Άδεια Σταφύλια - Empty Grapes

Είδα τα παιδιά να παίζουν πόλεμο
κι ήταν τα σταφύλια τους
άδεια.

Στο χαρτί σκίστηκε ένα δέντρο.
Τα φύλλα έπεσαν στο τραπέζι
οι ρίζες έγιναν ιδέα
οι ράγες οδοφράγματα του νού.

Δεν πήραν άδεια να μείνουν άδεια
σταφύλια με την γλύκα στα χείλια'
μα απεσταλμένα ήταν του χειμώνα.

Είθε να μιλούν, άδεια τα σταφύλια
στη βροχή
Σωπαίνει ο θεός, μοιάζει απέραντη
η θέα μετά τα παιδικά χρόνια.

Δεν τις θέλω τις έννοιες χωρίς νόημα
Μεστά τα λόγια, ζουμερά
σκέψεων απόσταξη.


.........


I saw children playing war
and their grapes were
empty.

On the paper a tree was torn.
Leaves fell down on the table
roots became an idea
rails became mind barricades

They weren't permitted to stay empty
grapes with sweetness on their lips;
for they were envoys of the winter.

May the empty grapes, speak
in the rain
God is speechless, seems endless
the view after childhood.

I don't want meaningless talking
Words are concise, juicy
thoughts distillation.




Panagiotis Xourafas

Ο Μέγας Θρήνος Της Τρίτης Αφάνειας Μου - The Great Lament Of My Obscurity Three

 
εκεί που ζούμε τα λουλούδια των ρολογιών πιάνουν φωτιά 
και τα λοφία περικυκλώνουν τη φωτεινότητα 
στο μακρινό πρωί απο θειάφι 
οι αγελάδες γλείφουν τα αλατισμένα κρίνα
γιέ μου 
γιέ μου 
ας ανακατευτούμε πάντα 
με το χρώμα του κόσμου 
το οποίο φαίνεται πιο μπλε από το μετρό 
και την αστρονομία 
είμαστε πάρα πολύ λεπτοί 
δεν έχουμε κανένα στόμα 
τα πόδια μας είναι σκληρά και χτυπάνε μεταξύ τους 
τα πρόσωπά μας είναι άμορφα όπως τα αστέρια 
κρυστάλλινες κουκίδες αδύναμες καμμένοι ναοί
μια τρέλλα: οι τεθλασμένες ραγίζουν 
το τηλέφωνο 
δαγκώνουν τα σύρματα που λιώνουν
το τόξο 
αναρριχούνται 
στην αστρική 
μνήμη 
προς βορρά μέσω του διπλού καρπού του 
όπως η ωμή σάρκα
πείνα φωτιά αίμα




..........................





where we live the flowers of the clocks catch fire 
and the plumes encircle the brightness 
in the distant sulphur morning 
the cows lick the salt lilies 
my son 
my son 
let us always shuffle 
through the colour of the world 
which looks bluer than the subway 
and astronomy 
we are too thin 
we have no mouth 
our legs are stiff and knock together 
our faces are formless like the stars 
crystal points without strength burned basilica 
mad: the zigzags crack 
telephone 
bite the rigging liquefy 
the arc 
climb 
astral 
memory 
towards the north through its double fruit 
like raw flesh 
hunger fire blood 






Tristan Tzara

Poème Amoureux

Στη σκιά του αστραφτερού χαλιού, αχ! γιατί, τρυφερέ
αγαπημένε, έχεις διευθετήσει τις οικείες ίνες 
της καρδιάς μου; δεν έχεις εκπλαγεί ποτέ απο το 
ενστικτώδες και ξένο ανοιγόκλεισμα της κεντρικής 
διεύθυνσης της ψυχής μου; λοιπόν νομίζεις οτι
η πιστή ηθικότητα είναι ένα μυστικό που όλοι 
αδιακρίτως υποφέρουμε;

Θα γκρεμιστούν ξανά ή οχι οι ζωοδότρες βλέψεις κάτω
απο την άγονη επίδραση των μελαγχολικών ματιών σου;

Όχι, δεν είναι τώρα ούτε ποτέ, γιατί κρατώ έναν κοινωνικό έλεγχο
πάνω στην ομόφωνη χωρητικότητα των αρχικών οργάνων, και ξέρω 
πως αναλαμβάνοντας την ανωτερότητα της προφητικής οργάνωσης 
η καρδιά σου δεν θα τολμήσει ποτέ να με συγκρατήσει.

Έτσι, ορίζοντας υποκλίσεις και γνεσίματα, 
στενάζω σου σαν αστείο, τούτες εδώ τις λέξεις;
"Ας φοβηθούμε τις αισθήσεις"

 ..........................






À l’ombre du tapis chatoyant, ah! pourquoi, tendre 
inspirée, avez-vous trié les fibres intimes de mon 
coeur? n’avez-vous donc jamais surpris le clignotement 
instinctif et forain de la corporation centrale de mon 
âme? croyez-vous donc que la moralité fidèle soit un 
secret que l’on souffre particulièrement?

Est-ce que mes regards salubres ne crèveront plus 
sous l’influence aride de vos prunelles sombres ?

Non, ce n’est pas, ce ne sera jamais, car je veille 
socialement à l’unanime capacité des organes 
originaux et je sais qu’en prenant la supériorité 
générale de l’organisation prophétique, votre coeur 
n’osera jamais réserver le mien.

Donc, en vous fixant révérences et filatures, je vous 
dis fumistement ces paroles gémissants: 
 «craignons les sens».

Gisèle Prassinos

 

Greek Translation: Panagiotis Xourafas 

Biography:  http://en.wikipedia.org/wiki/Gis%C3%A8le_Prassinos

Εύρετρα - Finder's Fee

Ποιό χαμένο νησί
Θα μας βρεί
Σε ποιά δίνη
Κι έτσι απλά
Με μιά ύστερη ωδίνη
Θα χρωματίσει διπλά
Σμαραγδή την οδύνη;

Ποιό χαμένο νησί
Θα εισπράξει εν τέλει
Της ημετέρας εξαφανίσεως
Τα ανταποδοτικά τέλη
Ήγουν, τα εύρετρα
Τα υσγινοβαφή;



.................

Which lost island
Will find us
In which whirl
And just like that
With a late travail
Will be double painting
Suffering emerald?

Which lost island
Will receive in the end
Reciprocating pay, ie
The scarlet finder's fee
Of our own disappearance?

Panagiotis Xourafas

Ευτυχία - Eutychia

Πάντα
την χάναμε
προσμένοντας
να μας βρεί πρώτη.
Έτσι και τώρα.
Σε ακτές και θάλασσες
στα όρη και στα πεδινά.
Ανάμεσα σε τοίχους ωχρούς
που ενώνουν χωρίζοντας
οι σταχτιοί πατρικοί δρόμοι
της μητρόπολης.
Στο τρεμόσβημα των ματιών
στην ακμή του κεραυνού,
χλωρό προσάναμμα οι λέξεις
ουρλιάζουν πριν καούν,
χαράσσοντας στον πηλό
τα ξέπνογα σημάδια
της ταραγμένης νύχτας.
Το φεγγάρι ειναι πιά
ο λευκός επιπεφυκώς
του τυφλού φόβου.
Μα που να ψάχνουμε
και πάλι στα σκοτάδια;
καθότι ανυπόφορη,
βαριά κι ασήκωτη:
και ευ και τύχη
και ία.




............




We always
lost it, just
waiting from it
to find us first.
Same thing now.
Across coasts and seas
across mountains and lowlands.
Among pale walls
that join by separating
the ashy paternal streets
of metropolis.
In the flicker of the eyes
on the peak of thunder,
green tinders are the words
that scream before burning,
while carving on the clay 
the breathless signs
of turbulent night.
The moon has already become
the white conjuctiva
of blind fear.
So, why keep searching on
and on again, through the darkness?
Cause it's so intolerable,
heavy and unbearable:
Consists of good, fortune
and violas.  





 Panagiotis Xourafas

Δύο Μοναξιές - Two Lonlinesses

Δεν υπάρχει 
μεγαλύτερη μοναξιά
απο δύο μοναξιές,
που μετρούνται 
και αναμετρούνται,
για το ποιά
είναι η μικρότερη.



...............



There is no 
greater lonliness
than two lonlinesses,
measuring 
and confronting
each other, on what 
is the less lonely.





Panagiotis Xourafas