Έναστρον - Starriness

Εξω ο σκοτεινός
ασφαλτόδρομος 
με το φωτόδερμα
της αιθάλης,
σώμα χωρίς αρχή 

και χωρίς τέλος.
Μέσα η μελιηδεία
-μα τόσο ανιαρή-
παρουσίαση, 

μιάς ενδιαφέρουσας
δολοπλοκίας λέξεων.

Τι κι αν το συνώνυμο
για το άπειρο ειναι
ανάμεσα στο άπυρο

και στο διάπυρο;
Τι κι αν το αντώνυμο
για το άπειρο είναι

ή όχι το ανάπειρο;
Απαγγέλλει μα
δεν απαγγέλεται,
η οδύνη της ποίησης. 

Απορία:
Τι κάθεται ο ποιητής
μπροστά στην πόρτα;
Nα εμποδίσει αυτούς
που μπαίνουν ή αυτούς
που βγαίνουν;




......................




Outside the dark
asphalt around the
radiant skin of smoke,
a body with no beginning
and with no end.
Inside, the sweet
as honey, but  
so very dull
presentation,
of an interesting
intrigue of words.


What if the synonym
for infinite or inexperienced
is between fireless and fiery?
What if the antonym
for infinite, is
in fact, finite or cripple?
It recites but
can not be recited,
the anguish of poetry.


Query:
Why the poet is standing
before the door?
To prevent those
entering or those
coming out?






Panagiotis Xourafas

Η Λύπη Που Λείπει - Sadness Missing

                         
                       Ι

Λίγο πριν, ενα κεφάλι
περιστεριού στο κράσπεδο
ευθυγραμμίζεται σαν νήμα
με την οφειλή που πληρώνει
με ένα βασιλικό στο χέρι.
Έρωτας άνευ όρων.

                      II

Σε κοιτάζω πάντα αγάπη
όπως την πρώτη φορά:
Οι γραμμές του μετώπου σου
ειναι οι μάχες που ακόμα δεν έδωσα' 

στα μετόπισθεν κάθετα όνειρα 

επιχρωματίζουν τις φυλακές μας. 

Αναχωρώ. Σε συντεταγμένων θαλασσών
τα αχαρτογράφητα νησιά ερίζω, αναζητώ-
ντας το ελεύθερο υποπολλαπλάσιο.

                    III

Ετσι ήθελε η καρδιά.
Φανερά να χωριζόμαστε,
μυστικά να σμίγουμε
σε ιδιόκτητα κελιά
απο νερό και άργιλο,
με μια πρωτόλεια κραυγή.

                     IV

Γυμνοί υπό το σεληνόφως
αποκρυπτογραφούμε
ένα καινούργιο σύμπαν.
Αφού στο απόγειο του
κύματος είναι η λύπη
που λείπει, κι ακροβατεί
η φθορά ως συνειδητότητα,
που τελειώνει το τέλος
που αρχίζει η αρχή;




...........................





                    I

Shortly before, a head
of a dove on the wayside
is aligned like a thread
to the debt paying
with a basil in hand.
Unconditional love.


                   II

I look at you love always
like the first time:
The lines of your face
are the battles I have not yet fought' 
in the rear, vertical dreams
counterstain our prisons.
Ι depart. In uncharted islands 
of coordinated seas I dispute,
seeking for free submultiple.


                   III

So wanted the heart.
Separate clearly,
Mingle secretly
in private cells
made of water and clay,
with a cry of juvenilia.


                    IV

Naked in the moonlight
we decipher
a new universe. 
But if, on the peak of
the wave sadness is that
is missing, and waste 
acrobats as consciousness,
where does the end ends
and where the beginning starts? 




Panagiotis Xourafas 

Ου Κλέψεις - Thou Shalt Not Steal

Ου κλέψεις τον ήλιο,
την αυγή μην πεθυμήσεις
όταν ο ανθός της απροκάλυπτης ντομπροσύνης
νυμφευτεί την εντιμότητα του γαλάζιου
τότε θα αποφανθεί ο εσωτερικός δικαστής.
Γλύκα της ανοιξιάτικης ραστώνης
τ' όνειρο του παιδιού απο λευκό ξεφτισμένο δέρμα
κι ο ουρανός οι ίριδες των λησμονημένων.

Ου κλέψεις την ορμή,
την παρόρμηση των αγγέλων 
να κρυφοκοιτάξουν απο το φινιστρίνι της μνήμης
στην κόλαση των παιδιών. Πάλι θυμός και θλίψη
και ντροπή κολλημένα ολα με σελοτέιπ
στο τζάμι του παραθύρου του παιδικού δωματίου.

Ου κλέψεις τα δάκρυα,
που τρέχουν γαλήνια στο κατόπι των αθώων παρειών
της νύχτας. Μα δεν αντίκρισε ποτέ η μέρα σιωπή
τόσο ανίερη και άγονη, όπως εκείνη των παλιών παπουτσιών
εκεί στο πορτμπαγκάζ της παλιάς mercedes.



.........................................




Thou shalt not steal the sun,
at dawn do not desire
when the flower of unprejudiced uprightness
is engaged to the honesty of blue
then the inner judge will decide.
Sweetness of spring indolence 
the dream of the child out of white frayed leather
and the sky is the irises of the forgotten.

Thou shalt not steal the rush,
the impulse of the angels 
to peek from the porthole of memory
through children's hell. Again anger and sadness
and shame all stuck with sellotape
on the window pane of the child-room.

Thou shalt not steal the tears,
running out peacefully after the innocent cheeks
of the night. Never has the day ever seen a silence
so unholy and barren, as that of the old shoes
inside the porte-bagages of the old mercedes.







Panagiotis Xourafas

Τι Κριμα Που Γκρεμίστηκε Το Τείχος - What A Pity The Wall Was Shattered

 
 

Πρώτα πιστεύαν οι από κει
πώς εδώ ζούσε η Ελευθερία
και οι από δω πως από κει
υπήρχε η τάξη κι η εργασία.

Τώρα διαπίστωσαν μαζί
ότι το τείχος δεν έπρεπε να γκρεμιστεί
γιατί ήταν άξιο μόνο του να συντηρεί
και τάξη και αξιοπρέπεια κι ελευθερία
το βράδυ μες στην ονειρική τους φαντασία.

Τι κρίμα που γκρεμίστηκε το τείχος
Και τώρα πώς να ζεσταθεί
Μες στην καρδιά το ψύχος;


 
......................




First the people from the other side
believed that here lived Freedom
and the people here that over there 
existed order and employment.

Now both sides realized that 
the wall shouldn't have been crumbled
'cause it was able by itself to maintain
orderliness and dignity and freedom
at night in their dreamy imagination.

What a pity the wall was shattered
And now how is it possible warming up
the coldness inside their hearts? 







Manos Hatzidakis
 

Γιατί Να Γεμίζει Η Καρδιά - Zertako Bete Bihotza

 












 




Γιατί να γεμίζει η καρδιά 
με τόσες πολλές λέξεις, τη γη, την ελπίδα, 
με την αγάπη;

Γιατί η καρδιά είναι άδεια
χάνοντας τόσους στίχους; 
Είναι πάντα ξέχειλη η καρδιά 
πάντα άδεια, 
κι όλο κυλάει.



...................

Zertako bete bihotza
hainbeste hitzez, lurrez, esperantzaz,
maitasunez?
 
Zertako hustu bihotza
hainbeste bertso galduz?
Gainezka gelditzen da beti, bihotza
beti hutsik,
eta dariola.









Joxe Azurmendi
 
 

Αγέννητο - Unborn

Έχει γίνει ενα κομμάτι
Δικό μου. Ισως και να εγκαταλείψω 

Το ποίημα. Δεν θα το μάθαινε κανείς
Εκτός απο μένα. Θεέ μου θα πρεπε να ξέρω

Ποτέ ξανά να μην αρχίσω
Ένα ποίημα. Τώρα που η αρχή

Έγινε, δεν έχω κανένα δικαίωμα
Να πω τέλος. Κανένα δικαίωμα.

Εγκυμονώ μία ημέρα
Και δεν πρέπει να τη λέω ημέρα.

Ξέρω την γέννηση του
Αλλά όχι την ημερομηνία γέννησης του.

Τότε το ποίημα θα ζήσει, θα ζήσει
Έξω από την ζωή μου.

Θα το τυλίξω 
Σε χαρτί. Θα το αφήσω στο σκαλοπάτι σου.

 
 .................................





It has become a part
Of me. I might try to abort

The poem. Noone would know
But myself. God I should have known

Never again to start
A poem. Now that the start

Is made, I have no right
To say the end. No right.

I am pregnant a day
And must not call it a day.

I know its birth
But not its date of birth.

Then the poem will live, will live
Outside my life.

I will wrap
It in paper. Leave it on your step.





Paul Muldoon

Σκατζόχοιρος - Hedgehog

Το σαλιγκάρι κινείται
Σαν χόβερκραφτ,
Σηκωμένο ψηλά από ένα λαστιχένιο
Μαξιλαράκι δικό του, όσο μοιράζεται το μυστικό του
Με τον σκατζόχοιρο. Ο σκατζόχοιρος
Δεν μοιράζεται το δικό του μυστικό με κανένα.
Του λέμε "Σκατζόχοιρε, βγες έξω
Απο σένα και θα σ'αγαπήσουμε.
Δεν θέλουμε το κακό σου. Θέλουμε
Μονάχα να ακούσουμε αυτό
Που έχεις να μας πείς. Θέλουμε
Απαντήσεις στις ερωτήσεις μας."
O σκατζόχοιρος δεν μας αποκαλύπτει
Τίποτα, κρατώντας το όλο για τον εαυτό του.
Αναρωτιόμαστε τι έχει ένας σκατζόχοιρος
Να κρύψει, γιατί να είναι τόσο δύσπιστος.
Ξεχνάμε τον θεό
Κάτω απο αυτό το ακάνθινο στεφάνι.
Ξεχνάμε οτι ποτέ ξανά δεν
Θα εμπιστευτεί ενας θεός τον κόσμο.



..................




The snail moves
Like a hovercraft,
Held up by a rubber
Cushion of itself, sharing its secret 
With the hedgehog. The hedgehog
Shares its secret with noone.
We say 'Hedgehog, come out
Of yourself and we will love you.
We mean no harm. We want
Only to listen to what
You have to say. We want
Your answers to our questions.'
The hedgehog gives nothing
Away, keeping itself to itself.
We wonder what a hedgehog
Has to hide, why it so distrusts.
We forget the god
Under this crown of thorns.
We forget that never again
Will a god trust in the world.





Paul Muldoon

Επιθυμία & Ιδιοκτησία - Desire & Possession

Η επιθυμία κάνει τα πάντα ν' ανθίζουν.
Η ιδιοκτησία κάνει τα πάντα να μαραίνονται
και να ξεθωριάζουν.




Marcel Proust

Aλλαγή - Change

 
















Η αλλαγή συμβαίνει 
ακούγοντας πρώτα και ύστερα
κάνοντας διάλογο με ανθρώπους
που κάνουν κάτι που δεν πιστεύεις
πως είναι σωστό





Jane Goodall