Ου Κλέψεις - Thou Shalt Not Steal

Ου κλέψεις τον ήλιο,
την αυγή μην πεθυμήσεις
όταν ο ανθός της απροκάλυπτης ντομπροσύνης
νυμφευτεί την εντιμότητα του γαλάζιου
τότε θα αποφανθεί ο εσωτερικός δικαστής.
Γλύκα της ανοιξιάτικης ραστώνης
τ' όνειρο του παιδιού απο λευκό ξεφτισμένο δέρμα
κι ο ουρανός οι ίριδες των λησμονημένων.

Ου κλέψεις την ορμή,
την παρόρμηση των αγγέλων 
να κρυφοκοιτάξουν απο το φινιστρίνι της μνήμης
στην κόλαση των παιδιών. Πάλι θυμός και θλίψη
και ντροπή κολλημένα ολα με σελοτέιπ
στο τζάμι του παραθύρου του παιδικού δωματίου.

Ου κλέψεις τα δάκρυα,
που τρέχουν γαλήνια στο κατόπι των αθώων παρειών
της νύχτας. Μα δεν αντίκρισε ποτέ η μέρα σιωπή
τόσο ανίερη και άγονη, όπως εκείνη των παλιών παπουτσιών
εκεί στο πορτμπαγκάζ της παλιάς mercedes.



.........................................




Thou shalt not steal the sun,
at dawn do not desire
when the flower of unprejudiced uprightness
is engaged to the honesty of blue
then the inner judge will decide.
Sweetness of spring indolence 
the dream of the child out of white frayed leather
and the sky is the irises of the forgotten.

Thou shalt not steal the rush,
the impulse of the angels 
to peek from the porthole of memory
through children's hell. Again anger and sadness
and shame all stuck with sellotape
on the window pane of the child-room.

Thou shalt not steal the tears,
running out peacefully after the innocent cheeks
of the night. Never has the day ever seen a silence
so unholy and barren, as that of the old shoes
inside the porte-bagages of the old mercedes.







Panagiotis Xourafas