(...) Ήταν τόσο κουρασμένος με τον εαυτό του, τις κρύες ιδέες και τα όνειρα του μυαλού του. Η ζωή ένα ποίημα; Όχι όταν συνέχιζες για πάντα να ποιητικοποιείς την ζωή σου αντί να την ζείς. Πόσο αβλαβές ήταν όλο αυτό, και άδειο, άδειο, άδειο! Αυτή η καταδίωξη του εαυτού σου, με πανουργία ακολουθώντας τα ίχνη σου - σε ένα αέναο κύκλο, βεβαίως.
Αυτή η εικονική κατάδυση στο ρεύμα της ζωής, ενώ όλη την ώρα κυνηγούσες τον εαυτό σου, αλιεύοντας τον και μιά και δυό, περίεργα μεταμφιεσμένο! Αν θα μπορούσε να είναι συγκλονισμένος μόνο από κάτι - τη ζωή, την αγάπη, το πάθος - έτσι ώστε να μην μπορεί πλέον να το διαμορφώσει σε ποίηση, αλλά απλά να το αφήσει να τον διαμορφώσει, αυτόν τον ίδιο! (...)
.......................
(...) He was weary of himself, of cold ideas and brain dreams. Life a poem? Not when you went about forever poetizing about your own life instead of living it. How innocuous it all was, and empty, empty, empty! This chasing after yourself, craftily observing your own tracks--in a circle, of course.
This sham diving into the stream of life while all the time you sat angling after yourself, fishing yourself up in one curious disguise or another! If he could only be overwhelmed by something--life, love, passion--so that he could no longer shape it into poems, but had to let it shape him! (...)
From the novel 'Niels Lyhne'
Jens Peter Jacobsen
No comments:
Post a Comment