РЕКЛАМА - Advertisement

δεν είναι  

η αγάπη, 

είναι το ρόδο 

που κρύβεται 

πίσω από 

το αγκάθι 

για να σωθεί 

από τον μεταλλικό

μοχλό

του θανάτου   

δεν είναι

η αγάπη, 

είναι το χέρι 

που χώνεται  

σε λαβωμένη 

λάβα    

μη και λαλήσει 

τη δική του γλώσσα, 

αυτήν στην οποία

λήμμα φόβος 

δεν υπάρχει 

δεν είναι 

η αγάπη, 

είναι το 

σκουριασμένο

γιασεμί 

που κλειδωθηκε

μεσάνυχτα 

στα μισάνοιχτα

στήθη, 

στα πάθη 

που σπαραξε 

το προβλέψιμο

σύμπαν 

δεν είναι  

η αγάπη,  

είναι 

ο Βλαδίμηρος  

με την Λίλια 

ασημένιοι, 

χέρι χέρι  

στον καναπέ 

του δυαριού  

στην Μόσχα, 

να δείχνουν 

οικογενειακές 

φωτογραφιες 

σε παλιά

κυριακάτικη 

εκπομπή

...................

this is not

love,

it is the rose

hidden

behind 

the thorn

to be saved

from the metallic

lever

of death

this is not

love,

it is the hand

inserted to

the wounded

lava,

not to speak

its own language

where

there is no entry

for fear

this is not

love,

it's the

rusty

jasmine,

locked

at midnight

in half-bare

breasts,

of passions

torn to pieces

by the predictable

universe

this is not

love,

it is

Vladimir

and Lilia

both silver,

hand in hand

on the couch

of their apartment

in Moscow,

showing

family

photos,

on an old

Sunday

TV program

Το Παραθύρι - La Vendana

Ο ουρανός σύννεφα ονειρεύεται για τον κόσμο τον πραγματικό

με ύλη ερωτευμένη με το χώρο και το φως.

Πάνω από ’ναν ύφαλο σκορπίζονται σήμερα οι αμμόλοφοι,

αμμουδιές με κύματα θαλασσινά που χιόνια είναι.

Τόσα τυχαία περάσματα, από περίτεχνη ιδιοτροπία,

μαζεύονται εκεί με ακαταμάχητη

στερεότητα που χαμογελά. Στις άκριες κατοικώ

καθώς βάθη διάφανα πυκνώνουν.

Ο άνεμος σκεπάζει, αποκαλύπτει, δυναμώνει

τα φύλλα πάνω στο κλαδί, τα κλαριά στον κορμό,

τους τοίχους, τα πρόστεγα, τους στύλους, τις γωνιές:

γαλήνη φανερωμένη του δειλινού

μιαν ήρεμη ζητά ματιά, μέσ’ από παραθύρι.

Οι λεπτομέρειες γίνοντ’ ένα με το φόντο:

πετραδάκια, πιο κει ένας φράχτης, έπειτα ένα σύρμα.

Συναντά κάθε λεπτό την άλω τη δικιά του –

ή τάχα είν’ ονειροφαντασιά τούτο το γυαλί;

Σαν το παραθύρι μου είμαι. Ο άνεμος με μαγεύει.

Ομορφιά τόσο λαμπρή, μα και με τόση σοφία,

ανάμεσα στον ήλιο και το νου! Λέξεις υπάρχουν στιλβωμένες

μα εγώ έτσι θα ’θελα να γνωρίζω, καθώς του Ιουνίου ο άνεμος.

Της λεύκας το σάλεμα κάνει την αύρα ορατή,

σε γαλήνης κύκλο με κλείνει το σούρουπο

κι ένας ουρανός που υψώνεται τον ορίζοντά μου ακολουθεί.

 .........

Jorge Guillen

Babe I'm Gonna Leave You

Στα ηχεία η Joan Baez 
διασκευάζει Led Zeppelin: 
"Babe, I'm gonna leave you". 
Στα πίσω καθίσματα 
μιά διπλωμένη θάλασσα. 

Που και που ξεσπούν 
δυό αφρισμένα χαμόγελα 
στη ματωμένη πέτρα 
και μετά ξεθυμασμένη  
μιά χρυσαφένια σιωπή
σαν παραμένουσα δύση 
άδικα ξοδεμένου φωτός 
που πάει, έρχεται και φεύγει
μέσα από το παρμπρίζ. 

"I'll leave you when 
the summer comes along"
Το καλοκαίρι έφυγε. 
Δεν με πονάς πιά.
Ακόμα με πονάς.

..........

Joan Baez on the speakers
adapting Led Zeppelin:
"Babe, I'm gonna leave you".
In the back seats
lies a folded sea.

Every now and then

two frothy smiles

breaking out
on the bloody stone
and after that 
a palled goldish silence

like a remaining sunset
of unjustly spent light
that comes and goes again
through the windshield.

"I'll leave you when
the summer comes along "
Summer is gone by now.
It doesn't hurt anymore.
It still hurts.

9/11/17

Panos Xourafas

Υπάρχει Μοναξιά Του Χώρου - There Is A Solitude Of Space

Υπάρχει μοναξιά του χώρου
και μοναξιά των θαλασσών
και μοναξιά θανάτου, κι όλες
μοιάζουν εσμοί πρωτευουσών

μπροστά στο πολικό τοπίο
-μια περατή απεραντότης-
εκεί που η ψυχή ανοίγει
και δέχεται τον εαυτό της.

....................

There is a solitude of space
A solitude of sea
A solitude of death, but these
Society shall be
Compared with that profounder site
That polar privacy
A soul admitted to itself—
Finite infinity.

Emily Dickinson

Σιωπή - A Callarse

Τώρα θα μετρήσουμε ως το δώδεκα

και θα μείνουμε όλοι ακίνητοι

για μια φορά κατά πρόσωπο με τη γη,

ας μην μιλήσουμε σε καμία γλώσσα·

ας σταματήσουμε για ένα δευτερόλεπτο,

μην κουνώντας τα χέρια μας τόσο πολύ.

Θα ήταν μια ξεχωριστή στιγμή

χωρίς βιασύνη, χωρίς μηχανισμούς·

θα ήμασταν όλοι μαζί

σε μια ξαφνική παραδοξότητα.

Ψαράδες στην παγωμένη θάλασσα

δεν θα έβλαπταν τις φάλαινες

και ο άντρας που μαζεύει αλάτι

δεν θα κοίταζε τα πληγωμένα χέρια του.

Εκείνοι που ετοιμάζουν πράσινους πολέμους,

πολέμους με αέριο, πολέμους με φωτιά,

νίκες χωρίς επιζώντες,

θα φορούσαν καθαρά ρούχα

περπατώντας με τους αδέλφια τους

στη σκιά, δίχως να κάνουν τίποτα.

Αυτό που θέλω ας μην συγχέεται

με την απόλυτη αδράνεια.

Η ζωή είναι αυτό που είναι...

Αν δεν ήμασταν τόσο ξεροκέφαλοι

για τη διατήρηση της ζωής μας σε κίνηση,

και δεν κάναμε απολύτως τίποτα για μια φορά,

ίσως τότε μια πελώρια σιωπή μπορούσε

να διακόψει αυτήν τη θλίψη

του να μην καταλαβαίνουμε ποτέ τον εαυτό μας

και να τον απειλούμε διαρκώς με θάνατο.

Τώρα θα μετρήσω ως το δώδεκα

θα μείνετε σιωπηλοί και εγώ θα φύγω.

....................

 Pablo Neruda

Ψυχάνθεμα - Psychanthemums

Σε είδα στον ύπνο μου  •  τόσο ανυπόφορα λευκό 

δεν έφερνες σε Μάη εσύ  •  είχες στα δόντια αίμα μοβ

μαύρα γατίσια βότσαλα  •  στη θέση των ματιών για μάτια.

Σαν θάνατος με αρχές άνοιας  •  τι ήρθες τώρα δα να δρέψεις

πλανιόσουν στα άγρια άγανα  •  και σχίζανε τα χείλη σου

από του ήλιου το μαστίγωμα  •  στις εξοχές των βράχων 

Αγριεμένο αλάτι άπλωνες  •  στου χρόνου την παλιά πληγή 

και ούρλιαζε το έκπαγλο  •  παγώνι στο προαύλιο 

τα μακριά απόμακρα φτερά του ενώ  •  κρoτάλιζαν τις σκέψεις 

Πεντάβρωμα ήταν τα ρούχα σου  •  με ολοκάθαρη πειθαρχία

γεμάτες κι οι κωλότσεπες  •  με σάπια υπόλοιπα τροφής

για να καλύψεις την αποφορά  •  άρωμα του σωρού φορούσες.

Να κρυφτώ πάσχισα στη βροχή  •  μα ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο 

αμίλητες το μαρτυρούν  •  ανθρώπινες μορφές στο κάρβουνο 

παραπατώντας στον αρμό  •  παραληρώντας στο κενό 

Συνηχώντας την απόκληρη σιωπή  •  με το ουρλιαχτό του ανθρώπου: 

κι αν προσπαθούν τα κάγκελα  •  να διαμελίσουνε το φως

θε να σαρώνουν τα ψυχάνθεμα  •  της λησμονιάς τις λόγχες 

19/5/20

Κορυδαλλός 

.....................

I saw you in my sleep • so unbearably white

you did not look like May • you had purple blood on your teeth

and black feline pebbles • for pupils instead of pupils

Like Death with incipient dementia • uncertain of what to reap 

wandering in the wild awns • while your lips were torn

from the whipping of the sun • on rocky protrusions 

Furious salt you have spread • on the old wound of time

and the stunningly beautiful peacock • screamed in the courtyard

while its long and distant wings • were rattling in your thoughts

So dirty were your clothes • with pure discipline

so full were your hip pockets • with rotten leftovers

so as to cover the stench • cheap perfume you wore.

Struggled to hide in the rain • but nothing's hidden under the sun

charcoal human shapes and forms • do silently testify to it 

stumbling in the joint • maundering in the void

Resonating outcast silence • with the scream of man:

and if prison railings wish • to amputate the light

soul flowers will sweep • the spears of forgetfulness.

Panagiotis Xourafas

Εφάπαξ - Lump Sum

Σκέφτηκα να πάω 

εθελοντής στον Άρη,

έτσι όπως τα υπολόγισα 

φαντάζει ωραίο μέρος 

να περάσω τα γεράματα

Θα χει κόκκινα πρωινά 

και πορτοκαλί απογεύματα,

νύχτες σε χάλκινη σίγαση

από ήχους και απεικάσματα 

σε απάτητα καλντερίμια 

Τέρμα οι γαλάζιες θάλασσες 

με τις ασάλευτες βάρκες τους 

και αντίκρυ οι βεράντες της γης 

κισσοδεμένες σε πανσέληνους,

τέρμα τα νοικιασμένα όνειρα 

Άσε που τα καλοκαίρια 

δεν θα μαι στη δεινή θέση 

να προσέχω μην ξαναπάω

σε νησιά μεγάλα ή μικρά  

που στο μαζί είχα γυρίσει 

Θα είμαι μονάχα εγώ με μένα 

κι ελάχιστη βαρύτητα επ' ώμων.

Θα είμαι ο Ντι Κάπριο και η Κέιτ 

σε χάι τεκ θολόσπιτο να ζούμε 

τον Τιτανικό του Κάμερον.

(17/10/2020)

..............

I thought of going

volunteer on Mars,

as I have calculated 

seems like a nice place

for my old age

There'll be red mornings

and orange afternoons,

nights in copper mute

of sounds and depictions

on untrodden cobbled streets

The seas of blue are over

with their moveless boats

and the opposite earth terraces 

in ivy tied up to full moons,

no more rented dreams

Plus, fortunately the summers

I won't be in a miserable situation

being careful not to go again

on islands large or small

we had wandered together

It will only be me and I

and low gravity on my shoulders.

I will be Di Caprio and Kate

in a high-tech vaulted home

living in Cameron's Titanic.

Panagiotis Xourafas