Σύννεφο - Cloud

Κανένα δωμάτιο δεν σε χωράει αρκετά
Όσες αναμνήσεις κι αν ξεφορτώθηκες
Κανενας δρόμος δεν έγινε χρόνος
Όσες ασφαλτοστρώσεις κι αν έκανες
Κανένα ποτάμι δεν οδηγεί σε λίμνη
Όσο κι αν ερωτεύτηκε την εικόνα σου
Κανένα αερόστατο δεν σε ανεβάζει πιά
Όσο έρμα και να πούλησες στο γέρμα. 
Τι περιμένεις λοιπόν;
Ήρθε ο καιρός σου να γίνεις σύννεφο.

................................

No room fits you enough
No matter how many memories you got rid of
No road has become time
No matter how much asphalting you 've made
No river leads to a lake
No matter how much it fell in love with your picture
No balloon can raise you anymore
No matter how much ballast you 've sold to the sunset. 
So what are you waiting for?
It's time you became cloud.

Panagiotis Xourafas

Σαν Καράβι - Like A Boat

 

Και σαν καράβι
Που περνάει
Δίπλα απ’ το δικό μας
Μεσοπέλαγα
Χαιρετιόμαστε τώρα
Άνθρωποι ξένοι
Από τα μπαλκονάκια
Των νοσοκομείων
Καπνίζοντας·
Σηκώνουμε το χέρι
Που κρατάει το τσιγάρο
Σημάδια αναγνώρισης
Τρόπαιο ζωής
Μαντίλι αποχαιρετισμού
Συγκινημένοι
Από τα διάφορα
Που περνάνε απ’ τον νου
Και μέσα απ’ τους θαλάμους
Με γάζες, οξυγόνα και ορούς
Αλλά και θάλασσα
Ταξίδια άλλα
Ένα ακόμη· έστω
Όμως το πιο πολύ
Αυτή
Η θάλασσα



..............




And like a boat
Passing by
Next to our own
In the midst of the sea
We are greeting now
Like strangers do
From the balconies
Of hospitals
Smoking·
We are raising the hand
That holds the cigarette
Signs of recognition
Trophy of a lifetime
Scarf of farewell
Excited
Of so many things
Passing through mind
And inside the chambers
With gauze, oxygen and sera
And sea too
Various journeys 
One more· at least
But above all
This sea  




  
Aggeliki Eleftheriou 

Fleur Du Poignet

Χτες στο ταμείο 3, τρείς το μεσημέρι.
Το κορίτσι με τα τριαντάφυλλα στο χέρι.
Με τα πράσινα φύλλα στον καρπό
Ρολόι δεν φορά, και τις φλέβες στο μετακάρπιο
Ο χρόνος δεν την αφορά, εκτός από 
Συμπλέγματα πάθους στο δεξί άκρο
Βλαστών γεννημένων την αυγή
Με αγκάθια και με αίμα. Εξόριστη ηλιαχτίδα 
Η ταμίας με το θεσπέσιο βλέμμα.
Στον ένα της καρπό στικτή νωπογραφία
Στον άλλο, μια δυσδιάκριτη καλλιγραφία.
Ίσως το όνομα της, ίσως το όνομα 
Κάποιας αιώνιας αγάπης.
Υπόθεση λίγων λεπτών.



.......................




Yesterday by cash desk 3, 3 at noon.
Girl with roses in hand.
With green leaves in the wrist
Wearing no watch, and metacarpal veins 
Time is not to be concerned,except  
Passion complexes at the right end
Of pedicles born around dawn 
Full of thorns and blood. Exiled sunbeam
Is the cashier with exquisite looks.
On the one hand of hers a dotted fresco
On the other, a subtle calligraphy.
Maybe its her name, or perhaps the name  
Of an eternal love. After all,
It's a matter of a few minutes.






Panagiotis Xourafas

Οι Εραστές Του Τρένου - Metro Lovers

Μάιος είναι τα άνθη
απ' τις νερατζιές
που σχίζουν αθόρυβα
την καρδιά του ανέμου
Οι εραστές του τρένου
Οι χαμένοι ποιητές
στο πλήθος που
μοιράζονται τα χάη τους
Μάιος είναι οι ελπίδες
που κρέμονται
απ' τις χειρολαβές
σαν απασφαλισμένες 
χειροβομβίδες,
Το κορίτσι με τα μεγάλα
καφετιά μάτια
με τα ανθισμένα στήθη
κι απ' την άλλη πλευρά
δάχτυλα αναποφάσιστα από
στιγμιαίες επαφές ανέγγιχτες
Μάιος είναι να σιγοκαίγεσαι
-τάχα με σκέφτεται για λίγο;
όσο το μικρό ταξίδι στις ράγες
κάνει ν'ανοίξει τις πόρτες του
και ξεχαστεί το αγριοκέρασο
κι η απολυτότητα του ρόδου,
και σμίξουν τα σέπια όνειρα
στο δέρμα της οροφής·
Μάιος είναι μολαταύτα, τα άνθη 
απ' τις νερατζιές.



.......................

May is, the flowers 
from bitter orange trees
ripping quietly
the heart of the wind 
Metro lovers 
Lost poets
in the crowd where
they share their chaoses 
May is, the hopes 
hanging 
from the handles 
like unlocked grenades,
The girl with big
brown eyes 
with blooming breasts
and from the other side
undecided fingers from 
instant contacts untouched  
May is, being smoldered kind of
-does she think about me for a while?
till the little trip on the rails 
has opened its doors 
and wild cherry is forgotten 
and the absoluteness of the rose, too 
thus the sepia dreams unite 
on the skin of the roof; 
May is, nevertheless the flowers 
from bitter orange trees.





Panagiotis Xourafas

Οι Πραγματικές Έρημοι - Los Desiertos Reales

 
















οι πραγματικές έρημοι
οι φανταστικές θάλασσες:
δεν υπάρχουν λέξεις να υμνήσεις αυτή τη μανόλια
ούτε υπάρχει τρόπος να καταστρέψεις τις λέξεις
ούτε το επάγγελμα του ανθοπώλη
(μείνετε ψύχραιμοι:
στη θηλιά σπαρταράει το λευκό λουλούδι)
μια επιδερμίδα από άνθη κερασιάς
η τελευταία σταγόνα του αίματος
οι πραγματικές έρημοι
οι φανταστικές θάλασσες
δεν μπορούν να συγκριθούν με τούτη τη μανόλια




..........................




los desiertos reales
los mares imaginarios:
no hay palabras para elogiar a esta magnolia
tampoco hay forma de destruir las palabras
ni el oficio de florista
(guarden compostura:
en la soga de colgar se agita la flor blanca)
una tez de flores de cerezo
la última gota de sangre
los desiertos reales
los mares imaginarios
no pueden compararse a esta magnolia




Edgar Bayley


Greek Translation :  Stathis Intzes
Bio :  http://www.clockrootbooks.com/clockrootwriters/edgarbayley.html

Να Το Αφήσεις Να Σε Διαμορφώσει - To Let It Shape You

 

(...) Ήταν τόσο κουρασμένος με τον εαυτό του, τις κρύες ιδέες και τα όνειρα του μυαλού του. Η ζωή ένα ποίημα; Όχι όταν συνέχιζες για πάντα να ποιητικοποιείς την ζωή σου αντί να την ζείς. Πόσο αβλαβές ήταν όλο αυτό, και άδειο, άδειο, άδειο! Αυτή η καταδίωξη του εαυτού σου, με πανουργία ακολουθώντας τα ίχνη σου - σε ένα αέναο κύκλο, βεβαίως.

Αυτή η εικονική κατάδυση στο ρεύμα της ζωής, ενώ όλη την ώρα κυνηγούσες τον εαυτό σου, αλιεύοντας τον και μιά και δυό, περίεργα μεταμφιεσμένο! Αν θα μπορούσε να είναι συγκλονισμένος μόνο από κάτι - τη ζωή, την αγάπη, το πάθος - έτσι ώστε να μην μπορεί πλέον να το διαμορφώσει σε ποίηση, αλλά απλά να το αφήσει να τον διαμορφώσει, αυτόν τον ίδιο!  (...)



.......................




(...) He was weary of himself, of cold ideas and brain dreams. Life a poem? Not when you went about forever poetizing about your own life instead of living it. How innocuous it all was, and empty, empty, empty! This chasing after yourself, craftily observing your own tracks--in a circle, of course.

This sham diving into the stream of life while all the time you sat angling after yourself, fishing yourself up in one curious disguise or another! If he could only be overwhelmed by something--life, love, passion--so that he could no longer shape it into poems, but had to let it shape him! (...)

 
 From the novel 'Niels Lyhne'
  


Jens Peter Jacobsen