Συννεφιάζει - Clouds Gather

Και μην φοβάσαι
Αν με αγγίξεις
Δεν θα χαθώ
Δεν θα χαθείς
Αν σε αγγίξω
Και μην φοβάσαι
Για να χαθείς
Πρεπει να σαι φιλί,
Αφου είσαι δάκρυ
Δεν θα χαθείς
Αφου είμαι ουρανός
Δεν θα χαθώ κι εγώ
Σε κάποιο σύννεφο
Θα συμφωνήσουμε.
Και μην φοβάσαι
Σε τούτη δω την έρημο
Αληθινά αν το θελήσεις,
Συννεφιάζει.



.................




And don't be afraid
If you touch me
I won't disappear
You won't disappear
If I touch you
And don't be afraid
To disappear
You have to be a kiss,
Once you are a tear
You won't disappear
Once I am a sky
I won't disappear too
On a cloud somewhere
We will come to agree.
And don't be afraid
Here in this desert
If you really want it,
Clouds gather. 






Panagiotis Xourafas

Η δύσκολη Κυριακή - Tricky Sunday

Απ' το πρωί κοιτάζω προς τ' απάνω ένα πουλί καλύτερο

απ' το πρωί χαίρομαι ένα φίδι τυλιγμένο στο λαιμό μου

Σπασμένα φλυτζάνια στα χαλιά
πορφυρά λουλούδια τα μάγουλα της μάντισσας
όταν ανασηκώνει της μοίρας το φουστάνι
κάτι θα φυτρώσει απ' αυτή τη χαρά
ένα νέο δέντρο χωρίς ανθούς
ή ένα αγνό νέο βλέφαρο
ή ένας λατρεμένος λόγος
που να μη φίλησε στο στόμα τη λησμονιά

Έξω αλαλάζουν οι καμπάνες
έξω με περιμένουν αφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλά στριφογυρίζουνε μιά χαραυγή
τί κούραση τί κούραση
κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ένας αετός-
πράσινος παπαγάλος -κλείνω τα μάτια- κράζει
πάντα πάντα πάντα
η ορχήστρα παίζει κίβδηλους σκοπούς
τί μάτια παθιασμένα τί γυναίκες
τί έρωτες τί φωνές τί έρωτες
φίλε αγάπη αίμα φίλε
φίλε δώσ' μου το χέρι σου τί κρύο

Ήτανε παγωνιά
δεν ξέρω πια την ώρα που πέθαναν όλοι
κι έμεινα μ' έναν ακρωτηριασμένο φίλο
και μ' ένα ματωμένο κλαδάκι συντροφιά

......................

Εver since morning I've been looking up at a better bird 
Since morning I've been glad about a snake wrapped around my neck 
Broken cups on the carpets 

purple flowers are the cheeks of the seeress

when she lifts up the dress of doom 

something will grow from this joy 

a new tree without blossoms 

or a pure new eyelid 

or a worshiped reason

for not kissing oblivion in the mouth The bells shouting out 

unimaginable friends wait for me outside

lifting high and twirling a dawn 

so much fatigue, fatigue 

some yellow dress -with an embroidered eagle on- 

a green parrot -I close my eyes- crying

always always always 

the orchestra plays counterfeit tunes 

what passionate eyes what women 

what loves what voices what loves 

buddy blood love buddy 

buddy give me your hand it was so coldSo freezing cold 

I no longer know the time they all died 

and I stayed with a mutilated friend 

and with a bloodied sprig for a companion

Miltos Sachtouris

Αλγοφόβος - Algophobos

 

Σήμερα φόρεσα 
ένα καυτό λυγμό 
σ'ενα ψυχρό χαμόγελο 
κι άνοιξα 
το σώμα της ψυχής 
με ένα κυκλάμινο. 
Κι ώσπου να πεις φύγε, 
τα μάτια 
είχαν θρηνήσει 
τον χαμένο αστερία. 
Μα μην ξεχνάς καρδιά, 
όπου αμνός και λύκος, 
όπου βυθός και γέννα.



...................




Today I wore
a hot sob 
in a cold smile 
and opened 
the body of the soul 
with a cyclamen. 
And until you say go, 
the eyes
had already mourned 
the lost starfish. 
But heart do not forget, 
where there is lamb there is wolf, 
where there is seabed there is birth.





Panagiotis Xourafas 

Κάθε Φως - Every Light

Μέσα σε κάθε ήλιο

ζεί ένα μύχιο φεγγάρι.
Κι αν τ' όνειρο του φεγγαριού
ειναι να κιτρινίσει
ο εφιάλτης του ήλιου
είναι ν' ασπρίσει.
Τελικά το κάθε φως
έχει μεσίτη του το φόβο·
έτσι για οικονομία

.............

Inside every sun

lives an inmost moon.

And if the dream of the moon

is to turn yellow 

the nightmare of the sun

is to whiten.

Thus every light

has fear as its broker;

just for saving

Panagiotis Xourafas

Ένα Μπλέ Παράθυρο - A Blue Window

Ένα μπλε παράθυρο, ανοιχτό.
Στο περβάζι του 
προέκταση της θάλασσας
ένα γυμνό σώμα αριστερά.
Αλάτι κι ασβέστης σε ίσες δόσεις.
Στ' ανήσυχα τα δάχτυλα, χίλιες λέξεις δεξιά
απ' την απρόσμενη καταδική σου καταδίκη.
Επαφίεται στον οίστρο τ' ουρανού
να αποφανθεί.
Πως να αποδράσεις απ' την εμμονική μορφή;
Το μάτι της καταιγίδας στην τσαγιέρα της
ειναι από πράσινο μελί. Κάθε αμφίσημη εικόνα
και μια φουρτούνα τροπική.
Κάτι θα έχει ο τρόπος της
που γεννοβολά γλαυκές αρνήσεις
σαν θεριά ανήμερα, κλειδωμένα
στο όστρακο της μωβ κάμαρης.
Ποιός κλειδοκράτορας; Κείνο που μας σώζει
είναι που η Αθήνα έχει κλίμα εύκρατον ξηρόν.



..................................




A blue window, open. 
On its window sill , 
as an extension of the sea 
a naked body on the left.
Salt and lime in equal doses. 
In restless fingers, a thousand words on the right
from your very own unexpected condemnation. 
All is left to the estrus of the sky, to come
to a decision. 
How can you escape from the obsessive figure? 
The eye of the storm in her tea pot 
is from honey green. Every ambiguous picture 
is followed by a tropical tempest. 
There must be something in her way 
spawning glaucous denials,
like savage beasts, locked
in the shell of the purple bedroom. 
Doorkeeper who? What saves us is 
that Athenian climate is temperate and dry.






Panagiotis Xourafas