J + J

Είμαστε 
δεν είμαστε 
Δυο στρώματα  
φαιού βασάλτη

Που συνθλίβουν 
στο σεντόνι τους 
Μια άγρια φράουλα.
 
Μας ξυπνάει απότομα 
Ο ήλιος που ψυχορραγεί
στο δυτικό παράθυρο 

Κι απλώνει ολόγυρα 
κερί καυτό ν’ αντέξουν 
Της ερήμου τα φτερά. 

Με το γύρισμα της μίζας 
Το φεγγάρι ξεπροβάλλει 

απ' τις ακτίνες της μηχανής
στη δερμάτινη σέλα 

Κι η φύση κουρδισμένη 
υποδέχεται τον συνθέτη
Και την Αντελίτα του. 

 
Μέχρις ότου βρεθεί 
εκείνο που έμοιαζε 
ολότελα χαμένο
Θα επιστρέφω:

Το ταξίδι μου 
θα ‘ναι η ζητωκραυγή 
του σκοταδιού

Θα ‘ναι ο στεναγμός 
του γιασεμιού 
πριν τη γλυκιά αγκαλιά  
Της νύχτας των διαττόντων

Θα ‘ναι το ποδοβολητό 
του αλόγου στο λιθόστρατο 
που κυνηγά την πτώση του
με οιστρήλατη μανία

Θα ‘ναι ακροτελεύτια 
η πορφυρή γαλήνη
ή κάτι που μοιάζει
με ανακωχή.



........



We are
more or less
Two layers
of gray basalt

Crushing
on their sheet
A wild strawberry.
 
The soul-bleeding sun

wakes us up abruptly
through the west window

Spreading all around
hot candle to endure
The wings of the desert.

By turning the starter on
Full moon is rising
from the wheel spokes

to the leather saddle

And nature is tuned
welcoming the composer
And his beloved Adelita.

Until it is found out
what seemed at first
as completely lost
I'll be coming back:

My journey will be 

the cheering
of darkness

The sigh
of jasmine before 

the sweet embrace of
The night of San Lorenzo

The horse's footstool
on cobbled ground
while pursuing its downfall

in estrous blazing fury

Will be purple peace

at its final edge 
or a thing similar
to a truce.

Panos Xourafas