jaunes,

Les lignes de nos mains
Unissent les bouquets de nos rêves.

Bernard Dadié

Οι Τοίχοι Της Κάμαρας - Bedroom Walls

Οι τοίχοι της κάμαρας
είναι ακόμη ζωντανοί, 
μα έχουν μεγαλώσει πια, 
ιδρώνει η ταπετσαρία τους 
μα όχι και το αυτί τους.

Σαν φιλμ νουάρ σε σίγαση
-γιατί κοιμούνται οι γείτονες-
τα είδωλα αναμετρούνται, 
μα στην αρένα της σιωπής,
τους κρίνει η αυπνία μου.

Οι τοίχοι της κάμαρας 
είναι φτέρες και κόμπρες 
σε βραδινή απόκρυψη,
το φως που περικόβεται 
στη προκρούστεια κλίνη.

Και σαν τραβώντας με 
η συρτή φωνή της νύχτας
-που δεν καταλαβαίνει
διόλου από τηλεκοντρόλ-
ετοιμάζω βαλίτσες.

Οι τοίχοι της κάμαρας 
είναι ακόμη ζωντανοί,
μέσα τους κρύβεται
μιά άγνωστη ήπειρος,
ο μονάκριβος γιός μου.



.......................




The bedroom walls 
are still pretty alive,
but they've grown up,
their wallpapers sweat
but not their ear.

As in a muted film noir
for the neighbors are sleeping,
images confront each other,
finally, in the arena of silence,  
my insomnia judges them.

The bedroom walls
are ferns and cobras
in evening camouflage,
the light being cut off
on the Procrustean bed.

And as I am attracted to
the crawling voice of the night
-that doesn't comply to
any type of remote control-
I go packing my suitcase.

The bedroom walls
are still pretty alive,
an unknown continent
is hidden inside them,
my precious only son.

28/1/22

Panos Xourafas

Η Τελευταία Νύχτα - The Last Night

Γεννήθηκα πίσω από μια πρόσοψη φρικαλέα

Έφαγα γέλασα ονειρεύτηκα ένιωσα ντροπή

Έζησα σαν μια σκια

Μα ήξερα να τραγουδώ τον ήλιο

Τον ήλιο ολόκληρο εκείνον που αναπνέει

Μέσα σε κάθε στήθος και μέσα σε όλα τα μάτια

Τη σταγόνα της αθωότητας που λάμπει μετά τα δάκρυα.

........

I was born behind a horrid facade

I have eaten I have laughed 

I have dreamed I have been ashamed

I have lived like a shadow

Yet I have known how to extol the sun

The whole of the sun that breathes

Inside every chest and inside every eye

The drop of innocence shining after the tears.

Paul Eluard
 

Ο Λούκας και οι μάχες του με την ύδρα - Lucas, sus luchas con la hidra

ΟΣΟ ΓΕΡΝΑΕΙ, ΤΟΣΟ συνειδητοποιεί ότι δεν είναι εύκολο να την σκοτώσει. 

Εύκολο να 'σαι ύδρα, δύσκολο να την σκοτώσεις, γιατί όσο και να την σκοτώσεις κόβοντας της τα πολλά κεφάλια (μεταξύ επτά και εννέα σύμφωνα με αξιόπιστους συγγραφείς και ζωολόγια), οφείλεις να της αφήσεις τουλάχιστον ένα, αφού η ύδρα είναι ο ίδιος ο Λούκας, κι αυτό που θέλει ο Λούκας είναι να βγεί από την ύδρα αλλά να παραμείνει εντός του Λούκας, να περάσει απ' τον πολύ- στον μονοκέφαλο. Εδώ να σ' έβλεπα, λέει ο Λούκας ζηλεύοντας τον Ηρακλή που δεν αντιμετώπισε ποτέ ανάλογα προβλήματα με την ύδρα και μπόρεσε με μία και μόνο σπαθιά να την μετατρέψει σ' ένα ωραίο συντριβανάκι απ' όπου ξεπηδούσαν επτά ή εννέα πίδακες αίμα. Άλλο να σκοτώσεις την ύδρα κι άλλο να είσαι εσύ αυτή η ύδρα που κάποτε ήτανν μόνο Λούκας και τώρα λαχταράς να ξαναγίνει. Για παράδειγμα, της δίνεις μια στο κεφάλι που συλλέγει δίσκους κι άλλη μια σ' αυτό που τοποθετεί απαρεγκλίτως την πίπα αριστερά στο γραφείο και το ποτήρι με τους μαρκαδόρους δεξιά και προς τα πίσω. Ας δούμε τώρα τι πετύχαμε:

Χμμμ...κάτι καταφέραμε, δυο κομμένα κεφάλια προκαλούν κρίση στα εναπομείναντα, τα οποία πυρετωδώς στοχάζονται και ξαναστοχάζονται εν όψει του θλιβερού επικειμένου. Μ' άλλα λόγια: για μια στιγμή τουλάχιστον παύει να είναι καταπιεστική αυτή η επείγουσα ανάγκη να συμπληρώσει τη σειρά με τα μαδριγάλια του Τζεζουάλντο, πρίγκιπα της Βενόζας (του λείπουν του Λούκας, δυο δίσκοι της σειράς, απ' ό,τι φαίνεται έχουν εξαντληθεί, δε θα τους ξανακυκλοφορήσουν, κι αυτό του χαλάει την ευχαρίστηση ότι διαθέτει τους άλλους. Να κοπεί απ' τη ρίζα το κεφάλι που έτσι σκέφτεται, που έτσι επιθυμεί, που έτσι τυραννάει.) Απο την άλλη είναι ανησυχητικά καινοτόμο το ν' απλώνεις το χέρι σου να πιάσεις την πίπα, κι αυτή να μην είναι στη θέση της. Ας αξιοποιήσουμε αυτή τη θέληση γιά αταξία κόβοντας απ' τη ρίζα αυτό το κεφάλι φίλο του εγκλεισμού, της μπερζέρας δίπλα στο λαμπατέρ, του ουίσκι στις εξήμισι με δυο παγάκια και λίγη σόδα, των βιβλίων και των περιοδικών που σωρεύονται κατά σειράν προτεραιότητος. 

Ωστόσο, είναι πολύ δύσκολο να σκοτώσει την ύδρα και να επιστρέψει στον Λούκας, κι αυτό το συνειδητοποιεί όταν έχει ήδη φτάσει στη μέση της αιματηρής μάχης. Για αρχή, την περιγράφει σ' ενα χαρτί που έβγαλε απ' το δεύτερο δεξιό συρτάρι του γραφείου, όταν, εδώ που τα λέμε, χαρτιά υπάρχουν παντού ολόγυρά του, αλλά όχι κύριε, αυτή είναι η τελετουργία, για να μην μιλήσουμε και για το ιταλικό λαμπατέρ εκτατού βραχίονα τεσσάρων θέσεων εκατό βατ τοποθετημένο σαν γερανός πάνω από εργοτάξιο και λεπτοτεχνικότατα σχεδιασμένο έτσι ώστε η ακτίνα φωτός και τα λοιπά. Κεραυνοβόλο χτύπημα σ' αυτό το κεφάλι καθισμένου αιγύπτιου γραφιά. Πάει άλλο ενα, ουφ. Ο Λούκας πλησιάζει τον εαυτό του, το πράγμα αρχίζει να πηγαίνει καλά. 

Δεν θα καταφέρει ποτέ να μάθει πόσα κεφάλια του μένουν να κόψει, γιατί χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η Κλοντίν που του λέει πως πρέπει να πάει τρέ-χο-ντας στο σινεμά όπου παίζεται μια ταινία του Γούντι Άλεν. Προφανώς ο Λούκας δεν έχει κόψει τα κεφάλια με τη δέουσα οντολογική σειρά, γιατί η πρώτη του αντίδραση είναι όχι, με τίποτα, η Κλοντίν βράζει στην άλλη άκρη της γραμμής, Γούντι Αλεν- Γούντι Αλεν, και ο Λούκας μην με πιέζεις μωρό μου αν θες να βγάλεις κάτι απο μένα, πιστεύεις πως μπορώ να εγκαταλείψω έτσι αυτή τη μάχη που αναβλύζει πλάσμα και παράγοντα Ρέζους μόνο και μόνο επειδή εσένα σου 'χει κολλήσει αυτός ο Γούντι Αλεν, πρέπει να καταλάβεις ότι υπάρχουν αξίες και αξίες. Όταν στην άλλη άκρη της γραμμής το Αναπούρνα αφήνεται να γκρεμιστεί σαν ακουστικό στη βάση του, ο Λούκας καταλαβαίνει πως έπρεπε να σκοτώσει πρώτα το κεφάλι που οργανώνει, σέβεται και ιεραρχεί τον χρόνο, ίσως έτσι θα χαλάρωναν όλα ξαφνικά, οπότε πίπα Κλοντίν μαρκαδόροι Τζεζουάλντο ανάκατα και, φυσικά, Γούντι Αλεν. Τώρα πια είν' αργά, τώρα πια ούτε Κλοντίν ούτε λόγια για να συνεχίσει ν' αφηγείται τη μάχη, ποιό κεφάλι να κόψει αφού πάντα θα μένει ενα άλλο πιο αυταρχικό, είναι ώρα ν' απαντήσει στην αλληλογραφία που 'χει μαζευτεί, σε δέκα λεπτά το ουίσκι με τα παγάκια του και τη σοδίτσα του, είναι τόσο ξεκάθαρο ότι έχουν αρχίσει να ξαναφυτρώνουν, ότι το κόψιμό τους δεν χρησίμεψε σε τίποτα. Στον καθρέφτη του μπάνιου ο Λούκας βλέπει ολόκληρη την ύδρα, τα στόματά της και τα λαμπερά χαμόγελα, όλα τα δόντια έξω. Επτά κεφάλια, ένα για κάθε δεκαετία και, σαν να μην έφτανε αυτό, η υποψία πως μπορεί να του φυτρώσουν άλλα δύο, υπακούοντας σε κάποιες αυθεντίες ως προς υδρικά θέματα, αρκεί, φυσικά, να 'χει την υγειά του. 

http://www.textosenlinea.com.ar/cortazar/Un%20Tal%20Lucas.pdf

Julio Cortazar