An Αnt Αnd Αn Αunt

Η πλάτη της φυλάκισε 
στις πτυχές του δέρματος μας 
την καταιγίδα. Μαργαριταρένιες 
ίριδες την λευτέρωσαν 
στο όστρακο της κοινής προιστορίας.
Στο δωμάτιο της δεν έχει πιά έπιπλα. 
Τα κάψαμε στον κήπο. Όρθιοι πάντα 
εμπρός στον θάνατο, έτσι μας έμαθε.
Μόνο την ανάστροφη ανεμώνη της 
αποσώσαμε, με το δάκρυ της λευκότητας. 
Ματώσαμε τα βλοσυρά ηλιοβασιλέματα 
και ξεκοιλιάσαμε τις αδιάφορες νύχτες.
Της πήρε πολύ καιρό αλλά τα καταφέραμε.
Κάναμε τις Δευτέρες Τρίτες
και τα χέρια αστρίτες.



.....................




Her back imprisoned
the storm in the folds 
of our skin. Pearly  
irises set it free
in the shell of common history.
In her room there is furniture no more.
We burned it in the garden. Upstanding
always before death, so she taught us.
Only her reverse anemone
we spared, with the tear of whiteness.
We bled the tight-lipped sunsets
and gored the indifferent nights.
Took her a lot of time but we made it.
We turned Mondays to Tuesdays
and hands into adders.





Panagiotis Xourafas