Στούς σκοτεινούς καιρούς που διάγουμε, που άμα δηλώνεις Έλληνας αυτόματα κυκλώνεσαι από ντροπή, απογοήτευση και μελαγχολία, για να οπλιζόμαστε με θάρρος ας ανατρέχουμε στην ένδοξη πολύχρονη ιστορία μας. Σήμερα που τη λέξη πατρίδα κάποιοι την βαφτίσανε παρτίδα και το "αμύνεσθαι περί πάτρης" το έκαμαν "αμύνεσθαι περί πάρτης". Σήμερα που μιλούν πολύ οι γνωστοί απάτριδες και στον αντίποδα οι επαγγελματίες υπερπατριώτες. Σήμερα, ας διαβάσουμε τις παρακάτω γραμμές του σπουδαίου Ελληνιστή Αργεντίνου ποιητή Οράσιο Καστίγιο, που έφυγε πρόσφατα :Σε γνωρίζω από την κόψη του φωτός την τρομερή,
από το θαλασσινό ανέμισμα του δωρικού χιτώνα,
σε γνωρίζω από το γλυπτό του μοσχοφόρου,
κι από το γέρσιμο της Νίκης που πάει να λύσει το σανδάλι της,
σε γνωρίζω από τον φοίνικα της Δήλου κι από το όνομα της Ναυσικάς
από το ποτήρι που ο Εκτορας υψώνει για τη λευτεριά στη ραψωδία Η της
Ιλιάδας,
σε γνωρίζω από τα βιολετί μάτια και το μελί χαμόγελο,
σε γνωρίζω από τον βασιλικό στη γλάστρα του μεσημεριού,
από τη λέξη θάλασσα, από τη γεύση της ελιάς,
από τα σανδάλια του Μελισσινού στην οδό Πανδρόσου,
σε γνωρίζω από τον Μανώλη Γλέζο που σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη
και κατέβασε τη σημαία με τη σβάστικα,
από τον Αμφίμαχο που πήγαινε στη μάχη χρυσοστόλιστος σαν κοπελίτσα,
από το ΟΧΙ που γέμισε δάφνες την Πίνδο,
από τον ξωμάχο που βρίσκει ένα μαρμάρινο κεφάλι και το βάζει στη
μασχάλη του σαν κολοκύθα,
σε γνωρίζω από τον καστανά και τον σφουγγαρά,
από τον Κλεόμβροτο που έπεσε από τα τείχη της Αμβρακίας, μόλις
διάβασε τον Φαίδωνα,
από την παρθένο που τραγούδησε σαν κουκουβάγια πάνω από τη στέγη,
από την οδό Λέπσιους 10 της Αλεξάνδρειας, όπου έζησε ο Καβάφης,
σε γνωρίζω από τη Γοργόνα που ρωτάει τον ναυτικό: Ζει ο Βασιλιάς
Αλέξανδρος;
από το φυτό εκείνο με τη μαύρη ρίζα και τα γαλακτόχροα άνθη που οι
θεοί αποκαλούνε μώλυ,
από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο που έριξε κάτω το σκήπτρο και το στέμμα
και πέθανε σαν απλός στρατιώτης,
από το φως των Μυκηνών, από το μάτι του φυλαχτού,
από την ταβέρνα του Κώστα, όπου υπήρξα ευτυχής,
από τις Σουλιώτισσες που ρίχτηκαν η μια μετά την άλλη
στον γκρεμό,
από το Ζ που είναι χαραγμένο στους τοίχους του Αδη.
...........................................
I know you from the frightful edge of the light
from the maritime waving of doric tunic,
I know you from the sculpture of the calf-bearer,
and from the stoop of Nike trying to unlace her sandal,
I know you from the palm tree of Delos and the name of Nausikaa
from the glass Hector raises for freedom in the H rhapsody of Iliad,
I know you from violet eyes and smile of honey,
I know you from the basil in the flower pot of the midday,
from the word "thalassa" ,from the taste of olive,
from the sandals of Melissinos in Pandrosou street,
I know you from Manolis Glezos that climbed up to the Acropolis
and took down the flag with the swastika,
from Amphimachus that went in the battle ornate in gold like a lady,
from "No" that filled up Pindos with laurels,
from the peasant that finds a marble head and puts it in his armpit as a pumpkin,
I know you from the chestnut seller and the sponge diver,
from Kleombrotus who fell down the walls of Ambracia as soon as he read Phaedon,
from the virgin singing like an owl on the roof,
from 10 Lepsius street in Alexandria where Cavafy lived,
I know you from the Gorgon asking the seaman:"Is king Alexander alive?"
from this plant with the black root and the milky petals that Gods call "moly",
from Constantine Palaeologus who threw down the scepter and the crown
and died as a common soldier,
from the light of Mycenae, from the eye of the talisman,
from Costas' tavern, where I was happy,
from the dancing women of Souli that fell down the cliff one by one,
from "Z" which is carved on the walls of Hades.
Horacio Castillo
