Ενα Ποίημα Αθάνατο - Besmrtna Pesma (I)

(I)

Αν ακούσεις πως πέθανα 

και ήμουνα για σένα αγαπητός

Ίσως κάτι μέσα σου γκριζάρει ξαφνικά...

Έχεις σκεφτεί ποτέ το πραγματικό νόημα της ζωής;

Όπως το χιόνι στην παλάμη,λιώνουν τα παιδικάτα σου.

Έγνοιες….Υπάρχουν έγνοιες; Θλίψεις…Υπάρχουν θλίψεις;

Στη σκάλα της φαντασίας ανέβα τολμηρά ως τη νιότη σου. 

Το όμορφο μα και δελεαστικό ουράνιο τόξο σε περιμένει εκεί.

Και ζήσε τη ζωή σου. Ζήσε τη μέχρι την τελευταία σταγόνα.

Μην τσιμπολογάς τις μέρες σαν ποντίκι.

Μάσησε τον αέρα με όλα σου τα δόντια. Ξεπέρασε τα όλα.

Διότι,κάθε αιωνιότητα είναι σύντομη. 

Χαμογελαστά πρόσωπα,σε κάποιους καθρέφτες,ξάφνου ρυτιδιάζουν. 

Δεν το περιμένεις μα σε κάποια γωνία, ένα δάκρυ σου'χει στήσει ενέδρα. 

Τα προβλήματα έρχονται ακροποδητί.

Τα χρόνια γίνονται ασημένια. Ξαφνικά,ο κόσμος,ενώ περπατάς 

φαντάζει όλο και πιο στενός Και το γέλιο σου πιο ήσυχο 

και ακόμα πιο ήσυχο και κάπως παραμορφωμένο 

Επομένως,ζήσε αλλά ζήσε γεμάτα!

..................................

The whole poem in English:

https://borisinjac.com/besmrtna-pesma/

.................................

(I)

Ako ti jave: umro sam

a bio sam ti drag,

možda će i u tebi

odjednom nešto posiveti.

Na trepavicama magla.

Na usni pepeljast trag.

Da li si ikad razmišljao

o tome šta znači živeti?

Ko sneg u toplom dlanu

u tebi detinjstvo kopni.

Brige…

Zar ima briga?

Tuge…

Zar ima tuga?

Po merdevinama mašte

u mladost hrabro se popni.

Tamo te čeka ona

lepa, al’ lukava duga.

I živi!

Sasvim živi!

Ne grickaj kao miš dane.

Široko žvaći vazduh.

Prestiži vetar i ptice.

Jer svaka večnost je kratka.

Odjednom nasmejani

u ogledalu nekom

dobiju zborano lice.

Odjednom: na ponekom uglu

vreba poneka suza.

Nevolje na prstima stignu.

Godine postanu sivlje.

Odjednom svet, dok hodaš

sve više ti je uzan

i osmeh sve tiši

i tiši

i nekako iskrivljen.

Zato živi, al’ sasvim!

I ja sam živeo tako.

Za pola veka samo

stoleća sam obišao.

Priznajem: pomalo luckast.

Ponekad naopak.

Al’ nikad nisam stajao.

Večno sam išao.

Išao…

Ispredi iz svoje aorte

pozlaćen konac trajanja

i zašij naprsla mesta

iz kojih drhte čuđenja.

I nikad ne zamišljaj život

kao uplašen oproštaj,

već kao stalni doček

i stalni početak buđenja.

Miroslav Antić